23

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Jean M. Auel     
  Łowcy Mamutów

   
. 23 .    






    Jondalar chodził nerwowo między głównym wejściem i przybudówką
koni. Nawet w ciepłej kurcie, którą dostał od Taluta, czuł spadek temperatury, w
miarę jak słońce zniżało się do horyzontu. Wiele razy wspinał się na zbocze i
patrzył w kierunku, w którym poszły Ayla i Deegie. Właśnie zamierzał znowu się
wspiąć. Od momentu wyjścia obu kobiet, próbował zdławić swój niepokój, a kiedy
wczesnym popołudniem zaczął swoje nerwowe przechadzki, inni uśmiechali się
protekcjonalnie. Teraz jednak nikt się nie uśmiechał i nie on jeden się
niepokoił. Tulie też wspięła się kilka razy na zbocze, a Talut zaczął mówić, że
należałoby może zebrać grupę i iść z pochodniami na poszukiwanie. Nawet Whinney
i Zawodnik wydawali się zdenerwowani. Kiedy oślepiająca kula na zachodzie
ześlizgnęła się za wał chmur wiszących na skraju ziemi, wyglądała jak ostro
zarysowane, czerwone koło światła; nieziemskie koło bez głębi i wymiarów, zbyt
doskonałe, zbyt symetryczne, żeby należeć do naturalnego otoczenia. Rozżarzone
ciało niebieskie użyczało kolorów chmurom i kontrastowało z bladą twarzą swojego
drugiego pozaziemskiego towarzysza, który pokazał się nisko na wschodniej
stronie.
    W momencie, w którym Jondalar miał na nowo zacząć wchodzenie na
stok, na szczycie pojawiły się dwie sylwetki, wyraźnie widoczne na lawendowym
tle, przechodzącym w odcień głębokiego błękitu. Pojedyncza gwiazda zabłysła na
niebie. Jondalar odetchnął z niezmierną ulgą i oparł się o łukowaty kieł przy
wejściu, czując niemal słabość po silnym napięciu. Były bezpieczne. Ayla była
bezpieczna.
    Ale dlaczego ich tak długo nie było? Powinny wiedzieć, jak się
zachowywać i nie denerwować tak wszystkich. Co je tak długo zatrzymało? Może
wpadły w jakieś tarapaty? Powinien był pójść za nimi.
    - Są już! Są tutaj! - krzyczała Latie.
    Na wpół ubrani ludzie wybiegli z ziemianki. Ci, którzy już
stali przed ziemianką, pobiegli im naprzeciw.
    - Co wam zabrało tyle czasu? Już jest prawie ciemno. Gdzie
byłyście? - Jondalar żądał odpowiedzi, gdy tylko Ayla doszła do ziemianki.
    Spojrzała na niego ze zdumieniem.
    - Wejdźmy najpierw do środka - powiedziała Tulie. Deegie
wiedziała, że jej matka jest niezadowolona, ale były na dworze cały dzień, były
zmęczone i robiło się coraz zimniej. Wymówki mogły poczekać, aż Tulie się
upewni, że nic im się nie stało. Weszły do środka, prosto przez przedsionek, do
kuchennego paleniska.
    Deegie z ulgą zdjęła ciało czarnej wilczycy, które zesztywniało
wzdłuż kształtu jej ramion. Kiedy rzuciła je na matę, rozległy się okrzyki
zdziwienia, a Jondalar zbladł ze strachu. Były w tarapatach.
    - To jest wilk! - powiedział Druwez, patrząc z podziwem na
siostrę. - Gdzie znalazłyście tego wilka?
    - Poczekaj, aż zobaczysz co ma Ayla - odparła Deegie, wyjmując
z worka podróżnego swoje białe lisy.
    Ayla jedną ręką wyjmowała z worka gronostaje, a drugą
przytrzymywała ostrożnie w pasie swoją ciepłą kurtę z kapuzą.
    - To są bardzo ładne gronostaje - powiedział Druwez, który nie
chciał obrazić Ayli, ale nawet w przybliżeniu nie zaimponowały mu te małe, białe
zwierzątka, tak jak wielki, czarny wilk.
    Ayla uśmiechnęła się do chłopca, rozwiązała rzemień wokół swej
kurty i sięgnęła do wewnątrz. Wyciągnęła małą, szarą kulkę futra. Wszyscy
spojrzeli, żeby zobaczyć, co to jest. Nagle kulka poruszyła się. Szczeniak wilka
spał wygodnie przytulony do ciepłego ciała Ayli, ale światło, hałas i nieznane
zapachy były przerażające. Zaskomlał i starał się znowu przycisnąć do kobiety,
której zapach i ciepło już znał. - Postawiła małe, puchate stworzenie na skrawku
ziemi do rysowania. Szczeniak stanął, zrobił kilka chwiejnych kroków, rozkraczył
łapki i nasiusiał na suchą, miękką ziemię, która natychmiast wchłonęła kałużę.

    - To jest wilk! - wykrzyknął Danug.
    - Dziecko-wilk! - dodała pełna zachwytu Latie.
    Ayla zauważyła Rydaga, schylającego się nisko, żeby popatrzeć
na małe zwierzę. Wyciągnął rękę, którą szczeniak powąchał, a potem polizał.
Uśmiech Rydaga wyrażał pełne szczęście.
    - Gdzie znalazłaś małego wilka, Aylo? - zasygnalizował.
    - To długa historia - odpowiedziała mu - opowiem później.
Szybko ściągnęła kurtę. Wzięła ją Nezzie i podała jej kubek gorącej herbaty.
Ayla uśmiechnęła się z wdzięcznością i zaczęła pić.
    - Nieważne, skąd go wzięła. Co zamierza z nim zrobić? zapytał
ostro Frebec. Ayla wiedziała, że rozumiał milczący język, chociaż twierdził, że
nie. Najwyraźniej zrozumiał teraz Rydaga. Zwróciła się do niego twarzą.
    - Zaopiekuję się nim, Frebecu. - Oczy Ayli błyszczały
wyzwaniem. - Zabiłam jego matkę - wskazała na czarną wilczycę - i zaopiekuję się
jej dzieckiem.
    - To nie jest dziecko. To jest wilk! Zwierzę, które może zranić
ludzi - powiedział. Ayla rzadko kiedy upierała się przy czymś, czy to w stosunku
do niego, czy innych i Frebec odkrył, że często ustępowała mu w drobnych
sprawach, żeby uniknąć konfliktu, jeśli tylko był wystarczająco niemiły. Nie
oczekiwał takiej stanowczej postawy i nie podobało mu się to, ponieważ czuł, iż
prawdopodobnie nie wygra.
    Manuv spojrzał na szczeniaka, potem na Frebeca i uśmiechnął się
szeroko.
    - Boisz się, że to zwierzę cię zrani, Frebecu?
    Salwa śmiechu rozgniewała Frebeca.
    - Nie o to chodzi. Chodzi o to, że wilki mogą zranić ludzi.
Najpierw konie, a teraz wilki. Co dalej? Nie jestem zwierzęciem i nie chcę żyć
ze zwierzętami - powiedział. Odszedł gniewny i niepewny, czy reszta Obozu Lwa
woli jego czy Aylę i jej zwierzęta.
    - Czy masz jeszcze mięso z tej pieczeni z żubra, Nezzie?
    - Musicie umierać z głodu. Zaraz przygotuję talerz z obiadem. -
Nie dla mnie. Dla szczeniaka wilka - powiedziała Ayla. Nezzie przyniosła kawałek
pieczeni i zastanawiała się, jak taki mały wilk może to jeść. Ale Ayla pamiętała
lekcję, której nauczyła się dawno temu: dzieci mogą jeść wszystko, co jedzą ich
matki, tylko musi to być miękkie, łatwe do żucia i połykania. Przyniosła kiedyś
rannego małego lwa jaskiniowego do swojej jaskini w dolinie i karmiła go mięsem
i zupą zamiast mleka. Wilki są także mięsożerne. Pamiętała, że kiedy obserwowała
wilki, żeby się o nich więcej dowiedzieć, starsze wilki często żuły i połykały
jedzenie, żeby je przynieść do legowiska, a potem zwracały je dla szczeniąt. Ale
ona nie musiała żuć, miała ręce i ostry nóż i mogła je pociąć. Ayla posiekała
mięso na masę, włożyła je do miski i dodała ciepłej wody, żeby przybliżyć
temperaturę do mleka matki. Szczeniak węszył wokół krańców wgłębienia do
rysowania, ale wyraźnie bał się przekroczyć jego granice. Ayla usiadła na macie,
wyciągnęła rękę i miękkim głosem przywołała wilka. Zabrała to niemowlę z zimnego
i samotnego miejsca, dała mu ciepło i wygodę, bo jej zapach już mu się kojarzył
z bezpieczeństwem. Puchata kulka chwiejnie polazła w kierunku wyciągniętej ręki.
Podniosła go i najpierw dokładnie zbadała. Bliższe oględziny pozwoliły
stwierdzić, że mały wilk jest samcem i że jest bardzo młody. Prawdopodobnie nie
przeszedł jeszcze pełen cykl księżyca od czasu, gdy się urodził. Zastanawiała
się, czy miał rodzeństwo, a jeśli tak, to kiedy umarli. Nie miał żadnych ran i
nie wyglądał na niedożywionego, chociaż czarna wilczyca z pewnością głodowała.
Kiedy Ayla pomyślała o straszliwych przeciwnościach, z którymi musiała walczyć
wilczyca, żeby utrzymać tego szczeniaka przy życiu, przypomniały jej się jej
własne przejścia i wzmocniły jej twarde postanowienie. Jeśli tylko potrafi,
utrzyma przy życiu syna matki-wilczycy, niezależnie od tego, czego to będzie
wymagało i ani Frebec, ani nikt inny jej nie powstrzyma. Trzymając szczeniaka na
kolanach, Ayla zanurzyła palec w misce z posiekanym mięsem i przytknęła go do
nosa szczeniaka. Był głodny. Powąchał, polizał, a potem wylizał jej palec do
czysta. Nabrała drugi raz i to także skwapliwie wylizał. Trzymała go na kolanach
i karmiła, czując, jak mu się brzuszek zaokrągla. Kiedy uznała, że ma dosyć,
podsunęła mu pod nos miskę z wodą, ale tylko spróbował. Potem wstała i zaniosła
go do Ogniska Mamuta.
    - Myślę, że znajdziesz trochę starych koszy na tamtej ławce -
powiedział idący za nią Mamut.
    Uśmiechnęła się do niego. Wiedział dokładnie, co chciała
zrobić. Przerzuciła kilka koszy i znalazła duży, pleciony pojemnik do gotowania,
rozpadający się z jednego końca i postawiła go na platformie w głowach posłania.
Ale kiedy włożyła tam wilczka, zaskomlał i starał się wyjść. Podniosła go i
rozejrzała się znowu, niepewna co zrobić. Kusiło ją zabranie go ze sobą do
łóżka, ale miała już doświadczenie z dorastającymi końmi i lwami. Trudno było
potem ich od tego odzwyczaić, a poza tym Jondalar mógł nie chcieć dzielić
posłania z wilkiem.
    - Nie jest szczęśliwy w koszu. Pewnie chce spać razem z matką i
innymi szczeniakami - powiedziała.
    - Daj mu coś twojego, Aylo - odezwał się Mamut. - Coś
miękkiego, wygodnego, znajomego. Teraz ty jesteś jego matką.
    Uznała, że to dobry pomysł i zaczęła przeglądać swoje ubrania.
Nie miała tego dużo. Piękny strój od Deegie, strój, który zrobiła w dolinie,
zanim przyszli tutaj i kilka różnych kawałków, jakie dostała od innych ludzi,
żeby mogła zmienić ubranie. Miała masę zapasowych okryć, kiedy żyła z klanem i
nawet w dolinie...
    W najdalszym kącie platformy zobaczyła nosidła, które
przyniosła z doliny. Przejrzała, co w nich jest i wyciągnęła płachtę Durca, ale
potrzymała ją chwilę, zwinęła i odłożyła z powrotem. Nie mogła jej oddać. Potem
znalazła swoje dawne okrycie w stylu klanu, dużą, starą płachtę z miękkiej
skóry. Taką właśnie płachtę, owiniętą wokół ciała i przewiązaną długim
rzemieniem, nosiła, od kiedy mogła cokolwiek pamiętać, aż do dnia, kiedy po raz
pierwszy opuściła dolinę razem z Jondalarem. Wydawało jej się teraz, że było to
dawno temu. Wyłożyła kosz płachtą z klanu i włożyła do środka szczeniaka.
Obwąchał kilka razy dokoła, zwinął się w kłębek i wkrótce spał mocno.
    Nagle zorientowała się, jaka jest zmęczona i głodna, i że nadal
ma na sobie ubranie wilgotne od śniegu. Zdjęła mokre obuwie wraz z wyściółką ze
zbitej wełny mamuciej i przebrała się w suche rzeczy. Na nogi włożyła miękkie
domowe obuwie, które Talut ją nauczył robić. Zaciekawiła ją para, którą miał na
sobie w czasie ceremonii adopcyjnej i poprosiła go, żeby jej pokazał, jak
zostały zrobione. Konstrukcja oparta była na naturalnych cechach łosia lub
jelenia: zadnia noga zginała się tak ostro przy pęcinie, że podobna była do
naturalnego kształtu stopy ludzkiej. Przecinano skórę powyżej i poniżej pęciny i
zdejmowano w jednym kawałku. Po wyprawieniu zaszywano dolną część ścięgnem do
pożądanej wielkości, a górną związywano powyżej kostki sznurem lub rzemykiem.
Otrzymywało się w ten sposób ciepły i wygodny, skórzany but-pończochę.
    Przebrana w suchą odzież, Ayla weszła do przybudówki, żeby
sprawdzić, czy konie wszystko mają i uspokoić je, że już jest z powrotem, ale
zauważyła wahanie i opór kobyły, kiedy podeszła, żeby ją pogłaskać.
    - Czujesz woń wilka, prawda, Whinney? Będziesz się musiała do
tego przyzwyczaić. Oboje będziecie musieli. Wilk zostanie tu a nami. -
Wyciągnęła rękę i pozwoliła obu koniom na staranne obwąchanie. Zawodnik cofnął
się, parsknął, zarzucił łbem i powąchał jeszcze raz. Whinney włożyła pysk w ręce
kobiety, ale uszy położyła po sobie i kiwała się niezdecydowana.
    - Przywykłaś do Maluszka, Whinney, przywykniesz do... wilka.
Przyniosę wam go jutro, jak się zbudzi. Kiedy zobaczysz, jaki jest mały,
będziesz wiedziała, że ci nie zrobi krzywdy.
    Wróciła do ziemianki i zobaczyła koło posłania Jondalara,
przypatrującego się szczeniakowi. Nie umiała odczytać wyrazu jego twarzy, ale
zdawało jej się, że widzi ciekawość i prawie czułość w jego oczach. Podniósł
głowę, zobaczył ją i czoło mu się zmarszczyło w znajomy sposób.
    - Aylo, dlaczego byłyście tak długo? Wszyscy byli gotowi was
szukać.
    - Nie miałyśmy zamiaru, ale kiedy zobaczyłam, że czarna
wilczyca, którą zabiłam, była karmiącą matką, musiałam znaleźć jej szczeniaki.

    - Co to miało za znaczenie? Wilki umierają, Aylo! - Z początku
mówił do niej spokojnym, przekonującym tonem, ale strach o nią spowodował, że
rozdrażnienie przepełniło jego głos. - To była głupota takie chodzenie po
śladach wilka. Gdybyś znalazła stado wilków, mogłyby cię zabić. - Jondalar
przedtem nie mógł opanować niepokoju, ale wraz z ulgą przyszła niepewność i
tłumiony gniew.
    - To na pewno miało znaczenie dla mnie, Jondalarze - wybuchnęła
Ayla w obronie wilczka. - I nie jestem głupia. Polowałam na mięsożerne
zwierzęta, zanim polowałam na cokolwiek innego. Znam wilki. Gdyby tam było
stado, nie poszłabym do legowiska. Stado by się zaopiekowało jej szczeniakami.

    - Nawet jeśli to był tylko samotny wilk, to dlaczego przez cały
dzień uganiałaś się za wilczym szczeniakiem?! - Jondalar mówił teraz
podniesionym tonem. Dawał upust zdenerwowaniu i próbował ją przekonać, żeby w
przyszłości nie narażała się do tego stopnia.
    - Ten szczeniak był wszystkim, co matka-wilczyca kiedykolwiek
miała. Nie mogłam pozwolić na to, żeby umarł z głodu, ponieważ zabiłam jego
matkę. Gdyby ktoś się nie zaopiekował mną, jak byłam mała, nie żyłabym. Ja też
się muszę opiekować, nawet wilczym szczeniakiem! - Głos Ayli był również
podniesiony.
    - To nie jest to samo. Wilk to zwierzę. Powinnaś mieć więcej
rozsądku, Aylo, i nie narażać własnego życia dla wilczego szczeniaka! - krzyczał
Jondalar. - Teraz jeszcze nie jest czas, aby przebywać na dworze przez cały
dzień!
    - Mam dosyć rozsądku, Jondalarze - powiedziała Ayla z gniewem.
- To ja byłam na dworze. Nie sądzisz, że zauważyłam, jaka jest pogoda? Nie
sądzisz, że wiem, kiedy moje życie jest w niebezpieczeństwie? Dawałam sobie
radę, zanim przyszedłeś i radziłam sobie ze znacznie gorszymi
niebezpieczeństwami. Nie chcę, żebyś mi mówił, że jestem głupia i nie mam
rozsądku.
    Ludzie, którzy zaczęli się gromadzić przy Ognisku Mamuta,
reagowali na kłótnię nerwowymi uśmiechami i próbą bagatelizowania jej. Jondalar
rozejrzał się i zobaczył wielu uśmiechających się i rozmawiających ze sobą
ludzi, ale w oczy rzucił mu się ciemny mężczyzna z błyszczącymi oczyma. Czy w
jego uśmiechu była ukryta ironia?
    - Masz rację, Aylo. Nie potrzebujesz mnie. Do niczego wyrzucił
z siebie Jondalar i zobaczywszy zbliżającego się Taluta, spytał go:
    - Czy masz coś przeciwko temu, żebym się przeniósł do
kuchennego ogniska? Będę się starał nikomu nie przeszkadzać.
    - Nie, oczywiście, że nie, ale...
    - Dobrze. Dziękuję. - Jondalar złapał swoje futra i rzeczy z
posłania, które dzielił z Aylą.
    Ayla stała jak porażona, pełna rozpaczy na myśl, że naprawdę
może chcieć spać daleko od niej. Była niemal gotowa błagać go, żeby nie
odchodził, ale powstrzymała ją duma. Dzielili to samo posłanie, ale od tak dawna
nie dzielili przyjemności, myślała nawet, że przestał ją kochać. Jeśli już jej
nie kochał, nie będzie go zmuszać do zostania, chociaż myśl o tym skręcała jej
żołądek ze strachu i rozpaczy.
    - Lepiej weź także swoją połowę jedzenia - powiedziała i
zaczęła wkładać rzeczy do jego worka. Potem, próbując znaleźć sposób, żeby
uczynić rozdział mniej całkowity, dodała: - Ale nie wiem, kto tam będzie dla
ciebie gotował. To nie jest prawdziwe ognisko.
    - A jak sądzisz, kto gotował dla mnie, kiedy byłem w podróży?
Jakaś doni? Nie potrzebuję kobiety, żeby się mną opiekowała. Sam będę gotował! -
Ruszył, trzymając futra w ramionach, przeszedł przez Ognisko Lisa i Lwa i rzucił
je na ziemię obok miejsca pracy łupaczy krzemienia. Ayla patrzyła na niego i nie
mogła w to uwierzyć.
    W ziemiance wrzało, dyskutowano na temat ich separacji. Deegie
pospieszyła wzdłuż przejścia, gdy tylko usłyszała nowinę i też nie chciała
wierzyć. Wraz z matką poszła do Ogniska Dzikiego Wołu, podczas gdy Ayla karmiła
wilka, i rozmawiały tam cicho przez pewien czas. Deegie, która również zmieniła
ubranie, wyglądała zarówno na ukaraną, jak zdecydowaną. Tak, nie powinny były
zostać tak długo, ze względu na własne bezpieczeństwo i niepokój, w jaki
wprawiły innych, ale nie, w tych okolicznościach nie mogły zrobić nic innego.
Tulie chciała również porozmawiać z Aylą, ale uznała, że byłoby to niewłaściwe,
szczególnie po wysłuchaniu opowieści Deegie. Ayla powiedziała Deegie, żeby
zawróciła, zanim jeszcze zaczęły bezsensowne atakowanie i tropienie wilka. Obie
były dorosłymi kobietami, które powinny doskonale dawać sobie radę, ale Tulie
nigdy w życiu się tak o Deegie nie bała.
    Nezzie trąciła Tronie i obie napełniły talerze ciepłym
jedzeniem i zaniosły je do Ogniska Mamuta dla Ayli i Deegie. Może się wszystko
ułoży, kiedy dostaną coś do zjedzenia i będą mogły opowiedzieć swoją historię.

    Wszyscy czekali z pytaniami o wilczego szczeniaka, aż potrzeba
ciepła i żywności dla młodych kobiet i szczeniaka zostały zaspokojone. Ayla z
trudnością przełykała jedzenie, chociaż była głodna. Bez przerwy zerkała w
kierunku, w którym odszedł Jondalar. Wyglądało na to, że wszyscy inni znaleźli
drogę do Ogniska Mamuta, wyczekując opowieści o podniecającej i niezwykłej
przygodzie, którą można będzie wiele razy powtarzać. Czy była w nastroju, czy
nie, wszyscy chcieli znać historię, która zakończyła się jej przybyciem do
ziemianki z dzieckiem wilka.
    Deegie zaczęła od opowieści o tym, w jakim stanie znalazła
białe lisy w sidłach. Była teraz całkiem pewna, że to czarna wilczyca,
osłabiona, głodna i niezdolna do samotnego polowania na jelenia czy żubra,
zabierała jej lisy z sideł. Ayla podsunęła myśl, że wilczyca szła za Deegie od
sidła do sidła, kiedy je zastawiała. Potem Deegie opowiedziała, że Ayla chciała
białe futro, żeby coś dla kogoś zrobić, i o tropieniu gronostajów.
    Jondalar przyszedł posłuchać opowieści i starał się siedzieć
niezauważony koło najdalszej ściany. Już żałował i wymyślał sobie za takie
pospieszne odejście, ale poczuł jak krew odpływa mu z twarzy, kiedy usłyszał
uwagę Deegie. Jeśli Ayla robiła coś z białego futra dla kogoś i nie chciała
zimowych lisów, to z pewnością dlatego, że już dała temu komuś białe lisy. A on
dobrze wiedział, komu dała białe lisy podczas ceremonii adopcyjnej. Jondalar
zamknął oczy i zacisnął pięści na kolanach. Nie chciał o tym myśleć, ale to
nasuwało się samo. Ayla musi robić coś dla tego ciemnego mężczyzny, który
wygląda tak wspaniale w białych futrach; dla Raneca.
    Również Ranec zastanawiał się, kim jest ten ktoś. Podejrzewał,
że jest nim Jondalar, ale miał nadzieję, że może to ktoś inny, może nawet on
sam. To mu podsunęło pomysł. Niezależnie czy ona robi coś dla niego, czy nie, on
może zrobić coś dla niej. Przypomniał sobie jej podniecenie i zachwyt
wyrzeźbionym koniem, którego jej dał, i zrobiło mu się gorąco na samą myśl
wyrzeźbienia czegoś dla niej, co by ą zachwyciło i podnieciło znowu, szczególnie
teraz, kiedy wysoki blondyn się wyprowadził. Obecność Jondalara zawsze działała
na niego hamująco, ale skoro był gotów oddać swoją pierwszą pozycję, opuścić jej
posłanie i ognisko, Ranec uznał, że wolno mu aktywniej próbować ją zdobyć.
    Mały wilk zaskomlał przez sen i Ayla, siedząc na skraju swojego
posłania, przechyliła się i pogłaskała go, żeby spał spokojnie. W swoim krótkim
życiu tak pewnie i bezpiecznie czuł się tylko przytulony do matki, ale matka
zostawiała go wiele razy samego w zimnym, ciemnym legowisku. Ręka Ayli zabrała
go z tego ponurego, przerażającego i samotnego miejsca i dała mu ciepło,
jedzenie i poczucie bezpieczeństwa. Uspokoił się pod jej dotknięciem, nawet się
nie budząc.
    Ayla pozwoliła Deegie opowiadać, dodawała tylko od czasu do
czasu komentarze i wyjaśnienia. Nie chciało jej się mówić, ale słuchanie
historii Deegie, którą sama opowiedziałaby inaczej, było ciekawe. Nie była mniej
prawdziwa, ale przedstawiała czyjś inny punkt widzenia i Ayla była nieco
zdziwiona niektórymi wrażeniami swojej towarzyszki. Sytuacja nie wydawała jej
się aż tak niebezpieczna. Deegie znacznie bardziej bała się wilka; zdawało się,
że nie rozumie wilków.
    Wilki to najłagodniejsze zwierzęta mięsożerne i łatwo
przewidzieć, co zrobią, jeśli się zwraca uwagę na ich sygnały - stworzenia
łasicowate są znacznie bardziej krwiożercze, a zachowanie niedźwiedzi
trudniejsze do przewidzenia. Wilki bardzo rzadko atakowały ludzi. Ale Deegie nie
tak to widziała. Opisywała, jak wilk złośliwie rzucił się na Aylę i jak się
przestraszyła. To było niebezpieczne, ale nawet gdyby Ayla nie odparła ataku,
był to atak obronny. Wilczyca mogła ją zranić, ale prawdopodobnie by jej nie
zabiła, i wycofała się, gdyby tylko mogła zabrać martwego gronostaja. Kiedy
Deegie opowiadała, jak Ayla zanurzyła się w legowisko wilka głową do przodu,
obóz patrzył na nią z nabożną grozą. Była albo bardzo odważna, albo kompletnie
szalona, ale Ayla nie myślała, że jest jednym czy drugim. Wiedziała, że nie ma w
pobliżu żadnych innych dorosłych wilków, nie było żadnych innych śladów. Czarna
wilczyca była samotna, prawdopodobnie daleko od terytorium swojego stada, i
czarna wilczyca była martwa.
    Barwne opowiadanie Deegie o wyczynach Ayli wywołało coś więcej
niż nabożną grozę. Jondalar był coraz bardziej wzburzony. W myślach dodawał
więcej niż usłyszał, widział oczyma duszy nie tylko Aylę w straszliwym
niebezpieczeństwie, atakowaną przez wilki, ale ranną, pokrwawioną, a może
jeszcze gorzej. Nie mógł znieść tej myśli i jego poprzednia udręka wróciła w
dwójnasób. Inni ludzie przeżywali to podobnie.
    - Nie powinnaś była narażać się na takie niebezpieczeństwo,
Aylo - powiedziała przywódczyni.
    - Matko! - odezwała się Deegie. Tulie zgodziła się wcześniej,
że nie będzie mówić o swoich niepokojach.
    Ludzie, wciągnięci w przygodę skrzywili się na nią za
przerywanie dramatycznej historii, opowiadanej z dużą umiejętnością. Fakt, że
była prawdziwa, czynił ją tym bardziej podniecającą i chociaż będzie powtarzana
jeszcze wiele razy, nigdy już nie zrobi takiego wrażenia, jak za pierwszym
razem. Cały nastrój prysł w końcu była teraz z powrotem bezpiecznie w domu.
    Ayla spojrzała na Tulie, a potem zerknęła na Jondalara.
Wiedziała dokładnie, w którym momencie przyszedł do Ogniska Mamuta. Był teraz
zły i tak samo zła była Tulie.
    - Nie byłam w takim niebezpieczeństwie - powiedziała. - Nie
uważasz, że to niebezpieczne wchodzić do legowiska wilków? - spytała Tulie.
    - Nie. Nie było żadnego niebezpieczeństwa. To było legowisko
samotnej wilczycy, a ona już nie żyła. Ja tylko weszłam po jej dzieci. - Może
tak, ale czy musiałyście zostać tak długo i tropić wilka?
    Było już prawie ciemno, jak wróciłyście - powiedziała Tulie.

    Jondalar powiedział dokładnie to samo.
    - Ale ja wiedziałam, że czarna wilczyca ma młode, karmiła. Bez
matki umarłyby - wyjaśniała Ayla, chociaż powiedziała to już przedtem i myślała,
że to jest zrozumiałe.
    - Więc narażałaś własne życie - i Deegie, pomyślała, ale tego
nie powiedziała - w obronie życie wilka? Po tym, jak ten czarny cię zaatakował
było szaleństwem gonienie za nim tylko po to, żeby odebrać gronostaja. Powinnaś
była go zostawić.
    - Nie zgadzam się, Tulie - wtrącił się Talut. Wszyscy odwrócili
się w stronę przywódcy. - W okolicy był głodujący wilk, który już wytropił
Deegie, jak zastawiała sidła. Kto może powiedzieć, że nie wytropiłby jej śladu
aż do ziemianki? Robi się cieplej, dzieci więcej się bawią na dworze. Jeśli ta
wilczyca byłaby wygłodzona, mogłaby zaatakować jedno z dzieci, a my byśmy się
nawet tego nie spodziewali. Teraz wilczyca nie żyje. Tak jest lepiej.
    Ludzie kiwali głowami, zgadzając się ze słowami Taluta, ale
Tulie się tak łatwo nie poddawała.
    - Może jest lepiej, że wilczyca została zabita, ale nie możesz
powiedzieć, że koniecznie trzeba było zostawać tak długo i szukać jej małych. I
teraz, kiedy znalazła już wilczego szczeniaka, co z nim zrobimy?
    - Myślę, że Ayla zrobiła słusznie, idąc za wilczycą i zabijając
ją, ale to niedobrze, kiedy trzeba zabić karmiącą matkę. Wszystkie matki powinny
mieć prawo do wychowania swoich młodych, również wilcze matki. A co więcej,
znalezienie wilczego legowiska nie było całkowicie bezużytecznym wysiłkiem,
Tulie. Zrobiły coś więcej, niż tylko znalezienie jednego szczeniaka. Ponieważ
znalazły ślady tylko jednego wilka, możemy być pewni, że nie ma więcej
głodujących wilków w okolicy. I w imieniu Matki Ayla ulitowała się nad dzieckiem
wilczej matki, nie widzę w tym nic złego. To jest taki malutki szczeniaczek.

    - Teraz jest malutki, ale długo taki nie zostanie. Co zrobimy z
dorosłym wilkiem w okolicach ziemianki? Skąd wiesz, że nie zaatakuje dzieci? -
spytał Frebec. - Niedługo będzie małe niemowlę przy naszym ognisku.
    - Biorąc pod uwagę jej umiejętność obchodzenia się ze
zwierzętami, myślę, że potrafi powstrzymać tego wilka przed wyrządzeniem krzywdy
komukolwiek. A co więcej, powiem to jako przywódca Obozu Lwa, jeśli będzie
choćby cień możliwości, że ten wilk mógłby kogoś zranić - Talut spojrzał w twarz
Ayli - zabiję go. Czy zgadzasz się na to, Aylo?
    Oczy wszystkich zwróciły się na nią. Zaczerwieniła się i
zaczęła coś jąkać, a potem powiedziała to, co czuła:
    - Nie mogę powiedzieć z całą pewnością, że ten szczeniak nikomu
nie zrobi krzywdy, jak dorośnie. Nie mogę nawet powiedzieć, że zostanie ze mną.
Wychowałam klacz od małego. Zostawiła mnie, żeby znaleźć ogiera i na pewien czas
dołączyła się do stada, ale wróciła. Wychowywałam także lwa jaskiniowego, aż był
całkiem dorosły. Whinney była jak pomocnica matki przy Maluszku, kiedy był mały,
i zaprzyjaźnili się. Chociaż lwy jaskiniowe polują na konie i chociaż z
łatwością mógł zrobić mi krzywdę, nigdy nie zagrażał ani Whinney, ani mnie. Był
zawsze po prostu moim Maluszkiem. Kiedy Maluszek odszedł, żeby znaleźć
towarzyszkę, wrócił z powrotem, nie na stałe, ale przychodził w odwiedziny i
czasami spotykałyśmy go na stepach. Nigdy nie zagrażał Whinney, Zawodnikowi ani
mnie, nawet potem, jak już znalazł towarzyszkę i założył własne stado. Maluszek
zaatakował dwóch mężczyzn, którzy weszli do jego legowiska i zabił jednego z
nich, ale kiedy mu powiedziałam, żeby odszedł i zostawił Jondalara i jego brata
w spokoju, posłuchał mnie. Lew jaskiniowy i wilk są mięsożerne. Żyłam z lwem
jaskiniowym i obserwowałam wilki. Nie myślę, żeby wilk, który wyrośnie wśród
ludzi w obozie, kiedykolwiek kogoś zranił, ale chcę tutaj powiedzieć, że jeśli
będzie choćby cień niebezpieczeństwa dla jakiegoś dziecka czy kogokolwiek innego
- przełknęła ślinę ja, Ayla z Mamutoi, zabiję go sama.













    Ayla postanowiła przedstawić wilczego szczeniaka Whinney i
Zawodnikowi następnego ranka, żeby mogli się przyzwyczaić do jego zapachu i nie
denerwowali niepotrzebnie. Po nakarmieniu podniosła małego wilczka i zabrała do
przybudówki, żeby spotkał się z parą koni. Nie wiedziała, że wielu ludzi to
zauważyło. Zanim jednak podeszła z wilczkiem do koni, podniosła wysuszony
kawałek końskiego łajna, pokruszyła w ręku i natarła go tym włóknistym
proszkiem. Ayla miała nadzieję, że stepowa kobyła zechce się zaprzyjaźnić z
jeszcze jednym dzieckiem polujących zwierząt, tak jak zaprzyjaźniła się z lwem
jaskiniowym, ale pamiętała, że Whinney szybciej zaakceptowała Maluszka, kiedy
się wytarzał w jej łajnie. Kiedy wyciągnęła kulkę puszystego futra w kierunku
Whinney, kobyła najpierw się cofnęła, jednak jej naturalna ciekawość zwyciężyła.
Podeszła ostrożnie i poczuła znajomą, uspokajającą woń wraz z denerwującą wonią
wilka. Zawodnik był równie ciekawy i mniej ostrożny. Chociaż instynktownie bał
się wilków, nigdy nie żył z dzikim stadem i nigdy nie był przedmiotem pościgu
tych sprawnych myśliwych. Podszedł do ciepłej i żywej, interesującej, chociaż w
pewnym sensie groźnej rzeczy, którą Ayla trzymała w obu dłoniach i wyciągnął
kark, żeby zbadać dokładniej. Kiedy dwa konie wąchały dość długo, by zapoznać
się ze szczeniakiem, Ayla postawiła go na ziemi przed kopytami tych dwóch
dużych, trawożernych zwierząt i usłyszała szybki oddech. Zerknęła ku wejściu do
Ogniska Mamuta i zobaczyła Latie przytrzymującą zasłonę. Talut, Jondalar i wielu
innych tłoczyli się za nią. Nie chcieli jej przeszkadzać, ale również oni byli
ciekawi i nie mogli oprzeć się pokusie zobaczenia pierwszego spotkania wilczego
niemowlęcia z końmi. Chociaż taki mały, wilk był drapieżnikiem, a konie jego
naturalną zdobyczą. Kopyta i zęby były jednak groźną bronią. Wiadomo było, że
konie potrafią zranić lub zabić dorosłego, atakującego wilka i nie byłoby im
trudno uporać się z tak malutkim drapieżnikiem. Konie wiedziały, że nic im nie
grozi ze strony tego małego myśliwego i szybko przezwyciężyły obawy. Na twarzy
niejednego z obserwatorów tej sceny ukazał się uśmiech na widok chwiejącego się
na łapach wilczka, nie większego niż kopyto, który patrzył w górę wzdłuż
masywnych nóg dziwnych gigantów. Whinney pochyliła łeb i wysunęła nozdrza do
przodu, wciągnęła je z powrotem i jeszcze raz wyciągnęła swój długi, ruchliwy
nos w kierunku wilczka. Zawodnik podszedł z drugiej strony do tego
interesującego niemowlaka. Wilczy szczeniak skulił się i zadrżał na widok
olbrzymich łbów, które się do niego zbliżały. Z punktu widzenia małego
szczeniaka, świat był zamieszkały przez giganty. Ludzie, nawet kobieta, która go
karmiła i przytulała, byli też gigantyczni. Nie odczuł żadnego zagrożenia w
ciepłym oddechu, wydmuchiwanym przez ruchliwe nozdrza. Dla wrażliwego noska
wilka zapach koni był znajomy. Przenikał ubrania i rzeczy Ayli, a nawet ją samą.
Dziecko-wilk zdecydowało, że te czworonożne giganty są także częścią jego stada
i z normalną szczenięcą gorliwością, żeby się przypodobać, sięgnął do góry swoim
małym, czarnym noskiem i dotknął miękkiego, gorącego nosa kobyły.
    - Dotykają się nosami! - wyszeptała głośno Latie.
    Kiedy wilk zaczął lizać pysk kobyły, co było naturalnym
sposobem traktowania innych członków jego stada, Whinney szybko podniosła łeb.
Była jednak zbyt zaintrygowana, żeby trzymać się z daleka od tego dziwnego,
małego zwierzątka i wkrótce zgodziła się na pieszczotliwe, ciepłe liźnięcia
małego drapieżnika.
    Po kilku minutach wzajemnego zaznajamiania się Ayla podniosła
młodego wilka, żeby go zanieść z powrotem do ziemianki. Początek był bardzo
obiecujący, ale postanowiła tego nie przeciągać. Później zabierze go na
przejażdżkę. Widziała wyraz rozbawionej czułości na twarzy Jondalara
obserwującego spotkanie zwierząt. Ten widok był jej kiedyś tak dobrze znany, że
wywołał pełnię szczęścia. Może zechce wrócić do Ogniska Mamuta teraz, kiedy miał
czas to przemyśleć. Weszła i uśmiechnęła się do niego swoim pięknym, szerokim
uśmiechem, ale on odwrócił głowę i spuścił oczy, potem szybko poszedł za Talutem
do kuchennego ogniska. Ayla pochyliła głowę, jej radość zniknęła, zostawiając
bolesny ciężar. Była przekonana, że już wcale o niej nie myślał.
    Nic nie było dalsze od prawdy. Żałował swojej pospiesznej
decyzji, wstydził się, że zachował się tak niedojrzale i był pewien, że Ayla go
nie chce z powrotem. Nie myślał, że jej uśmiech był przeznaczony dla niego.
Wierzył, że uśmiechała się, bo spotkanie zwierząt było takie udane, a widok jej
radości napełnił go takim bólem miłości i tęsknoty, że nie był w stanie stać
koło niej.
    Ranec zauważył, że oczy Ayli odprowadzały wysokiego mężczyznę.
Zastanawiał się, jak długo potrwa ich separacja, i jakie będzie miała skutki.
Chociaż niemal obawiał się pozwolić sobie na nadzieję, nie mógł powstrzymać
myśli, że nieobecność Jondalara może zwiększyć jego szanse u Ayli. Miał niejasne
poczucie, że był częściowo przyczyną ich separacji, ale wiedział, że problem
między nimi był dużo poważniejszy. Ranec wyraźnie pokazywał swoje
zainteresowanie Aylą i żadne z nich nie powiedziało mu, że postępuje
niewłaściwe. Jondalar nie przyszedł do niego z jednoznacznym określeniem swoich
zamiarów połączenia się z Aylą w wyłącznym związku; po prostu opanował gniew i
się wycofał. I chociaż Ayla go nie zachęcała, również go nie odrzucała.
    To była prawda, Ayla cieszyła się z towarzystwa Raneca. Nie
była pewna, co powodowało rezerwę Jondalara, ale była pewna, że przyczyną jest
jej niewłaściwe zachowanie. Pełna aprobaty obecność Raneca dawała jednak
poczucie, że nie jest tak źle.
    Latie stała obok Ayli, patrząc błyszczącymi zainteresowaniem
oczyma na szczeniaka, którego Ayla trzymała. Ranec podszedł do nich.
    - To był widok, jakiego nigdy nie zapomnę, Aylo - powiedział. -
To maleństwo pocierające się nosem z olbrzymim koniem. To jest odważny mały
wilk.
    Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, zadowolona z pochwały,
jakby zwierzę było jej własnym dzieckiem.
    - Wilk się bał na początku. One są dużo większe od niego.
Cieszę się, że się tak prędko zaprzyjaźnili.
    - Tak go będziesz nazywać? Wilk? - spytała Latie.
    - Nie myślałam o tym właściwie. Ale to brzmi, jak dobre imię
dla niego.
    - Trudno wymyśleć bardziej odpowiednie - zgodził się Ranec. -
Co myślisz, Wilk? - spytała Ayla, podnosząc szczeniaka do góry i patrząc na
niego. Szczeniak skwapliwie zaczął się wyciągać w jej kierunku i polizał jej
twarz. Wszyscy się uśmiechnęli. - Myślę, że on to lubi - powiedziała Latie.
    - Rzeczywiście znasz się na zwierzętach - powiedział Ranec i
dodał z zaciekawionym wyrazem twarzy: - Jest coś, o co chciałem cię zapytać.
Skąd wiedziałaś, że konie nie zrobią mu krzywdy? Wilki polują na konie i
widziałem wilki zabite przez konie. To są śmiertelni wrogowie.
    Ayla zastanawiała się przez chwilę.
    - Nie jestem pewna. Po prostu wiedziałam. Może z powodu
Maluszka. Lwy jaskiniowe też polują na konie, a trzeba było widzieć Whinney z
nim, kiedy był mały. Była taka opiekuńcza jak matka, a co najmniej ciotka.
Whinney wiedziała, że dziecko-wilk nie może jej skrzywdzić, i także Zawodnik
zdawał się to wiedzieć. Myślę, że kiedy zwierzęta są malutkie, łatwiej mogą się
zaprzyjaźnić, także z ludźmi.
    - Czy to dlatego Whinney i Zawodnik są twoimi przyjaciółmi? -
spytała Latie.
    - Tak, tak myślę. Mieliśmy czas, żeby się do siebie
przyzwyczaić. Tego właśnie potrzebuje Wilk.
    - Czy myślisz, że mógłby przyzwyczaić się do mnie? - spytała
Lade z takim rozmarzeniem i tęsknotą w głosie, że Ayla uśmiechnęła się,
rozpoznając te uczucia.
    - Masz - powiedziała, wyciągając szczeniaka w kierunku
dziewczynki. - Trzymaj go.
    Latie tuliła w ramionach ciepłe, wiercące się zwierzątko i
pochyliła się, żeby policzkiem poczuć miękkość futra. Wilk polizał ją i włączył
tym do swojego stada.
    - Myślę, że mnie lubi. Właśnie mnie pocałował!
    Ayla uśmiechnęła się do zachwyconej dziewczynki. Wiedziała, że
takie przyjacielskie zachowanie jest naturalne dla wilczych szczeniąt; ludzie
zdawali się uważać je za równie wrogie, jak dorosłe wilki. Dopiero kiedy
dorastały, wilki stawały się ostrożne i podejrzliwe wobec obcych. Młoda kobieta
przypatrywała się szczeniakowi w ramionach Latie. Sierść Wilka miała jednolity,
ciemnoszary kolor, jaki na ogół mają bardzo młode wilki. Dopiero później
przybierze ciemniejsze i jaśniejsze odcienie, ułożone w typowe, wilcze pręgi -
jeśli w ogóle zmieni kolor. Jego matka była jednolicie czarna, ciemniejsza niż
szczeniak i Ayla zastanawiała się, jakiego koloru będzie Wilk.
    Na skrzeczenie Crozie odwrócili głowy w jej kierunku.
    - Twoje obietnice nic nie znaczą! Obiecałeś mi szacunek!
Obiecałeś, że zawsze będę miała miejsce przy ognisku, niezależnie od
wszystkiego!
    - Wiem co obiecałem. Nie musisz mi przypominać - krzyczał
Frebec.
    Kłótnia nie była niespodziewana. Długa zima dawała dość czasu
na wytwarzanie i naprawianie rzeczy, rzeźbienie kości mamuciej i tkanie,
opowiadanie historii, śpiewanie, granie na instrumentach i gry towarzyskie;
zajmowanie się wszelką rozrywką i wszelką pracą, jaką kiedykolwiek wymyślono.
Wielomiesięczne zamknięcie powodowało jednak wybuchy kłótni. Stały konflikt
między Frebecem i Crozie wyraźnie narastał i większość ludzi w każdej chwili
oczekiwała wybuchu.
    - Teraz mówisz, że chcesz, żebym odeszła. Jestem matką, która
nie ma dokąd iść, a ty mnie wypędzasz. Czy to jest dotrzymywanie obietnicy?
    Głośna bitwa na słowa toczyła się w przejściu i z pełną siłą
dotarła do Ogniska Mamuta. Szczeniak, przestraszony hałasem, wyrwał się z rąk
Latie i zniknął, zanim mogła zauważyć, dokąd pobiegł.
    - Dotrzymuję moich obietnic - powiedział Frebec. - Nie
zrozumiałaś mnie dobrze. Miałem na myśli... - Obiecał jej, ale nie wiedział
wtedy, jakie będzie życie z tą starą wiedźmą. Gdyby tylko mógł mieć Fralie, ale
bez konieczności znoszenia jej matki - myślał i rozglądał się dokoła, próbując
znaleźć sposób na wydostanie się z koziego rogu, w który zapędziła go Crozie.

    - Miałem na myśli... - Zauważył Aylę i spojrzał prosto na nią.
- Potrzebujemy więcej miejsca. Ognisko Żurawia jest dla nas za małe. I co
zrobimy, jak dziecko się urodzi? Przy tym ognisku jest mnóstwo miejsca, nawet
dla zwierząt!
    - To nie jest dla zwierząt. Ognisko Mamuta było tej wielkości,
zanim przyszła Ayla - Ranec wystąpił w obronie Ayli. - Cały obóz zbiera się
tutaj, więc musi być większe. A i tak robi się tłoczno. Nie możesz mieć tak
dużego ogniska.
    - Czy ja prosiłem o takie duże? Powiedziałem tylko, że nasze
nie jest dość duże. Dlaczego Obóz Lwa ma robić miejsce dla zwierząt, a nie dla
ludzi?
    Coraz więcej ludzi podchodziło, żeby zobaczyć, co się dzieje. -
Nie możesz zabrać miejsca z Ogniska Mamuta - odezwała się Deegie i odsunęła się,
żeby Mamut mógł przejść. - Powiedz mu, Mamucie.
    - Nikt nie robi miejsca dla wilka. Śpi w koszu koło posłania -
zaczął uspokajającym tonem Mamut. - Mówisz tak, jakby Ayla miała całe ognisko
dla siebie, ale właściwie ma bardzo mało miejsca, które może nazwać własnym.
Ludzie, szczególnie dzieci, zbierają się tutaj, gdy jest jakaś ceremonia, czyż
nie? Zawsze ktoś tu jest, włącznie z Fralie i jej dziećmi.
    - Powiedziałem Fralie, że nie chcę, żeby tak dużo czasu
spędzała tutaj, ale ona mówi, że potrzebuje miejsca na rozłożenie swojej pracy.
Fralie nie musiałaby tu przychodzić pracować, gdybyśmy mieli więcej miejsca przy
naszym ognisku.
    Fralie zaczerwieniła się i poszła do Ogniska Żurawia.
Powiedziała tak Frebecowi, ale to nie całkiem było prawdą. Lubiła być przy
Ognisku Mamuta ze względu na towarzystwo i dlatego, że rady Ayli pomagały jej w
trudnej ciąży. Teraz czuła, że nie będzie mogła więcej przychodzić.
    - W każdym razie nie mówiłem o wilku - ciągnął Frebec - chociaż
nikt mnie nie spytał, czy chcę mieszkać w jednej ziemiance ze zwierzęciem. Tylko
dlatego, że jedna osoba chce przynosić zwierzęta, to ja muszę z nimi żyć. Nie
jestem zwierzęciem i nie wyrosłem wśród nich, ale tutaj zwierzęta są więcej
warte od ludzi. Cały obóz zbudował osobne pomieszczenie dla koni, podczas gdy my
jesteśmy ściśnięci przy najmniejszym ognisku w ziemiance! Teraz wszyscy
krzyczeli jeden przez drugiego.
    - Co to znaczy: najmniejsze ognisko w ziemiance? - oburzył się
Tornec. - Nie mamy więcej miejsca, może nawet mniej, a mamy dokładnie tyle samo
ludzi!
    - Tak jest - potwierdziła Tronie, a Manuv energicznie
potakiwał.
    - Nikt nie ma dużo miejsca! - krzyknął Ranec.
    - On ma rację! - zgodziła się znowu Tronie. - Myślę, że nawet
Ognisko Lwa jest mniejsze niż twoje, Frebecu, a mają więcej ludzi niż ty i na
dodatek większych. Oni są rzeczywiście ściśnięci. Może powinni dostać trochę
miejsca z kuchennego ogniska. Jeśli jakieś ognisko potrzebuje więcej miejsca, to
właśnie oni.
    - Ale Ognisko Lwa nie prosi o więcej miejsca - próbowała
powiedzieć Nezzie.
    Ayla patrzyła dokoła i nie była w stanie zrozumieć, jak cały
obóz został nagle wplątany w krzykliwą kłótnię, ale czuła, że w jakiś sposób
była to jej wina.
    W środku tego wszystkiego zagrzmiał potężny ryk, który
zagłuszył zgiełk i uciszył wszystkich. Pośrodku Ogniska stał z rozkazującą
pewnością siebie Talut. Stał w rozkroku i trzymał w prawej ręce tajemniczo
ozdobioną, długą, prostą laskę z kła mamuciego. Przy nim stanęła Tulie, dodając
mu autorytetu swoją obecnością. Ayla poczuła strach przed tą potężną parą.
    - Przyniosłem Laskę Mówcy - powiedział Talut, podniósł wysoko
laskę i potrząsnął nią dla wzmocnienia efektu. - Przedyskutujemy ten problem w
spokoju i rozwiążemy go sprawiedliwie.
    - W imieniu Matki, niechaj nikt nie zbezcześci Laski Mówcy -
dodała Tulie. - Kto przemówi pierwszy?
    - Myślę, że pierwszy powinien mówić Frebec - powiedział Ranec.
- To on ma problem.
    Ayla wycofywała się na skraj, próbując uciec do tych
hałaśliwych, krzyczących ludzi. Zauważyła, że Frebec kręcił się nerwowo, podczas
gdy całą uwagę skupiono na nim. Komentarz Raneca zawierał wyraźną aluzję, że
cała ta nieprzyjemna sytuacja była całkowicie z jego winy. Ayla, trochę schowana
za Danugiem; po raz pierwszy uważnie mu się przyjrzała.
    Był przeciętnego wzrostu, może trochę niższy. Teraz, kiedy to
zauważyła, zdała sobie sprawę, że jest od niego wyższa, ale była także trochę
wyższa od Barzeca, a takiego samego wzrostu co Wymez. Była tak przyzwyczajona,
że przerasta wszystkich, więc nie zwróciła na to przedtem uwagi. Frebec miał
jasnobrązowe, trochę rzednące włosy, oczy zwykłego niebieskiego koloru i proste,
regularne rysy bez żadnych zniekształceń. Wyglądał jak zwyczajny mężczyzna i nie
widziała niczego, co mogłoby wytłumaczyć jego wojownicze, obraźliwe zachowanie.
Podczas swojego życia w klanie wiele razy marzyła, żeby być tak podobna do
reszty ludzi w klanie, jak Frebec był podobny do swoich ludzi.
    Frebec wystąpił naprzód i wziął Laskę Mówcy od Taluta, a Ayla
kątem oka zauważyła triumfujący grymas na twarzy Crozie. Z pewnością ta stara
kobieta była po części winna zachowania Frebeca, ale czy tylko ona? Musiało tu
kryć się coś więcej. Ayla rozejrzała się za Fralie, ale nie zobaczyła jej wśród
ludzi zgromadzonych przy Ognisku Mamuta. Potem zauważyła, że ciężarna kobieta
obserwuje wszystko z Ogniska Żurawia.
    Frebec odchrząknął kilka razy, poprawił uchwyt na Lasce Mówcy i
mocno ją trzymając, zaczął:
    - Tak, rzeczywiście mam problem - rozejrzał się wokoło spode
łba i wyprostował się. - Chodzi mi o to, że my, Ognisko Żurawia, mamy problem.
Nie mamy dosyć miejsca. Nie mamy miejsca na pracę. To jest najmniejsze ognisko w
ziemiance...
    - Nie jest najmniejsze. Jest większe niż nasze! - Tronie nie
była w stanie powstrzymać swego oburzenia.
    Tulie spojrzała na nią groźnie.
    - Będziesz miała okazję przemówić, Tronie, kiedy Frebec
skończy.
    Tronie zaczerwieniła się i zaczęła mamrotać przeproszenia. Jej
zażenowanie dodało Frebecowi odwagi. Przybrał bardziej agresywną postawę.
    - Nie mamy dosyć miejsca teraz. Fralie nie ma gdzie pracować
i... i Crozie potrzebuje więcej przestrzeni. A niedługo będziemy mieli jeszcze
jedną osobę. Myslę, że powinniśmy mieć więcej miejsca. Frebec oddał Talutowi
Laskę Mówcy i cofnął się.
    - Tronie, możesz mówić teraz - powiedział Talut.
    - Ja nie myślę... ja tylko... no dobrze, może powinnam.
Postąpiła naprzód i wzięła Laskę Mówcy. - Nie mamy więcej miejsca niż Ognisko
Żurawia, a mamy tyle samo ludzi. - Potem dodała, próbując zdobyć poparcie Taluta
- Myślę, że nawet Ognisko Lwa jest mniejsze...
    - To nie jest ważne, Tronie - przerwał jej Talut. - Ognisko Lwa
nie prosi o więcej miejsca i nie jesteśmy dość blisko Ogniska Żurawia, żeby
dotyczyło nas żądanie Frebeca o większą przestrzeń. Ognisko Renifera ma prawo
zabierać w tej sprawie głos, bo zmiany przy Ognisku Żurawia najprawdopodobniej
dotkną was. Czy chcesz coś jeszcze powiedzieć?
    - Nie, już nie - powiedziała Tronie, pokiwała głową i oddała mu
laskę.
    - Ktoś jeszcze?
    Jondalar pragnął powiedzieć coś, co mogłoby pomóc, ale był tu
gościem i czuł, że nie powinien się wtrącać. Chciał być teraz przy boku Ayli i
jeszcze bardziej żałował, że zmienił swoje miejsce spania. Prawie się ucieszył,
kiedy wystąpił Ranec i wziął laskę. Ktoś powinien coś powiedzieć w jej obronie.

    - To nie jest szczególnie ważne, ale Frebec przesadza. Nie mogę
powiedzieć, czy potrzebują więcej miejsca, czy nie, ale Ognisko Żurawia nie jest
najmniejszym ogniskiem w ziemiance. Ognisko Lisa ma zaszczyt być najmniejszym.
Ale my jesteśmy tylko we dwójkę i jesteśmy zadowoleni.
    Rozległy się szepty i Frebec patrzył z niechęcią na rzeźbiarza.
Nigdy nie było sympatii między tymi dwoma mężczyznami. Ranec uważał, że nie mają
nic wspólnego i ignorował Frebeca. Frebec uważał to za pogardę i było w tym
trochę prawdy. Szczególnie od czasu, kiedy zaczął robić obraźliwe uwagi na temat
Ayli, Ranec nie uważał Frebeca za coś dobrego.
    Talut, próbując nie dopuścić do kolejnej kłótni, podniósł głos
i zwrócił się do Frebeca:
    - Jak, twoim zdaniem, można by zmienić rozkład ziemianki, żeby
dać wam więcej miejsca? - Podał mu kościaną laskę.
    - Nigdy nie powiedziałem, że chcę zabrać miejsce Ognisku
Renifera, ale uważam, że jeśli niektórzy mają miejsce dla zwierząt, to mają
więcej miejsca niż im potrzeba. Całą przybudówkę do ziemianki oddano dla koni,
ale nikt nie przejmuje się tym, że niedługo będziemy mieć dodatkową osobę. Może
można by trochę... przesunąć - zakończył Frebec niepewnie. Nie był szczęśliwy,
gdy zobaczył, że Mamut wyciąga rękę po Laskę Mówcy.
    - Czy proponujesz, żeby Ognisko Renifera przeprowadziło się do
Ogniska Mamuta i w ten sposób dało wam więcej miejsca? To byłaby wielka
niewygoda dla nich. A co do Fralie, która przychodzi tu pracować, nie chcesz
chyba powiedzieć, że powinna być zamknięta w Ognisku Żurawia? To byłoby
niezdrowe i pozbawiłoby ją towarzystwa innych, które znajduje tutaj. Ognisko
Mamuta jest tak pomyślane, żeby tu przynosić prace, na które nie ma miejsca przy
prywatnych ogniskach. Ognisko Mamuta należy do wszystkich i już jest niemal zbyt
małe na zgromadzenia.
    Kiedy Mamut oddał Laskę Mówcy Talutowi, Frebec wyglądał na
trochę otrzeźwionego, ale najeżył się obronnie, kiedy Ranec znowu sięgnął po
nią.
    - Co do końskiej przybudówki, to przyda się nam wszystkim,
szczególnie kiedy wykopiemy składy. Nawet teraz jest dla wielu wygodnym
wejściem. Zauważyłem, że trzymasz tam swoje wierzchnie ubranie i używasz tego
wejścia częściej niż głównego, Frebecu. Poza tym, niemowlęta są małe. Nie
potrzebują dużo miejsca. Nie myślę, żebyś potrzebował więcej przestrzeni.
    - Skąd możesz wiedzieć? - wtrąciła się Crozie. - Nigdy żadne
dziecko nie urodziło się przy twoim ognisku. Niemowlęta zabierają miejsca
więcej, niż myślisz.
    Dopiero jak to powiedziała, Crozie uświadomiła sobie, że po raz
pierwszy w życiu poparła Frebeca. Skrzywiła się, a potem uznała, że może miał
rację. Może naprawdę potrzeba im więcej miejsca. To prawda, że Ognisko Mamuta
jest miejscem zgromadzeń, ale mieszkanie w takim dużym ognisku zdawało się
dodawać Ayli statusu. Chociaż wszyscy uważali je za swoje, kiedy Mamut mieszkał
tam sam, teraz, poza ceremonialnymi zgromadzeniami, wszyscy je traktowali jak
własność Ayli. Większa przestrzeń dla Ogniska Żurawia mogłaby podnieść status
jej członków.
    Wszyscy zdawali się przyjąć uwagę Crozie za sygnał do ogólnej
rozmowy i rzuciwszy sobie znaczące spojrzenie Talut i Tulie pozwolili, żeby się
wygadali. Czasami ludzie muszą głośno powiedzieć, co myślą. Podczas przerwy
Tulie i Barzec spojrzeli na siebie i kiedy znowu zapanował spokój, Barzec
wystąpił i poprosił o Laskę Mówcy. Tulie przytaknęła, jakby wiedziała, co powie,
chociaż wcale ze sobą nie rozmawiali.
    - Crozie ma rację - powiedział. Wyprostowała się z dumą i jej
opinia o Barzecu wzrosła. - Niemowlęta zajmują miejsce, dużo więcej miejsca niż
można by sądzić z ich rozmiarów. Może rzeczywiście jest pora na zmiany, ale nie
uważam, że Ognisko Mamuta powinno oddać swoją przestrzeń. Potrzeby Ogniska
Żurawia rosną, ale potrzeby Ogniska Dzikiego Wołu maleją. Tarneg odszedł, żeby
żyć w obozie swojej kobiety i wkrótce założy nowy Obóz z Deegie. Wtedy ona też
odejdzie. Dlatego też Ognisko Dzikiego Wołu, rozumiejąc potrzeby rosnącej
rodziny, odda trochę miejsca Ognisku Żurawia.
    - Czy to cię zadowoli, Frebecu? - spytał Talut.
    - Tak - odpowiedział Frebec, nie wiedząc, jak zareagować na ten
niespodziewany obrót wydarzeń.
    - Pozostawiam więc was, żebyście przedyskutowali razem zmiany,
ale uważam, że należy poczekać ze zmianami, aż Fralie urodzi dziecko. Zgadzasz
się?
    Frebec skinął tylko głową, nadal oszołomiony. W swoim
poprzednim obozie nie mógł nawet marzyć o żądaniu dodatkowej przestrzeni - gdyby
to zrobił zostałby tylko wyśmiany. Nie miał dość przywilejów ani statusu, żeby
postawić takie żądanie. Kiedy rozpoczęła się kłótnia z Crozie, zupełnie nie
myślał o potrzebie przestrzeni. Po prostu szukał jakiegoś sposobu, żeby
odpowiedzieć na jej obraźliwe, choć prawdziwe, oskarżenia. Teraz przekonywał sam
siebie, że brak miejsca był od początku przyczyną kłótni i po raz pierwszy
Crozie stanęła po jego stronie. Czuł radość sukcesu. Wygrał bitwę. Dwie bitwy:
jedną z obozem i jedną z Crozie. Kiedy ludzie zaczęli się rozchodzić, zobaczył
Barzeca rozmawiającego z Tulie i uświadomił sobie, że powinien im podziękować.

    - Doceniam wasze zrozumienie - powiedział do przywódczyni i
mężczyzny z Ogniska Dzikiego Wołu.
    Barzec wprawdzie zarzekał się, ale nie byliby zadowoleni, gdyby
Frebec nie podziękował za przysługę. Doskonale wiedzieli, że jej wartość
wykracza daleko poza te kilkadziesiąt centymetrów przestrzeni. Faktycznie
oznaczała ona, że Ognisko Żurawia ma wystarczająco wysoki status, by zasłużyć na
taki dar ze strony ogniska przywódczyni. Tulie i Barzec już poprzednio
dyskutowali na ten temat i brali pod uwagę status Crozie i Fralie. Przewidzieli
już zmianę potrzeb tych dwóch rodzin. Barzec rozważał nawet wcześniejsze
poruszenie tej sprawy, ale Tulie uważała, że należy poczekać na właściwy moment,
aby dodatkowa przestrzeń była darem dla nowego niemowlęcia.
    Oboje wiedzieli, że teraz nadszedł taki właśnie moment.
Wystarczyło im tylko spojrzenie na siebie i kiwnięcie głowami. A ponieważ
formalnie Frebec właśnie zwyciężył, Ognisko Żurawia będzie musiało być ustępliwe
przy wytyczaniu nowych granic. Kiedy podszedł do nich Frebec, żeby podziękować,
Barzec właśnie z dumą chwalił mądrość Tulie. Wracając do Ogniska Żurawia, Frebec
rozważał jeszcze całe zajście, podliczał punkty, które uznał, że właśnie zdobył,
jak gdyby zabawiał się w jedną z gier, które lubił obóz, i liczył wygraną.
    I rzeczywiście była to gra, bardzo subtelna i niezmiernie
poważna gra o pozycję, o którą walczą wszystkie zwierzęta żyjące w grupach. Jest
to metoda, wedle której zwierzęta się organizują - konie i wilki w stada, ludzie
w społeczności - tak, żeby mogły razem żyć. W tej grze stają naprzeciwko siebie
dwie przeciwstawne siły: autonomia jednostki i dobro społeczności. Celem jest
osiągnięcie dynamicznej równowagi.
    W pewnych okresach i w określonych warunkach jednostka może być
niemal całkowicie autonomiczna. Żyje wtedy samotnie i nie przejmuje się
hierarchią grupy. Żaden jednak gatunek nie może przetrwać bez związków między
jednostkami. Ostateczna cena całkowitej autonomii byłaby wyższa niż śmierć.
Doprowadziłoby to do wyginięcia gatunku. Z drugiej strony, całkowite poddanie
się jednostki grupie jest równie niszczące. Życie nie jest stałe i niezmienne.
Bez indywidualności nie byłoby przemian i trwałych przeobrażeń, a każdy
niezdolny do tego gatunek, byłby skazany na zagładę.
    Ludzie w społecznościach - składających się z kilku osób czy
obejmujących cały świat - zawsze zorganizują się według jakiejś hierarchii.
Powszechnie przyjęte reguły zachowania i obyczaje mogą pomóc łagodzić zatargi i
ograniczyć napięcia związane z utrzymaniem równowagi w tym wiecznie zmieniającym
się systemie. W pewnych warunkach jednostki nie muszą zbytnio rezygnować ze swej
osobistej niezależności na rzecz dobra grupy. W innych, potrzeby społeczności
mogą wymagać najwyższych osobistych poświęceń, włącznie z życiem jednostki.
Właściwa postawa jednostki zależy od okoliczności, ale sytuacji ekstremalnych
nie można utrzymywać zbyt długo, jak również nie może trwać społeczność, gdzie
kilka osób zachowuje swoją indywidualność kosztem grupy.
    Ayla często porównywała społeczność klanu ze społecznością
Mamutoi i zaczynała rozumieć tę zasadę, porównując style rządzenia Bruna oraz
przywódcy i przywódczyni Obozu Lwa. Zobaczyła, jak Talut odstawił Laskę Mówcy na
miejsce, i przypomniała sobie, że zaraz po przybyciu do Obozu Mamutoi uważała,
że Brun był lepszym przywódcą niż Talut. Brun po prostu podjąłby decyzję i inni
musieliby podporządkować się jego rozkazowi. Niewielu wręcz zastanowiłoby się
nad tym, czy im się to podoba, czy nie. Brun nigdy nie musiał kłócić się, ani
krzyczeć. Ostre spojrzenie lub krótki rozkaz oznaczały natychmiastowy posłuch.
Wydawało jej się, że Talut nie panował nad hałaśliwymi, swarliwymi ludźmi, a oni
nie mieli dla niego żadnego szacunku.
    Teraz nie była taka pewna. Wydawało jej się, że trudniej jest
przewodzić grupie ludzi, którzy wierzą, że każdy, kobiety i mężczyźni, ma prawo
zabrać głos i zostać wysłuchanym. Nadal uważała, że Brun był dobrym przywódcą
dla swojej społeczności, ale zastanawiała się, czy potrafiłby poprowadzić tych
ludzi, którzy tak swobodnie wyrażali swoje opinie. Robiło się bardzo głośno i
hałaśliwie, kiedy każdy miał inne zdanie i nie wahał się go wygłosić, ale Talut
nigdy nie dopuszczał, by przekroczono pewne granice. Chociaż z pewnością był
wystarczająco silny, by zmusić ludzi do posłuszeństwa, wolał rządzić przy pomocy
zgody i kompromisów. Mógł się odwołać do pewnych sankcji, wspólnych wierzeń i
żądać uwagi, ale trzeba innego typu siły, żeby przekonać niż żeby przymusić.
Talut zyskiwał szacunek przez dawanie szacunku.
    Idąc w kierunku grupki ludzi stojącej koło ogniska, Ayla
rozejrzała się wokół, szukając wilczego szczeniaka. Był to podświadomy odruch i
kiedy go nie zobaczyła, uznała, że znalazł sobie jakąś kryjówkę podczas
zamieszania.
    - ...Frebec z pewnością postawił na swoim - mówił Tornec -
dzięki Tulie i Barzecowi.
    - Cieszę się ze względu na Fralie - powiedziała Tronie, której
ulżyło, że Ognisko Renifera nie będzie popchnięte ani ściśnięte. - Mam tylko
nadzieję, że teraz Frebec się na trochę uspokoi. Tym razem zaczął naprawdę
wielką bitwę.
    - Nie lubię takich wielkich bitew - powiedziała Ayla,
pamiętając, ze awantura zaczęła się od narzekania Frebeca, że jej zwierzęta mają
więcej miejsca niż on.
    - Nie przejmuj się tym - powiedział Ranec. - To była długa
zima. Coś takiego dzieje się mniej więcej w tym czasie co roku. To tylko mała
rozrywka, żeby trochę uatrakcyjnić życie.
    - Ale nie musiał robić takich awantur, żeby dostać trochę
miejsca - wtrąciła się Deegie. - Słyszałam, jak matka i Barzec rozmawiali o tym
na długo przedtem, zanim on zaczął. Mieli dać przestrzeń dla Ogniska Żurawia
jako dar dla niemowlęcia Fralie. Wystarczyło, żeby poprosił.
    - To dlatego Tulie jest taką dobrą przywódczynią - powiedziała
Tronie. - Myśli o takich rzeczach.
    - Tak, jest dobra, i tak samo Talut - zauważyła Ayla.
    - Tak, jest - Deegie uśmiechała się. - Dlatego jest nadal
przywódcą. Nikt nie zostaje zbyt długo przywódcą, jeśli nie umie zdobyć szacunku
swoich ludzi. Myślę, że Tarneg będzie równie dobry. Uczył się od Taluta. -
Ciepłe uczucia między Deegie i bratem jej matki były głębsze niż formalne
związki z wujem, które wraz ze statusem i dziedzictwem po matce zapewniały jej
wysoką pozycję wśród Mamutoi.
    - Ale kto zostałby przywódcą, gdyby Talut nie miał szacunku? -
spytała Ayla. - I jak?
    - Tak... eee... - zaczęła Deegie. Potem młodzi ludzie zwrócili
się do Marnota, żeby odpowiedział na to pytanie.
    - Jeśli starsi, poprzedni przywódcy, przekazują przewodnictwo
młodszemu bratu i siostrze, którzy zostali wybrani, najpierw jest okres nauki,
potem ceremonia, a potem starsi przywódcy zostają doradcami - powiedział szaman.

    - Tak. To zrobił Brun. Kiedy był młodszy, szanował starego
Zouga i brał pod uwagę jego rady, a kiedy się zestarzał, oddał przywództwo
Broudowi, synowi swojej towarzyszki życia. Ale co się dzieje, jeśli obóz traci
szacunek dla przywódcy? Młodego przywódcy? - pytała bardzo zainteresowana tym
Ayla.
    - Zmiana nie następuje szybko - powiedział Mamut - ale ludzie
przestaną się do niego zwracać po pewnym czasie. Będą chodzić do kogoś innego,
kogoś kto potrafi lepiej poprowadzić polowanie, albo lepiej rozwiązywać
problemy. Czasami przywódca rezygnuje, czasami obóz się dzieli i część odchodzi
z nowym przywódcą, a część zostaje ze starym. Ale przywódcy na ogół nie oddają
łatwo swojej pozycji ani swojego autorytetu i to może powodować problemy, nawet
bójki. Wtedy przekazuje się sprawę do decyzji Rad. Przywódca lub przywódczyni,
którzy dzielą władzę z kimś, kto sprawia kłopoty, także jest odpowiedzialny za
zaistniały problem i rzadko kiedy może utworzyć nowy Obóz, chociaż to może nie
być jej - Mamut zawahał się i Ayla zauważyła, że zerknął na starą kobietę z
Ogniska Żurawia, która rozmawiała z Nezzie - tej osoby wina. Ludzie chcą
przywódców, na których mogą polegać, i nie ufają ludziom, którzy przeżywają
problemy... albo tragedie.
    Ayla skinęła głową i Mamut wiedział, że zrozumiała, zarówno to,
co powiedział, jak i to, do czego robił aluzje. Rozmowa trwała dalej, ale myśli
Ayli ciągle wracały do klanu. Brun był dobrym przywódcą, ale co zrobi jego klan,
jeśli Broud nie okaże się godnym następcą? Zastanawiała się, czy zwrócą się do
kogoś innego, a jeśli tak, do kogo. Upłynie jeszcze dużo czasu, zanim syn
towarzyszki życia Brouda będzie dość dorosły. Wzrastający niepokój, który od
dłuższego już czasu odczuwała, nagle się wzmógł.
    - Gdzie jest Wilk? - spytała.
    Nie widziała go od momentu wybuchu awantury i nie zauważył go
nikt inny. Wszyscy zaczęli szukać. Ayla przeszukała platformę z posłaniem, a
potem każdy kącik ogniska, nawet zasłoniętą przestrzeń z koszem na popiół i
końskie łajno, który pokazała szczeniakowi. Wpadała w taką samą panikę jak
matka, której zgubiło się dziecko.
    - Jest tutaj, Aylo! - usłyszała pełen ulgi głos Torneca, ale
poczuła ścisk w żołądku, kiedy dodał - Frebec go ma.
    Jej zaskoczenie graniczyło z szokiem, kiedy patrzyła, jak
podchodził. Nie ona jedna gapiła się na niego całkiem zdumiona. Frebec, który
nigdy nie przepuścił żadnej okazji, żeby poniżyć zwierzęta Ayli i ją samą za
związki z nimi, łagodnie obejmował w ramionach wilczego szczeniaka. Podał jej
wilczka, ale zauważyła moment wahania, jak gdyby nie chciał rozstawać się ze
stworzonkiem i zobaczyła w jego oczach łagodniejsze spojrzenie, niż widziała
kiedykolwiek przedtem.
    - Widocznie się przestraszył - wyjaśniał Frebec. - Fralie
powiedziała, że nagle się tam zjawił, przy ognisku i skomlał. Nie wiedziała,
skąd przyszedł. Prawie wszystkie dzieci też tam były i Crisavec podniósł go, i
położył na platformie obok swojego posłania. Tam jest w ścianie głęboka nisza.
Wchodzi dość daleko w zbocze. Wilk ją znalazł i wczołgał się aż do końca, a
potem nie chciał wyjść.
    - Musiała mu przypominać jego legowisko - powiedziała Ayla.

    - To samo powiedziała Fralie. Było jej za trudno wyciągnąć go i
myślę, że się trochę bała po opowieści Deegie o tym, jak właziłaś do legowiska
wilków. Nie chciała również puścić Crisaveca. Kiedy przyszedłem, musiałem się
tam wczołgać i go wyjąć. - Frebec zamilkł, a kiedy zaczął znowu mówić, Ayla
dosłyszała nutę zdziwionego zadowolenia w jego głosie. - Kiedy do niego
dotarłem, był tak zadowolony na mój widok, że lizał mnie po całej twarzy.
Próbowałem go powstrzymać. - Frebec przybrał oschłą i bardziej beztroską
postawę, żeby ukryć fakt wyraźnego wzruszenia wobec wdzięczności przestraszonego
wilczego niemowlęcia. Ale kiedy go postawiłem na ziemię, płakał i płakał, aż go
znowu nie podniosłem. - Wokół zebrało się teraz wielu ludzi. - Nie wiem,
dlaczego wybrał Ognisko Żurawia czy mnie, kiedy uciekł, szukając bezpiecznego
schronienia.
    - On myśli teraz, że obóz to jego stado i wie, że jesteś
członkiem obozu, szczególnie, że go wyniosłeś z dziury, którą znalazł -
odpowiedziała Ayla, starając się odtworzyć sytuację.
    Kiedy Frebec wrócił do swojego ogniska, miał poczucie
zwycięstwa, ale coś głębszego wywołało niezwykłe ciepło; poczucie przynależności
do innych ludzi. Nie zignorowali go, ani nie wyśmiali. Talut zawsze go
wysłuchiwał, jakby miał status, który go uprawniał do mówienia, a Tulże,
przywódczyni, sama zaofiarowała mu trochę swojej przestrzeni. Nawet Crozie
stanęła po jego stronie. Gardło mu się ścisnęło, kiedy zobaczył Fralie, jego
własną kobietę o wysokim statusie, która to wszystko umożliwiła; jego piękną
kobietę, która niebawem urodzi pierwsze dziecko przy jego własnym ognisku,
ognisku, które dała mu Crozie, Ognisku Żurawia. Był zły, kiedy mu powiedziała,
że wilk schował się w niszy, ale gorące powitanie, jakie mu zgotował szczeniak,
nie bacząc na wszystkie złe słowa, jakie o nim powiedział, zaskoczyło go. Nawet
wilcze dziecko go witało i tylko u niego szukało pocieszenia. I Ayla
powiedziała, że to dlatego, że jest członkiem Obozu Lwa. Nawet wilk wiedział, że
Frebec tu należy.
    - Dobrze, ale na przyszłość lepiej trzymaj go tutaj - ostrzegł
Frebec i odwrócił się, żeby odejść. - I uważaj na niego. Jak nie będziesz, ktoś
na niego może nadepnąć.
    Kiedy wyszedł, stojący wokół ludzie patrzyli na siebie w
całkowitym oszołomieniu.
    - A to ci dopiero zmiana. Zastanawiam się, co mu się stało? -
spytała Deegie. - Gdybym nie znała go lepiej, powiedziałabym, że lubi Wilka!

    - Nie myślałem, że potrafi się tak zachować - powiedział Ranec,
czując więcej szacunku dla mężczyzny z Ogniska Żurawia niż kiedykolwiek
przedtem.




następny    

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl