930

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

/

Rozdział 16
ZWIĄZKI MIĘDZYLUDZKIE
Warto przyjrzeć się z bliska stosunkom panującym między mężami a
żonami, rodzicami a dziećmi, między nami a sąsiadami – nawet
między każdym z nas a wszystkimi „braćmi" tworzącymi
ludność świata. Dopóki nie przeciwstawimy się problemom
istniejącym w tych stosunkach, mogą one blokować ścieżkę naszego
rozwoju.
Rozważmy sytuację męża i żony. Jeżeli jest to normalny związek,
każde z małżonków pozostaje indywidualnością, która
cieszy się wolną wolą i której wolno podejmować decyzje,
wyrażać własne zdanie; jedna osoba nie dominuje nad drugą. W takim
związku małżonkowie są sobie bardzo bliscy. Rozumieją się nawzajem i
każde z nich stosuje regułę „daję i biorę". Wszystko
układa się dobrze.
Gdy jednak albo mąż, albo żona nalegają na to, by partner się
zmienił, by jedna osoba dostosowała się do sposobu bycia drugiej, jej
decyzji, opinii, upodobań i niechęci, wtedy w związku nie ma
bliskości. Jedno z małżonków terroryzuje i rządzi drugim.
Ofiara, czy to mąż pantoflarz, czy zastraszona żona, nie może
korzystać z boskiego daru wolnej woli. Musi albo poddać się woli
drugiej osoby, albo toczyć się będzie ciągła wojna, kończąca się
zwykle separacją bądź też zupełnym rozbiciem związku.
W przypadku męża, żony i dziecka związek może być normalny i
szczęśliwy, jeśli wszyscy szanują nawzajem swoją wolną wolę o tyle, o
ile da się to zastosować w praktyce. Mogą we troje omawiać trudne
sprawy i postanawiać razem, jak najlepiej postąpić, czyje, zdanie
wydaje się najrozsądniejsze i jakie pragnienia członków
rodziny można spełnić dzięki wzajemnej miłości i współpracy. Z
drugiej strony, jeśli jedno z trojga dominuje nad pozostałymi (przy
założeniu, że wszyscy troje są normalnie inteligentni i zrównoważeni
uczuciowo), związek rozpada się, a trudności i brak poczucia
szczęścia są nie do uniknięcia.
Zaborcza matka, nie pozwalająca dzieciom zacząć żyć własnym
życiem, kiedy gotowe są do opuszczenia rodzinnego gniazda, stwarza
nienormalną sytuację w naturalnym związku, jaki powinien łączyć
każdego rodzica z każdym dzieckiem. Teściowa często nie pozwala
synowi albo córce korzystać z wolnej woli i żyć normalnie z
wybranym małżonkiem. W tej nienaturalnej próbie utrzymania
zaborczej władzy dorosłego nad dzieckiem syn lub córka także
mogą nie być bez winy. Wszyscy widzieliśmy dzieci lgnące kurczowo do
matki; to powodowało, że mąż traktowany był jak obcy, a matka i
dziecko zachowywały formę bliskości uniemoiliwiającą poprawny związek
małżeński.
Może to być jeden z najtrudniejszych do rozwiązania problemów.
Zdarza się, że syn czy córka pragnie pozostawać wobec matki w
roli ciągle małego dziecka. Tworzy się między nimi stosunek
„szczepionej winorośli", chyba że jedno dominuje nad
drugim. Ponieważ w tego typu więzi ojciec pozostaje zwykle na uboczu,
przyczynia się to do braku pełni i równowagi w jego życiu. A
kogoś, kto wżenia się w taki układ, czekać może tylko życie pełne
powikłań i rozczarowania. Od osoby takiej będzie się żądać
podejmowania wszystkich decyzji, rozwiązywania wszystkich problemów,
brania odpowiedzialności za ich następstwa, a także życia dwoma
życiami zamiast jednym-swoim i swojego partnera. Chyba że w
rzeczywistości decyzje podejmują matka i dziecko i dominują w obu
rodzinach. Często to mężczyzna nie potrafi stać na własnych nogach, a
żona jest żywicielką, osobą planującą i ostoją rodziny. Takie
sytuacje mogą zniszczyć życie wszystkich związanych z sobą stron.
W każdej dużej rodzinie są osoby, które mają skłonność do
dominacji, i takie, które albo się buntują, albo ustępują.
Normalne stosunki między dziadkami, rodzicami i dziećmi oraz teściami
tworzą szczęście i gładko funkcjonującą formę jedności rodzinnej,
która jest ideałem. Ale jeśli chociaż jeden członek rodziny
trzyma się kurczowo drugiego, dominuje albo w jakiś inny sposób
odchodzi od normalnego trybu życia i współpracy w związku,
cierpi cała rodzina.
Gdyby udało się odłożyć na bok emocje, jakie budzą się w niższych
Ja, a rodzina zebrałaby się i otwarcie, rozsądnie omówiła
zachowanie różnych jej członków, można by łatwo
wszystko poprawić albo przynajmniej odpowiednio zaradzić
nieumiejętności normalnego współżycia słabszych osób.
Ale w przeciętnej rodzinie, jak w żadnej innej grupie, często obok
miłości występuje zazdrość. Bardzo ciężko jest przyjąć krytykę od
ukochanej osoby, która, jak wierzymy, także nas kocha.
Winowajca może płonąć ze wstydu albo, wzburzony, chować urazę i
złość. Z reguły, przynajmniej w większości rodzin, ktoś zmuszony jest
objąć kierownictwo, zdeptać uczucia winnego i postanowić, co dalej
czynić. (Albo inaczej łagodzi się konflikty, nie naprawiając
sytuacji, i wtedy ujawniają się one raz po raz, niszcząc spokój
wszystkich).
Ci, którzy wiedzą, czym są emocje – że to bezrozumne
reakcje niższego Ja, które nie potrafi poprawnie rozumować –
mogą postarać się nauczyć rodzinę omawiania trudności łagodnie i
bezosobowo. Będzie to pewnie wymagało czasu i praktyki. Najpierw
można by pokusić się o podjęcie drobnych problemów –
byłby to trening, zanim zajmiemy się większymi i trudniejszymi. Kiedy
urażone są emocje, trzeba postępować łagodnie i ze zrozumieniem.
Jeśli najpierw uprzedzimy osobę, która zawiniła, że rozmowa
może zranić jej uczucia i spowodować dziecinny wybuch, można by
takiemu zachowaniu zapobiec.
Tak czy inaczej, najważniejszą sprawą, o której należy
pamiętać, jest to, że winowajcę się kocha bez względu na to, co
uczynił albo czego zaniedbał uczynić. Miłość to wspaniały balsam,
doskonałe spoiwo szczęśliwego związku. Trzeba wspomnieć, że kochamy,
na nowo to potwierdzić, przyznać, że miłość jest jedyną najważniejszą
rzeczą w rodzinie. Jeśli będziemy stale mieli to w pamięci, wspólne
rozmowy i wspólne podejmowanie decyzji dla dobra wszystkich
zainteresowanych dadzą się polubić.
Wyznanie „win" jest w rozsądnej rozmowie tak ważne, jak
ważna jest miłość dla jedności rodziny. Żadnemu jej członkowi nie
należy pozwolić na chowanie tajemnych uraz, na dąsy, na nieprzyznanie
się, o co chodzi. Właściwą porą, by nauczyć się, jaki pożytek płynie
z otwartego i dobrowolnego wyznania, jest dzieciństwo. By sprowokować
wyznanie tajemnic jątrzących serce, trzeba użyć miłości. Dziecko
nauczy się, że wszystko można naprawić, że każdą trudność można
rozwiązać, jeśli się ją otwarcie i rozsądnie przedyskutuje.
Rodzina, każda osoba w rodzinie, powinna mieć przed oczyma ideał
Wyższych Ja, ponieważ tym ideałem mamy się stać. Przede wszystkim
musimy pamiętać, że miłość Wyższych Ja nawet do najbardziej
niekochanej istoty ludzkiej nigdy nie zawodzi. Ta miłość spogląda
ponad obecnymi wadami w przyszłość i widzi chwilę, gdy człowiek
opanuje już wszystkie swoje lekcje i z czarnej owcy przemieni się w
białą, czyli normalną. Wyższe Ja są absolutnie godne zaufania,
ponieważ nigdy nie przekraczają prawa nakazującego pozostawienie
średniemu Ja wolnej woli; tylko stosując ją średnie Ja może się
rozwijać, nawet jeśli odbywa się to kosztem bolesnych błędów.
Wyższym Ja, naszym Aniołom Stróżom, wolno jest chronić nas
przez całe życie od chwili przyjścia na świat. Czynią to na
nieskończenie wiele sposobów. „Przypadkowe"
wydarzenia, które ratują nas od katastrofy, są zwykle przez
nie dobrze zaplanowane. Dopiero w przypadku, kiedy jesteśmy
zdecydowani zrobić coś niemądrego, pozwala nam się poznać przez
trudne doświadczenie, że nasz czyn był zły. Dziecku można często
mówić, że ogień parzy, ale dopiero doświadczenie tego na
własnej skórze nauczy je lepiej od słów. Tak samo jest
z Wyższymi Ja, które podpowiadają nam poprzez sumienie, byśmy
się powstrzymali przed jakimś krzywdzącym słowem czy czynem; muszą
one jednak pozwolić nam na samodzielne przekonanie się, że
krzywdzenie innych niszczy jedność, jaka powinna łączyć wszystkich
ludzi, i sprowadza niezgodę i nieszczęście.
Niższe Ja nie ma jeszcze wolnej woli, ale powoli wkracza w etap,
kiedy ją odziedziczy. Z tego powodu to my musimy podejmować decyzje,
jak najlepiej postępować, i dopilnować ich wykonania. W związku,
który tworzymy z niższym Ja, pozostajemy w relacji rodzica do
dziecka. Niższe Ja można porównać do dziecka, które
często ma bardzo silne, nawet jeśli nierozsądne, pragnienie zrobienia
albo niezrobienia tego czy tamtego. I tak jak dziecko, człowiek
często nie potrafi powstrzymać się przed zrealizowaniem swego
pragnienia, nawet jeśli nie jest dobre. Trzeba zawsze pamiętać, że
my, średnie Ja, mamy obowiązek wyćwiczenia niższych Ja tak, aby stały
się ludzkie, a nie nadal we wszystkim, co robią, pozostawały
zwierzętami. Jeśli zaniedbujemy ten obowiązek, rozwój całego
człowieka opóźnia się. Łakomstwo, lenistwo, uleganie emocjom
niepożądanym albo niszczącym normalne życie – tego wszystkiego
i setek innych rzeczy musimy się starannie wystrzegać.
Kiedy jednak niższe Ja jest jak zastraszona żona, potrzebuje mniej
kontroli, a więcej zachęty. Normalne życie wymaga, by wszystkie trzy
Ja odgrywały właściwą rolę w życiu człowieka. Niższe Ja ma prawo do
radości z wysiłku fizycznego i do przyjemnego posługiwania się
zmysłami. Ma również prawo do kochania, do towarzystwa,
bezpieczeństwa, zapewnionego wyżywienia i odrobiny komfortu. Uznawszy
te potrzeby i status poprawnego związku z niższym Ja, możemy zapewnić
„młodszemu bratu" należny mu udział w życiu. Odpowiedni
wysiłek fizyczny, gry i zabawy, muzyka – wszystkie rzeczy,
które lubi i które przyczyniają się do jego szczęścia,
a zatem do zdrowia ciała i psychiki, są również dobre dla
średniego Ja. Jeśli niższe Ja i jego ciało są źle traktowane, my,
goście w cielesnym domu, także cierpimy.
Na szczęście więź jest takiej natury, że poprzez niższe Ja możemy
odczuwać i cieszyć się wszystkim, co sprawia mu przyjemność. I
odwrotnie, chociaż ono nie potrafi zrozumieć wielu rzeczy, które
lubi robić średnie Ja, w dużym stopniu podziela uczucia przyjemności
odczuwane przez „starszego brata". Wydaje się, że stoi jak
zainteresowany widz, a tymczasem całymi godzinami, nie skarżąc się,
chętnie pomaga w robieniu tego, czego nauczyliśmy je robić; to jego
udział w pracy, jaką pragniemy wykonać. Szyje, przycina i stara się,
nawet jeśli pokłuje palce i bolą plecy. Posługuje się narzędziami,
wykonuje mechaniczną stronę pracy i nieskończoną ilość robót,
które nie dają przyjemności zmysłowej; cieszy się nimi jednak
na swój sposób, ponieważ praca raduje średnie Ja.
W normalnych warunkach związek między niższymi a średnimi Ja jest
bardzo satysfakcjonujący. Stanowi niemal przykład doskonałej
współpracy i współzależności. W nienormalnych
warunkach, kiedy niższemu Ja nie pozwala się właściwie korzystać z
życia i przez jakiś czas nie zwraca się uwagi na jego naturalne
pragnienia, toczy się między jaźniami cicha wojna. Brak harmonii
prowadzi do braku zdrowia. Głupotą jest prowadzić taki styl życia,
który uniemożliwia dwóm Ja zgodne współistnienie.
I najważniejsze – w normalnym i szczęśliwym życiu Wyższe Ja
też musi mieć swój właściwy udział. Kiedy to się stanie i w
bliskim związku naszych trzech Ja zapanuje harmonia, to zarówno
w tym, jak i w następnym życiu osiągniemy najlepsze możliwe warunki.
ĆWICZENIE
Wyobraź sobie sytuacje, w których bierzesz udział w
rodzinie albo w grupie znajomych. Wyobraź sobie podobne sceny z
innymi ludźmi. Pomyśl, co mógłbyś powiedzieć albo zrobić, żeby
pomóc grupie zrozumieć, na czym polega naturalny styl życia i
współpracy. W wyobraźni powiedz im, czego nauczyłeś się,
studiując Hunę, i co według ciebie można by zrobić, aby poprawić i
znormalizować stosunki w grupie – jak uczynić związek
pełniejszym, bardziej pomocnym dla wszystkich zainteresowanych,
bardziej zbliżonym do ideału. Z pomocą Wyższego Ja zacznij wprowadzać
te pomocne myśli w życie, jedną po drugiej.
 
AFIRMUJ: Będę codziennie dążył do ustanowienia normalnych
stosunków w związkach, jakie mam z osobami dookoła mnie. Będę
okazywał rozsądek, a następnie spróbuję pokazać innym, jakie
korzyści płyną ze stawiania rozsądku na pierwszym miejscu i
niepowodowania się emocjami. Będę uważał Wyższe Ja za ideał
doskonałej miłości, doskonałego posłuszeństwa prawu, które
mówi, że średnim Ja trzeba pozwolić na stosowanie wolnej woli;
będą dla mnie stałym przykładem tolerancji, zrozumienia i niesienia
pomocy.
Będę proponował pomoc, ale nigdy nie będę jej narzucał siłą.
Dopilnuję, aby nikt nie obrabował mnie z możliwości wyrażania mojej
wolnej woli i będę szanował prawo innych osób, młodych i
starych, do tego samego dziedzictwa.
Codziennie będę starał się dzielić moje życie z niższym i Wyższym
Ja, z którymi wiąże mnie tak bliski związek. Nie będę nikogo
zastraszał, ani się na nikim opierał. Będę stał mocno na własnych
nogach i zachęcał innych do tego samego. Codziennie będę dążył do
tego, by moje życie zbliżało się pod każdym względem do normalności.
 
AFORYZM VIII: Szczęśliwy jest człowiek, który przestaje żyć
tak, jak radził to ślepiec innym ślepcom, i używa swego danego mu od
Boga zdrowego rozsądku do osiągnięcia we wszystkim normalności.
Normalnym jest kochać Wyższe Ja. Kochanie niższego Ja to droga do
zdrowia i szczęścia. Kochać, z oddaniem pracować ze wszystkimi wokół
i nieść im pomoc to pewna droga do rozwoju i zadowolenia. Powodzenie
to posiadać dość. by móc nakarmić bliźniego w potrzebie. Mieć
nadmiar i nie nakarmić głodnego to najgorsza z klęsk. Dysponować
energią w ciele i nie dzielić się nią z Ojcem-Matką to zapraszanie
nieszczęścia. Najpierw poznaj siebie. Potem staraj się poznać i
zrozumieć ludzi wokół ciebie.
Dochodzimy zatem do końca naszych czytań. Nie było ich tak wiele,
lecz pokazane zasady i proponowane ćwiczenia mające nauczyć nas, jak
najlepiej wykorzystać poznaną wiedzę, większości z nas pochłoną dni,
tygodnie i miesiące czasu i wysiłku. Ale rozwój ewolucyjny
wart jest każdego wysiłku, a po drodze czeka wiele nagród.
Ilość dobrodziejstw, jakimi mogą nas obsypać kochający Ojciec-Matka
jest nieskończona; nauczmy się tylko działać pod ich mądrym
kierownictwem.
Ścieżka nie jest nowa. Celem nadal pozostaje integracja albo
związek jedność z Wyższym Ja i pełna miłości współpraca między
trzema Ja, a potem między nami i osobami wokół nas. Nie ma
pośpiechu. Mamy przed sobą cały istniejący czas; szczęście jednak
daje ruch naprzód, a ze stania w miejscu bądź cofania się
wynika pewne cierpienie. Droga jest wyraźnie oznakowana. Możemy iść
naprzód bez niebezpieczeństwa zagubienia się, z pogodą i
ufnością. Nasze zbawienie spoczywa w naszych sękach, jeśli tylko
będziemy o nie zabiegać.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl