borges j

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Jorge Luis Borges
       Biblioteka Babel



W ten sposób możecie rozważać różne związki 23 liter...
The Anatomy of Melancholy, post. II, sect. 1, mem. 4

    Wszechświat (który inni nazywają Biblioteką) składa się
z nieokreślonej, i być może nieskończonej, liczby sześciobocznych galerii, z
obszernymi studniami wentylacyjnymi w środku, ogrodzonymi bardzo niskimi
balustradami. Z każdej galerii widać piętra niższe i wyższe: nieskończenie.
Układ galerii jest niezmienny. Dwadzieścia szaf, po pięć szerokich szaf na każdy
bok, wypełnia wszystkie boki prócz dwóch; ich wysokość, która równa jest
wysokości pięter, przekracza zaledwie wzrost przeciętnego bibliotekarza. Jeden z
wolnych boków przylega do wąskiej sieni, która wychodzi na inną galerię,
identyczną jak pierwsza i jak wszystkie. Po lewej i po prawej stronie sieni są
dwa malutkie pomieszczenia. Jedno pozwala spać na stojąco; drugie zaspokajać
potrzeby naturalne. Przechodzą tamtędy spiralne schody, które zapadają się i
wznoszą ku odległym okolicom. W sieni jest lustro, które podwaja wiernie pozory.
Ludzie wnioskują zazwyczaj na podstawie tego lustra, że Biblioteka nie jest
nieskończona (gdyby taką rzeczywiście była, po cóż to złudne podwojenie?); ja
wolę śnić, że gładkie powierzchnie przedstawiają i obiecują nieskończoność...
Światło pochodzi z kulistych owoców, które noszą nazwę lamp. Jest ich dwie w
każdym sześcioboku: na przeciwległych ścianach. Światło, jakie wysyłają, jest
niewystarczające, nieustanne.
    Jak wszyscy ludzie Biblioteki, podróżowałem w młodości;
odbywałem pielgrzymki w poszukiwaniu jakiejś książki, być może katalogu
katalogów; teraz, gdy moje oczy nie mogą niemal odcyfrować tego, co piszę,
przygotowuję się na śmierć o niewiele mil od sześcioboku, w którym się
urodziłem. Gdy umrę, nie zabraknie litościwych rąk, które wyrzucą mnie za
balustradę; moim grobem będzie bezdenne powietrze; moje ciało będzie pogrążać
się długo i rozłoży się i rozpuści w wietrze wywołanym przez spadanie, które
jest nieskończone. Idealiści dowodzą, że sześcioboczne sale są konieczną formą
przestrzeni absolutnej lub, przynajmniej, naszej intuicji przestrzeni. Rozumują,
że sala trójkątna czy pięciokątna jest niewyobrażalna. (Mistycy utrzymują, że
ekstaza objawia im salę kolistą, z wielką okrągłą księgą o nie kończącym się
grzbiecie, który obiega ściany; ich świadectwo jest podejrzane; ich słowa
niejasne. Tą cykliczną księgą jest Bóg.) Niech wystarczy chwilowo, że powtórzę
klasyczną opinię: Biblioteka jest kulą, której dokładnym środkiem jest
jakikolwiek sześciobok i której obwód jest nieosiągalny.
    Każdej ze ścian każdego sześcioboku odpowiada pięć szaf; każda
szafa zawiera trzydzieści dwie książki znormalizowanego formatu; każda książka
posiada czterysta dziesięć stron; każda strona czterdzieści wierszy, każdy
wiersz około osiemdziesięciu liter czarnego koloru. Są również litery na
grzbiecie każdej książki; litery te nie wskazują ani nie zapowiadają tego, o
czym będą mówiły stronice. Wiem, że ten brak związku kiedyś wydawał się
tajemniczy. Zanim streszczę jego rozwiązanie (którego odkrycie, pomimo jego
tragicznych rzutowań, jest być może główną sprawą tej historii), pragnę
przypomnieć niektóre aksjomaty.
    Pierwszy: Biblioteka istnieje do aeterno. W prawdę tę, której
bezpośrednią konsekwencją jest wieczność świata, nie może wątpić żaden rozsądny
umysł. Człowiek, niedoskonały bibliotekarz, może być dziełem przypadku czy też
złośliwych demiurgów; wszechświat, ze swym eleganckim wyposażeniem w szafy, w
zagadkowe tomy, w nieznużone schody dla podróżnego i w ustępy dla siedzącego
bibliotekarza, może być jedynie dziełem jakiegoś boga. Aby dostrzec odległość,
jaka istnieje między tym, co boskie, a tym, co ludzkie, wystarczy porównać te
niezdarne, drżące symbole, które moja omylna ręka skrobie na okładce książki, z
organicznymi literami jej wnętrza: precyzyjnymi, delikatnymi, bardzo czarnymi, w
niedościgły sposób symetrycznymi.
    Drugi: Liczba symboli ortograficznych wynosi dwadzieścia pięć.
Stwierdzenie to pozwoliło trzysta lat temu na sformułowanie ogólnej teorii
Biblioteki i na zadowalające rozwiązanie problemu, którego żadne przypuszczenie
poprzednio nie rozwikłało: bezkształtnej i chaotycznej natury prawie wszystkich
książek. Jedna z nich, którą mój ojciec ujrzał w pewnym sześcioboku obwodu
piętnaście dziewięćdziesiąt cztery, złożona była z liter M C V, powtarzających
się przewrotnie od pierwszego do ostatniego wiersza. Inna, do której często
zaglądano w tej okolicy, była po prostu labiryntem liter, ale przedostatnia
stronica mówiła: "O czasie, twe piramidy." Wiadomo, że na jedną rozsądną linijkę
czy słuszną wiadomość przypadają mile bezsensownych kakofonii, słownych
gmatwanin i niedorzeczności. (Wiem o pewnej niebezpiecznej okolicy, której
bibliotekarze odrzucają przesądny i próżny zwyczaj poszukiwania sensu w
książkach i porównują go do zwyczaju poszukiwania go w snach czy w chaotycznych
liniach ręki... Przyznaję, że wynalazcy pisma naśladowali dwadzieścia pięć
naturalnych symboli, ale utrzymują, że to zastosowanie jest przypadkowe i że
książki same w sobie nic nie znaczą. Sąd ten, jak się przekonamy, nie jest
całkiem błędny.)
    Przez długi czas sądzono, że te nieprzeniknione książki
odpowiadają wymarłym lub odległym językom. To prawda, że najdawniejsi ludzie,
pierwsi bibliotekarze, używali języka wielce różniącego się od tego, jakim
mówimy obecnie; to prawda, że o kilka mil w prawo używa się dialektu i że
dziewięćdziesiąt pięter wyżej język jest niezrozumiały. Wszystko to, powtarzam,
jest prawdą, ale czterysta dziesięć stronic niezmiennych liter M C V nie może
odpowiadać żadnemu językowi, choćby nie wiem jak bardzo dialektalnemu czy
prymitywnemu. Niektórzy sugerowali, że każda litera może wywierać wpływ na
następną i że wartość liter M C V w trzeciej linijce strony 71 nie jest taka
sama, jaką może mieć ta seria winnej pozycji na innej stronie, ale ta niejasna
teza nie miała powodzenia. Inni myśleli o kryptografiach; przypuszczenie to
zostało ogólnie przyjęte, choć nie w tym sensie, w jakim sformułowali je jego
wynalazcy.
    Pięćset lat temu przełożony jednego z wyższych sześcioboków
znalazł książkę tak zawiłą jak inne, ale która miała prawie dwie kartki o
jednorodnych liniach. Pokazał swe znalezisko wędrownemu specjaliście od
odcyfrowywania, który powiedział mu, że są one zredagowane po portugalsku; inni
powiedzieli mu, że w jidysz. Przed upływem wieku zdołano ustalić język: był to
samojedzko-litewski dialekt języka guarana z fleksją arabskiego klasycznego.
Również odcyfrowano treść: zarys analizy kombinatoryjnej, ilustrowany
przykładami wariantów z nieograniczonym powtórzeniem. Przykłady te pozwoliły
pewnemu genialnemu bibliotekarzowi na odkrycie podstawowego prawa Biblioteki.
Myśliciel ten zauważył, że wszystkie książki, jakkolwiek by się między sobą
różniły, składają się z jednakowych elementów: odstępu, kropki, przecinka,
dwudziestu dwu liter alfabetu. Również przytoczył fakt, który potwierdzili
wszyscy podróżnicy: Nie ma w rozległej Bibliotece dwu identycznych książek. Z
tych niespornych przesłanek wydedukował, że Biblioteka jest totalna i że jej
szafy rejestrują wszelkie możliwe kombinacje tych dwudziestu kilku symboli
ortograficznych (liczba ich, choć niezwykle wysoka, nie jest nieskończona), to
jest wszystko to, co można wyrazić: we wszystkich językach. Wszystko:
drobiazgową historię przyszłości, autobiografie archaniołów, wierny katalog
Biblioteki, całe tysiące fałszywych katalogów, wykazanie fałszywości tych
katalogów, wykazanie fałszywości katalogu prawdziwego, gnostyczną ewangelię
Bazylidesa, komentarz do tej ewangelii, prawdziwą relację twojej śmierci,
przekłady wszystkich książek na wszystkie języki, interpolacje z każdej książki
we wszystkich książkach.
    Kiedy ogłoszono, że Biblioteka obejmuje wszystkie książki,
pierwszym wrażeniem było niezmierne szczęście. Wszyscy ludzie poczuli się panami
nietkniętego i tajemnego skarbu. Nie było osobistego czy światowego problemu,
którego szczegółowe rozwiązanie nie istniałoby: w którymś sześcioboku.
Wszechświat był usprawiedliwiony, wszechświat przybrał nagle nieograniczone
rozmiary nadziei. W owym czasie mówiono wiele o Windykacjach: księgach apologii
i proroctwa, które na zawsze usprawiedliwiały czyny każdego człowieka
wszechświata i przechowywały cudowne tajemnice dotyczące jego przyszłości.
Tysiące pożądliwych opuściły ukochane ojczyste sześcioboki i rzuciły się
schodami w górę, pędzone przez próżny zamiar znalezienia swej Windykacji.
Pielgrzymi ci dyskutowali w wąskich korytarzach, wypowiadali ciemne klątwy,
dusili się wzajemnie na wąskich schodach, rzucali oszukańcze książki w głąb
tunelu, ginęli rzucani w przepaść przez ludzi z odległych okolic. Inni
oszaleli... Windykacje istnieją (ja widziałem dwie, które dotyczą osób z
przyszłości, osób, być może, nieurojonych), ale poszukujący nie pamiętali, że
możliwość, aby jakiś człowiek znalazł swoją własną czy też jakiś przewrotny
wariant swojej własnej, jest wymierna zerem.
    Oczekiwano wówczas również wyjaśnienia podstawowych tajemnic
ludzkości: pochodzenia Biblioteki i czasu. Jest prawdopodobne, że te poważne
tajemnice dadzą się wyrazić w słowach: jeśli nie wystarczy język filozofów,
wielokształtna Biblioteka z pewnością wyprodukowała język, jaki jest do tego
potrzebny, oraz słowniki i gramatykę tego języka. Już od czterech stuleci ludzie
nużą sześcioboki... Istnieją poszukiwacze oficjalni, inkwizytorzy. Widziałem,
jak wykonują oni swoje funkcje: przychodzą zawsze wyczerpani; mówią o jakichś
schodach bez szczebli, które o mało ich nie zabiły; mówią z bibliotekarzem o
korytarzach i schodach; czasami biorą najbliższą książkę i przeglądają ją w
poszukiwaniu nikczemnych słów. Widoczne jest, że nikt nie oczekuje odkrycia
czegokolwiek.
    Po nadmiernej nadziei nastąpiło, jak to zwykle bywa, przesadne
zniechęcenie. Pewność, że któraś szafa w którymś sześcioboku zawiera cenne
księgi i że te cenne księgi są nieosiągalne, wydała się niemal nie do
zniesienia. Pewna bluźniercza sekta poddała myśl, aby zaprzestano poszukiwań i
aby ludzie zaczęli zestawiać litery i symbole, aż skonstruują, dzięki
nieprawdopodobnemu darowi przypadku, owe kanoniczne księgi. Władze były zmuszone
do wydania surowych rozporządzeń. Sekta znikła, ale w dzieciństwie widziałem
starych ludzi, którzy przez długie godziny ukrywali się w ustępach, z metalowymi
krążkami w zakazanym kubku, i nieudolnie imitowali boski chaos.
    Inni, odwrotnie, sądzili, że rzeczą podstawową jest
wyeliminowanie dzieł zbędnych. Wpadali do sześcioboków, okazywali
uwierzytelniające listy, nie zawsze fałszywe; kartkowali ze znudzeniem jakiś
wolumin i skazywali całe szafy: ich higienicznemu, ascetycznemu szałowi
zawdzięcza się niedorzeczną, stratę milionów książek. Ich imię jest wyklęte, ale
ci, którzy opłakują "skarby", jakie zniszczył ich obłęd, nie doceniają dwóch
powszechnie znanych faktów. Pierwszy: Biblioteka jest tak ogromna, że każda
ludzka próba jej zubożenia okazuje się nieskończenie mała. Drugi: każdy
egzemplarz jest jedyny, nie do zastąpienia, ale (jako że Biblioteka jest
totalna) istnieje zawsze wiele setek tysięcy niedoskonałych podobizn - dzieł,
które różnią się tylko jedną literą czy przecinkiem. Wbrew ogólnej opinii
ośmielam się przypuszczać, że konsekwencje dewastacji popełnionych przez
Puryfikatorów zostały wyolbrzymione przerażeniem, jakie wzbudzali ci fanatycy.
Powodował nimi obłęd zdobycia ksiąg Karmazynowego Sześcioboku: ksiąg o formacie
mniejszym niż zwykłe; wszechmocnych, ilustrowanych i magicznych.
    Wiemy również o innym przesądzie owych czasów: przesądzie
Człowieka Księgi. W pewnej szafie pewnego sześcioboku (rozumowali ludzie) musi
istnieć jakaś księga, która jest doskonałą esencją i kompendium wszystkich
pozostałych: jakiś bibliotekarz przeczytał ją i podobny jest bogu. W języku tej
okolicy przetrwały jeszcze pozostałości kultu tego odległego urzędnika. Wiele
ludzi odbywało pielgrzymki w Jego poszukiwaniu. W ciągu stulecia nużyli daremnie
najprzeróżniejsze kierunki. Jak zlokalizować szacowny tajemniczy sześciobok,
który go mieści? Ktoś zaproponował metodę regresywną. Aby zlokalizować księgę A,
przeczytać uprzednio jakąś księgę B, która wskaże miejsce A; aby zlokalizować
księgę B, przeczytać uprzednio jakąś księgę C, i tak w nieskończoność... Na
takich przygodach zmarnowałem i strawiłem swe lata. Nie wydaje mi się
nieprawdopodobne, aby w jakiejś szafie wszechświata znajdowała się księga
totalna; błagam nieznane bóstwo, aby jakiś człowiek - tylko jeden, choćby stało
się to przed tysiącami lat! - zobaczył ją i przeczytał. Jeśli honor i mądrość, i
szczęście nie są przeznaczone dla mnie, niech będą dla innych. Niech istnieje
niebo, choćby moim miejscem miało być piekło. Niech ja będę pohańbiony i
unicestwiony, ale niech w jakiejś chwili, w jakiejś istocie, usprawiedliwi się
Twoja Biblioteka.
    Twierdzą bezbożnicy, że niedorzeczność jest normalna w
Bibliotece i że sens (a nawet pokorna i zwyczajna spójność) jest niemal cudownym
wyjątkiem. Mówią (wiem o tym) o "majaczącej Bibliotece, której przypadkowe
woluminy narażone są na nieustanne niebezpieczeństwo zamieniania się w inne, i
że wszystko one twierdzą, wszystkiemu przeczą i wszystko mieszają, jak jakieś
bóstwo w delirium". Słowa te, które nie tylko ujawniają chaos, lecz również
dostarczają nań przykładów, stanowią oczywisty dowód złego gustu i rozpaczliwej
ignorancji. W rzeczywistości Biblioteka zawiera wszystkie struktury słowne,
wszystkie warianty, na jakie pozwala dwadzieścia pięć symboli ortograficznych,
ale ani jednej absolutnej niedorzeczności. Zbędna byłaby uwaga, że najlepszy tom
z wielu sześcioboków, jakie pozostają pod moją opieką, nosi tytuł Uczesany grom,
a inny Gipsowy skurcz, a inny Axaxaxas mlo. Zwroty te, na pierwszy rzut oka
bezładne, są niewątpliwie zdolne do kryptograficznego czy alegorycznego
uzasadnienia; uzasadnienie to jest słowne i, ex hypothesi, figuruje już w
Bibliotece. Nie mogę znaleźć połączenia kilku liter:
dhcmrlchtdj,którego by boska Biblioteka nie przewidziała i
które w jednym z jej tajemnych języków nie zawierałoby jakiegoś potwornego
sensu. Nie można wypowiedzieć jednej sylaby, która nie byłaby przepełniona
czułościami i obawami; która nie byłaby w jednym z tych języków potężnym
imieniem jakiegoś boga. Mówić to popadać w tautologie. Ten zbędny i przegadany
list istnieje już w jednym z trzydziestu tomów jednej z pięciu szaf jednego z
niezliczonych sześcioboków - i również jego refutacja. (Liczba n możliwych
języków używa tego samego słownictwa; w niektórych symbol "biblioteka" dopuszcza
poprawną definicję "wszechobecny i trwały system sześciobocznych galerii", ale
biblioteka to "chleb" czy "piramida", czy jakakolwiek inna rzecz, i sześć słów,
które ją określa, posiada inną wartość. Ty, który mnie czytasz, czy jesteś
pewien, że rozumiesz mój język?)

    Metodyczne pisanie odrywa mnie od obecnego losu ludzi. Pewność,
że wszystko jest napisane, unicestwia nas lub czyni widmami. Znam okolice, w
których młodzi ludzie padają na kolana przed księgami i po barbarzyńsku całują
stronicę, ale nie potrafią odcyfrować ani jednej litery. Epidemia, heretyczne
niezgody, pielgrzymki, które w nieunikniony sposób degenerują się do napadów
rabunkowych, zdziesiątkowały ludność. Chyba wspomniałem już o samobójstwach, z
każdym rokiem liczniejszych. Być może zwodzi mnie starość i obawa, ale
podejrzewam, że rodzaj ludzki - jedyny - jest na wymarciu i że Biblioteka
przetrwa: oświetlona, samotna, nieskończona, doskonale nieruchoma, uzbrojona w
cenne woluminy, niezniszczalna, tajemnicza.
    Przed chwilą napisałem n i e s k o ń c z o n a. Nie z
retorycznego przyzwyczajenia wstawiłem ten przymiotnik; sądzę, iż nie jest
nielogiczna myśl, że świat jest nieskończony. Ci, którzy uważają go za
ograniczony, twierdzą tym samym, że w odległych miejscach galerie i schody, i
sześcioboki mogą w niepojęty sposób kończyć się - co jest absurdalne. Ci, którzy
wyobrażają go sobie bez kresu, zapominają, że ma kres liczba możliwych książek.
Ośmielam się poddać takie rozwiązanie tego pradawnego problemu: Biblioteka jest
nieograniczona i periodyczna. Jeśliby wieczny podróżnik przebywał ją w
jakimkolwiek kierunku, stwierdziłby po upływie wieków, że te same tomy
powtarzają się w takim samym chaosie (który, powtórzony, byłby jakimś
porządkiem: Porządkiem). Moja samotność cieszy się tą elegancką nadzieją.






Przełożył Andrzej Sobol - Jurczykowski
    powrót

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl