skorpion

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Janusz A. Zajdel
    
  Skorpion


    Agraw wzbił się pionowo w górę, potem zatoczył
szerokie półkole nad budynkiem i wziął kurs na południe. Pilot i pasażerowie,
wyrwani przed chwilą ze snu, ziewali jeszcze, przecierając zaspane oczy... Yason
wyjął z kieszeni zwinięty for­ mularz raportu dyspozytora i raz jeszcze
odczytał treść, anal­ izując sytuację.     -
Sprawdzić broń, załadować pociskami obezwładniającymi - powiedział do
towarzyszy. - Będziemy strzelać z zaskoczenia. Na­ jważniejsze, żeby nie
zdążyli niczego zniszczyć. Ty, Collodi, zabezpieczysz dokumentację i źródła
informacji.     - Tak jest - powiedział ospale tęgi
mężczyzna siedzący obok pilota.     - Pozostali - ciągnął
Yason - zajmą się tymi ludźmi. Jest ich czterech albo pięciu, prawdopodobnie bez
broni, ale mogą mieć sygnalizację ostrzegawczą. Trzeba będzie bardzo ostrożnie
otoczyć budynek. Ty, Borrov - zwrócił się do pilota - zostaniesz na zew- nątrz i
będziesz strzelał do każdego, kto nam się wymknie. Dom stoi na uboczu, w lesie.
Lądować będziemy w dość znacznej odleg- łości, żeby ich nie spłoszyć. Czy
wszystko jasne? Sprzęt w porzą- dku?     - Informetr mi
nie działa, szefie! - powiedział Pesso.     - Wymień
baterie. Zresztą pewnie nie będzie potrzebny. Sprawdźcie jeszcze amnestory!
    - Będziemy ich o d k a ż a ć? - ucieszył się Lasteck.
    - Tylko w razie skrajnej konieczności. Mamy polecenie
przy­ wieźć ich z pełnym zasobem informacji. Może uda się coś z nich
wycisnąć w cefalektorze.     Przez kilkanaście minut
lecieli w milczeniu.     - Co oni tam właściwie robią? -
spytał nagle Stemp cichym głosem. - Za co mamy ich...?
   - To przestępcy niebezpieczni dla ludzkości. Użytkują
bez zezwolenia nie rejestrowany komputer średniej mocy - wyjaśnił Ya­ son.
   - I co na nim robią?    - Nie
wiemy i na tym właśnie w głównej mierze polega ich przestępstwo. Naszym
obowiązkiem wobec ludzkości jest dowiedzieć się, co zamierzają.
   - Raczej, co zamierzali! - poprawił Collodi. - Myślę,
że nie zdziałają już nic więcej.    - Biedacy. Ktoś ich
sypnął. A teraz pewnie dostaną personi­ fikację albo w najlepszym razie
kilka lat izolacji - powiedział Stemp ze współczuciem.
   - Nie masz powodu ich żałować - obruszył się Yason. -
Sami sobie winni.    - Ano niby tak... - zgodził się
Stemp.    W dole błysnęło kilka świateł - to było
osiedle. Dalej rozpoczynał się las. Agraw osiadł na jego skraju, w wysokiej,
wilgotnej trawie. Yason czekał, aż wszyscy zabiorą sprzęt i wyjdą z kabiny.
   - Grupa interwencyjna gotowa do akcji - zameldował
Stemp.    - Dobrze. Iść ostrożnie - powiedział Yason i
sięgnął pod lewą klapę kurtki. Odpiął mały metalowy znaczek. Przez chwilę
obracał go w palcach. Był to tłoczony w srebrzystej blaszce wize­ runek
atakującego skorpiona z łukowato wygiętym odwłokiem, na którego końcu połyskiwał
ostry, jadowity kolec.    "Każdy z nich - pomyślał Yason
patrząc za odchodzącymi - jest takim małym, jadowitym owadem. Ja też nim jestem
i muszę być najkąśliwszym z nich..."    Podrzucił znaczek
na dłoni, a potem przypiął na zewnętrznej stronie klapy. Przewiesił przez ramię
pasek od miotacza, wyskoczył z kabiny agrawu wprost na trawę i szybkim krokiem
ruszył za towarzyszami.     Akcja przebiegała zgodnie z
założeniami. Pesso i Lasteck wkroczyli do wnętrza budynku przez tylne wejście.
Collodi zabez­ pieczał drzwi frontowe, a Yason z bronią gotową do strzału
wkroczył do środka. Na jego widok jeden z czterech ludzi, odwrócony właśnie
twarzą do drzwi, zdążył tylko wyszeptać ochry­ ple pobladłymi wargami:
    - Panie docencie, SKORPION...
   Celny strzał Yasona obezwładnił go na miejscu. Dwaj
inni, próbujący ukryć się w głębi budynku, zostali przechwyceni przez Pesso.
Czwarty, siwy staruszek, pozostał na środku pokoju z twarzą wyrażającą smutne
zdziwienie i rezygnację.    - Jesteśmy funkcjonariuszami
Służby Kontrolno-Operacyjnej Regulacji Postępu i Ochrony Nauki - powiedział
dobitnie Yason, podsuwając przed oczy starca srebrny znak SKORPIONA. - Proszę
nie stawiać oporu!     Wracając, Yason przeglądał
skonfiskowane materiały.     - Wiecie, nad czym ona
pracowali? - powiedział po zapoznaniu się z kilkoma tabelami i zawartością taśm.
- Opracowywali syntezę pewnego leku psychotropowego.    -
Dlaczego więc robili to w tajemnicy? - zdziwił się Stemp. - Mogli przecież
legalnie zgłosić to do SKORPIONA.    - To nie taka prosta
sprawa, And! Okazuje się, że podczas produkcji tego środka powstaje duża ilość
ciekłych odpadów, które należałoby zabezpieczyć, gdyż są silnie toksyczne.
Możliwość usuwania do ścieków całkowicie odpada. Analizowali właśnie możli­
wość unieszkodliwiania tych odpadów na skalę przemysłową. Zdaje się, że bez
widocznych rezultatów.    - A zatem zrobiliśmy kawałek
dobrej roboty, unieszkodli­ wiając tych panów! - powiedział Collodi. -
Myślę, że gdyby opra­ cowana przez nich technologia produkcji dostała się w
ręce produ­ centów, nic nie powstrzymałoby ich od wdrożenia... Szczególnie
przy tak wielkim popycie na leki psychiatryczne, jaki obserwujemy w naszym
stuleciu.    - A sprawą szkodliwości odpadów
zainteresowano by się dopiero po wytruciu resztek planktonu w rzekach. Tak,
dobrze się stało, że udała się nam ta akcja - dodał Yason, a twarz jego
przybrała wyraz głębokiego zadowolenia.    - Komputery w
naszym stuleciu stały się tym w stosunku do ludzkiego mózgu, czym w przeszłości
była broń masowej zagłady wobec broni konwencjonalnej: umożliwiły osiąganie tego
samego skutku szybciej, taniej i dokładniej. Porównanie jest tym trafniejsze, że
komputeryzacja, jak niegdyś broń termojądrowa - stała się w pewnej chwili groźbą
dla podstaw istnienia ludzkiej cywilizacji. "Myślenie konwencjonalne" nie
doprowadziłoby nigdy do tak zawrotnego tempa rozwoju nauki i techniki, jakie
umożliwia elektroniczna technika przetwarzania danych.
    Groźba "elektronicznego myślenia" przejawiła się w
tym, że stała się faktem sytuacja z dawna przewidywana przez trzeźwiej myślących
uczonych: nastąpiły poważne przerosty niektórych dziedzin nauki oraz brak
kontroli nad całością postępu wiedzy. Utrzymanie rozsądnych proporcji między
rozwojem wiedzy teorety­ cznej a możliwościami i celowością jej zastosowań
dla dobra człowieka stało się zadaniem chwili.
   Wystąpiło wiele problemów składających się na ogólny
stan zagrożenia naszej cywilizacji przez komputery, a raczej przez wyniki ich
stosowania.    Pierwsze zagadnienie, podniesione
najwcześniej, to sprawa izolacji i wąskiej specjalizacji niektórych dziedzin,
czyli inny­ mi słowy braku integracji nauk, szczególnie w takich
dziedzinach, jak wzajemne oddziaływanie przemysłu na środowisko biologiczne,
urbanizacji - na psychikę człowieka i socjologiczne powiązania dużych skupisk
ludzkich. Zanieczyszczenie wód i atmosfery jako wynik działalności przemysłu
obnażyły już w XX wieku bezsilność ekologów i działaczy towarzystw ochrony
przyrody wobec inwazji techniki.    Drugie zagadnienie -
to zjawisko ujęte w tzw. prawie Zolla- Grema. Prawo to głosi, że rozwój
cywilizacji jest funkcją rosnącą w czasie w sposób analogiczny do
relatywistycznego wzrostu masy. Inaczej mówiąc: podobnie jak prędkość ciała
materialnego nie może osiągnąć prędkości światła, cywilizacja nie może przetrwać
w ra­ mach jednego cyklu rozwojowego poza pewien określony moment, w którym
"stopień rozwoju" osiąga wielkość nieskończoną. Oczywiście osiągnięcie takiego
stanu jest niemożliwe, cywilizacja załamuje się więc w swym rozwoju i ginie
nieco wcześniej. Ten moment kry­ tyczny, zwany w popularnej literaturze
"ekstrapolowanym końcem świata", można z pewnym przybliżeniem wyznaczyć na
podstawie ak­ tualnego tempa rozwoju cywilizacji oraz dynamiki tego rozwoju,
czyli, matematycznie rzecz ujmując, na podstawie pierwszej i drugiej pochodnej
funkcji rozwoju. Pierwsze, najbardziej nawet optymistyczne obliczenia wykazały,
że ten krytyczny punkt cy­ wilizacja nasza mogłaby osiągnąć o wiele
wcześniej, niż można było przypuszczać.    Wynika stąd,
że już w niedalekiej przyszłości dojść by mogło do takiej sytuacji, że człowiek,
budzący się rano, nie poznawałby świata znanego z dnia wczorajszego. Cały dzień
poświęciłby na ak­ tualizację swej wiedzy i uzupełnienie jej o nowe
elementy, by następnego dnia zacząć znów to samo od początku.
   Weźmy inny przykład: oto ktoś prowadzi pojazd
mechaniczny z Wiednia do Paryża. Podróż trwa cały dzień, ale władze
komunika­ cyjne nie śpią: co godzina zmieniają się przepisy drogowe i
pow­ staje kilka nowych znaków drogowych, które są natychmiast skwapliwie
ustawiane wzdłuż drogi. Nasz podróżnik jest oczywiście na bieżąco zarzucany
biuletynami informującymi o tych wszystkich zmianach, lecz cóż z tego? W pewnym
momencie musi zatrzymać samochód, by przestudiować te informacje. Nim je jednak
przyswoi, powstają nowe i nowe. I oto widzimy nieszczęsnego kierowcę, który
zamiast poruszać się ku wytkniętemu celowi, siedzi na skraju au­ tostrady i
wertuje sterty przywalających go informacji. Co gorsza, pewne jest, że nigdy już
nie dojedzie do celu. Po prostu odpadł w wyścigu z komputerami usprawniającymi i
optymalizującymi zasady ruchu w tempie znacznie szybszym, niż umysł pojedynczego
średnio zdolnego osobnika jest je w stanie przyswoić.    
Ten absurdalny przykład wystarczy chyba państwu jako ilus­ tracja
konsekwencji prawa Zolla-Grema, przy założeniu żywiołowości rozwoju techniki
elektronicznego przetwarzania danych i przy nie kontrolowanym i powszechnym jej
stosowaniu.    Korzystając z doświadczeń i osiągnięć
zastosowanej w swoim czasie światowej kontroli broni masowego rażenia, w
początkach naszego stulecia zawarto odpowiednią konwencję międzynarodową i
powołano do życia instytucję, której zadaniem miało być reje­ strowanie i
kontrolowanie wszelkich prac badawczych wykonywanych za pomocą komputerów.
Służba Kontrolno-Operacyjna Regulacji Postępu i Ochrony Nauki miała za zadanie,
ogólnie biorąc, nie do­ puszezać do prowadzenia prac, których wyniki mogłyby
w sposób bezpośredni lub pośredni zaszkodzić dobru ludzkości i cywilizacji
ziemskiej. To trudne i na pozór beznadziejne zadanie SKORPION spełnia ze
zmiennym powodzeniem od kilkudziesięciu lat. W tym czasie rozrósł się w
instytucję światową o nieprawdopodobnym wprost zasięgu, o niezmiernie szerokich
uprawnieniach i możli­ wościach administracyjno-prawnych. Niestety, sytuacja
w dzisiejszej nauce i technice dawno już przerosła możliwości SKOR­ PIONA:
zbyt szeroki wachlarz kontrolowanych zagadnień i tematów nie pozwala
specjalistom ze SKORPIONA na szczegółową i fachową analizę wszystkich
zgłaszanych zagadnień. W imię więc swego naczelnego celu - to znaczy
niedopuszczenia do prowadzenia prac szkodliwych dla cywilizacji - SKORPION
odrzuca i zabrania prowadzenia większości proponowanych badań. Czyni to na
wszelki wypadek, kierując się częstokroć li tylko intuicją swych ekspertów.
    Nie muszę chyba tłumaczyć, jak fatalnie odbija się to
na stanie nauki i techniki. O ile niegdyś SKORPION tylko utrudniał, o tyle teraz
wręcz uniemożliwia wszelki rozwój wielu dziedzin życia. Nastąpiło przegięcie w
drugą ostateczność - w stronę stag­ nacji nauki! SKORPION kontroluje
wszystkie działające komputery, a podejmowanie w tajemnicy prac nie
zatwierdzonych grozi uczonym konsekwencjami najwyższej miary, do pozbawienia
osobowości i wymazania pamięci włącznie - traktuje się ich bowiem, w myśl
obowiązującej niestety konwencji, jako zbrodniarzy przeciw ludzkości!
    Panowie! SKORPION jest instytucją tak silną i tak
rozbu­ dowaną, że nie ma praktycznej możliwości rozwiązania lub ograniczenia
jej działalności. Agenci SKORPIONA są wszędzie, każda więc próba protestu ze
strony uczonych zostanie w zarodku zdławiona, a protestujących izoluje się lub
depersonifikuje. Nie zdołamy niczego zdziałać za pomocą legalnych środków.
Sytuacja dojrzała do tego, by wznieść okrzyk: "Ratujmy cywilizację!" Aby zaś ją
uratować musimy zniszczyć SKORPIONA.     Lekki szmer
przebiegł wśród zebranych. Niektórzy trwożnie rozejrzeli się dokoła.
    Profesor Kerdan wypił kilka łyków wody ze szklanki i
otarł spocone czoło. Usiadł, poprawił okulary i powiedział przytłumio- nym
głosem:     - Koledzy! W naszej operacji możemy liczyć
wyłącznie na własne mózgi. Ich zawartości SKORPION nie jest w stanie, na
szczęście, kontrolować. Nie możemy natomiast korzystać z pomocy komputerów. Nasz
przeciwnik dysponuje czujkami do wykrywania in­ formacji zawartej we
wszelkiego rodzaju układach sztucznych. Żaden nielegalny komputer nie uchowa się
długo przed czujnymi in­ spektorami SKORPIONA. W wąskim gronie
wtajemniczonych poczyniliśmy już pewne kroki przygotowawcze do wielkiej akcji.
Zebrałem tu was, samych zaufanych i oddanych sprawie. Chcę przed­ stawić
ogólny zarys naszego planu oraz omówić poszczególne opera­ cje, wchodzące w
jego skład...     Po trzeciej rewizji, dokonanej przez
automaty, Yason czuł się jak przenicowany. Miał wrażenie, że nie tylko każdą
kieszeń, lecz i każdy zakamarek mózgu spenetrowano mu dokładnie. Wiedział
jednak, że takich możliwości SKORPION jeszcze nie posiada. W tej części gmachu
Yason był po raz pierwszy. Ściskając w dłoni żeton- przepustkę, przemierzał
puste korytarze, kierowany świetlnymi strzałkami orientacyjnymi. To tutaj.
Zatrzymał się przed niewielkimi drzwiami z napisem DYREKTOR GENERALNY. Otworzyły
się samoczynnie, gdy wrzucił żeton w szparę automatu. Znalazł się w małym
przedsionku, gdzie raz jeszcze automatyczny sekretarz sprawdził mu kieszenie. Za
następnymi drzwiami był już gabinet samego Wielkiego Szefa.
    Zaraz po przekroczeniu progu Yason został oślepiony
snopem jaskrawego, skierowanego wprost w oczy światła. Zobaczył na tle ciemnego
wnętrza jasną plamę reflektora i odwrócił twarz w bok.
   - Proszę siadać. Krzesło jest po lewej stronie drzwi -
powiedział cichy, łagodny głos zza świetlnej plamy.    
Mrużąc oczy, Yason poszukał krzesła i usiadł. - Przepraszam za to światło w
oczy. To niestety konieczność. Mam zbyt wielu nieprzyjaciół, rzecz normalna w
mojej sytuacji. Dlatego wolę, by jak najmniej ludzi, nawet spośród personelu
SKO­ RPIONA, znało moją twarz. Najlepiej zamknąć oczy, Yason.
    Yason opuścił powieki. W głębi gabinetu zaszeleściły
pa­ piery. Po chwili głos Szefa ciągnął dalej:     -
Twój raport brzmi nieco enigmatycznie. Zaciekawił mnie jednak. Jesteś bardzo
zdolnym i sumiennym pracownikiem. Sprawdziliśmy to dokładnie, zanim powziąłem
decyzję powierzenia ci pracy w Służbie Interwencyjnej. Później też byłeś
obserwowany i testowany. Przypomnij sobie sprawę Horgana. Kazaliśmy ci oso­
biście go zatrzymać i zdepersonifikować. Wiedzieliśmy, że to twój krewny. Rozkaz
wykonałeś bez wahania. Wiemy, że jesteś całkowicie oddany służbie i mamy do
ciebie zaufanie. Dobrze się też stało, że raport skierowałeś bezpośrednio do
mnie. To wygląda na sprawę najwyższej wagi. W takich sprawach nie ufam nawet
moim zastępcom. Sam się tym zajmę, a ty, i tylko ty, dopomożesz mi. A teraz
czekam na bliższe wyjaśnienia.    - Czy mogę mówić
swobodnie o wszystkim? - Yason rozejrzał się na boki spod na wpół opuszczonych
powiek.    - Nikogo tu nie ma oprócz jednego tępawego
robota. Mów, śmiało.    - Informacje te nie mogą dotrzeć
do nikogo oprócz pana, Sze­ fie. Leży to także w moim interesie. Gdyby
ktokolwiek dowiedział się, że to ja przekazałem je panu, nie wahano by się ani
chwili i pewnie byłyby to ostatnie moje usługi wobec SKORPIONA.
   - Cóż więc zamierza robić Kerdan?
   - Mikrofilm zawierający całą dokumentację ukrył w
sobie tylko wiadomym miejscu, ale nas nie powinny interesować szczegóły jego
prac. Musimy go mieć, Kerdana i tych kilku jego najbliższych współpracowników,
zanim czegokolwiek będą się domyślali. Realiza­ cja ich planów jest kwestią
najbliższych dni!    - W raporcie piszesz, że Kerdan
zajmował się ostatnio praca­ mi z dziedziny protetyki układu nerwowego.
Ponadto napisałeś, że prace jego godzą w podstawy istnienia SKORPIONA. Nie widzę
związku między jednym a drugim.    - Ta protetyka to
kamuflaż. Prace te prowadzi legalnie i używa ich jako parawanu dla swych
poczynań zmierzających do niec­ nych celów. Znając nasze niepowodzenia w
zakresie kontroli za­ wartości żywego mózgu, Kerdan postanowił uderzyć w ten
nasz naj­ słabszy punkt. Dotychczas panowaliśmy nad sytuacją, ponieważ
współczesna nauka nie opiera się już na mózgach pojedynczych mędrców, lecz jest
wynikiem działania całych zespołów użytkujących liczne maszyny elektroniczne.
Metoda Kerdana ma na celu wyeliminowanie maszyn z pracy zespołów uczonych.
Postawiłoby to nas wobec groźby utraty kontroli nad procesami
naukowotwórczy­ mi. SKORPION przestałby spełniać swe zadania, to zaś byłoby
pretekstem do ograniczenia jego uprawnień, a być może do lik­ widacji...
    - To się nikomu nie uda - powiedział Szef pewnie.
    - Kerdan powiedział wręcz, że pierwszym zagadnieniem,
jakie zamierza rozwiązać swoją nową metodą, jest plan zniszczenia SKOR­
PIONA!    - Przeliczy się. Likwidacja instytucji jest
zadaniem tysiąckroć bardziej złożonym niż jej powołanie. - W głosie Szefa, mimo
żartobliwej nuty, można było dosłuchać się cienia niepokoju.
   - Czy dowiedziałeś się czegoś więcej o szczegółach tej
metody?     - Niewiele. Polega ona na bezpośrednim
łączeniu żywych mózgów w tandemy, z których ma powstać układ o mocy
intelektual­ nej przekraczającej wszystko, co dotychczas osiągnięto w
dziedzinie komputerów... Najistotniejszym zagadnieniem, które ponoć udało się mu
rozwiązać, jest system krążenia informacji w zespołach, eliminujący pośrednictwo
mowy i pisma. Bezpośrednie i wielokanałowe przekazywanie informacji z mózgu do
mózgu zlikwidu­ je wąskie gardło przekazu ustnego. Tym samym wzrośnie
niepomiernie efektywność układu. Jeśli dodać do tego fakt, że współpracownicy
Kerdana opracowali sposób selektywnego wymazywa­ nia z mózgów zbędnej
informacji bez naruszenia informacji istot­ nej, to...
   - Skąd wiesz o tym wszystkim? - Szef przerwał wyraźnie
już poruszony.    - Od Kerdana. Poza tym widziałem
niektóre fragmenty mikro­ filmu. Od dwóch lat jestem członkiem zespołu
Kerdana i pozyskałem jego zaufanie. Niestety, żaden z jego współpracowników nie
ma dostępu do całości dokumentacji.    - Jesteś genialnym
agentem, Yason. Poprowadzisz tę sprawę dalej. Czy masz propozycje działania?
   - Działać musimy natychmiast. Kerdan zamierza przede
wszys­ tkim powielić mikrofilm i przesłać do wszystkich większych ośrodków
naukowych. Jeśli ta zaraza rozejdzie się po całym świecie, nie opanujemy
sytuacji. Proponuję przechwycić wszyst­ kich, którzy wiedzą coś o tej
sprawie, oczywiście z Kerdanem na czele... Następnie trzeba ich wszystkich o d k
a z i ć, aby w ich umysłach nie pozostało ani śladu tej obłędnej idei...
    - W ten sposób nie uzyskamy mikrofilmu - zauważył
Szef.     - To nie ma znaczenia, dopóki jest tylko jeden
egzemplarz i tylko Kerdan wie, gdzie go schował. Mało prawdopodobne, by ktoś
odnalazł to przypadkiem, a być może, że uda się nam z czasem odszukać skrytkę.
   - Nie. Musisz zdobyć mikrofilm. Ma to dla nas wielkie
znaczenie.    - Obawiam się - zawahał się Yason - że nie
zdążę...    - Musisz zdążyć. To sprawa największej wagi.
    W umyśle Szefa zajaśniała oszałamiająca wizja:
   "Tak, koniecznie trzeba wygrać tę sprawę dla
SKORPIONA! Za­ miast zachwiać się i runąć SKORPION zaciśnie mocniej dłoń na
grdyce szalonej cywilizacji! Bezpośrednie przekazywanie informa­ cji z mózgu
do mózgu! Stąd jeden krok tylko do powszechnej kon­ troli mózgów! Tego było
nam zawsze potrzeba. Tego na próżno szukają od lat specjaliści z Zakładu
Informetrii i Cefaloskopii. A selektywne wymazywanie zawartości pamięci
umożliwiłoby częściowe wycofywanie pewnych ważnych informacji z mózgów samych
agentów SKORPIONA! Co za wspaniałe możliwości, jakie perspektywy centralizacji
zarządzania wszystkim - w rękach dyrekcji. W moich rękach!"
   - Tak, musisz tego dokonać, Yason - powiedział Szef
głośno, a w myśli dodał: "A potem zapomnisz o tym wszystkim, na zawsze
zapomnisz!" - Potrafię ci to wynagrodzić, Yason. Tylko bądź nadal lojalnym
pracownikiem. Teraz idź i działaj.    "Swoją drogą -
pomyślał Szef - dobrze, że sprawa trafiła na tego prostodusznego chłopca. Nie
jest chyba na tyle bystry, by zostać moim konkurentem w całej rozgrywce .
   - Jeszcze jedno - powiedział Yason, zawracając od
wyjścia. - Gdy tu szedłem rewidowano mnie kilkakrotnie. Gdybym miał ten
mikrofilm... w jaki sposób mam go panu dostarczyć?    -
Oczywiście, że tylko do moich rąk. Przynieś go tutaj. Dostaniesz żeton, który
umożliwi ci wstęp bez rewizji. Pluton!    - Słucham,
panie! - rozległ się z kąta głos robota.    - Wyprowadź
tego człowieka.    - Tak, panie! Do której celi?
   - Nie do celi, durniu, tylko do hallu wyjściowego. Tam
dasz mu żeton wolnego wstępu.    - Tak, panie! Chodź,
panie!    Poprzedzany przez robota, Yason wyszedł z
gabinetu. Robot prowadził go jakąś inną, krótszą drogą po korytarzach gmachu.
   - Pluton! - powiedział Yason, gdy znaleźli się w
znanej mu windzie. - Możesz wrócić, sam dalej trafię.
   - Nie mogę, panie. Mam rozkaz odprowadzić cię do
wyjścia.    - Dobrze. Jedziemy na dół.
   W hallu przy wejściu robot wręczył Yasonowi żeton i
chciał odejść.    - Pluton! - zawołał Yason ostro.
   - Słucham, panie!    Yason
rozejrzał się dokoła, a upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu, powiedział:
   - Stań na głowie, Pluton!    -
Tak, panie! - odpowiedział automat posłusznie i po chwili zgrabnie stanął na
swej niezbyt roztropnej elektronicznej głowie.    Yason
nieznacznie uśmiechnął się do swoich myśli.    Idąc
ulicą, Yason rozglądał się ukradkiem, przystawał od czasu do czasu zmieniał
kierunek marszu. Po raz trzeci czy czwarty mignęła mu w tłumie ta sama twarz
młodego mężczyzny.    "Szef mi nie ufa - pomyślał i
skrzywił się z niesmakiem. - Musiał się mocno przestraszyć i teraz nie ufa
nikomu".    Lewą dłonią, którą trzymał wciąż w kieszeni
płaszcza, wymacał cylindryczny, twardy kształt kasetki. Przed wejściem do gmachu
zatrzymał się i, zapalając papierosa, obejrzał się dyskretnie. Nie było za nim
nikogo. Widocznie agent miał polece­ nie śledzić go tylko do tego miejsca.
Yason pchnął obrotowe drzwi i ruszył w kierunku windy. Automat-portier cofnął
się przed nim uprzejmie na sam widok żetonu. Na piętrze już nikt nie próbował go
rewidować. Dopiero w przedsionku gabinetu Szefa dwóch drabów przejrzało mu
kieszenie, ale widocznie mieli polecenie nieza­ glądania do kasety z
mikrofilmem. Jeden z nich otworzył drzwi gabinetu i przepuszczając Yasona
przodem, zameldował:    - Już jest, Szefie. Czy mamy
czekać?    - Nie, jesteście wolni - powiedział Szef z
głębi ciemności.    Po chwili światło reflektora zmusiło
znów Yasona do zamknięcia oczu.    - Witam cię, Yason,
nie przychodzisz chyba z pustymi rękami?    - Nie. Oto
kaseta. - Yason wyjął z kieszeni aluminiowe pudełko.    -
Jak to zdobyłeś?    - Kerdan pojechał na zjazd naukowy do
Altras. Przed wyjazdem posiałem w jego myślach trochę niepokoju. Powiedziałem,
że SKOR­ PION może coś zwąchać. A jeśli dopadną profesora, przepadnie
mikrofilm...    - Bardzo subtelna akcja... - pochwalił
Szef. - A on na pewno szybko przekazał mikrofilm komuś ze swych najbliższych
współpra­ cowników?    - Nie. Po prostu wskazał
miejsce jego ukrycia. Nie mnie, oczywiście. Ja dla niego zbyt mało znaczę. Ale
pilnowałem go, miałem na podsłuchu, no, nie muszę panu chyba wyjaśniać naszych
metod...    - Jasne - zaśmiał się Szef. - Bardzo się
cieszę. Podaj mi ten mikrofilm... Albo nie. Niech mi go przyniesie Pluton. A
pro­ pos, może mi powiesz, po co kazałeś Plutonowi stawać na głowie?
   - Musiałem się przekonać, czy jest dostatecznie głupi
- uśmiechnął się Yason. - Był przy naszej rozmowie...
   - Mówiłem, żebyś się nie obawiał. On ma pamięć tylko
do rozkazów. Pluton, przynieś kasetę od tego człowieka.
   Robot zbliżył się do Yasona z wyciągniętym chwytakiem,
zabrał kasetę i zaniósł za krąg. światła. Yason zamknął oczy. Dłonie jego,
zaciśnięte na brzegu krzesła, drżały niedostrzegal­ nie. Wytężył słuch. W
ciszy gabinetu słychać było szybki oddech człowieka siedzącego za reflektorem.
   - Czy to już wszystko? Cała dokumentacja? - spytał
Szef.    - Tak. Film jest wywołany, można sprawdzić.
   - Oglądałeś to?    - Tylko
pobieżnie, Kerdan pokazał mi kilkanaście klatek.    W
zapadłej ciszy Yason słyszał lekki zgrzyt odkręcanego wieczka. Wstrzymał oddech.
Zaraz potem usłyszał dwa chrapliwe, ostre kaszlnięcia i dźwięk upadającego
pudełka. Zakrętka po­ toczyła się po podłodze. Yason zerwał się z miejsca i
podbiegł w kierunku Szefa. Oślepionymi oczyma poszukał go za kręgiem reflek­
tora. Szef siedział w fotelu, z głową odrzuconą na oparcie. Ya­ son, wciąż
nie oddychając, zaciskając nozdrza palcami, dopadł drzwi wejściowych i wybiegł
do przedsionka. Tu dopiero odetchnął głęboko i krzyknął w głąb gabinetu:
    - Pluton! Włącz wentylację!
    Zamykając drzwi gabinetu słyszał szum wentylatorów.
Odczekał w przedsionku kilka minut, potem uchylił drzwi. Wszedł i skierował
reflektor na twarz człowieka leżącego w fotelu.    -
Rzeczywiście - powiedział, wyjmując z kieszeni lusterko i porównując twarz Szefa
ze swoją. - Pewne podobieństwo jest. Plu­ ton! Podaj mi maszynkę do golenia
i amnestor.    - Tak, panie! - powiedział robot,
podchodząc do ściennej szafki. Po chwili podał żądane przedmioty. Yason
przyłożył elek­ trody amnestora do skroni Szefa i wcisnął spust. Strzałka na
skali opadała powoli. Yason odczekał, aż osiągnęła zero, a potem odłożył
przyrząd i popatrzył jeszcze raz w twarz leżącego.
   "Jak to niewiele potrzeba, by Ktoś stał się nikim!" -
pomyślał, sięgając po maszynkę do golenia.    - Pluton!
Wynieś tego człowieka.    - Do której celi? .
   - Do siedemnastej.    - Już
zajęta.    - W takim razie do pierwszej, która jest
wolna.    - Cela 4127 - powiedział Pluton. Podniósł z
fotela bezwładne ciało i wyszedł przez drzwi ukryte za kotarą w głębi gabinetu.
   Yason pociągnął nosem. W gabinecie czuło się jeszcze
słabą woń gazu obezwładniającego. Pogładził z żalem swą brodę, a potem z
determinacją puścił w ruch maszynkę do golenia.    -
Teraz lepiej - powiedział półgłosem, patrząc w lusterko.
   Wrócił Pluton. Yason kazał mu wyłączyć wentylację,
zamknął drzwi i nikogo nie wpuszczać. Zapalił światło i zasiadł za biu­
rkiem na miejscu Szefa. Przed nim, na małym pulpicie widniał sze­ reg
przycisków z oznaczeniami poszczególnych działów i sekcji - to były główne
kanały dyspozycyjne. Miał przed sobą wszystkie nici poruszające wielką,
wszechpotężną machiną, będącą postrachem uczonych całego świata. Jednym ruchem
dłoni mógł on, Yason, przed chwilą skromny funkcjonariusz SKORPIONA, uczynić z
wszystkich mędrców tego świata jedną wielką "tabula rasa", białą plamę bez śladu
jednej myśli, jednej informacji... Mógł tworzyć i niszczyć, kierować, zakazywać,
decydować... "Szef zadbał o to, by nasze spotkanie odbyło się naprawdę w cztery
oczy - pomyślał. - Za­ leżało mu na tym. Nie ufał nikomu. Sądził, że niczym
nie ryzyku­ je, decydując się na współpracę ze mną. Nie chciał przepuścić
takiej okazji, nie mógł oprzeć się chęci sprawdzenia, czy to wszystko prawda.
Nie chciał posłużyć się kimkolwiek. Nie docenił mnie jednak..."
   Yason powiódł palcem po szeregu przycisków.
   - Sekcja ogólna - odczytywał półgłosem. - Ewidencja
kompute­ rów. Dział Ekspertyz. Informetria. Służba Interwencyjna...
   Zabrzęczał telefon. Yason drgnął, po chwili jednak,
opanowując drżenie głosu, rzucił w słuchawkę ochrypłe "Tak?"
   - Szefie, przywieźli tego Kerdana, którego Szef kazał
dziś dostarczyć. Nie zdezinformowany, wedle rozkazu. Co z nim zrobić?
   - Daj do telefonu - powiedział Yason spokojnie. A po
chwili:    - To pan, profesorze? Tu Y-3. Akcja "Roszada"
zakończona. Operacja "Płomień" wkracza w ostatnią fazę. Skorpion wymierza żądło
we własne ciało.



    powrót

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl