woda

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Janusz A. Zajdel
    
 Woda Życia


   W połowie drogi z rufy do kabiny nawigacyjnej
Martin przystanął, by chwilę odpocząć. Silniki pracowały na pełnym ciągu,
wędrówka w kierunku dzioba była dość wyczerpująca. Wolał jednak tę wspinaczkę od
nieważkiego szybowania podczas lotu beznapędowego. Teraz, gdy wyczuwało się
lekką wibrację całego kadłuba, słyszało dudnienie silników i szum pomp Martin
czuł, że statek naprawdę żyje.    W czasie lotu
bezwładnego automat budził go kilkakrotnie. Martin był jednym z
inżynierów-pilotów, odpowiedzialnych za sprawność urządzeń pokładowych.
Inspekcja taka trwała zaledwie kilka godzin, Martin nie lubił jednak ponurej
samotności we wnętrzu cichego, pustego i martwego statku. Czuł się w nim wówczas
jak w wielkim grobowcu, zawieszonym w pozornym bezruchu wśród pustki i
ciemności. Doznawał wtedy dziwnego lęku, przywodzącego wspomnienia z
dzieciństwa. Jakiś ciemny korytarz piwniczny, który należało przebiec podczas
dziecięcych zabaw, jakaś nocna wyprawa pod mur cmentarny, mająca być dowodem
męstwa i odwagi... Te ponure skojarzenia potęgowała świadomość faktu, że
pozostali towarzysze są w tym czasie pogrążeni w głębokim letargu anabiozy...
No, i ten niesamowity bagaż wypełniający prawie całą przestrzeń ładunkową
statku... Martin starał się o nim nie myśleć gdy - jako jedyny żywy pasażer
"Oriona" - samotnie, jak duch bezszelestnie, szybował wśród mrocznych korytarzy.
Teraz - już blisko celu podróży - oprócz niego dyżurowali trzej towarzysze,
silniki pracowały, dokonując korektury toru -statku, a na ekranach wizyjnych
można było bez trudu rozróżnić dwie większe planety układu. Martin czuł się znów
żywą częścią tego wielkiego organizmu i nawet przebywanie w pobliżu ładowni nie
robiło na nim niemiłego wrażenia. Odpoczął i ruszył dalej, wspinając się po
szczeblach przytwierdzonych do ściany korytarza, który teraz, podczas pracy
silników, zmieniał się w pionowy szyb.    W nawigacyjnej
dyżurował Tom, jeden z biotechników.    - Wszystko w
porządku - powiedział Martin wchodząc. - Zdaje się, że ukończymy podróż bez
poważniejszych trudności technicznych. Lubię, kiedy silniki pracują. Dopiero
teraz wiem, że jestem przyzwoitym, żywym pilotem, a nie jakąś przesyłką
bagażową, zapomnianą w wagonie odstawionym na bocznicę...
   - Ja też jestem szczęśliwy, że nareszcie coś się
dzieje, i że wylazłem z tego chłodnego pudełka. Całą przyjemność psuje mi jednak
myśl, że będę musiał jeszcze tam powrócić przed końcem podróży... Ale trudno,
innym też się należy trochę ruchu dla rozprostowania kości... A tutaj wszystko
jest niestety, dokładnie wyliczone i wymierzone, co do grama: powietrze, woda,
żywność... Dla darmozjadów nie ma miejsca. Jak sądzisz, ile czasu jeszcze nam
pozostało do końca?    - Jakieś... siedem miesięcy... -
Martin zastanowił się chwilę. - Ale dokładnie nie wiem, muszę wziąć dodatkowe
namiary, a potem jeszcze raz przeliczyć. Nie znam jeszcze aktualnych pozycji
planet układu...    - Siedem, czy osiem miesięcy to już
mała różnica, kiedy się leci dwadzieścia lat... Ale wolałbym już być tam, na
miejscu... i nie mieć na głowie tego całego kłopotu...
   - Myślisz o... tych, tam?
   Tom pokiwał głową. Obaj wiedzieli dobrze, o co chodzi.
Obaj czuli na swych barkach cały ciężar odpowiedzialności... To nie był zwykły
lot z ładunkiem. Ten ładunek był szczególnego rodzaju i załoga "Oriona" nie
lubiła o nim rozmawiać.    - Obłędny pomysł! - mruknął
Martin. - Z czym?    - Z tą kolonizacją Darii... A
właściwie, z tą nową metodą... Niedługo przesiedlanie ludności na inne planety
okaże się koniecznością. A ta planeta posiada znakomite warunki naturalne i ma
przed sobą przyszłość.    - Wiem, czytałem sprawozdania.
Daria wydaje się być jednym z sympatyczniejszych miejsc w Kosmosie. Jednak
ciarki mnie przechodzą, ilekroć wyobrażę sobie, w jakim stanie podróżują
osadnicy...    Tom uśmiechnął się nieznacznie. Tutaj mógł
wykazać swoją intelektualną przewagę nad kolegą.    -
Zazwyczaj tak bywa, że nowość budzi nieufność, szokuje, wywołuje lęk... Ale to
nie jest aż tak niesamowite, jak się wydaje. Tyle razy przecież korzystałeś z
anabiozy. Do hibernatora kładziesz się, jakby to po prostu było zwykłe łóżko...
Jeszcze nie tak dawno przeciętny człowiek nie umiał sobie odpowiedzieć na
pytanie, czy osoba hibernowana naprawdę żyje... głęboki sen też można uważać za
rodzaj "chwilowej śmierci", a mimo to wszyscy zasypiamy codziennie, spokojnie i
bez lęku. Nikomu nie przychodzi do głowy, by się bać tego stanu. Metoda, jaką
zastosowano wobec osadników transportowanych na Darię jest tylko krokiem naprzód
w udoskonaleniu tej "odwracalnej śmierci", czy, jeśli wolisz, głębokiego snu...
   - Miałeś mi kiedyś wyjaśnić, na czym to polega -
powiedział Martin. - Nie znam się zupełnie na tych waszych szarlatańskich
praktykach i wiem tylko tyle, że mamy w ładowniach parę tysięcy jakichś
przerażających mumii. Jak się zdołałem zorientować, nie są to ludzie w stanie
hibernacji, bo temperatura...    - Owszem, temperatura
jest normalna. Oni nie są zamrożeni. To zbyteczne.    -
Jak to? Mówiłeś, że to... jakby ulepszona hibernacja?
   - Właśnie. Na tym, między innymi polega ulepszenie.
Utrzymanie człowieka w zamrażalniku wymaga specjalnych urządzeń, stałej kontroli
parametrów, wydatku energii na regulację temperatury... Przy transporcie
większych ilości, towar... to znaczy większych grup osób, sprawa zaczyna być
kłopotliwa i kalkuluje się drogo. Co innego my, załoga. Jest nas niewielu, a
poza tym musi istnieć możliwość łatwego i szybkiego wyprowadzenia z anabiozy i
powrotu do normalnego stanu...    - W technice to się
nazywa "dyspozycyjność" - wtrącił Martin z przekąsem. - Chwilami rzeczywiście
czuję się jak maszyna, którą się włącza i wyłącza, stosownie do potrzeb...
   - To ty jesteś inżynierem, mój drogi. To wy staracie
się zatrzeć różnice między człowiekiem i mechanizmem.
   - Humanista się znalazł!    -
No, w każdym razie, jestem... bliżej człowieka...    -
Mówisz o tych puszkowanych konserwach?    - Zupełnie
chybione porównanie - zaśmiał się Tom. - Jeśli już można się tu odwołać do
gastronomicznych analogii, to... Wiesz, co to jest liofilizacja?
   - Pewnie, że wiem. Całe nasze żarcie jest przecież
liofilizowane. Po prostu, odwodnienie. - Nie po prostu, lecz w specjalny sposób.
   Czym różni się produkt liofilizowany od suszonego?
   - No, bo jak się to namoczy w wodzie, uzyskuje się z
powrotem normalny befsztyk z cebulką, ziemniakami i jarzynką...
   ...A nie jakieś odkształcone, skapcaniałe paskudztwo,
w niczym nie przypominające wyjściowego produktu. Bo w procesie liofilizacji
cała struktura tkanki roślinnej czy zwierzęcej pozostaje nienaruszona, a jedynie
woda zostaje usunięta. Komórki organizmów żywych zawierają składniki organiczne
w postaci wodnych zawiesin - koloidów. W mięsie lub ziemniaku zawartość wody
dochodzi do siedemdziesięciu czy nawet osiemdziesięciu procent. A wiesz,
dlaczego nasze zapasy żywności są liofilizowane?    - To
jasne! - Martin obruszył się, czując się posądzonym o całkowitą ignorancję. -
Suchy produkt nie psuje się nawet w temperaturze pokojowej, a ponadto w
podróżach kosmicznych ogromną rolę odgrywa oszczędność na masie ładunku, bo
każdy zbędny gram - w tym przypadku wody - to dodatkowy wydatek energii przy
napędzaniu statku.    Tom przytaknął.
   Człowiek potrzebuje dziennie przeciętnie nieco ponad
dwa i pół litra wody, spożywanej w pokarmach i napojach - ciągnął tonem
prelegenta. - Jednakże woda ta , jak gdyby przepływa tylko przez organizm i w
identycznej ilości zostaje wydalona. Posiadając na statku pewien ograniczony
zapas wody, można zatem używać jej wielokrotnie, w zamkniętym obiegu, z
oczyszczaniem oczywiście.    - No dobrze... Ale chyba
mówiliśmy o czymś innym. Co to ma wspólnego z naszymi... pasażerami?
   Tom milczał. Martin patrzył na niego i dopiero po
dłuższej chwili dotarło do jego świadomości, że mówią wciąż o tym samym...
   - Czy... oni... też są...? - wyjąkał ze zgrozą.
   - Właśnie! Pomyśl tylko, ile zbędnej wody trzeba by
wieźć z Ziemi na Darię; przewożąc sześć tysięcy hibernowanych pasażerów. W sumie
stanowiliby masę około czterystu megagramów, nie licząc masy urządzeń
hibernacyjnych. Bez wody mają masę tylko trochę powyżej stu pięćdziesięciu
megagramów, a przewozi się ich w lekkich kontenerach po dwadzieścia sztuk w
każdym. Dzięki temu mogliśmy zabrać sześć tysięcy osób zamiast dwa i pół...
Organizm człowieka zawiera ponad sześćdziesiąt procent wody. A woda na Darii
jest taka sama, jak na Ziemi. Podobno nawet czystsza... Metoda daje kolosalne
korzyści, głównie ekonomiczne...    - Niech was
cholera... - burknął Martin, czując dreszcz wzdłuż grzbietu. - Jak wy to, u
diabła, robicie?    Tom rozsiadł się w fotelu i zaczął
objaśniać z taką dumą, jakby to on sam był głównym autorem owej metody.
   - W biologicznych efektach nie ma większej różnicy
między odwodnieniem a hibernacją. Odwodnienie jest dalszym, kolejnym etapem po
zamrożeniu organizmu, a więc w stanie, gdy zatrzymane zostały wszelkie funkcje
życiowe. Z utwardzonych zamarzniętą wodą tkanek usuwa się lód przez sublimację.
Pozostaje sucha, gąbczasta struktura, zachowująca w pełni pierwotny kształt. Tak
spreparowany organizm można przechowywać w suchej przestrzeni, nawet w pokojowej
temperaturze. Ponowne uwodnienie powoduje powrót organizmu do stanu
normalnego...    - Mimo wszystko nie dałbym sobie tego
zrobić! - wzdrygnął się Martin. - Wolę tradycyjną hibernację...
   - Tradycyjną! - zaśmiał się Tom. - Szybko powstają
"tradycje" w naszych czasach... Na samą myśl o liofilizacji chce mi się pić.
Zrób kawę.    - Mamy tylko... liofilizowaną.
   - Tfu, nie chcę... Nalej mi czystej wody. - Woda
pochodzi z zamkniętego obiegu przypomniał Tom złośliwie. - Staraj się nie
myśleć, ile razy już przez nas przeszła...    -
Przyzwyczaiłem się.    - Przyzwyczaisz się także do
nowych technologii transportu ludzi w Kosmosie. - Tom napełnił szklankę z kranu
nad umywalką.    Martin pił łapczywie, dużymi łykami.
   - Tech-no-lo-gia... - wycedził ocierając wąsy
grzbietem dłoni. - Może ja jestem tylko głupi, ciemny i zacofany pilot
kosmiczny; ale, do cholery, nie umiem jakoś pogodzić się z traktowaniem na równi
z wołowiną. Czy nie wydaje ci się, że ta cała nasza technologia zaczyna nas
samych wodzić za nos?    - No, nie myśl sobie, że to
zupełnie to samo: liofilizacja żywności i mumifikacja żywego człowieka.
Opowiedziałem ci o tym w znacznym uproszczeniu.    - Ale,
wreszcie, na jedno wychodzi...    - Niezupełnie. Aby
proces był całkowicie odwracalny trzeba spełnić parę warunków technicznych.
Powinieneś to wiedzieć. Przecież hibernacja - to też nie jest po prostu
zamrożenie organizmu. Woda posiada pewne brzydkie własności fizyczne, które
przez wiele lat stanowiły poważną przeszkodę w praktycznym zastosowaniu
hibernacji. W trakcie oziębiania, woda przejawia tak zwaną anomalną
rozszerzalność: poniżej czterech stopni Celsjusza zaczyna się rozszerzać,
zamiast kurczyć, jak każda przyzwoita ciecz. Tak więc, lód posiada większą
objętość niż woda, z której powstał. Wskutek tego zamarzająca woda rozsadza
zamknięte naczynia. W przypadku żywych organizmów także tworzenie się ostrych
kryształków lodu stanowi niebezpieczeństwo dla całości komórek...
   - Ale przecież pokonano te trudności i hibernacja
stała się faktem...    - Owszem. Dzięki czynnikowi HF,
który wprowadza się do organizmu przed hibernacją. Znosi on anomalię i powoduje,
że woda krzepnie w formie prawie bezpostaciowej. Ale to dopiero połowa procesu
liofilizacji. Sublimacja powstałego lodu jest złożonym procesem. Nie będę się
wdawał w szczegóły...    - I to wszystko jest pewne,
niezawodne, sprawdzone? - Martin wciąż nie mógł nabrać zaufania do diabelskich
sztuczek biotechników...    - Przecież nie
ryzykowalibyśmy życia tysięcy ludzi. Sam zresztą zobaczysz. Będę ich reanimował,
gdy wylądujemy na Darii. Potrzebna będzie tylko czysta woda i proste urządzenie
witalizujące, które mamy na pokładzie.    - Wkrótce
dojdzie do tego, . że z powodu zbyt dużej objętości takiej liofilizowanej mumii,
będzie się nas przewozić w proszku! burknął Martin. - Aha, miałem jeszcze jedno
pytanie. Czy w pustych przestrzeniach po usunięciu wody z tkanek pozostaje
próżnia, czy powietrze?    - Gdyby była tam próżnia,
organizm uległby zgnieceniu pod normalnym ciśnieniem. A powietrze utrudniałoby
ponowne uwodnienie.    Puste przestrzenie nasyca się
specjalną mieszanką gazową, tak zwaną kompozycją "Q". Ma ona tę właściwość, że
bardzo intensywnie rozpuszcza się w wodzie - podobnie, jak np. gazowy amoniak.
Dzięki temu wytwarza korzystne podciśnienie zasysające przy uwadnianiu, a
następnie, w miarę , wymiany wody, całkowicie wydala się z organizmu...
   - Starczy, dziękuję, oszczędź mi tych szczegółów, bo
już mi się od tego niedobrze robi... Chodź, pomożesz mi skontrolować układ
paliwowy...















    Łoskot eksplozji wyrwał Martina z błogiego odrętwienia
przed pulpitem kontroli lotu. Zapłonęło równocześnie kilka czerwonych napisów,
rozległ się przerywany brzęczyk. Nim Martin zdążył ogarnąć wzrokiem tablicę,
komputer zanalizował sytuację. "Alarm pierwszego stopnia" - odczytał Martin.
   Do kabiny wpadł Tom.    - Co to
było? Zderzenie? - rzucił od drzwi. - Nie. Lokalna awaria w środkowej części
modułu B, w okolicach szóstej sekcji... - Martin wskazał tablicę.
   - Popatrz, przegrody awaryjne odcięły szóstą sekcję od
reszty statku... Ciśnienie zero... Otwarte zawory próżniowe... Tam musiało się
coś zapalić, bo zadziałał system przeciwpożarowy...    -
Ale... dlaczego zawory są wciąż otwarte? W szóstce jest próżnia, a więc już po
pożarze... - Zaraz powinny się zamknąć... Może wybuch je uszkodził, albo coś
wysiadło w układzie napowietrzania... W każdym razie sekcja jest odcięta i na
razie nic groźnego się nie dzieje.    Zachrobotał głośnik
interkomu.    - Co tam się stało? - Głos szefa zmiany
zdradzał zdenerwowanie. - Łupnęło jak diabli, a wy nic nie meldujecie?
   - Ustalamy, co się przydarzyło, szefie. Na razie nie
ma bezpośredniego zagrożenia dla załogi - powiedział Martin. - Możecie spać
spokojnie. Zaraz sprawdzimy.    Szef mruknął coś sennie i
wyłączył się:    - W szóstej sekcji mieści się układ
regeneracji wody. Tam jest zbiornik ze sprężonym wodorem... - zauważył Tom.
   - Raczej "był". To on pewnie wyleciał. O, cholera,
zobacz!    - Co się dzieje?    -
Brak ciśnienia w instalacji wodnej! Martin postukał palcem w szybę manometru. -
Rozwaliło pompę?    - Boję się, że gorzej... Chyba główny
zbiornik retencyjni... Odkręć kurek nad umywalką. Rozległ się tylko syk
powietrza i daleki gulgot w rurach.    - Ani kropli -
mruknął Tom. - Wiesz, co się stało?    Nie mamy wody. -
Widzę przecież!    - Nie rozumiesz. W ogóle nie mamy
wody. Ani kropli w całym statku.    - Jak to się stało?
   - Można się tylko domyślać, ale... pewnie wybuch
wodoru uszkodził zbiornik, uruchamiając równocześnie klapy dehermetyzujące, na
wypadek pożaru... Cała woda z instalacji poszła w Kosmos, jak wyssana przez
słomkę...    - Pójdę, zobaczę, czy da się coś zrobić!
Martin wstał i wyszedł, zabierając awaryjny ubiór próżniowy.
   Tom nacisnął klawisz interkomu. .
   - Nic takiego, szefie - powiedział. - Damy sobie radę,
to drobiazg. Strzeliła butla z gazem, ale już po kłopocie. Dobranoc.
   Martin wrócił po kilkunastu minutach. Minę miał
niewyraźną.    - Nie można się tam dostać, z żadnej
strony. Próżnia w całej szóstej sekcji, grodzie na głucho zamknięte, a mechanizm
otwierania zablokowany. Czy jesteś pewien, że ta woda... wszystka wyciekła?
   - Sam zobacz: wskaźnik na zerze.
   - Trzeba zawiadomić... - Martin sięgnął do wyłącznika.
   - Zostaw! - Tom odtrącił jego dłoń. - Już rozmawiałem.
   - Przecież nie wiedziałeś jeszcze, jak to wygląda...
   - To nieistotne. Powiedziałem, że nic się nie stało.
   - Nie rozumiem? - Martin patrzył ze zdumieniem na
biotechnika.    - Pomyśl, może zrozumiesz. Czy zdajesz
sobie sprawę, co oznacza brak wody na statku? Teraz kiedy trzeba czuwać,
kontrolować lot, przygotowywać się do lądowania... Trzeba jeść i pić przez
najbliższe siedem miesięcy! Czy wiesz, ile tej wody potrzeba dla każdego z nas?
   - Mówiłeś, że dwa i pół litra na osobę dziennie, ale
przecież.., tyle samo organizm wydala, więc gdyby to destylować...
   - Zapomniałeś o jednym. - Tom patrzył na towarzysza
dziwnie, jak nigdy dotąd. - Zapomniałeś, że około litra wydala się przez skórę i
z wydechem... Ta woda w postaci pary idzie w powietrze... Dotychczas była
odzyskiwana w układzie regeneracji powietrza i ponownie włączana do obiegu
wodnego, ale teraz... Teraz cieknie gdzieś tam, do zbiornika skroplin, a potem
przez zawór zwrotny - do szóstej sekcji... Jednym słowem w próżnię... A więc co
najmniej litr dziennie diabli biorą.    A układu
regeneracji powietrza nie można przecież wyłączyć, bo...
   - Jasne. Dwutlenek węgla... - zgodził się Martin. -
Cztery osoby, przez dwieście dni... Osiemset litrów!    -
Źle liczysz, Mart - poprawił go Tom. We dwóch damy sobie radę. Jesteś pilotem
pierwszej kategorii.    - Niewielka różnica: czterysta
czy osiemset, gdy nie ma ani litra... Ani pić, ani jeść, bo żarcie suche jak
wióry... Czy nie ma rady Tom?    - Może jest... - Tom
zawahał się nieco. - Znajdujesz wyjście?    - Jest jedno.
Trochę... nie bardzo... legalne, ale za to jedyne i skuteczne. Na statku jest
jeszcze trochę wody...    - W układach chłodzenia?
   - Nie. Przecież wiesz, że tam jest tylko freon i
ciekły azot. Ale woda jest...    - Myślisz o tych ośmiu
hibernowanych? O naszych towarzyszach z dwóch pozostałych zmian załogi?
   - To daje razem około trzystu dwudziestu litrów...
   - Ale... trzeba by ich...?    -
A trzeba, trzeba! - Tom zachichotał nerwowo. - Nie będziesz przecież z nich tego
wysysał!    - Makabra! - otrząsnął się Martin. - Nie
żartuj w ten sposób, bo... tfu, cholera!    - Nie bądź
idiotą!    - Tu chodzi o ludzi! O życie!
   - Mamy na pokładzie parę tysięcy ludzi w stanie
liofilizacji. Będzie o kilku więcej. My po prostu pożyczymy od nich tę wodę!
   - Przecież to i tak za mało dla nas czterech...
   - Dla dwóch - poprawił Tom. - A ponadto, nie
policzyłeś wszystkiej wody, jaką dysponujemy.    -
Myślisz o... szefie i Dorneyu? Oni się nie zgodzą!    -
Teraz już wiesz, dlaczego nie zameldowałem o prawdziwej sytuacji? Mogliby robić
trudności...    - Nie można tak... bez ich zgody! -
sprzeciwił się Martin.    - Nie pleć głupstw. Po prostu -
trzeba! Nie ma innego wyjścia. Policz: dziesięciu - to ponad czterysta litrów
wody. Tyle, ile nam potrzeba, żeby doprowadzić statek na Darię. Odpowiadamy za
wszystkich, za tysiące osadników! Bez tej wody zginiemy wszyscy, a statek
rozwali się na którejś z planet układu albo poleci dalej w Kosmos...
   - Może jednak... trzeba to omówić z szefem? Bo prawne
skutki takiej decyzji...    - Bzdura. Zaczną się targi i
dyskusje, a i tak nie może być innego wyjścia...    - No,
tak... Ale osadnicy zgłosili się dobrowolnie, podpisali oświadczenie...
Wypadałoby więc, choćby dla formalności...    Tom
parsknął histerycznym śmiechem.    - Będziesz się bawił w
biurokrację? Tutaj, w odległości dziesięciu lat światła od Ziemi, w obliczu
groźby zagłady statku?    - No, powiedzmy, że zdecydujemy
sami... - Martin z trudem pokonywał swoje wewnętrzne opory. - W jaki sposób
zmusisz szefa i Dorney'a, by poddali się liofilizacji?
   - Widzę dwa sposoby - powiedział Tom jakby weselej,
odprężony trochę i uspokojony tym, że przekonał towarzysza. - Albo namówimy ich
na hibernację, tłumacząc że chodzi o czasowe ograniczenie spożycia wody w
związku z drobną awarią... Albo, po prostu, dosypiemy im czegoś do herbaty i
zasną... Pierwszy sposób pociąga pewne ryzyko: mogą się zainteresować, co się
naprawdę stało. Drugi - wymaga tylko posiadania dwóch szklanek wody na herbatę.
To się da zrobić, prawda, Mart? Ty wypiłeś dziś sporo, ja trochę mniej, ale...
może wystarczy. Użyjemy tej samej wody jeszcze raz. Przygotuj zestaw do
destylacji.















   - Słusznie zadecydowaliśmy, Mart! - Tom patrzył w ekran,
na którym docelowa gwiazda była już widoczna jako spora tarcza. Dzięki temu
jesteśmy już prawie na miejscu. Ile jeszcze zostało? Dziesięć, może piętnaście
dni... Wody mamy wprawdzie już niewiele, ale przy oszczędnym spożyciu powinno
wystarczyć... Musi wystarczyć. Obrzydliwa jest ta woda, mierzi mnie to ciągłe
jej destylowanie... Po wylądowaniu przede wszystkim wykąpię się w jakimś
jeziorze. Podobno jest ich sporo na Daru...    - Wiesz...
- zaczął Martin, lecz przerwał. - Co mówisz?    - Nic.
Przypomniała mi się taka bajka z dzieciństwa... O ludziach zamienionych w
kamienie przez złego czarownika... Te kamienie leżały wzdłuż ścieżki wiodącej do
zaczarowanego ,źródła. To byli ci, którym się nie powiodło - bo dotarcie do
źródła utrudniały liczne przeszkody i strachy: Kto się przestraszył, obejrzał za
siebie - zamieniał się w kamień. Dopiero pewien nieustraszony młodzieniec
pokonał wszystkie trudności i dotarł do źródła "wody życia". Zaczerpnął jej
dzbanem i wracając, skrapiał przydrożne kamienie, które ożywały w ludzkich
postaciach...    - Rzeczywistość prześciga czasem
bajeczne pomysły... - Tom pokiwał głową. - Nasi osadnicy wprawdzie nie
przypominają kamieni, a raczej wysuszone gąbki...    -
Muszę ci coś wyznać, Tom! - powiedział nagle Martin; prostując się w fotelu. -
Wyniknął pewien drobny kłopot, który musimy wspólnie usunąć, by wszystko
zakończyło się pomyślnie. Nie chciałem cię niepokoić, dopóki nie miałem
pewności, ale teraz już wiem na pewno... Zrobiłem niedawno dokładną analizę
trajektorii dalszego lotu. Poprzednio, kiedy stał się ten... wypadek z wodą,
zbyt optymistycznie oceniłem czas trwania podróży. Błąd jest właściwie
niewielki, jak na te odległości... ale... Podróż nasza potrwa o jakieś
trzydzieści dni dłużej, niż mi się wydawało... Chyba rozumiesz, że nawigacja w ,
pobliżu dużej gwiazdy - to nie to samo, co żegluga w przestrzeni
międzygwiezdnej. Tu nie lata się po liniach prostych lecz po krzywych
stożkowych. Wszystko komplikuje się, zaczyna zależeć od każdej zmiany
konfiguracji planet... Jednym słowem, nie dziesięć lecz co najmniej czterdzieści
dni...    - Co? Czterdzieści? - Tom podskoczył w fotelu..
   - Tak... Będziesz więc musiał... No, bo ja muszę być w
dobrej formie podczas lądowania...    - Hibernować się! -
Tom jakby odetchnął z ulgą. - Jeśli to konieczne, oczywiście, mogę iść do
hibernatora i siedzieć tam do końca podróży... Ty, jako pilot, musisz czuwać
przy lądowaniu...    - Właśnie. Odpowiadam za statek i za
was wszystkich, razem z tym cholernym suszonym ładunkiem. Nie mogę zdychać z
pragnienia, gdy będę zmuszony do maksymalnej koncentracji. Ta ilość wody, którą
jeszcze mamy, wystarczy dla jednego człowieka najwyżej na trzy tygodnie! Potem
zacznę wysychać jak te twoje mumie. Przestanę wydalać wodę pod jakąkolwiek
postacią i nie będzie już czego destylować.    - Więc...
co zrobimy? -. Tom udawał, że nie rozumie, do czego zmierza Martin.
   - Znów jest tylko jedno wyjście. Chyba masz zaufanie
do metody liofilizacji, którą tak zachwalałeś! Po prostu, musisz mi pożyczyć
swoje czterdzieści litrów wody.    Tom zerwał się z
fotela i nerwowo przechadzał się po kabinie.    - N...
nie, to... niemożliwe - wykrztusił, stając przed Martinem. - Ty nie potrafisz
przeprowadzać tego procesu tak, aby... był odwracalny! A przecież ja nie mogę
umrzeć! Ja odpowiadam za ożywienie osadników!    - Musisz
mnie tego nauczyć. To chyba będzie łatwiejsze, niż gdybym ja miał ciebie uczyć
pilotażu.    - To niemożliwe, Martin!
   - To konieczne. Inaczej - obaj umrzemy z pragnienia, a
statek nie wyląduje na Darii... Muszę teraz zrobić z tobą to, co zrobiłeś z
naszymi dziesięcioma kolegami. Potrzebuję mieć tę twoją wodę w naszym wspólnym
interesie. Boisz się?    - Nie o to chodzi, Mart.
Teraz... teraz ja muszę ci coś wyznać... Nie mogę nauczyć cię liofilizacji
żywego organizmu. Wiesz, jak to jest w dzisiejszych czasach z tą specjalizacją.
Trudno ,wszystko umieć samemu... Jestem praktycznie przeszkolony w zakresie
ożywiania, uwadniania liofilizowanych... Ale sam proces liofilizacji znam
tylko... teoretycznie, wykładów. Na ćwiczeniach tego nie przerabiałem. Kiedy
podsunąłeś ten pomysł z uzyskaniem wody...    - To był
twój pomysł! - przerwał Martin ostro.    - No, dobrze,
więc... kiedy ustaliliśmy, że to jedyna szansa i że musimy to zrobić, wierzyłem
- naprawdę, szczerze wierzyłem! - że potrafię... Ale potem przypomniałem sobie o
paru istotnych trudnościach. Po pierwsze, nie mamy tutaj kompletu aparatury...
Są tylko urządzenia do reanimacji... Po drugie, nie ma tutaj mieszanki "Q", bez
której...    Martin wstał i zbliżył się do niego,
świdrując go spojrzeniem.    - A po trzecie, nie umiałeś
się do tego fachowo zabrać? Czy tak?    - N... no,
właściwie, tak...    - A jednak mimo to zabrałeś im tę
wodę! Nie mając pewności, czy uda się ich potem przywrócić do życia?
   - Gorzej, Mart... - Tom zwiesił głowę. Ja od razu
wiedziałem... Nie było sensu próbować, ja po prostu ich... odparowałem w komorze
destylacyjnej... Więc... Oni już na pewno... Ale przecież ustaliliśmy wspólnie,
że to jedyny sposób ratowania statku i reszty pasażerów!
   Martin chwycił Toma za ramiona i potrząsając nim,
obrzucił go wyzwiskami.    - Ty kanalio! - krzyczał. - Ty
draniu! Ustaliliśmy?! Ty morderco! Chcesz ze mnie zrobić wspólnika tej zbrodni?
Ty... ty...    Tom wyrwał się wreszcie i uskoczył pod
ścianę.    - Zaczekaj! - mówił, dysząc ciężko, z dłońmi
wysuniętymi do przodu, jakby chciał odeprzeć następny atak. - Uspokój się!
Przecież nie można było inaczej...    - Nie miałeś prawa!
- Martin opadł na fotel. - Nie wolno ci było decydować o ich życiu!
   - Zastanów się! Pomyśl! - Tom chciał wykorzystać
chwile wahania Martina. - Pomyśl gdzie jesteśmy! Ziemia i jej prawa zostały
daleko stąd! To my podejmujemy decyzje i ustalamy prawą!
   - Więc cię zatłukę! -- Martin znów skoczył w kierunku
Toma. - Na mocy prawa, które sam ustanawiam! Za dziesięciokrotne morderstwo dla
ratowania własnej skóry!    Tom wymknął się i uskoczył w
kierunku wyjścia.    - Czy jesteś pewien, że tylko ja na
tym skorzystałem? A ty? A osadnicy? - rzucał słowa w stronę Martina, umykając
wzdłuż ścian.    - Właśnie! Odbiorę ci twoją wodę w
interesie osadników! Muszę doprowadzić ich do celu podróży.
   - Nie potrafisz ich przecież ożywić!
   Stali znów naprzeciw siebie w odległości kilku kroków,
mierząc się spojrzeniami.    - Dam sobie radę. Znajdę
odpowiednią instrukcję, nauczę się. Tam będzie dużo czasu i dużo wody... A jeśli
mi się to nie uda, ludzie ci mogą w tym stanie zaczekać, choćby sto lat, aż
przybędzie pomoc z Ziemi.    - Przecież... nie możesz
mnie zabić tak na zimno... - mruknął Tom pojednawczo.
   - A ty tamtych dziesięciu mogłeś? Ty pijawko, ty
wampirze!    - Ty też nie jesteś lepszy! Żyjesz dzięki
tej mojej... zbrodni. Piłeś tę samą wodę! To była przymusowa sytuacja!
   - Masz rację, do cholery! Ale to ci nic nie pomoże.
Sytuacja jest nadal... przymusowa. A poza tym pozbędę się jednego typa, który
mógłby mi przypominać o swoich racjach i moim współudziale... Obaj jesteśmy
ofiarami idiotycznych pomysłów naszej epoki. A ty jesteś, poza tym, ostatnim
pojemnikiem z wodą na tym statku... Czy widzisz inny sposób? Milczysz teraz!
Gdzie twoje genialne pomysły? Gdzie twoja troska o te nieszczęsne sześć tysięcy
mumii?    Martin cofnął się pod ścianę i sięgnął za
siebie do schowka na narzędzia, a potem skoczył do przodu.
   - Niee! Martin, opanuj się, przestań, zostaw, co
robisz, stary, daj spokój, nie! Niee! - wrzeszczał Tom, umykając po zakamarkach
statku. Co chcesz zrobić?! Błagam cię, nie, niee! Rzuć ten mło...















   Martin patrzył tępo w ekrany. Tuman kurzu dawno już opadł,
ukazując zieleń ukwieconej łąki i taflę jeziora.
   Wylądował pół godziny temu, lecz wciąż nie mógł
uwierzyć, że to naprawdę koniec podróży.    - Udało się!
Jednak się udało! - powtarzał półgłosem. - Wybacz mi, Tom! Naprawdę nie było
innego sposobu! - powiedział do stojącej przed nim szklanki z herbatą.








    powrót

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl