012

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

/ Spis
Treści /

ROZDZIAŁ ÓSMY: “TAK MÓWI BIBLIA"
Jeżeli istota ludzka posiada Drugie Ciało, jeżeli to Drugie Ciało nie umiera wraz ze śmiercią, jeżeli osobowość i charakter żyją dalej w nowej formie - to co wtedy? Znów to odwieczne pytanie, które jak na razie bezskutecznie domaga się odpowiedzi.
Stwierdzam, iż w ciągu dwunastu lat mojej niefizycznej aktywności, nie znalazłem ani jednego dowodu, potwierdzającego biblijne wzmianki o Bogu i życiu pośmiertnym w miejscu nazywanym niebem. Być może widziałem to, ale po prostu nie rozpoznałem. Jest to całkiem możliwe. Może nie jestem odpowiednio “przygotowany". Z drugiej strony, to co napotykałem mogło być pewnego rodzaju pierwowzorem, który w ciągu setek lat uległ znacznym zniekształceniom.
Zacznijmy od modlitwy uważaną za bezpośrednią rozmowę z Bogiem. Ponieważ nauczono nas to robić, więc recytujemy ją niczym chemiczną formułkę, nie znając ani jej oryginalnego przeznaczenia, ani znaczenia składników. W ten sam sposób nasze dzieci śpiewają Most londyński wali się, nic nie wiedząc o pochodzeniu tej piosenki; czy o jej pierwotnym znaczeniu. Cała nasza cywilizacja przepełniona jest takimi irracjonalnymi zwyczajami. Modlitwa jest bez wątpienia jednym z nich.
Ktoś kiedyś wiedział, jak się modlić. Próbował nauczyć tego innych. Niewielu się jednak nauczyło. Inni zapamiętali jedynie słowa, ale nawet i one przez lata uległy przemianie. Stopniowo zapomniano i samą technikę, choć na przestrzeni wieków okresowo i przypadkowo (?) odkrywana była na nowo. Bardzo rzadka jednak odkrywca był w stanie przekonać innych, że Stara, Ustalona Droga nie jest całkiem właściwa.
Na ten temat, to już wszystko. Stara, Ustalona Droga nie jest wystarczająca, albo jak wspominałem, nie posiadam odpowiednich kwalifikacji lub - co gorsza - całe moje wychowanie religijne było niewystarczające bądź nieodpowiednie. W każdym razie w moim przypadku modlitwy nie działały.
Oto przykład. W czasie jednej z moich niefizycznych wycieczek pędziłem poprzez nicość wracając do ciała fizycznego, mając pozornie wszystko pod kontrolą. Nagle uderzyłem w ścianę z jakiegoś nieprzenikalnego materiału. Nie byłem ranny, ale, doznałem silnego wstrząsu.
Przeszkoda była twarda, solidna i wydawała się wykonana z zachodzących na siebie ogromnych stalowych płyt, lekko wypukłych, jakby były częścią kuli.
Próbowałem przecisnąć się przez nie, ale bez skutku. Poszybowałem w górę, w dół, w lewo, w prawo. Byłem absolutnie pewny, że moje ciało fizyczne znajduje się za tą barierą.
Chyba po godzinie drapania, szarpania i pchania bariery, zacząłem się modlić. Po kolei wypowiedziałem wszystkie modlitwy, jakich mnie nauczono, a nawet wymyśliłem kilka nowych. Każde zawarte w nich słowo znaczyło dla mnie o wiele więcej niż cokolwiek w życiu. Tak bardzo się bałem.
I nic się nie stało. Wciąż tkwiłem przylepiony do przeszkody, niezdolny do przejścia przez nią i powrotu do ciała.
Wpadłem w panikę. Zaciskałem pięści, krzyczałem i płakałem. Po tym bezowocnym wysiłku uspokoiłem się, głównie z powodu emocjonalnego wyczerpania. Czując się zagubiony leżałem tam i odpoczywałem, od czasu do czasu stukając w zimną, twardą ścianę.
Nie wiem, jak długo tak leżałem, zanim wróciła mi zdolność racjonalnego myślenia. Bo w końcu wróciła. Nie mogłem zostać tu na zawsze - przynajmniej nie chciałem. Sytuacja wydawała się bez wyjścia. Usiłowałem sobie przypomnieć, czy kiedyś znajdowałem się już w takiej beznadziejnej sytuacji.
I przypomniałem sobie. Przed laty kupiliśmy z przyjacielem samolot nie znając zasad pilotażu tego typu. Jedynym powodem, dla którego kupiliśmy właśnie ten samolot była niska cena i stosunkowo dobry stan.
Po kilku lotach dookoła lotniska postanowiliśmy spróbować akrobacji. Z wypożyczonymi spadochronami wystartowaliśmy i wzbiliśmy się na około 3 tysiące metrów.
Wykonaliśmy kilka wolnych ósemek, parę szerokich pętli i trochę przewrotów. Wszystko wydawało się w porządku. Ponownie wspięliśmy się na zaplanowany pułap, skierowaliśmy samolot lekko w dół i ściągnąwszy drążek zamierzaliśmy wykonać ciasną beczkę.
Niespodziewanie wpadliśmy w korkociąg. Popchnęliśmy drążek do środkowego położenia i dalej do przodu - jest to normalną procedura wyjścia z takiej sytuacji. Przedtem działało to wspaniale. Tym razem jakoś nie chciało. Korkociąg stawał się coraz bardziej płaski i szybki. Nie pomagało nic - ani odpowiednie ułożenie steru, ani dodawanie mocy. Ziemia zbliżała się w zastraszającym tempie.
Siedzący w przednim kokpicie Bill obejrzał się. Był' wyraźnie blady. “Lepiej wyskakujmy!" - wrzasnął przekrzykując ryk wiatru. Ja także byłem gotów to zrobić. Jedyną rzeczą, jaka trzymała mnie na miejscu była ewentualność utraty samolotu, na którego kupno tak długo oszczędzałem. Pomyślałem, że próbowaliśmy wszystkiego, prócz tej jednej rzeczy, jakiej nie wolno robić, kiedy wpada się w korkociąg - ściągnąć drążek do siebie. Co miałem do stracenia?
Pociągnąłem drążek do siebie. Samolot natychmiast wyszedł z korkociągu i nabrał szybkości. Powoli obracałem nim, dopóki ziemia nie znalazła się tam, gdzie być powinna. Wylądowaliśmy bezpiecznie, po czym cali drżąc, wygrzebaliśmy się z kabin i usiedliśmy na trawie. Wpadliśmy w zewnętrzny korkociąg. Żaden z nas nie widział przedtem takiego korkociągu, ani tym bardziej go nie próbował.
Przypomniawszy sobie o tym korkociągu postanowiłem zastosować tamten pomysł także teraz, kiedy leżałem opierając się o barierę. Wszystkie kierunki, jakie do tej pory obrałem - w górę, w dół, na lewo i prawo - zakończyły się niepowodzeniem.
Pozostał jeszcze jeden kierunek, choć cała moja wiedza podpowiadała, iż nie ma w tym sensu. Ale jeżeli spróbuję, nie pogorszy to przecież mojego położenia. Spróbowałem więc i po kilku chwilach znalazłem się z powrotem . w ciele, wstrząśnięty, ale bezpieczny.
W jaki sposób? Teraz, kiedy myślę o tym spokojnie jest to oczywiste: cofnąć się od przeszkody w kierunku, z którego przybyłem. Ale w jaki sposób to zadziałało, tego nie wiem do dziś. Nie wiem także, czym była ta bariera.
Być może znaczy to, iż modlitwa poskutkowała wszak wróciłem do ciała. Jeżeli było tak istotnie, to z pewnością nie stało się w sposób, jakiego nauczyła mnie religia. Żadne anioły nie pośpieszyły mi z pomocą i dobrym słowem.
Innym razem, będąc z wizytą u brata i jego godziny zostałem u nich na noc. Po wejściu do pokoju gościnnego natychmiast poszedłem do łóżka, na zasłużony odpoczynek.
Nie wiem, czy ma to jakieś znaczenie, ale wezgłowie łóżka przylegało do ściany, za którą stało łóżeczko mojej czteroletniej bratanicy, opierające się o ścianę dokładnie w tym samym miejscu co moje, tyle że po przeciwnej stronie.
Kiedy w ciemnościach wyciągnąłem się już wygodnie, poczułem znajomy przypływ wibracji: Postanowiłem wydostać się na moment z ciała, aby po prostu sprawdzić, jak to będzie przebiegać w obcym otoczeniu.
W chwili opuszczania ciała natychmiast stałem się świadomy obecności trzech osób w pokoju. Pozostawałem w przezornie blisko ciała, a one tymczasem zbliżyły się i zaczęły mnie ciągnąć. Niezbyt mocno, ale z pewnością robiły to celowo, jakby chcąc sprawdzić jak zareaguję. Miały przy tym dobrą zabawę. Próbowałem zachować spokój, ale była ich trójka. Nie miałem pewności, czy uda mi się wskoczyć w ciało fizyczne wystarczająco szybko, zanim zdążą mnie odciągnąć.
Zacząłem się więc modlić. Raz jeszcze użyłem wszystkich modlitw, jakie znałem. Prosiłem o pomoc Boga. Modliłem się o pomoc do Jezusa Chrystusa. Wołałem też kilku świętych, o których słyszałem od mojej głęboko wierzącej żony.
A rezultat? Moi dręczyciele śmiali się głośno i nawet rzucili się na mnie z większym entuzjazmem.
“Posłuchajcie tylko, jak modli się do swoich bogów” – prychnął z najwyższą pogardą jeden z nich. – “Posłuchajcie go!”
Chyba mnie tym trochę zdenerwował. Zacząłem ich odpychać, zbliżyłem się do mojego ciała fizycznego i zanurkowałem w nie. Właściwie to nie walczyłem z nimi, ale z całą pewnością przestałem być bierny.
Kiedy usiadłem czując ulgę, że udało mi się bezpiecznie powrócić, usłyszałem płacz dziecka. Dobiegał z pokoju za ścianą. Czekałem kilka minut sądząc, że moja bratowa uspokoi dziewczynkę i położy ją znów spać.
Ponieważ dziecko w dalszym ciągu płakało, wstałem i poszedłem do sąsiedniej sypialni. Bratowa już tam była i trzymając gwałtownie szlochające dziecko w ramionach próbowała je uspokoić. Zapytałem, co się stało i w jaki sposób mogę pomóc.
“Myślę, że za chwilę się uspokoi” – odparła bratowa. - “Musiało jej się przyśnić coś złego, a ja nie mogłam jej obudzić”.
Zapytałem, jak długo dziewczynka tak płakała.
“Och, zaczęła zaledwie na kilka minut przed twoim wejściem. Zazwyczaj śpi bardzo spokojnie”.
Ponownie zaoferowałem pomoc, o ile okaże się to potrzebne i wróciłem do pokoju. W jakiś czas później mała uspokoiła się i zasnęła.
Czy ten podobny do transu koszmar mojej bratanicy był jedynie przypadkiem? A może to ja potrzebuję jakiejś nowej formy modlitwy?
Mógłbym opowiedzieć jeszcze o wielu tego typu sytuacjach, w których uciekałem się do pomocy konwencjonalnych i uznanych modlitw. Za każdym razem bez rezultatu.
Jednakże na poparcie teorii piekła i nieba pojawiły się także bardziej pozytywne przesłanki. O ile miejsca takie rzeczywiście gdzieś są, to raczej w Obszarze II.
Jak wspomniałem wcześniej, podczas niefizycznych podróży do Obszaru II często napotyka się warstwę bądź strefę, którą należy przebyć. Zdaje się to być częścią Obszaru II najbliższą naszego świata i w pewien sposób najbardziej z nim związaną. Jest to szaro-czarny, wiecznie głodny ocean, gdzie najlżejszy ruch przyciąga okrutne i dokuczliwe stwory.
To zupełnie tak, jakby się było przynętą. Jeżeli poruszasz się powoli i nie reagujesz na zwabione ruchem ciekawskie “ryby", to przedostaniesz się przez ten obszar bez większych problemów. Ale spróbuj tylko poruszać się bardziej gwałtownie lub walczyć, a podnieceni mieszkańcy tych okolic już pędzą, aby gryźć, ciągnąć, szarpać i drapać.
Czy może to być przedsionek piekła? Łatwo jest wysnuć wniosek, że momentalne wtargnięcie w tę sferę wywołałoby uporczywe myśli o “demonach" i “diabłach", mieszkańcach tego rejonu. Istoty te wydają się być podludźmi, posiadają jednak niewątpliwą zdolność niezależnego działania i myślenia.
Kim lub czym one są? Nie wiem. Nie zdecydowałem się nigdy zostać tam wystarczająco długo, by to sprawdzić. Tylko dzięki budzącym strach i przerażenie próbom odkryłem metodę pozwalającą mi przebyć tę strefę w miarę spokojnie.
W światach tych, w których myśli są nie tylko rzeczami, ale są wszystkim, także tobą, twoja ułomność lub doskonałość jest twoim własnym wytworem. Jeżeli jesteś bezlitosnym zabójcą, możesz skończyć w tej części Obszaru II, gdzie wszystko toczy się według takiego właśnie schematu. Miejsce to może być prawdziwym piekłem dla ludzi podobnego pokroju, ponieważ nie będzie tam niewinnych, bezbronnych ofiar.
Spróbuj to pojąć, a zaczniesz rozróżniać miliardy odmian. Twoje przeznaczenie w niebie czy piekle Obszaru II wydaje się być oparte na twych najgłębszych i stałych (choć być może nieświadomych) motywacjach. emocjach i cechach charakteru. Najtrwalsze i najsilniejsze z nich staną się twoimi “dewizami", kiedy wejdziesz w tę rzeczywistość.
Jestem tego pewien, ponieważ zawsze się tak działo, kiedy podróżowałem niefizycznie przez Obszar II. Działo się tak, czy tego chciałem czy nie. Mimowolne popędy lub głęboko ukryte emocje, których nawet nie byłem świadom, sterowały podróżą w tym właśnie kierunku.
Miejsca przeznaczenia, do których w ten sposób docierałem, miały dla mnie wszystkie cechy piekła. Inne mogłyby prawdopodobnie mieć znamiona nieba, a jeszcze inne praktycznie niewiele różnią się od naszej ziemskiej rzeczywistości.
A więc tak. Obszar II wydaje się zawierać elementy piekła, ale niewiele w nim naszych wyobrażeń o niebie. Gdzie więc powinniśmy szukać drogowskazu? Gdzie jest Bóg i Niebiosa, w które wierzymy? A może to ja coś przegapiłem?
Czasami, kiedy odwiedzam Obszar II, obserwuję niezwykłe wydarzenie. Obojętne w jakiej okolicy tej strefy, przebiega zawsze tak samo.
Otóż pośród normalnej aktywności - gdziekolwiek się ona odbywa - rozlega się odległy Sygnał, przypominający trąby heroldów. Wszyscy odbierają go bardzo spokojnie i zaprzestają wszelkich działań i rozmów. Jest to sygnał że ON (lub ONI) przemierza Swoje Królestwo.
Nie ma w tym grozą wywołanej czołobitności czy upadania na kolana. Postawa jest nadzwyczaj konkretna. Jest to zjawisko, do którego wszyscy są przyzwyczajeni a kiedy zachodzi; ma absolutne pierwszeństwo przed wszystkim. Bez żadnych wyjątków.
Na Sygnał wszystko co żyje kładzie się (miałem wrażenie, że na plecach) wyginając ciało w łuk i eksponując w ten sposób podbrzusze (ale nie części intymne). Głowy odwrócone są na bok, aby nikt nie widział Go, kiedy przechodzi. Celem wydaje się być tworzenie żywej drogi, po której ON podróżuje. Słyszałem pogłoski, jakoby czasami wybierał ON kogoś z tego żywego mostu, a istoty takiej nikt już później nie widział, ani o niej nie słyszał. Pozycja eksponująca podbrzusza jest wyrazem poddania i całkowitej zależności, jako że ta część ciała jest najbardziej podatna na zranienie. Kiedy ON przechodzi nikt się nie porusza, nawet nie myśli. Wszystko zamiera w chwilowym bezruchu, całkowicie i bez żadnych wyjątków.
Kilkakrotnie; kiedy doświadczałem tego zjawiska, leżałem razem z innymi. W takich chwilach nie powstaje nawet cień pomysłu, by zrobić coś innego. Kiedy ON przechodzi, rozlega się głośna muzyka i doznajesz uczucia rozchodzącej się promieniście potężnej życiowej siły, której szczyt jest wysoko ponad JEGO głową a ona cała rozpływa się dopiero gdzieś w mglistej dali. Pamiętam, jak zastanawiałem się kiedyś, co by się ze mną stało, gdyby odkrył ON moją obecność jako chwilowego gościa. Nie byłem pewien czy chciałem się tego dowiedzieć.
Po JEGO przejściu; każdy wstaje i wraca do przerwanych działań. Nie ma żadnych komentarzy czy wzmianek o tym incydencie, żadnej myśli o NIM. Akceptuje się to całkowicie, jako zwyczajną część życia w tym rejonie, lecz wyczułem jednak pewną subtelność. Zachowanie to jest tak samo obojętne, jak zatrzymanie się na światłach ruchliwego skrzyżowania lub czekanie przed szlabanem na przejazd pociągu. Nie jesteś zaniepokojony, ale czujesz jakiś niewypowiedziany respekt przed siłą, jaką reprezentuje rozpędzony pociąg. To wydarzenie ma także taki bezosobowy charakter.
Czy to był Bóg? A może Jego Syn? lub Jego reprezentanci?
Trzy razy zawędrowałem w to miejsce, dla opisania którego nie potrafię znaleźć odpowiednich słów. Wizja owego miejsca, jej interpretacja, ponownie przywodzi na myśl przekaz, tak często słyszany na przestrzeni całych dziejów człowieka. Jestem pewien iż mogła to być część nieba, jak określają to nasze religie. Musi to być także nirwana, samadhi, najwyższe doświadczenie, przekazywane nam przez mistyków wszystkich wieków. To rzeczywiście stan istnienia, bardzo podobnie interpretowany, choć na wiele różnych sposobów.
Dla mnie było to miejsce lub stan czystego spokoju, gdzie występują cudowne, subtelne emocje. Jest to tak, jakbyś unosił się w miękkich i ciepłych chmurach, gdzie nie ma góry, ani dołu, gdzie nic nie istnieje jako oddzielna cząstka materii. Ciepło jest nie tylko dokoła ciebie - przenika cię i jest tobą: Jesteś oszołomiony i do głębi przejęty Idealnym Środowiskiem, w jakim się znalazłeś.
Chmura w której się unosisz, opromieniona jest światłem; a jego kształty i barwy ustawicznie się zmieniają. Jesteś w nich skąpany a one przenikają poprzez ciebie. Rubinowo czerwone promienie światła; lub czegoś co znamy jako światła; gdyż nigdy światło nie niosło w sobie takich znaczeń. Wszystkie kolory widma świetlnego stale się zmieniają nie mieszając się ze sobą, a każda barwa niesie inne odmiany szczęścia i spokoju. To tak, jakbyś był w chmurze i równocześnie stanowił jej część, skąpaną w blasku wiecznego zachodu słońca, gdzie wraz ze zmianą żywych kolorów zmieniasz się i ty. Odczuwasz i wchłaniasz w siebie wieczność błękitów, żółci, zieleni, czerwieni i wszelkie odcienie pośrednie. Wszystkie są ci znajome i swojskie. Oto miejsce, do którego należysz. Oto Dom.
Kiedy poruszasz się powoli i bez wysiłku przez chmurę, dokoła rozbrzmiewa muzyka. Nie jest to coś, co spostrzegłeś nagle. Ona jest tam cały czas, a ty wibrujesz razem z nią w harmonii. I znów jest to czymś więcej, niż muzyką, jaką znasz. Są to harmonie, delikatne i dynamiczne pasaże, wielogłosowe kontrapunkty, wzruszające głęboko tony - wszystko to wywołuje w tobie gwałtowny przypływ najprzeróżniejszych emocji. To co doczesne; jest tutaj nieobecne. Chóry ludzko brzmiących głosów odpowiadają pieśnią bez słów. Wszechobecne dźwięki strun we wszystkich odcieniach subtelnej harmonii przeplatają się w cyklicznych lecz rozwijających się bez przerwy tematach, a ty dźwięczysz razem z nimi. Jest to Muzyka bez źródeł. Ona po prostu istnieje, jest wszędzie dokoła ciebie, jesteś jej częścią a ona jest tobą.
To nieskażona prawda, która wcześniej objawiła ci się jedynie przelotnie. Smakowałeś zaledwie okruchy, dające ci nadzieję na istnienie Całości. Nienazwane emocje, tęsknoty, nostalgie, uczucie przeznaczenia; jakie były twoim udziałem kiedy oglądałeś spowity obłokami zachód słońca na Hawajach, kiedy stałeś bez ruchu pomiędzy wysokimi rozkołysanymi drzewami w cichym lesie, kiedy utwór muzyczny i pasaż czy piosenka przywodziły wspomnienia z przeszłości lub budziły tęsknotę za czymś nieokreślonym, kiedy tęskniłeś za miejscem, do którego mógłbyś należeć - krajem, miastem, narodem czy rodziną - to wszystko zostaje teraz spełnione. Jesteś w Domu. Jesteś w miejscu, do którego należysz. Tam, gdzie powinieneś być zawsze.
Najważniejsze jest to, że nie jesteś sam. Z tobą, obok ciebie i połączeni z tobą, są inni. Nie mają imion, nie odróżniasz ich kształtów, ale znasz ich i łączy cię z nimi jedna wielka wiedza. Są dokładnie tacy jak ty, są tobą i tak jak ty są w Domu. Czujesz razem z nimi, czujesz jak pomiędzy wami przepływają łagodne fale wibracji stanowiące pełnię miłości. Jedynie tutaj emocje występują bez potrzeby wyrażania ich czy jakiegokolwiek uzewnętrzniania. Dajesz i otrzymujesz samoistnie, bez żadnych świadomych wysiłków, bez odczuwania potrzeby i bez jej odbierania. “Sięganie" po coś, nie istnieje. Wszelka wymiana zachodzi całkowicie naturalnie. Nie uświadamiasz sobie różnicy płci, ponieważ ty sam jako część całości jesteś równocześnie kobietą i mężczyzną, pozytywem i negatywem, elektronem i protonem. Miłość kobiety i mężczyzny płynie do ciebie i od ciebie, uczucia pomiędzy rodzicami a dziećmi, rodzeństwem - wszystko współgra miękkimi falami w tobie, wokół ciebie i poprzez ciebie. Jesteś w doskonałej równowadze, gdyż jesteś tam, gdzie być powinieneś. Jesteś w Domu.
Wraz z tym wszystkim świadomy jesteś źródeł swoich wszystkich doświadczeń, siebie i całego tego bezmiaru, jaki rozciąga się poza twoimi zdolnościami postrzegania i wyobrażeń. Tutaj znasz i łatwo akceptujesz istnienie Ojca. Twego prawdziwego Ojca. Tego Ojca, który jest Stwórcą wszystkiego co jest lub było. Jesteś jedną z Jego niezliczonych kreacji. Jak czy dlaczego - tego nie wiesz i nie jest to ważne. Jesteś szczęśliwy po prostu dlatego, że jesteś we właściwym Miejscu, do którego prawdziwie należysz.
Byłem tam trzykrotnie i za każdym razem wracałem stamtąd nie z własnej woli. Wracałem niechętnie i ze smutkiem. Ktoś pomagał mi wracać. Za każdym razem kiedy powracałem, trapiła mnie intensywna tęsknota i przez wiele dni czułem się samotny. Czułem się tak, jak mógłby się czuć odmieniec w kraju gdzie nic nie jest “jak trzeba", gdzie wszystko i wszyscy są “źli" w porównaniu z miejscem, do którego należysz. Zatrważająca samotność, nostalgia i coś podobnego do tęsknoty za domem. Było to tak ogromne, że nie chciałem przeżywać tego ponownie.
Czy to było niebo?
Kiedyś spróbowałem zrekonstruować to Miejsce w naszym świecie. Pamiętam, że będąc dzieckiem pływałem w basenie, który miał pod wodą wbudowane w ściany kolorowe reflektory.
Przy naszym wiejskim domku także był basen, więc zabrałem się do pracy. Zainstalowaliśmy podwodne reflektory, a ja dobrałem barwne filtry. Próbowałem jak mogłem, ale nie udało mi się uzyskać takiej głębi odcieni, jaką pamiętałem. Potrzeba było zbyt wiele energii. Rozmieściliśmy pod wodą głośniki, by leżąc w wadzie na wznak można było słuchać muzyki płynącej z domowej aparatury. Działało to całkiem nieźle, ale nie było tak, jak Tam. Nie było nawet podobnie.
Na koniec pewna dziwna sprawa. Kiedy odwiedzałem okolice, gdzie spędzałem dzieciństwo, odnalazłem też basen, który pamiętałem, ale nie było w nim podwodnych kolorowych świateł. Nikt, nawet moi starzy przyjaciele, którzy pływali ze mną w tym basenie, nie mogli sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek były w nim kolorowe światła pod wodą.
Rzeczywistość! Rzeczywistość!

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl