015

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

W połowie roku 1994, podczas jednego z moich lotów w stanie OBE, przyciągnęło mnie pewne miejsce, które mogę opisać jedynie jako “miejsce spotkań". Nie wierzę, aby było jakieś fizyczne miejsce. Jeśli tak, to nie na Ziemi. Dwukrotnie miałem nieodpartą chęć poddać się jego magnetycznej sile. Tam, na miejscu, czułem się przytłoczony niezliczonymi zjawami, kręcącymi się bezustannie dookoła. Istoty te nie zwracały na mnie szczególnej uwagi.

Zastanawiałem się, czy jest to pseudo-rzeczywistość stworzona przez te zjawy, czy też znajdowałem się pośród setek zjaw? Co ważne, nie odczuwałem specjalnego strachu. Przebiegałem wzrokiem tłum i dziwiło mnie, dlaczego oni są tutaj, czymkolwiek to “tutaj" było. Nagle rozpoznałem twarz pewnej istoty nieopodal, która patrzyła wprost na mnie! Pomyślałem: “Niemożliwe; to nie może być ona". Istota zadziwiająco przypominała świętej pamięci ciotkę Verę. Dlaczego miałbym ją tutaj zobaczyć? Nie myślałem o niej od lat. Prawie nigdy o niej nie myślę.

Ciotka Vera to siostra mojej matki; zmarła na raka w sierpniu 1982 roku. W młodości byłem bardzo blisko z ciotką Verą, ale oddaliliśmy się od siebie, gdy dorosłem.

I teraz jest tutaj moja ciocia, stoi – unosi się przede mną. Poczułem, że strach wychylił swój paskudny łeb. Jeżeli to ona, to jest to pierwszy duch, który żył i umarł za mojego życia. Niosłem trumnę na jej pogrzebie! To spotkanie uwolniło potok emocji, z którymi po prostu nie umiałem sobie poradzić. Pomyślałem o ciele i wycofałem się do domu z wariacką prędkością. Kiedy połączyłem się z ciałem, byłem oszołomiony tym, co widziałem.

Czy powinienem powiedzieć matce, że widziałem jej zmarłą młodszą siostrę? Czy to rzeczywiście była ona? Ona najwyraźniej rozpoznała mnie, podczas gdy inne istoty nie zwracały na mnie żadnej uwagi.

Kilka dni później wyślizgnąłem się z ciała i poleciałem na krótki rekonesans. Wkrótce pojawiło się to magnetyczne przyciąganie, jakiego doświadczyłem wcześniej. Poddałem się jemu. Przybyłem i ujrzałem takie same tłumy jak przedtem. Tym razem myślałem o jednej osobie, o mojej ciotce. Jakby w odpowiedzi na przywołanie, niedaleko ode mnie była ciotka Vera. Tylko że tym razem zbliżała się do mnie powoli.

Choć miałem duszę na ramieniu, odwaga przeważyła, więc zapytałem z ciekawości:

– Ciociu Vero, ty nie umarłaś?

– Umarłam! – odparła, uśmiechając się do mnie.

Wpatrywałem się w nią z niedowierzaniem. Tak, to była ona... jakaś część mnie wiedziała o tym. Czułem także intensywną miłość emanującą z niej. To było wspaniałe! Odwzajemniłem to uczucie bez wahania.

Poczułem chęć powrotu do ciała, skupiłem myśli i pomknąłem. Po połączeniu się myślałem o tym, co się wydarzyło i uświadomiłem sobie, że wiecznie towarzyszący mi strach przed duchami, zmniejszył się zdecydowanie. Rozumiałem je teraz trochę więcej i to mi przynosiło ulgę.
* * *

Na początku października 1994 Kathy i ja śledziliśmy rekonwalescencję wujka mojej żony po operacji usunięcia guza wielkości grejpfruita z klatki piersiowej. Bili, wujek Kathy, znajdował się w krytycznym stanie w szpitalu w Los Angeles. 7 października, o 22:15 telefon zadzwonił raz. Odebrała Kathy. Po głosie Kathy poznałem, że stało się to, co nieuniknione. Bili nie był już istotą fizyczną; w końcu uwolnił się od cierpień.

Pocieszyłem Kathy, jak umiałem najlepiej, aż zasnęła. Położyłem się obok niej i zastanawiałem się, czy jest zbyt wcześnie, by próbować spotkać się z Billem. Czy było to w ogóle możliwe? Postanowiłem spróbować i skupiłem myśli na nim jak najmocniej. Wykonałem skrócone ćwiczenia wstępne do lotu, zrelaksowałem się i uwolniłem.
OBE ZACZYNA SIĘ

Wkrótce uświadomiłem sobie uczucie wyobcowania, co sygnalizuje zbliżanie się paraliżu. Pozwoliłem górnej części ciała unieść się nieco ponad ciało fizyczne. Nagle poczułem, że zbliża się ktoś i staje za drzwiami sypialni. Czyjaś obecność była silna i bezsprzeczna; ktoś nieodwołalnie zbliżał się.

Patrzyłem na człekokształtną postać, która stała bez ruchu w drzwiach naszej sypialni. Nie panowałem nad sobą. Czy to Bili nas odwiedza, a może to... włamywacz?

Natychmiast wróciłem do ciała i usiadłem. Drzwi były puste i wszystko było w porządku. Położyłem się. Miałem nadzieję, że wróci paraliż. Tak się stało. Uniosłem się znowu ponad ciało fizyczne i w drzwiach stała owa zjawa.

O, mój Boże! Czy nie jest to jej wujek? A jeśli nie, to kto to może być? Nie widziałem rysów twarzy, a nawet gdybym widział, to mógłbym go nie rozpoznać, gdyż spotkałem Billa tylko kilka razy. Lecz najwyraźniej na moje żądanie jego duch nas odwiedził.

Zjawa powoli wycofała się i już więcej nie wyczuwałem jej obecności. Wróciłem do ciała, usiadłem i sięgnąłem po mój dziennik. W tym momencie uwierzyłem w zjawisko OBE!

Spotkania z moją ciotką i wujkiem Kathy przypominały mi o drugim zjawisku, związanym z moim ojcem, do którego odniosłem się we wstępie do niniejszej książki.
* * *

15 marca 1978 roku byłem lotnikiem pierwszej klasy w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych, stacjonującym w Wichita Falls w Teksasie. Urodzony i wychowany w Kalifornii, czułem się tam jak ryba wyjęta z wody. By uciec przed obcym otoczeniem, kilku kolegów z personelu technicznego i ja postanowiliśmy spędzić dzień w wesołym miasteczku “Six Flags Over Texas". Wszyscy wsiedliśmy na największy rollercoaster i przygotowaliśmy się na najgorsze. Mniej więcej w połowie przejażdżki ogarnęło mnie uczucie takie jak nigdy dotąd. Nieopisany smutek i przygnębienie zdominowały mnie całkowicie. Już nie cieszyła mnie jazda kolejką. Kiedy wysiadłem, koledzy natychmiast zauważyli mój nastrój.

– Jak się czujesz, Al? Nie wyglądasz za dobrze!

– Nic mi nie jest, ale coś jest bardzo źle. Coś się stało; czuję to!

Nic nie miało sensu. Miałem się dobrze bawić, a nie przygnębiać wszystkich. Jednak nie można było zignorować ogarniającego mnie uczucia.

– Muszę zadzwonić do matki w Los Angeles! – zdecydowałem nagle. Znalazłem telefon i zadzwoniłem do domu. Odebrała matka. Nie witając się nawet, desperacko zapytałem:

– Co się stało?

– Albert, próbowaliśmy się z tobą skontaktować cały dzień. Twój ojciec właśnie zmarł!

Zupełnie jakby moja podświadomość wyczuła ten problem, a świadomość wiedziała, gdzie szukać rozwiązania. Teraz można było wytłumaczyć przygnębiający smutek. Podzieliłem się z kolegami wiadomością.

– To niesamowite, Al! Skąd wiedziałeś?

– Nie mam pojęcia! – odparłem. – Zupełnie.

Później wróciłem do miejsca, w którym mieszkałem – tuż przy Sheppard Air Force Base. Kiedy zatrzymaliśmy samochód, zauważyłem kartkę trzepoczącą pod wycieraczką mojego wozu. Była od Czerwonego Krzyża; miałem się z nimi natychmiast skontaktować. Zadzwoniłem pod wskazany numer, wiedząc, czego się spodziewać.

Po przybyciu do Los Angeles dowiedziałem się więcej o zejściu ojca. Mój ojciec, mimo ostrzeżeń lekarza, zmarł na często występującą chorobę – alkoholizm. Zapił się na śmierć.

W lipcu 1994 roku, doświadczywszy już serii nadprzyrodzonych spotkań, postanowiłem zbadać świat duchów. W ciągu ostatnich dwóch lat uczestniczyłem w licznych wykładach i warsztatach dotyczących przedmiotów ezoterycznych, takich jak telepatia, energia psychokinetyczna (wyginanie łyżeczek), otwieranie “trzeciego oka", sny na jawie i polowanie na duchy. Większość zajęć organizowała godna zaufania katedra znana jako The Learning Light Foundation w Anaheim w Kalifornii.

Po zajęciach zaprenumerowałem comiesięczną broszurę. Po kilku miesiącach otrzymałem numer przedstawiający medium o międzynarodowej sławie. Mówiono, że Rosę Clifford w wieku lat szesnastu nabyła zdolność komunikowania się ze światem duchów. Teraz miała 52 lata. Kiedyś parsknąłbym słysząc o mediach czy innych parapsychologach, lecz ostatnie wydarzenia zmieniły zdecydowanie moje poglądy.

Umówiłem się z tym słynnym medium, a z powodu jej popularności musiałem czekać dwa tygodnie. Przez ten czas powtarzałem sobie, że nie powiem nic, co mogłoby dać jej materiał na historię.

Dwa tygodnie minęły i wkrótce uścisnąłem dłoń medium, które powitało mnie mocnym brytyjskim akcentem. Rosę Clifford wskazała mi miejsce naprzeciwko siebie, a potem poprosiła, abym podał moją ślubną obrączkę. Nic nie mówiąc, uśmiechnąłem się i podałem jej obrączkę.

Odczekała całe dwie minuty i stwierdziła:

– Jest tu mężczyzna, wysoki mężczyzna. (W porządku, wielu jest takich.)

– Byłeś jego synem – kontynuowała.

(Ten początek wyglądał raczej na oklepany.)

– Mówi, że żal mu było ciebie opuszczać. (Chyba straciłem czas i pieniądze.)

– Ten człowiek pił co nieco, prawda?

(Zacząłem znowu koncentrować się na niej, lecz nadal nie odpowiadałem.)

– Praktycznie to picie zabiło go.

(Przyciągnęła całą moją uwagę, chociaż właściwie nie powiedziała, że to mój ojciec.)

– Jest tutaj także dziadek. On też najwyraźniej miał problemy z piciem.

(To dotyczyło ojca mojej matki, lecz ona nadal była zbyt dwuznaczna.)

– To bardzo ciekawe – przyznałem w końcu.

– Wyczuwam także, że jesteś lub byłeś pod wpływem jednej lub dwóch istot światła – wtrąciła.

(Czy chodziło jej o Otto i resztę?) Rosę Clifford powiedziała, że widziała mnie, jak przemawiam na podium do tłumu ludzi. Nie wiedziałem o tym wtedy, ale po dwóch miesiącach poproszono mnie o przemowę w popularnym męskim klubie dla grona około stu osób. Chociaż starałem się nie pomagać jej przepowiedni i odrzucić propozycje, to wyznaczony mówca zachorował poważnie na gardło, co nie pozostawiło mi wyboru. Podczas całego godzinnego wykładu nie przestawałem myśleć o nieuniknionym proroctwie pani Clifford.