036

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

/ Spis
Treści /
Eugen Celan (Rumunia)
WKŁAD RUMUNÓW DO TANATOLOGII
Wielki postęp w biomedycynie w końcu naszego wieku sprawił, że poznaliśmy wiele zjawisk biologicznych, które zawsze ekscytowały człowieka. Zarówno przeciętny człowiek jak i bardziej zainteresowany poszukują ukrytych mechanizmów stanowiących podstawę narodzin, interesują się egzystencją ludzką i jej końcem, wszystkim co dotyczy życia. Tak wielki obszar badań odnosi się do sfer zainteresowań nie tylko filozoficznej, ale także praktycznej natury, łącznie z jakością samego życia. Jeśli weźmiemy pod uwagę cywilizacje poprzedzające naszą, zauważymy, że dociekanie natury ludzkiej jako całości biotycznej nie zostało zainicjowane przez problem jego pochodzenia, lecz jego końca. Fakt ten wydaje-się zrozumiały, jeśli weźmiemy pod uwagę naturalną tendencję każdej żywej istoty – odnosi się to zarówno do pojedynczych osobników, jak i całego rodzaju – do przedłużania własnego życia wszelkimi dostępnymi środkami (naturalnymi lub sztucznymi).
Starożytne egipskie papirusy oraz techniki mumifikacji są tego dowodem. Innych argumentów może dostarczyć tybetańska "Księga Zmarłych" – praca, która stanowiła największy sekret z kapłańskiego punktu widzenia. Książa ta wyjawia fakt, że tybetańscy księża posiadali ogromną wiedzę dotyczącą doznawania wrażeń doświadczanych przez ludzi, którzy przeszli tzw. śmierć kliniczną, czyli powrót do życia. Dziwi nas obecnie ich znajomość psychologii, którą zastosowali w tanatologii, biorąc pod uwagę elementy, które współczesna nauka odkryła ponownie w końcu naszego wieku.
Wraz z pracami dra Axela Munthe, który opisał w nie~ zapomniany sposób dramat w momencie krytycznym pomiędzy "istnieniem" a "nieistnieniem", aż do badań na temat tanatogenezy K.0ssis'a, a obecnie Raymonda Moody, minął ważny okres w rozwoju ogólnych i biologicznych nauk. Badanie nad: procedurą i technikami reanimacji, zjawiskami dotyczącymi anabiozy i parabiozy, toksykologicznymi i neurologicznymi, sta-naťi krytycznymi stresu, psychofarmakologią, a w szczególności farmakologią .psychodelicznych lęków i fizyką bioradiacji, mały wielki wpływ na zrozumienie zjawisk, które często pojawiają się w ramach śmierci klinicznej oraz początkach śmierci biologicznej.
Zrozumienie, opis i diagnoza takich stanów krytycznych wiąże się z wieloma dziedzinami medycyny, głównie z chirurgią organów przeszczepionych. Zarówno medycyna socjalna jak i prawne implikacje tych problemów nie zostały Deszcze całkowicie rozwiązane. Należy pamiętać, że ustalenie momentu, w którym dany organ ma być transplantowany opiera się na dokładnej diagnozie "exitus" (śmierci), która jest momentem pomiędzy "być" a "nie być".
Badania prowadzone na Uniwersytecie w Connecticut (OSA) potwierdziły teoretyczną hipotezę dotyczącą ewolucji •noesical" (noesis ť myślenie, intuicja – gr.) strukturalnej materii, co zostało opisane przez rumuńskiego naukowca Acad. Eugena Macovski'ego. Hipoteza ta rzuciła światło na sprawę stanu psychicznego podczas "śmierci klinicznej". W USA zarejestrowano 8 min pacjentów, którzy przebyli 'śmierć kliniczną, a następnie zostali zreanimowani. Każdy z nich był w stanie opisać częściowo lub w całości okresy pojawiające się podczas śmierci klinicznej. Badanie to, potwierdzone statystycznie, dostarczyło właściwego argumentu do pracy Kenetha Ring'a i potwierdziło, że podczas rozwoju" śmierci klinicznej można wyodrębnić 5 faz.
Początkowe stadium związane jest z odczuciem" unoszenia się w ciemnej przestrzeni w bardzo spokojnym stanie psychicznym. W fazie drugiej, opisanej przez 37% tych, którzy zostali zreanimowani po śmierci klinicznej, występuje zjawisko "autoskopii", pacjent patrzy na siebie z miejsca ponad nim (jego ciałem), zauważa przy tym najdrobniejsze szczegóły dotyczące akcji ratowania go. Trzecie stadium, opisane przez 23% badanych charakteryzuje się uczuciem wciągania (wsysania) przez tunel z ogromną szybkością. W czwartym stadium, które zostało opisane przez 16% pacjentów, intensywność światła wyłaniającego się z mroku wzrasta, aby w końcu (ok. 10% badanych opisuje to jako ostatnie stadium) odnieść wrażenie penetracji tego światła i zmieszania się z nim. Światło chociaż jaskrawe nie wywołuje wrażenia oślepiającego. Uczucia błogości staje się dominujące.
Cały ten .proces ewolucji psychicznej pacjenta będącego w stanie śmierci klinicznej jest konsekwencją zmian funkcji korowych w wyniku anoxia syndroma (zespół objawów wywołanych niedoborem tlenu), związanych ze zniszczeniem "noesis structura", jak to postuluje E.Macovski. Według teorii Ronalda Siegel, fizjopatologiczne mechanizmy, które związane są z masowym uwolnieniem substancji endorfiny, tłumaczą kojący i błogi stan pacjentów.
Mechanizmy postrzegania światła pod koniec przebiegu śmierci klinicznej prawdopodobnie spowodowane są procesami uwalniania wiązali tworzonych przez łańcuchy DNA, jak to opisuje P.A. Popp.
Warto wspomnieć w tym miejscu o wkładzie Rumunów i ich obserwacjach dotyczących stadiów śmierci klinicznej. Obserwacje te przeprowadził w 1981 r. dr. Nic. Constantinescu w Bukareszcie. Chcielibyśmy również podkreślić rolę, jaką odegrały rumuńskie biomedyczne badania w tej dziedzinie. Prace prof.N.Minovici z Bukaresztu wykonane już w 1905 r. zawierają badania nad niektórymi mechanizmami śmierci oraz doświadczenia przeprowadzone przez niego. Tom złożony z 218 stron oraz 57 rysunków jest pracą, na którą powołują się wszystkie klasyczna rozprawy medyczne.
Procedura badań doświadczalnych została rozwinięta przez E.Celan, N.Golovanov, C.Cojocaru. I.Dumitrescu. Miała ona określić promieniowanie biopola żywych oraz martwych. myszy. Za pomocą oryginalnej elektrograficznej metody, zwanej elektronografią, stwierdzono w 1975 r. zanik normalnej aury żywych myszy 30 minut po ich śmierci.
Ważny teoretyczny wkład miał rumuński naukowiec Acad. E.Macovski (Rumuńska Akademia Nauk). Jego teoria "biostruktury" dotyczy struktur na poziomie "molekularnym", "biosical" i "noesical", które powstają w specyficznych polach energetycznych. Co więcej, pole noezykalne może nadal istnieć przez jakiś czas po zniknięciu materii noezykalnej (myślowej), która to pole wytworzyła, podobnie jak pole magnetyczne w solenoidzie istnieje – jakiś czas po wyłączeniu prądu. Jeśli czas ten jest wystarczająco długi i jeśli to noezykalne pole jest charakterystyczne dla każdego człowieka, jesteśmy bliscy fantastycznej, choć być może realnej konkluzji, że po śmierci pole myślowe człowieka nadal istnieje w przestrzeni aż do chwili jego wygaśnięcia oraz, że jest zdolne w pewnych warunkach do wpływania na innych ludzi.
Badania K.R.Porter i J.B.Tucker prowadzone we wczesnych latach 80 w Boulder, Colorado, USA, potwierdziły biostrukturalną teorię dzięki fotografiom robionym z zastosowaniem elektronicznego mikroskopu o wysokiej rozdzielności. Również ostatnie prace w dziedzinie tanatologii potwierdzają w innych aspektach rozwój teoretycznej biologii opisanej przez E, Macovski'ego.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl