173

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Tak oto dotarliśmy już do kresu historii życia ciała astralnego i niewiele
pozostaje do powiedzenia o jego śmierci i ostatecznym rozpadzie.

Nieustanne wycofywanie się ego stanowi przyczynę stopniowego zaniku działalności
cząstek ciała astralnego. Czas trwania tego procesu waha się w szerokich granicach.
Rozpadowi ulegają kolejno poszczególne warstwy, ułożone według stopnia gęstości
materii, przy czym najgęstsze znajdują się na zewnątrz. W ten sposób ciało astralne
powoli się zużywa i rozpada, w miarę jak opuszcza je świadomość wskutek na wpół
świadomego wysiłku ego. Człowiek uwalnia się stopniowo od wszystkiego, co go
trzymało z dala od niebiańskiego świata.

Podczas pobytu w świecie astralnym (kamaloce) umysł spleciony z namiętnościami,
uczuciami i pragnieniami, oczyszcza je i przyswaja sobie ich czyste elementy;
wchłania w siebie wszystko, co może być przydatne wyższemu "ja". Dzięki
temu pozostałość kamy jest osadem, którego Nieśmiertelna Triada: Atma – Buddhi
Manas może pozbyć się z łatwością. Powoli triada (ego) wchłania wspomnienie
z zakończonego życia ziemskiego, wspomnienia jego miłości, nadziei, aspiracji
itp. oraz przygotowuje się do przejścia z kamaloki w stan szczęśliwości w dewakanie,
"przybytku bogów" lub "niebiańskim świecie".

Okres spędzony w przybytku bogów upływa na asymilowaniu doświadczeń minionego
życia i odzyskiwaniu równowagi, zanim ego zdecyduje się na nową inkarnację.
Jest to jakby dzień, następujący po nocy życia ziemskiego, okres subiektywny,
stanowiący przeciwieństwo obiektywności okresu przejawiania się.

Gdy człowiek przechodzi z kamaloki do dewakanu, nie może zabrać ze sobą myślokształtów
złego rodzaju; materia astralna nie może znaleźć się na poziomie dewakanu, a
materia dewakanu nie reaguje na niskie wibracje grzesznych namiętności i pożądań.
To sprawia, że człowiek zabiera ze sobą jedynie utajone zalążki, czyli skłonności,
które w warunkach świata astralnego przeobrażają się w złe pragnienia i żądze,
mając ku temu odpowiednie pożywienie. Wszystko to mieści się w permanentnym
atomie astralnym i pozostaje w stanie utajonym podczas życia człowieka w dewakanie.
Pod koniec życia w kamaloce złocista tkanina życia wycofuje się z ciała astralnego,
pozostawiając je w stanie rozpadu i rozwija się wokół permanentnego stanu astralnego,
który następnie chowa się w ciele przyczynowym.

Ostateczna walka z elementalem pragnień rozgrywa się pod koniec życia astralnego,
gdyż ego usiłuje wchłonąć w siebie wszystko, co wniosło w inkarnację na początku
życia, które teraz dobiegło końca. Podejmując to zadanie napotyka na zdecydowany
sprzeciw ze strony elementala, którego samo stworzyło i żywiło.

U przeciętnych ludzi część ich materii mentalnej jest tak bardzo splątana z
materią astralną, że nie może uwolnić się od niej całkowicie. W wyniku walki
pewna część materii astralnej, a nawet przyczynowej (wyższej astralnej), pozostaje
z ciałem astralnym po opuszczeniu go przez ego. Jeśli natomiast człowiek potrafił
opanować w swoim życiu niższe pragnienia i całkowicie uwolnił swój niższy umysł
od pragnień, wówczas nie dochodzi do żadnej walki i ego może wycofać to, co
"zainwestowało", jak i wszystkie "zyski" w postaci nowych
doświadczeń, zdolności itp., nabytych w tym żywocie. W niektórych skrajnych
wypadkach ego może utracić zarówno inwestowany "kapitał", jak i “zyski";
dzieje się tak w wypadku zagubionych dusz, czyli elementerów.

Tak więc opuszczenie ciała i świata astralnego jest drugą śmiercią, po której
człowiek pozostawia za sobą trupa astralnego. Ten ulega rozpadowi, a jego składniki
powracają do materii świata astralnego, podobnie jak materia ciała fizycznego
powraca do ogólnej masy materii świata fizycznego.