25

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

BODY { scrollbar-3d-light-color:#F9F2EC;
scrollbar-arrow-color:red;
scrollbar-base-color:#F9F2EC;
scrollbar-dark-shadow-color:yellow;
scrollbar-face-color:white;
scrollbar-highlight-color:#F9F2EC;
scrollbar-shadow-color:black;





















Seweryna Szmaglewska
"Czarne Stopy"

MAREK UŻYWA SZYFRU

         
Pod koniec zbiórki zawiadomiono chłopców surowo, że dziś na śniadanie
czarna kawa zamiast obiecanego kakao. Felek nie mógł zapanować nad wzrokiem.
Spojrzał na
Marka. Zaczerwienił się. Obaj okazali zakłopotanie. Drużynowy patrzył na
nich.

   - Ktoś z was uważa się za dowcipnisia - mówił oboźny i patrzył uważnie
po szeregach. - Z magazynu zniknął zapas mleka...

   - I dzbanek rozbity! - uzupełnił kucharz dramatycznym tonem.

   - Naturalnie, można byłoby wysłać zastęp służbowy do wsi, kupić
dodatkowo porcję mleka. To jest zupełnie wykonalne...

   Kucharz był tak zdenerwowany, że zapomniał o zasadach obozowej dyscypliny i
znowu przerwał oboźnemu:

   - W kieszeń im tego mleka nadoją? Skąd ja wezmę dzbanek?!

   - Nie o to chodzi - mówił poważnie oboźny. - Decyzja komendy jest prosta.
Pijcie czarną kawę zamiast kakao*. Może prędzej znajdziemy tego, co wypił
mleko. Niech się nie przyznaje. My go sami złapiemy.

   Fobusz uśmiechnął się. Zaczął gadać donośnym szeptem:

   - A po co? Równy chłopak ten złodziejaszek, oswobodził nas. Ja nie cierpię
kożuchów, a w mlecznej kawie i kakao robią się kożuchy.

   Dokoła rozległy się śmiechy. Bochenek, zachęcony powodzeniem kolegi, zaczął
głośno rozmyślać:

   - A może w obozie powstał Związek Przeciwników Kożucha na Mleku? Z.P.K.n.M.?
Szajka postanowiła wyzwolić nas ze szponów kucharza, który nam daje kożuchy
w białej kawie, mleku, kakao?

   - Szajka - krzyknął kucharz wielkim głosem. - Ładna szajka! Może powiecie,
że przedtem do magazynu żywnościowego przyszedł ktoś ze Związku Przeciwników
Serdelka, tak?

   - Cha! Cha! Cha! Cha!!

   Wszystkie zastępy huczały i gdakały ze śmiechu. Cała sprawa straciła swój
ciężar gatunkowy. Tylko Andrzej Wróbel nie śmiał się i ciągle patrzył na
Czarne Stopy. Ściśle, na dwie Czarne Stopy coraz bardziej czerwone, lśniące
od potu, nie wiedzące, gdzie podziać oczy.

   - Po śniadaniu - powiedział drużynowy surowo - Czarne Stopy zajmą się kotłami.
Nie zostawiliście ich w porządku po swoim dyżurze. Wyszorujecie je dziś.
Marek pójdzie do biblioteki. Są mi potrzebne pewne rzeczy. Wyszukasz to, co ci
dam na kartce.

   Pod okiem całej komendy brali czarną kawę, siadali dookoła stołu, jedli.
Felek i Marek znaleźli się dość daleko Od siebie. Nad brzegami menażek łypnęli
do siebie oczyma porozumiewawczo, później Marek wykonał kilka dyskretnych
ruchów dłonią po stole, jakby w zamyśleniu rysował albo pisał. Felek od
niechcenia kiwnął głową.

   Śniadanie dobiegało końca. Pili szybko ciepłą kawę, bo dzień był chłodny
i wilgotny, nikt nie miał ochoty siedzieć długo na mokrej darni. Kiedy
wstawali od stołu, Felek wsunął rękę do kieszeni, coś stamtąd wydobył i
położył na stole jedną z drobnych, białych grudek.

   - Co to? - zapytał Maciek Osa - płacisz kamykiem za śniadanie?

   - Taaak - roześmiał się Felek niewyraźnie - za czarną kawę bez kożuchów
należy im się jakaś zapłata,..

   Marek obserwował ruchy kolegi. Wstał, odszedł razem z innymi, potem wrócił
do stołu, gdzie zostawił poprzednio czapkę. Podniósł ją, a w drodze
powrotnej wziął coś białego w palce, i z uśmiechem schował do kieszeni.

   Była to kreda. Zasiadł w namiocie do wyznaczonej mu pracy, a równocześnie
zastanawiał sią, gdzie znaleźć miejsce, na którym dałoby się coś napisać
kredą. Czarne Stopy właśnie przebiegały nad rzekę pobrzękując kotłami i
pokrywami. Słyszał odległy, trochę fałszywy śpiew. Chętnie poszedłby
razem z nimi. Nie tylko dlatego, że słońce przedarło szarzyznę chmur i zaczęło
przygrzewać, ale głównie ze względu na to, że czuł się tu pozbawiony
wolności, zatrzymany, a przynajmniej podejrzany.

   Gryzł ołówek i rozmyślał, jakby się porozumieć z Felkiem. Patrzył przed
siebie nie przyglądając się niczemu, gdy nagle blask odbitego promienia słonecznego
ukłuł go boleśnie w oczy. Marek oślepł na sekundę, zaraz jednak zasłonił
twarz daszkiem dłoni, żeby zobaczyć, kto to jest tak dowcipny i puszcza lusterkiem zajączki w głąb ciemnego namiotu. Znowu. Znowu. Znowu.
Był w tych błyskawicach światła rytm. Od razu poznać, że to nie błaha
zabawa. Naturalnie! Przecież to alfabet Morsego! Długi, długi,, długi.
O-po-czno. Litera o. 

   Marek podnosi białą kartkę, wysuwa ją w słońce przed
wejście do namiotu. Daje znak, że już odczytał. Błysk odbitego promienia
sygnalizuje dalej z krzaków od strony rzeki. /- . ./ długi, krótki, krótki.
Do-li-na. "Od" /- . - ./ długi, krótki, długi, krótki. Czor-na-ho-ra.
Litera c; /- - . ./ długi, długi, krótki, krótki. Zło-to-li-ty. Litera z;
/- . - -/ długi, krótki, długi, długi. York, Hull, Ox-ford. Litera y. "Odczy";
/ - / długi. Trop. Litera t; /. - / krótki, długi. Azot. Litera a; /o- - -/ krótki,
długi, długi, długi. Jednokonno. Litera j. "Odczytaj". Sygnalizacja
przerywa się. Marek macha białą kartką na znak, że zrozumiał i może
przyjmować dalej.

   - Co tak wywijasz papierem? - pyta go przebiegający kucharz.

   - A... tak... bąki gryzą... będzie deszcz. Opędzam się, Z krzaków znowu błyskają
sygnały. Trzeba się śpieszyć. /. - - ./ Pe-lo-po-nez. Odczytaj PATELNIĘ.

   Co to może znaczyć? Jak to? Dlaczego miałbym przeczytać druha Patelnię,
zastępowego Białych Fok? Może dalszy ciąg sygnalizacji wyjaśni sprawę.
Marek utkwił wzrok w krzakach naprzeciwko, czekał, ale widocznie już skończono
nadawanie. Odczytaj Patelnię... Gdzie Patelnia jest teraz? Wyszedł przed
namiot, rozejrzał się. Zobaczył obozowego wesołka, Fobusza. Zagadnął go:

   - Nie wiesz, gdzie Patelnia ze swoim zastępem?

   - Białe Foki poszły do lasu, zbierają drzewo - powiedział i zachichotał
nagle - ale patelnia jest w obozie, leży tu w paprociach przed kuchnią...

   Dumny ze swojego niezawodnego poczucia humoru Fo-busz odszedł, a Marek mimo
woli spojrzał w stronę kuchni. Między kitkami paproci błyszczało dno
aluminiowej patelni. Spostrzegł na niej białe kreski pisanych kredą liter.
Zbliżył się. Przeczytał:

   Cezetekaaem peerzety kaerzetywuejot
beerzetozetie.

   Cofnął się w porę, bo właśnie szedł drużynowy.

   Marek ukryty w namiocie obserwował. Andrzej Wróbel stanął blisko patelni,
ale nie zwracał na nią uwagi. Zawołał kucharza i swoim donośnym głosem
ustalał z nim, co trzeba dziś kupić w Kielcach. Po dłuższej rozmowie odwrócił
się, zajrzał do Marka i poszedł wielkimi krokami drogą prowadzącą w dół
ku rzece.

   Marek odetchnął. Była chwila, kiedy bał się, żeby napis nie obudził
podejrzeń w drużynowym. Ale nie. Patelnia wyglądała tak niewinnie! Litery na
niej mogły pochodzić jeszcze ze sklepu, gdzie sprzedawca poznaczył ją kredą,
zgodnie z zasadami dobrego, troskliwego kupca.

   Gdy smukła sylwetka Wróbla zniknęła za pochyłością wzgórza, Marek
wyskoczył szybko. Pobiegł w kierunku "landryny". Jak na złość
oboźny deptał mu po piętach i kręcił się w pobliżu między drzewami.
Marek udawał, że go nie spostrzega, musiał jednak ostatecznie wrócić do
swoich zajęć. Dokoła namiotu nie było nikogo. Starł litery z patelni,
wydobył kredę. Napisał:

Teo gieoerzetejot ceoeś wuąeszetą.

  Po pewnym czasie zauważył, że dziwnym zbiegiem okoliczności drużynowy jest
znowu blisko patelni.

  - Przypominam o wycieczce - mówił do kucharza - trzeba przygotować dla każdego
zastępu suchy prowiant.

   Marek zerknął w stronę paproci.

   Spokojna głowa! - powiedział sobie - leży, to leży. Kto by tam zwracał uwagę!

   Istotnie. Srebrzysty brzuch patelni ledwo był widoczny pomiędzy zielonymi liśćmi.

SPIS
GIER

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl