252

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Człowiek reaguje na każdy ból: nieważne, czy jest to ukłucie komara czy też silne oparzenie... Odczucia bólu nie pozostają niezauważone dlatego, że ból jest uniwersalnym sygnałem niebezpieczeństwa dla człowieka. Natężenie bólu informuje o stopniu zagrożenia.

Czym kończy się reakcja na ból? Albo zwyczajnym stwierdzeniem faktu, że boli i następującymi potem skargami, albo aktywną walką z bólem przy pomocy lekarstw, specjalnych zabiegów i ćwiczeń.

Nasz organizm jest zdolny przezwyciężyć praktycznie każdy ból – po pewnym treningu. Obchodzimy się z bólem ostrożnie, podczas gdy trzeba go po prostu odtrącać, odrzucać jako całkowicie niepotrzebny dla ciała.

Oczywiście zwyczajnym powtarzaniem formuły “Odrzucam ból" rezultatu nie osiągniemy. Konieczne są skuteczne metody.

Czym jest ból? Jest to sygnał niebezpieczeństwa. Organizm nasz krzyczy o zagrażającym nieszczęściu. I nie na próżno ostrzega tak mocno naszą świadomość, wszak w niej są mechanizmy neutralizacji bólu. Ale z powodu niedowierzania sobie, niechęci lub kompleksu samokarania się, człowiek słucha swego bólu i nie próbuje z nim walczyć żadnymi innymi środkami oprócz lekarstw.

Czy zatem są w nas takie możliwości? Tak, są! Nauczenie się wykorzystywania ich nie jest skomplikowane, najważniejsze to chcieć!

Kiedy człowiek godzi się na ból – oznacza to, że jest mu on w pewnym sensie potrzebny: być może jako samoukaranie za dawne grzechy, które kotłują się w ciemnych głębinach podświadomości. Być może służy to zaspokojeniu kompleksu masochistycznego: swoim nieprawidłowym życiem sam stworzyłem sobie ból – teraz więc za to płacę!

Słowem przyczyn, jeśli dobrze poszukać, znajdzie się wiele. Także z pomocą psychoanalizy można znaleźć praprzyczynę bólu oraz zrozumieć, z jakiego powodu ona powstała, o czym ona informuje naszą świadomość. Jest to jednak droga długa i nie zawsze prowadząca do sukcesu. Wszak człowiek, który nawet uświadomi sobie jakieś własne nieprawidłowe postępowanie, nie spieszy się z naprawą jego skutków w nadziei, że albo wszystko samo się ułoży, albo... i tak jakoś przejdzie, damy sobie radę...

Lecz jest także inna droga – pośredniej zmiany siebie, swego stosunku do bólu, a w ślad za tym – walki z nim. Jej skuteczność polega na tym, że w każdym człowieku początkowo istnieje lęk przed bólem, aktywny sprzeciw wobec niego. Jeżeli jednak niechęć do bólu jest instynktowna i istnieje w człowieku na poziomie nieświadomego sprzeciwu, to przedkłada on najczęściej tylko pasywną drogę walki – odstąpienie, odejście, dążenie do uniknięcia, nawet za cenę ustępstw i strat osobistych...

A świadoma zasłona na drodze bólu, jego odrzucanie, przenosi ten sprzeciw na inny poziom: uświadomionej nieprzyjemności...

Jeśli będziemy aktywnie generowali w sobie odrzucanie bólu, jego zaprzeczenie, to ono samo stanie się narzędziem w walce z syndromem bólu. Najczęściej człowiek cierpi ból i pociesza się myślą, że z pokorą przyjmuje dane mu doświadczenie. Ból staje się integralnym elementem życia – jest jak tło, jak dekoracja w spektaklu życia. I ze wszystkich stron napływa potwierdzenie prawidłowości takich przeżyć: każdego przecież coś tam boli. I ta okoliczność wzmacnia w nas pogląd, że ból jest nieunikniony i należy go po prostu cierpieć.

Czy na pewno? Każdemu dany jest ból, by uświadomił sobie, że nadszedł czas, żeby podjąć jakieś stanowcze działania, aby zmienić siebie i swój stosunek do bólu. A pokora wobec bólu nie jest wyższą pokorą wzrastania duchowego, lecz zwykłą bezradnością i niechęcią wobec jakiegokolwiek działania, walki z bólem, zmiany siebie.

Z przyzwyczajenia sięgamy po lekarstwa, próbując zagłuszyć ból. Oznacza to, że jedynie mu pobłażamy. Wszak równocześnie z wystąpieniem bólu zahamowaniu ulegają pozaświadomościowe programy wewnętrznego samoodbudowywania, przeciwstawiające się rozwojowi chorób. Należałoby im pomóc wspierając je impulsami woli, świadomą ingerencją przezwyciężyć chorobę, a my zamiast tego – uciekamy od problemu, wpychamy go do wewnątrz, sztucznie wyłączając sygnał wewnętrznego alarmu. A u podstaw tego leży brak umiejętności zmiany siebie.

Ale kiedy rodzi się wiedza i możliwość przemian wewnętrznych, pojawia się też gotowość do nich. Pierwszym krokiem przeciwstawiania się bólowi będzie wypracowanie specjalnego stosunku – niegodzenia się na ból, odrzucania go. Na czym to polega, wyjaśnimy doświadczalnie: dwoma palcami ściskamy paznokieć małego palca, aż do pojawi się silny ból. Mimowolną reakcją człowieka jest cofnięcie ręki. Zapamiętajmy to uczucie bólu i pragnienie cofnięcia ręki.

A teraz spróbujemy to zmienić. W miejsce odruchowego cofania ręki wytworzymy w sobie siłą woli barierę odrzucenia bólu. W tym celu wykonajmy nieskomplikowane ćwiczenie: powiedzmy głośno zdanie: “Nie chcę bólu! Odrzucam ból! Ból – nie dociera!". W trakcie wymawiania uważnie "słuchamy" odczucia w ciele. Wypowiedziane głośno zdanie na pewno odezwie się jakimiś odczuciami cielesnymi. Zapamiętajmy je.

Kiedy sztucznie zadajemy sobie ból w małym palcu, wyobrażamy sobie, że uczucie odrzucenia, nieakceptowania bólu wysiłkiem woli kierujemy na strefę powstania bólu.

I jeżeli przy pierwszej próbie powstał ostry ból i wystąpiło pragnienie cofnięcia ręki, to po stworzeniu uczucia odrzucenia ból był odczuwany znacznie słabiej, prawie nie wywołując reakcji negatywnych.

Mogą zaistnieć komplikacje z wytworzeniem w sobie uczucia odrzucenia bólu, ale po kilku powtórzeniach pojawi się ono i utrwali.

Swoim nowym odczuwaniem wyrażamy stosunek do bólu. Wcześniej było bezradne cierpienie, a teraz stosunek zmienił się na nieprzyjmowanie i odrzucenie.

Dla naszego organizmu, organów, komórek i systemów – język przeżyć, wewnętrznych wzruszeń jest jedynym zrozumiałym i nie wymagającym objaśnień językiem. Generowanie nowego przeżycia może zmusić ciało i poszczególne jego części do przestrojenia programów swojej pracy, do włączenia do nich komponentu przeciwstawiania się bólowi, i w ślad za tym, podwyższenia własnej odporności życiowej.

Podczas “wytwarzania" odrzucenia bólu ważne jest, aby nie dopuszczać do siebie rozdrażnienia i gniewu, ponieważ emocje te osłabiają impuls woli i aktywizują ból.

Zanim zaczniemy opanowywanie praktycznych technik transu medytacyjno-uzdrowicielskiego, trzeba zrozumieć, że głęboka relaksacja, usunięcie napięć wewnątrz ciała i psychiki, koncentracja uwagi na odrzucającym stosunku wobec bólu – są zasadniczymi warunkami aktywizacji mechanizmów samoregulacji. Po włączeniu się i otrzymaniu wsparcia od psychiki w postaci negatywnego stosunku do bólu, system samoodbudowy organizmu sam dokona wszystkiego, co konieczne.

Zasady, które pomogą skutecznie opanować system transu medytacyjno-uzdrowicielskiego.

1. Znajdź miejsce występowania bólu, określ jego granice, postaraj się zrozumieć, jak ból odbija się na twoim samopoczuciu: osłabieniem, rozdrażnieniem, spustoszeniem, zobojętnieniem, depresją... Z nimi należy walczyć w pierwszej kolejności.

2. Określ swój stosunek do własnego bólu. Zrozum, dlaczego go doznajesz. A teraz – wysiłkiem woli – pomóż sobie: wzbudź odczucie odtrącenia bólu, jego aktywnego odrzucenia, silnego protestu wewnętrznego.

3. Odrzuć gniew i rozdrażnienie. Rozluźnij tylną powierzchnię szyi i kark, a odczujesz, jak negatywne emocje zaczynają cichnąć. Od czasu do czasu powracaj swoją uwagą do tych stref, ponieważ mogą one samorzutnie naprężać się, a to oznacza nasilenie rozdrażnienia i gniewu.

Nie szamocz się, nie oczekuj natychmiastowego sukcesu, a wtedy rezultat przyjdzie szybko!

4. Słuchaj swego chorego miejsca. Zacznij mentalnie rozluźniać je, pomagaj sobie słownymi formułami typu: “Miejsce bólu rozluźnia się, ból – przechodzi, zanika...". Wykaż jak najwięcej własnej inwencji w komponowaniu takich formuł.

5. Po osiągnięciu rozluźnienia chorego miejsca swoim odrzucającym stosunkiem do bólu, jakby pociskiem woli, mentalnie wystrzel w ognisko chorobowe. A następnie – rozluźnij się...
OSTRZEŻENIE!

Zaproponowane praktyki pozwalają uśmierzyć ból, ale skuteczne są one w tym przypadku, kiedy ból jest następstwem zakłóceń funkcjonalnych w organizmie, chronicznych chorób, zmian pourazowych w tkankach i układach.

W żadnym wypadku podobnymi sposobami nie należy tłumić bólu, który sygnalizuje o zagrożeniu życia albo o ewentualnych urazach.

Jeżeli nagle rozbolał brzuch, to należy koniecznie skonsultować się z lekarzem, aby ujawnić możliwą przyczynę bólu.

Nie należy stosować metod samoznieczulania, kiedy ból nieznanego pochodzenia, silny, ostry pojawia się nagle i świadczy o gwałtownym narastaniu zjawisk destrukcyjnych w organizmie. W tym przypadku konieczna jest pomoc lekarska. Lekarz postawi diagnozę i, jeżeli nie ma bezpośredniego zagrożenia życia, to równocześnie z proponowanym leczeniem można aktywnie stosować praktyki transu medytacyjno-uzdrowicielskiego, ażeby uchronić siebie od zbędnych cierpień.

Metody te są bardzo efektywne w okresie rehabilitacji pooperacyjnej i pourazowej.
ZACZYNAMY ROZLUŹNIANIE

Podstawowym narzędziem walki z bólem będzie dla nas głębokie, wszechogarniające rozluźnienie. Umownie podzielimy je na kilka etapów-stopni, po których dojdziemy do pełnej wewnętrznej i zewnętrznej relaksacji.

1. Rozluźnienie zewnętrzne, które zawiera w sobie relaksację mięśniową, uwolnienie wewnętrznych i zewnętrznych napięć mięśni, stawów, tkanki kostnej.

2. Niemyślenie. Osiągnięcie tego stanu pozwala zatrzymać potok myśli, przerwać nie kończący się dialog wewnętrzny.

3. Odrętwienie. Osiągane jest drogą wzajemnego przenikania się zewnętrznego rozluźnienia i niemyślenia, ich harmonijnego zespolenia i przekształcenia w jeden stan.

4. Pustka. Stan, gdy w odrętwieniu gasną resztki doznań zmysłowych i myśli, kiedy zatraca się poczucie własnego ciała, a potem zanikają również sygnały osobowości.

Kładziemy się wygodnie, tak, żeby nic nam nie przeszkadzało. Mentalnie odczuwamy całe swoje ciało i promieniem swojej uwagi przebiegamy po nim od czubków palców po wierzchołek głowy...

Mówimy w myślach: “Mięśnie stóp płynnie rozluźniają się... Rozluźnione są łydki i podudzia... Rozluźnione są kolana i biodra... Rozluźniają się pośladki i mięśnie miednicy... Rozluźniają się narządy płciowe i mięśnie krocza... Rozluźnia się krzyż i lędźwie... Rozluźniają się mięśnie brzucha i klatki piersiowej... Rozluźniane są mięśnie pleców, barki... Rozluźniają się ręce od barków do łokci... Od łokci – do koniuszków palców... Rozluźnione są mięśnie szyi i karku... Rozluźniają się mięśnie głowy... Czoła... Rozluźnione są brwi, mięśnie oczu... Rozluźniają się mięśnie twarzy, wargi, język...".

Przenosimy uwagę na nasadę nosa. Rozluźniamy skórę na niej oraz tkankę kostną. Rozluźniamy kanały nosowe... Pojawia się odczucie, że od nasady nosa do potylicy przeciągnięta jest przez głowę niteczka napięcia. Wyobrażamy sobie, że “mentalnymi dłońmi" gładzimy ją i po każdym dotknięciu staje się ona coraz cieńsza, rozmywa się... W miarę zanikania niteczki napięcia odprężają się struktury mózgu, głowa staje się lekka, nieważka...

Po wielokrotnym powtarzaniu formuł rozluźnienia wszystkie mięśnie ciała stają się miękkie, uzyskują swoistą płynność, obwisają na kościach szkieletu. Pojawia się w nich ciepła, przyjemna ociężałość. U niektórych osób pełne odprężenie zostanie osiągnięte po pierwszym mentalnym przejściu promieniem odprężenia po ciele. Inni, żeby osiągnąć rezultat, będą musieli powtórzyć działanie kilkakrotnie... Obowiązkowo należy wyobrażać sobie, jak równocześnie z wypowiadaniem słownych formuł po wszystkich mięśniach ciała – a zwłaszcza po tych, które wymieniamy w formule – rozlewa się ociężałość i ciepło...

Tradycyjnie uważamy, że nasz szkielet, tkanka kostna to twardy twór, konstrukcja nośna ciała. Jednakże kości, podobnie jak mięśnie, mogą i napinać się, i rozluźniać. Tylko amplituda napięcia-rozluźnienia jest u nich dalece mniejsza, niż w tkance mięśniowej i staje się zauważalna przy koncentracji uwagi.

Koncentrujmy się na odczuciach kości nóg. Robimy powolny wdech i kierujemy go w kości bioder... Wyobraźmy sobie, że wnika on w tkankę kostną ze wszystkich stron równocześnie, podobnie jak sucha gąbka wciąga wodę...

Odczuwamy, jak kości bioder zaczynają powoli i płynnie rozluźniać się, napełniać się ciepłem... Wytwarza się stan głębokiego rozluźnienia nie tylko kości, ale i przyległych do nich mięśni, naczyń, skóry...

Podobnie, jak napełnialiśmy wdechem i ciepłem kości bioder, napełniamy i rozluźniamy kości goleni, stóp...

Przenosimy uwagę na kości miednicy. Robimy wdech kośćmi miednicy przez skórę i mięśnie, napełniamy je. Dajemy im możliwość wypełnienia się energią wdechu i rozluźnienia...

Koncentrujemy się na kręgosłupie i odczuwamy go wzdłuż całej długości – od kości ogonowej do potylicy. Oddychaniem pomagamy tkance kostnej wszystkich kręgów wypełnić się energią, ciepłem i rozluźnić się. Odczuwamy, jak fale ciepła i sprężystej siły wlewają się w kręgi, gromadzą się w nich. Stopniowo cały kręgosłup nasiąka ciepłą, sprężystą, płynącą siłą. Wdech niosący w sobie energię życia przenika przez zewnętrzne, twarde warstwy tkanki kostnej, wypełnia najgłębsze komórkowe struktury kości i wchłaniany jest przez rdzeń kręgowy. Rdzeń kręgowy na całej długości pije wpływającą razem z wdechem energię życia. Siłę światła, młodości, siłę działania.

Właśnie w nasyceniu tkanki kostnej świeżą energią tkwi jedna z tajemnic młodości, siły, zdrowia. Pełne energii kości odżywiają swoim ładunkiem tkanki ciała i stwarzają warunki, w których wewnętrzny zegar biologiczny, odliczający dni i lata naszego życia, zaczyna pracować wolniej. Przy tym procesy metaboliczne aktywizują się, regeneracja sił życiowych przebiega szybciej i starość oddala się. Stałe, systematyczne nasycanie kości energią oddechową, energią życia, doprowadza do tego, że człowiek jakby zamiera w swoim fizjologicznym biegu od dzieciństwa ku starości i zatrzymuje się dostatecznie długo na jednym poziomie: aktywnego zdrowia i pełnowartościowej, konstruktywnej, twórczej mocy.

Kiedy rdzeń kręgowy napełni się siłą od zewnątrz, pojawi się odczucie sprężonego, pulsującego, ciepłego pieczenia, napełniającego kręgosłup od wewnątrz.

Na tym kończymy pierwsze doświadczenie głębokiego rozluźnienia. Należy zapamiętać powstające odczucia i podczas następnych rozluźnień wystarczy je odtworzyć. Razem z formułami słownymi wprowadzą nas one szybko w stan głębokiej relaksacji, zaoszczędzą czasu przechodzenia przez wstępne stadia rozluźnienia.

Na następnych zajęciach kontynuujemy opanowywanie technik rozluźniania tkanki kostnej. Zaczynamy od żeber. Fala ciepła razem z wdechem płynie od kręgosłupa do mostka po żebrach, jak po przewodach. Przepływ ten wywołuje uczucie rozluźnienia tkanki kostnej żeber.

Przenosimy uwagę na część potyliczną czaszki. Robimy wdech kośćmi potylicy i w miarę ich napełniania odczuwamy rozluźniającą sprężystą siłę ciepła.

W miarę rozluźniania tkanki kostnej potylicy przenosimy uwagę na kości skroniowe i zaczynamy nimi oddychać. Następnie oddychamy kością ciemieniową. Osiągamy odczucie głębokiego rozluźnienia. W miarę napełniania kości ciemieniowej i skroniowych przenosimy oddychanie na kości czoła i twarzy. Oddychamy nimi, napełniamy je i rozluźniamy w przepływie ciepła wytworzonego oddychaniem.

Kontynuujemy oddychanie do czasu, aż nie pojawi się uczucie, że cała głowa, wszystkie kości czaszki napełnione są sprężystym ciepłem rozluźnienia i wydaje się nam, że nawet zęby ogrzały się od wewnątrz i rozluźniły.

Po całkowitym rozluźnieniu tkanki kostnej czaszki odczuwamy, jak z zewnątrz w głąb głowy, do mózgu, wpływa ożywcza siła nieskończonego oceanu energii, w którym wszyscy żyjemy.

Każda komórka mózgu wchłania tę siłę, rozluźnia się. I w tym rozluźnieniu, napełnieniu struktur mózgu, rodzi się najważniejsze – wyraźne uczucie nieprzyjęcia bólu, jego odrzucenia. Napełnione życiową siłą struktury mózgu, jego komórki, przeniknięte są harmonią, zrównoważeniem i spokojem. Ból jest dla nich stanem obcym i harmonijna równowaga całkowicie go wyklucza.

Teraz nie jesteśmy już bezbronni wobec bólu. Znamy to wielkie uczucie nieprzyjmowania bólu, jego odrzucenia. Teraz możemy odczuć i przeżyć wewnątrz siebie odrzucenie bólu.

Poprzednio każdy z nas pozostawał w stanie niezrozumienia i niewiedzy i sądził, że ból jest zrządzeniem, które należy przyjąć i cierpieć albo walczyć z nim za pomocą jakichś zewnętrznych oddziaływań. Ale teraz odrzucenie bólu pomoże nam, da nam pewność, że ból nie naruszy naszej psychiki, lecz przy umiejętnym podejściu do jego neutralizacji, przeciwnie, podsyci ciało swoją energią.

Nowe, silne odczucie odrzucenia bólu – powstałe w nas po rozluźnieniu tkanki kostnej czaszki – jest swoistym programem nieświadomej walki z zespołem bólowym. Jeśli w początkowym okresie nieodzownie musimy generować w sobie to uczucie świadomie, to po kilku powtórzeniach ono dosłownie wpisze się w system pozaświadomych współzależności, stanie się bezwarunkową barierą na drodze bólu. Dla przyspieszenia tego wewnętrznego oddziaływania mentalnie rozprzestrzenimy uczucie odrzucenia bólu na rozluźnioną tkankę kostną czaszki. I nowe odczucie nieprzyjmowania, wypierania bólu, aktywne i silne – wpisuje się w każdą komórkę kości czaszki, w komórki mózgu, naczyń przenikających mózg do wszystkich struktur głowy. Każda komórka struktur biologicznych głowy napełnia się czuciowym programem odrzucenia bólu, nieprzyjmowania, wyrzeczenia się go.

Rozprzestrzeniamy uczucie nieprzyjmowania bólu, jego odrzucenia na rozluźnioną tkankę kostną kręgosłupa, rdzenia kręgowego. Każda komórka tkanki kostnej kręgów, dysków międzykręgowych, rdzenia kręgowego nasyca się odczuciem odrzucenia bólu!

To wewnętrzne przeżycie rozlewa się ciepłą falą po żebrach i kościach mostka, i każda komórka tkanki kostnej żeber i mostka nasyca się uczuciem odrzucenia bólu.

Ciepła fala płynie w dół i napełnia kości miednicy. Program odrzucenia bólu wpisuje się w komórkowe struktury niższych partii ciała. Kości nóg, mięśnie, naczynia, stawy, wiązadła – wszystko nasyca się uczuciem odrzucenia bólu.

Kości rąk, stawy, wiązadła nasycają się uczuciem odrzucania bólu. Stopniowo program przeciwstawiania się bólowi napełnia sobą struktury informacyjne komórek całego ciała, wpisuje się w nie i staje się główną siłą działającą, która pomoże uniknąć ciężkich, wyniszczających bólów. W tym celu wystarczy głęboko rozluźnić się i relaksacja posłuży za sygnał do włączenia programu odrzucenia bólu!

Kontynuujemy rozluźnianie, pogłębiamy je. Udało się nam rozluźnić biologiczne struktury ciała, rozluźniony jest mózg. Ale pozostało jeszcze napięcie w sferze naszych myśli, która, częstokroć, jest źródłem licznych nieprzyjemności. Właśnie one powodują wewnętrzne napięcia, są źródłem głębszych zaburzeń zdrowotnych, które pogrążają nas w smutku, depresji, chorobie.

Aby uchronić się od dokuczliwych, naprzykrzających się myśli, postaramy się rozluźnić je. Pierwotny impuls napięcia pojawia się bardzo głęboko, w ciemnych przestworzach nieświadomego świata wewnętrznego, do których niewytrenowany człowiek praktycznie nie ma dostępu. Tam właśnie kształtuje się obszar naszych myśli. Jest on przeniknięty nieświadomymi napięciami, a one z kolei nadają bieg myślom, ich ukierunkowanie – orientację na chorobę, brak zdrowia, apatię i zobojętnienie.

Odczuwszy rozluźnienie struktur mózgu zagłębiamy się w nie swoją uwagą, przenikamy głębiej i głębiej, jakbyśmy schodzili z pietra na piętro... I w którymś momencie powstanie uczucie, że zostawiliśmy z tyłu biologiczne struktury mózgu i wyszliśmy w mglistą, świecącą się przestrzeń naszych myśli. Tutaj one poruszają się, uzyskują siłę obrazu mentalnego, stąd wpływają na przebieg procesów fizjologicznych. Przysłuchujemy się własnym subtelnym odczuciom, stykamy się z przestrzenią myśli i rodzi się w nas odczucie jej napięcia, sztywnego i dzwoniącego. Sama materia przestrzeni myśli jest naciągnięta jak skóra na bębnie. Napięcie to jest źródłem wszystkich negatywnych myśli i emocji.

Każda myśl, niczym kamyczek spadający na sztywno naciągniętą tkaninę, wywołuje w niej rezonans, prowokuje materię przestrzeni myślowej do lokalnego wzburzenia, zmusza fale tego wzburzenia do rozchodzenia się kręgami we wszystkie strony i tworzenia nowych stref napięć. Zjawiska te wywołują drgania rezonansowe w biologicznych oraz informacyjnych strukturach ciała, prowokując organy i układy do reakcji negatywnych doprowadzają do funkcjonalnych zakłóceń wewnątrz ciała.

Zaczynamy “wygładzać" mocno napiętą przestrzeń myśli od środka ku obrzeżom. W tym celu wyobraźmy sobie, że wysiłki naszej woli, impulsy, przybierają formę miękkich, delikatnych dłoni. Ich zetknięcie się z przestrzenią myśli wywołuje przyjemne, ciepłe odczucie, początkowo oddala nadmierne napięcia, a następnie również je rozluźnia...

Można też zastosować i taki obraz – przecieramy mętne, zakurzone szkło. Początkowo brud tylko rozmazuje się po powierzchni, lecz z każdym nowym ruchem jest go coraz mniej i szkło jaśnieje. Konieczna jest cierpliwość i wytrwałość, aby przemyć brudne, zapaskudzone szkło. Przestrzeń myśli w każdym z nas niewiele różni się od takiego szkła. Jedynie tym, że nie posiada twardej fizycznej natury, a jest odczuwalna tylko przy określonej koncentracji uwagi. Ale tak jak brudne szkło przepuszcza słabe, szare światło, nasza przestrzeń myśli zatrzymuje światło radości, szczęścia, świeżości w odbiorze świata. Po jej oczyszczeniu – to znaczy rozluźnieniu – otworzymy siebie na nowe fale zrozumienia, radosnego, bez uprzedzeń, spokojnego.

Stopniowo przestrzeń myśli od centrum do obrzeży jaśnieje, staje się przejrzysta, napięcie słabnie... zanika... Mocno napięta materia obszaru myśli jakby się rozpuszczała, jaśniała, zanikała, a zamiast niej pojawia się błoga, cicha, zrównoważona pustka...

Wsłuchujemy się w to nowe dla nas odczucie – pustkę obszaru myśli. Rozkoszujemy się nim. Odczuwamy, jak to przeżycie – w istocie nowa, wcześniej nam nie znana emocja – rozprzestrzenia się od przestrzeni myśli do biologicznych struktur ciała, komórek, napełnia je sobą i powoduje jeszcze głębsze rozluźnienie, w którym usuwane są ostatnie napięcia w głębokich strukturach komórkowych.

W miarę przenikania rozluźnienia do komórek ciała gasną wszystkie odczucia, pozostaje tylko głęboki, wszechobejmujący spokój dookoła... Nie ma ciała – jest tylko nasze samoodczuwanie i fale ciepłego, miękkiego światła wokół. To delikatne falowanie wokół i wewnątrz nas rodzi uczucie nieskończonej szczęśliwości... Z zewnątrz wydaje się, że ciało sztywnieje, unieruchamia się. Człowiek nie reaguje na bodźce rozdrażniające, jeżeli sam tego nie zechce.

Wartość terapeutyczna danego poziomu rozluźnienia polega na tym, że udaje się usunąć napięcia z takich struktur informacyjnych ciała, jak programy bezwarunkowe, odruchy. Ważne jest to, że nasza świadomość nie wtrąca się do procesu korekcji struktur informacyjnych. Zadaniem jej jest doprowadzenie rozluźnienia do wyższych stopni, całą resztę wykonają podświadome mechanizmy samoregulacji ciała. Jakakolwiek świadoma ingerencja w ich działanie jest szkodliwa i może doprowadzić do negatywnych skutków. Natomiast świadome kierowanie rozluźnieniem, usuwanie stłumień i napięć z głębokich struktur, pomaga im przywrócić równowagę, harmonizować pracę organów i układów...

Znajdujemy się w najgłębszym rozluźnieniu, odrętwieniu i czujemy, że jest jeszcze jedna, ukryta bariera napięcia, zawarta w samym przepływie światła w przestrzeni myśli... Jest to nasze samoodczucie. Jest ono w nas ostatnią granicą napięcia. I kiedy uda się nam je usunąć, będziemy mogli poczuć dotknięcie wiecznego, nieskończonego i niezmierzonego spokoju...

Wieczny i nieskończony spokój Wszechświata, przeniknięty ciszą miłości Bożej!

Rozluźniamy swoje samoodczuwanie i rozpuszczamy je w cichym, delikatnym świetle. W miarę zaniku samoodczuwania wszystko wokół się zmienia. Dosłownie stykamy się ze Wszechświatem ciepłego, rozumnego spokoju. Wchodzimy w niego i on przyjmuje nas pieszczotliwie, stajemy się z nim jednym, stajemy się jedną całością.

Zostańmy w tym stanie, pobądźmy w nim, czując się jak po powrocie do domu...

A teraz po przeżyciu tylu nowych wrażeń, wracamy... Swoją myślą i wolą przywracamy sobie samoodczuwanie... Wznosząc się po stopniach uczuć przywracamy odczucie rozluźnionych, nasyconych siłą i energią kości... Rdzenia kręgowego i mózgu, mięśni, stawów, skóry... Lekko naprężamy kości, a następnie mięśnie... Bardzo wolno i płynnie zaczynamy poruszać palcami rąk... nóg... Poruszamy stopami, zaciskamy pięści... nasilamy zacisk... Poczujemy, jak napięcie od pięści rozlewa się po rękach, barkach... Po całym ciele...

Zakładamy ręce za głowę i z zadowoleniem przeciągamy się – silnie, do chrzęstu. Przeciągamy się i koniecznie uśmiechamy... Uśmiechamy się do siebie, świata, do którego powróciliśmy z naszej przepięknej podróży w głębiny samego siebie. Uśmiechamy się dlatego, że żyjemy i będziemy żyć... Cieszymy się z tego, że wróciło do nas uczucie spokoju, wypoczęcia, zdrowia! Będziemy zdrowi, silni, szczęśliwi!
KILKA PRAKTYCZNYCH WSKAZÓWEK

Jeśli praca przebiega w grupie, prowadzący pomaga uczestnikom rozluźnienia recytując teksty wprowadzające w medytację. Ale jak postąpić, kiedy trzeba wykonać wszystko samodzielnie? Można nagrać przebieg relaksacji na taśmę magnetofonową, a potem, słuchając swego głosu, rozluźniać się pod jego dyktando.

Można też wykorzystać inny wariant. Jest on mniej skomplikowany, ale wymaga więcej uwagi i wyjaśnienia sensu pracy. Przeczytajcie tekst kilkakrotnie, wyobrażając sobie każdy etap pracy. Stopniowo w waszej świadomości pojawi się obraz przyszłej pracy, jej przebieg i końcowy rezultat.

Wcale nie trzeba wykonywać od razu cały cykl rozluźnienia i dążyć do przeniknięcia w głębokie warstwy psychiki, do kontaktu z kosmicznym spokojem. Lepiej początkowo stworzyć w sobie trwałe odczucie odrzucenia bólu, umocnić je, wykorzystać w różnych sytuacjach życiowych. A dopiero później, kiedy stworzony program sprzeciwu wobec bólu stanie się częścią waszego stosunku do życia, można kontynuować pogłębione rozluźnienie i usuwanie głębokich napięć.

Praca według programu transu medytacyjno-uzdrowicielskiego zakłada przerwę po opanowaniu każdego etapu. Nie należy forsować wydarzeń, lepiej zająć się jakimiś innymi praktykami, wracając od czasu do czasu do technik transu medytacyjno-uzdrowicielskiego. Efekt będzie tym większy, im bardziej świadomie będziecie podchodzić do opanowania każdego nowego etapu, na nowym jakościowo poziomie powtarzać rzeczy już opanowane.

W ogóle techniki transu medytacyjno-uzdrowicielskiego niosą w sobie olbrzymi ładunek terapeutyczny i psychologiczny, i pomagają przywrócić nie tylko zdrowie fizyczne, ale i równowagę duchową.