712

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

/
/

Rozdział VI
Znaczenie trzeciego czynnika w magii – niewidzialnej
substancji, za której pośrednictwem świadomość posługuje się
siłą życiową
Jak już nieraz wyjaśniałem, teoria kahunów mówi o
trzech czynnikach istotnych w magii: (1) świadomości kierującej
każdym działaniem magicznym, (2) energii użytej do tego celu oraz (3)
niewidzialnej substancji, za pomocą której energia
oddziaływuje na przedmiot, przy czym substancja ta przewodzi i
uruchamia ową energię natury elektrycznej.
Dowiedzieliśmy się już o istnieniu trzech duchów, dusz czy
Ja, tworzących ludzką istotę. Każdy z tych trzech elementów ma
własne, swoiste możliwości intelektualne i posługuje się swoim
odrębnym napięciem siły życiowej.
Jeśli do tego dodamy TRZY NIEWIDZIALNE, ASTRALNE, ETERYCZNE CIAŁA
WIDMOWE, otrzymamy całkowicie kompletny obraz dotychczasowego stanu
naszej wiedzy na temat magii.
W teozofii zapożyczonej od wyznawców religii Indii widać
uderzające podobieństwo zawartych tam idei do teorii kahunów o
trzech ciałach, które utworzone są z niewidzialnej materii i
przypuszczalnie służą trzem Ja człowieka za ich ciała widmowe czy też
za ich nosicieli w okresie poprzedzającym narodziny fizyczne
człowieka, a także po jego śmierci. Użyłem terminów „astralne”
i „eteryczne”, zaczerpniętych z teozofii, z powodu braku
innych odpowiednich słów. Hawajskie słowa to kino (ciało) i
aka (widmowe). Każda z naszych trzech dusz ma swoje ciało
widmowe. To, które przynależy duchowi świadomości, jest
czystsze, bardziej rozrzedzone i lotne niż ciało podświadomości.
Natomiast ciało widmowe nadświadomości jest czyste, subtelne i lotne
w stopniu najwyższym.
Słowo aka ma takie inne znaczenia. Oznacza również
świetliste promieniowanie poza ciałem, aureolę światła wokół
księżyca lub słońca czy też promienisty krąg światła wokół
wschodzącego nad horyzontem słońca lub księżyca.
Widmowe ciała świadomości i podświadomości łączą się z żyjącym
ciałem fizycznym (mogą przychodzić i znów odpływać) i
przenikają je wewnętrznie. Ciało podświadomości przenika całe ciało
fizyczne człowieka i przybiera jego formę z dokładnością do
najdrobniejszej komórki czy tkanki. Ciało widmowe ducha
świadomości skupia się wokół przodomóżdża.
Średniowieczne obrazy przedstawiają je w postaci aureoli nad głowami
świętych. (Nie należy jednak wykluczać, iż przedstawiono w ten sposób
widmowe ciało nadświadomości świętego człowieka lub anioła). W
pismach religijnych starożytnych Greków odnajdujemy ślady
dawnych wierzeń, iż księżyc i słońce oprócz swych ciał
fizycznych mają też ciała widmowe: księżycowe i słoneczne (zob. wstęp
do: James Morgan Pryse, Restored New Testament). Również
w indyjskich Upaniszadach występują oprócz ciał
fizycznych dwa niewidzialne ciała: „przyczynowe” (karana
sharira) i „subtelne” (sukshma sharira).
W kolejnych pracach odnajdujemy wnioski z badań i eksperymentów,
których celem. było znalezienie naukowych podstaw rozmaitych
wierzeń religijnych i teorii psychologicznych. Autorzy owych prac
ujmują w słowa to, co Thorton Wilder nazwał „nader mglistymi
napomknieniami natury religijnej”. W tych napomknieniach ktoś,
kto dobrze zna system kahunów, może doszukać się kilku
chłodnych, lecz wielce istotnych stwierdzeń. Pozwolę sobie zacytować
typowy fragment z pracy Pryse'a:
„Na pół ukryty wewnątrz tego pneumatycznego jaja
(tzn. aureoli) drzemie Paraklet, światło Logosu, które w
momencie pobudzenia staje się czymś, co moglibyśmy opisać jako żywą,
świadomę elektryczność o niewiarygodnie wysokim napięciu,
elektryczność, której nie sposób porównać z
żadną znaną fizykom formą. (...) Ciało słoneczne 2wane tak ze względu
na to, iż jego widzialny obraz jest świecący, tak jak obraz słońca –
ma złoty blask. Owo ciało jest utworzone z atomowej, niemolekularnej
substancji. (...) Psyche, lub też ciało księżycowe, dzięki któremu
Nous (Rozum) działa w świecie materialnym, ma strukturę molekularną,
lecz zbudowane jest z substancji o wiele delikatniejszej niż elementy
tworzące masę ciał fizycznych. Blisko związane z tą substancją są
organizmy żywe posiadające narządy wzroku, słuchu i wszystkie inne.
Jego wygląd zewnętrzny przypomina srebrne lustro, pociągnięte
delikatnym fioletem. Wokół niego promieniuje bladobłękitna
aura, delikatnie opalizująca odblaskami wszystkich kolorów
tęczy”.
Z historii berberyjskiej kahunki o legendarnym pobycie kahunów
nad Nilem możemy wywnioskować, że w Egipcie znajduje się wiele
wyraźnych śladów oddziaływania systemu kahunów.
W drugim tomie The Celestial Ship, w glosariuszu opisującym
wierzenia starożytnych Egipcjan, E.V. Straiton napisał:
„Sądzono, iż człowieka tworzy wiele istot, z których
każda pełni odrębną funkcję i po śmierci nadal żyje własnym życiem w
grobowcu, w towarzystwie mumii. Człowiek składa się więc z Sahy, z
Ka, z Ba, z Khoo, z Khaibit, z Sekhem i z Ren. O Ka mówiono,
że budzi się do życia w chwili, kiedy rodzi się przynależne mu ciało
fizyczne człowieka, i żyje w tym ciele aż do jego śmierci. Ka to
eteryczna projekcja, boski obraz lub sobowtór Istoty Wiecznej,
obraz Duchowego Ego, wysławiane drugie Ja, przedstawione jako rodzaj
wyższego Ja śmiertelnego, geniusz zrodzony do tego życia wraz ze
śmiertelnym ciałem. Jest doskonałym podobieństwem dziecka, mężczyzny
lub kobiety. Ka oddziela się od ciała i znów się z nim
jednoczy zgodnie ze swoją wolą, za każdym razem mówiąc: .Ty
pozwoliłeś mojej wiecznej duszy zobaczyć się z mym ciałem.. Dla Ka
wydzielono osobne pomieszczenie w grobowcu egipskim. (...) Ba, czyli
dusza serca, była substancją najbardziej delikatną i lotną. Mogła
swobodnie ulatywać do nieba. Mogła też odwiedzać ciało w grobowcu i
ożywić je. Wierzono, iż tak jak inne istoty ulega ona rozkładowi,
jeśli się jej odpowiednio nie pielęgnuje. Tak więc ludzie bądź też
bogowie zawsze dostarczali jej pożywienia. Ba potrafiła zmieniać swą
formę lub naturę. (...) Khoo to Iskra z Boskiego Ognia, Świetlista
Iskra mieszkająca w niebie i w człowieku. To półprzezroczysty
Duch Duszy wznoszący się ku niebiosom. (...) Istota Khaibit, czyli
Cień, uważana była za część ludzkiego organizmu. Wiodła niezależną
egzystencję. Mogła dowolnie oddzielać się od ciała i znów do
niego powracać. Wierzono, że zawsze znajduje się blisko duszy lub
wraz z nią. (...) Sekhem, czyli Siłę Życiową, zawsze łączono z Khoo i
Duchem Duszy. Ona również mieszkała w niebie. (...) Ren była
imieniem, nazwą. Miała swój odrębny byt w niebie. (...)
Wszystkie te istoty były nierozerwalnie ze sobą złączone, chociaż
pierwotne wierzenia oddzielały je od siebie i czyniły niezależnymi
częściami śmiertelnej natury ludzkiej. Ozyrys – to słowo
oznaczało zjednoczenie się ze sobą wszystkich duchowych elementów
człowieka. Owo zjednoczenie osiągało blask duchowy po ceremoniach
odprawianych za zmarłego. Połączone ze sobą duchowe elementy tworzyły
razem obraz na podobieństwo boga Ozyrysa. (...)Zmarłego nazywano więc
Ozyrysem aż do czasów opanowania Egiptu przez Rzymian”.
W tych fragmentarycznych pozostałościach starego systemu kahunów
odnaleźć można ślady tradycji trzech ludzkich duchów, trzech
rodzajów napięcia many, czyli siły życiowej, i trzech aka
– ciał widmowych. Wszystkie relacje jasnowidzów i innych
mediów wskazują, iż nadświadome Ja, w swym delikatnym, ulotnym
ciele, z ładunkiem o niewiarygodnie wysokim napięciu siły życiowej,
pojawia się w rzęsistej iluminacji jako białe światło.
W teorii kahunów PRAWDZIWE ŚWIATŁO stanowiło Tajemnicę i
istotę ich psychologii, a szczególnie tej części, która
dotyczyła nadświadomości nazywanej Światłem. Zwano ją też Drogą lub
Ścieżką. W nauce chrześcijańskiej istnieją liczne pozostałości
systemu Tajemnicy. Na przykład obrzędy babtystów, takie jak
chrzest wodą, spowiedź, egzorcyzmy, rytualne przebaczenie grzechów,
mają swe pełniejsze i bardziej wyraziste odpowiedniki w magii
kahunów. Całkiem to zresztą naturalne i oczywiste, o ile
tradycja lokująca kahunów na terenach Egiptu przed czasami
Mojżesza jest stosunkowo słuszna. Chrześcijaństwo wyrasta z
wcześniejszych religii powstałych w Egipcie lub jego okolicach. A
ponieważ nie odnaleziono dotychczas żadnego innego źródła
obrzędów Kościoła rzymskiego i jego greckiego odłamu (może z
wyjątkiem mszy), wielkie znaczenie ma odszukanie kahunów na
dalekich Hawajach. Ludzie ci znali opowieści biblijne Starego
Testamentu, lecz nic nie wiedzieli o Nowym Testamencie. Mimo to w
swych praktykach uzdrowicielskich stosowali na codzień rytuały i
ceremonie wczesnego chrześcijaństwa.
Wielce prawdopodobne, iż kahuni, wędrując z Egiptu na Hawaje,
przekazali kapłanom indyjskim niektóre ze swych podstawowych
wierzeń. W każdym razie jest oczywiste, że w Indiach już wcześniej
rozwinął się równie starożytny kompleks doktryn.
Przeszczepienie wierzeń kahunów na grunt miejscowych obrzędów
spowodowało wypaczenie i zniekształcenie podstawowych pojęć nauki
kahunów.
Na przykład pojęcie SIŁY, które w doktrynie hindusów
występuje pod określeniem pranas, czyli energii prany. Podczas
gdy kahuni znali nie więcej niż trzy napięcia many (zauważmy
podobieństwo dwóch słów oznaczających siłę: prana i
mana), Hindusi dzielili pranę w nieskończoność, przypisując
specjalny rodzaj siły czy energii prany każdej znanej czynności
umysłu i ciała. Ta tendencja do rozdrabniania wszystkiego na wiele
części zaowocowała istnieniem 49 rodzajów prany w niektórych
systemach indyjskich. Podobnie podzielone były wszystkie odmiany
myślenia i odczuwania; obowiązywała zasada „siedem razy po
siedem” czyniąca z dhatus i dharmas części schematu podziału.
Dowodem na to, iż budyń jest smaczny, jest jego zjedzenie. Mimo iż
psychoreligijny system rozwinięty w Indiach był wielce skomplikowany
i rozbudowany, to jego zastosowanie praktyczne było daleko
skromniejsze niż prostego systemu kahunów.
Co więcej, indyjskie teorie karmy i reinkarnacji, odniesione do
człowieka jako istoty utworzonej z jednego rodzaju ducha,
uniemożliwiały stosowanie magii w praktykach uzdrowicielskich, tak
jak uniemożliwiały wiele innych zwykłych czynności. Sprzyjały
natomiast uciskowi klas niższych przez wyższe klasy społeczne w
systemie kastowym.
Nie chcemy tutaj spierać się o niektóre stricto religijne
elementy jakichkolwiek religii, lecz na wzór nowoczesnej
psychologii (choć jest ona jeszcze w powijakach) musimy z
konieczności zakwestionować starsze systemy psychologiczne tam, gdzie
nie zgadzają się z ostatnimi odkryciami.
Kiedy po raz pierwszy zainteresowałem się znaczeniem słowa
„lepkość” w związku z rdzeniem pili w wyrazie unihipili
(słowie kahunów oznaczającym ducha podświadomości), nic
jeszcze nie umiałem powiedzieć na ten temat. Lecz gdy połączyłem
termin aka (ciało widmowe) z pojęciem ducha podświadomości i
zestawiłem ze sobą kilka źródłosłowów znaczenia a-ka,
odkryłem, iż przedmiotem czy bytem „lepkim” jest ciało
widmowe. Dotyka ono bowiem i przykleja się do wszystkiego, z czym się
kontaktujemy i co widzimy (nawet, prawdopodobnie, co słyszymy). To
tak, jak gdyby dotykać palcem lepu na muchy. Kiedy obejmujemy palec,
ciągnie się za nim długa, cieniutka nitka substancji klejącej.
Na pierwszy rzut oka może się to wydać absurdem, lecz w taki
właśnie sposób kahuni pojmowali właściwości ciała widmowego
działającej podświadomości.
Pojęcie aka, nitki lub sznureczka, jest blisko związane z
pojęciem strumienia many, czyli siły życiowej. Rdzeń ka oznacza
sznurek, ale także winorośl, której cieniutkie łodygi
rozwidlają się na zewnątrz. Winorośl jest symbolem many, tak samo jak
woda.
W literaturze teozoficznej sznur astralny opisany jest jako linka
z niewidzialnej materii, która cienką więzią łączy ducha z
fizyczną powłoką ciała, gdy po śmierci człowieka opuszcza on ciało, a
także podczas transów hipnotycznych. W nowoczesnej psychologii
nie ma najmniejszych śladów informacji o czymś takim, jak
ciało widmowe połączone za pomocą tysięcy cieniutkich, niewidocznych
niteczek z raz chociaż dotkniętymi przedmiotami.
Tu i ówdzie jednak w sprawozdaniach z badań
parapsychicznych oraz w zapiskach mediów uczestniczących w
eksperymentach, można znaleźć materiały dowodzące istnienia takich
niteczek lub sznurków. Te niteczki można nawet zobaczyć i
fizycznie odczuć. Kiedy zaś są bardzo silnie naładowane energią
życiową, wówczas stają się na tyle mocne, że można je wręcz
wyczuć palcami.
Zanim przejdę do omawiania roli, jaką owe niewidzialne nici pełnią
w magii, wspomnę jeszcze o wierzeniu kahunów, że wszystkie
rzeczy i stworzenia, czy będą to ludzie, zwierzęta, kwiaty, czy też
krzesła lub myśli, mają swe widmowe ciała, które istnieją
nadal po ich śmierci czy zniszczeniu ich materialnej formy. W tej
teorii interesuje nas przede wszystkim jeden szczegół –
wiara, że również myśli mają swe ciała widmowe, byty
substancjalne i trwałe, chociaż niewidoczne i mikroskopijne, tak jak
nici widmowe.
Kiedy myślimy, wówczas, według kahunów, nadajemy
naszym myślom pewien kształt. Ponieważ większość myśli przychodzi
śladem swych poprzedniczek lub też w związku z nimi, to ciała widmowe
myśli, czyli „kształty myślowe” (opisane w teozofii)
tworzą grona, zlepki. Te grona porównywane są w nauce Huny do
kiści winogron.
Jednym z najbardziej rozpowszechnionych zastosowań magii jest
przesyłanie wiadomości drogą telepatyczną. Bliscy przyjaciele,
krewni, mężowie i żony często stwierdzają, iż jedni od drugich
otrzymują telepatyczne wrażenia.
Jak już wcześniej wspomniałem, doktor Rhine z Duke University
uzyskał wspaniałe wyniki, pracując nad zjawiskiem telepatii w
warunkach laboratoryjnych. Zresztą tak często i dobitnie
demonstrowano możliwości telepatii, że mało kto im zaprzecza.
W ostatnich latach jeden z badaczy arktycznych niemal codziennie
wysyłał wiadomości drogą telepatii, a notował je jego przyjaciel
zamieszkały w Nowym Jorku. Informacje te docierały z wielką
dokładnością z odległości ponad połowę obwodu globu ziemskiego.
Wiadomo, że pogląd o przekazywaniu wiadomości myślowych z jednego
umysłu do drugiego, na wzór transmisji radiowej, nie
wytrzymuje krytyki. Taka transmisja byłaby uzależniona od wyładowania
elektrycznego, które miałoby przenieść informację. Ponieważ
zaś energia takiego wyładowania jest odwrotnie proporcjonalna do
kwadratu odległości między obiektami, to telepatyczna wiadomość
wysyłana na odległość równą połowie obwodu globu ziemskiego,
byłaby siłą rzeczy o wiele słabiej słyszalna niż wieść przekazana z
jednej strony ulicy na drugą. Badania eksperymentalne wykazały
jednak, że w przypadku telepatii odległość nie ma specjalnego
znaczenia, jeśli chodzi o wyrazistość i słyszalność przekazywanych
informacji. Ta okoliczność obala zatem wszystkie nowoczesne teorie
usiłujące wyjaśnić mechanizm telepatii. Wobec tego w naszych
dociekaniach musimy odwołać się do wyjaśnień kahunów.
A są to wyjaśnienia nader proste i logiczne. Kahuni uczą bowiem,
iż nici ciał widmowych łączące przyjaciół, którzy tam i
z powrotem przekazują sobie telepatyczne wieści, są doskonałymi
przewodnikami elektrycznej energii siły życiowej.
Fizycy nie znają żadnych doskonałych przewodników
elektryczności. Wszystkie metale wykazują opór w przewodzeniu
prądu, a im dalej prąd płynie po drucie, tym staje się słabszy. Im
wyższe jest napięcie prądu, tym mniejsza zdaje się strata jego mocy.
Dzięki ostatnim badaniom „fal ciała” i „fal
mózgu” wiadomo, że siła życiowa jest elektryczna ze swej
natury i przepływa lub przemieszcza się w nieskończenie małych
ładunkach elektrycznych wzdłuż naszych nerwów i od jednej
komórki ciała do drugiej. Doktorzy Libet i Gerard z
uniwersytetu w Chicago obliczyli, iż napięcie tych ładunków we
wzajemnej ich wymianie pomiędzy komórkami mózgowymi
wynosi jedną milionową wolta lub jeszcze mniej, natomiast w wyniku
skumulowania się tych drobnych ładunków siła życiowa może
działać z „potencjałem miliona woltów”.
Kahuni wierzyli nie tylko w to, że siła życiowa przepływa
swobodnie po niciach aka. Wierzyli również, że wraz ze
strumieniem prądu mogą być przenoszone „kształty myślowe”
zebrane w grona tworzące zestawy wiadomości lub wrażeń.
Ponieważ duch podświadomości ma pod swoją kontrolą wszystkie nici
utworzone z materii widmowej, wszystkie kształty myślowe powstałe w
procesie „myślenia” oraz wszystkie strumienie many o
niskim napięciu, czyli „elektryczność ciała”, człowiek
nie może dowolnie wysyłać i otrzymywać wiadomości telepatycznych.
Musimy najpierw oddziałać na naszą podświadomość, to znaczy wydać
jej polecenie, by przesłała lub otrzymała dla nas jakąś wiadomość.
Następnie mamy odpoczywać i czekać, aż weźmie się ona do pracy.
Możemy jej powiedzieć, jaką wiadomość ma przesłać, ale na otrzymanie
wieści musimy tylko cierpliwie czekać. Wyczekiwać, aż podświadomość
odbierze informacje i przekaże je do ośrodka naszej uwagi, a więc do
świadomości: Jeśli chodzi o wrażenie, jakiego doświadczamy przy
otrzymywaniu informacji, proces ten podobny jest do przywoływania
wspomnień.
I tak pomału, krok po kroku, dzięki odkrywaniu wiedzy kahunów
możemy zrozumieć, na czym polega zjawisko telepatii. Jednakże
wyjaśnienia te byłyby dla nas tylko pustymi słowami bez znaczenia,
gdyby współczesne nauki nie przygotowały nam gruntu do
pojmowania wiedzy starożytnej i mechanizmów przez nią
opisywanych.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl