284

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Pięć stopni, o których przeczytałeś
dotychczas, tworzy razem, jak wiesz, ścieżkę przygotowawczą. Przez siedem lat
będziesz miał dość pracy nad sobą i będziesz mógł nazwać się szczęśliwym, jeżeli
w ciągu siedmiu lat osiągniesz na niej tyle, aby być dostatecznie dojrzałym
do wstępu na ścieżkę czeladnika. Jeżeli niektóre z zadań wykonasz mniej doskonale
niż inne, wolno ci będzie mimo to wstąpić, ale na ścieżkę czeladnika próbnego.
Nie jest warunkiem koniecznym, abyś najpierw wykonał całkowicie przygotowanie,
zanim dostąpisz oświecenia. Dopuszczalne jest, abyś w niektórych kierunkach
uprawiał nadal przygotowanie, podczas gdy w innych otrzymujesz już oświecenie.
Jest tu podobnie, jak w szkołach. Jeżeli w niektórych przedmiotach wykażesz
tylko mierne postępy, ale w innych bardzo dobre, to wynik ogólny świadectwa
uprawni cię do przejścia do wyższej klasy. W niej musisz oczywiście uzupełnić
braki, bo inaczej nie podołasz jej zadaniom.

Przygotowanie to tylko jedna klasa,
a jama, nama, asana, pranajama i pratjahara to różne przedmioty nauki. Szczeble
te nie następują kolejno po sobie, lecz biegną równocześnie obok siebie. Jeżeli
czytałeś o pranajamie np. później niż o jamie, to powód jest ten, że bez pewnego,
choćby bardzo początkowego, oczyszczenia się, niemożliwe jest oddawanie się
ćwiczeniom stopni dalszych. Podobnie będzie w klasie wyższej. I tam dharana,
dhjana i samadhi biegną równolegle obok siebie, tworząc razem samjamę, ale bez
pewnej biegłości w dharanie nie zdołasz owocnie uprawiać dhjany.

Wprawdzie o trzech wyższych stopniach
mógłbyś nie wiedzieć nic i odłożyć zainteresowanie nimi aż do czasu, gdy po
siedmiu latach okażesz się dojrzałym do oświecenia, ale na tych stopniach pojawią
się owoce tego, co zasiałeś, uprawiając przygotowanie, a każda prawdziwa szkoła
tajemna, dając uczniowi jakiekolwiek zadania, zawsze wyjaśnia mu, jaki będzie
wynik. Powinieneś zatem wiedzieć, do jakich wyników dojdziesz przez przygotowanie.

Ogólnym zadaniem okresu przygotowawczego
jest, jak wiesz, oczyszczenie i opanowanie twego ciała myślowego, astralnego
i eterycznego, a przez to i fizycznego. Po ich całkowitym opanowaniu, będziesz
dopiero mógł je przekształcić, czyli "prześwietlić" tym, co da ci
oświecenie. To przetwarzanie siebie w innego człowieka jest właśnie wynikiem
jogi. Twoja jaźń wyższa prześwietli twe ciała tak, że blask jej będzie się przez
nie przebijał. Stopnie przygotowawcze mają tylko umożliwić jej to prześwietlenie.
Mają oczyścić twe ciała, dać ci do ręki całkowitą władzę nad nimi i naprawić
ich funkcje tak, aby były dla ciebie sprawnymi narzędziami, posłusznymi ci na
każde skinienie i funkcjonującymi bez zarzutu. Dostosowanie tych narzędzi do
funkcji, jakich będzie od nich wymagać "oświecenie" nastąpi na wyższych
stopniach; teraz celem było ich oczyszczenie i naprawa.

Opanowanie ciała fizycznego, a przez nie także ciał niewidzialnych jest
– jak wiesz – celem Hatha jogi. Przez intensywne ćwiczenia, częściowo
bardzo bolesne (tzn. "tapas"), Hatha jogin zmierza do zdobycia
tak wszechstronnej władzy nad swym ciałem, aby mógł zadawać mu ból, kierować
funkcjami jego narządów wewnętrznych, wprawiać je w katalepsję i wysuwać
zeń na zewnątrz ciało eteryczne lub astralne. Oprócz wykonywania tych
ćwiczeń, Hatha jogin "oczyszcza" swoje ciało fizyczne, wstrzymując
się od spożywania mięsa, alkoholu i użycia płciowego, aby w ten sposób,
niejako "od dołu" oddziałać przez ciało fizyczne także na ciało
eteryczne i astralne. Jest to, bez wątpienia, możliwe do osiągnięcia,
ale tylko częściowo, do pewnego stopnia, a objawem tego osiągnięcia jest
uzyskanie zdolności medialnych [Głośne media parapsychiczne czasów obecnych
są właśnie wcieleniami dawniejszych Hatha joginów, dlatego poziom moralny
mediów bywa bardzo różny – przyp. J.A.S.]. Hatha jogin będzie potrafił
dzięki prostemu napięciu woli wywoływać zjawiska lewitacji, felekinezy,
aportów, a więc czynić "cuda" w przekonaniu ludzi nieoświeconych.
Zdoła także osiągnąć pewien rodzaj jasnowidzenia niższego stopnia (w dolnych
sferach astralnych) i nawiązywać łączność z "duchami" spirytystów.

Wiesz już, że to nie jest droga właściwa,
ponieważ pomija oczyszczenie ciała myślowego i nawiązanie łączności z jaźnią
wyższą. Nie można rozwijać ducha przez ciało, lecz odwrotnie: tylko rozwój moralny
może trwale wpływać na ciała jako narzędzia ducha. Dlatego nie podawałem ci
żadnych wskazówek, jak opanować ciało fizyczne, nie zalecałem ci wstrzemięźliwości
od mięsa, od używek, od zadowalania popędów fizycznych. Przecież rozumny właściciel
konia nie będzie go głodził ani nie będzie zwalczał jego popędów, lecz będzie
nimi kierował do swoich celów. Jeżeli uważasz, że w początkach twego przygotowania
łatwiej ci będzie opanować niektóre namiętności przez wstrzemięźliwość fizyczną,
możesz ją uprawiać, ale nie spodziewaj się po niej zbyt wiele.

Logiczne jest, aby oczyszczanie zaczynało
się od góry i schodziło coraz niżej. Dlatego też zacząłeś oczyszczanie od ciała
myślowego. Starałeś się usunąć ten obłok drobnych i marnych myślaków, obcych
lub swoich własnych, który otaczał przedtem twoje ciało myślowe nieprzeniknioną
chmurą. Teraz przestrzeń wokół twego ciała myślowego jest wolna i czysta, nie
zasłania ci już widoku i dzięki temu będziesz mógł na wyższym stopniu otrzymywać
inspiracje, spostrzegać myśli obce. Będą to nie tylko myśli ludzi, bo taka zdolność
niewiele by się różniła od telepatii,
lecz będą to przede wszystkim myśli istot wyższych nad ludzi, istot zamieszkujących
te światy, z których ludzie czerpią natchnienia.

Zdołasz zatem ciałem myślowym sięgać
w górę, ale wpływ tego ciała oczyszczonego spłynie też w dół, na ciała niższe.
Zarzucisz myśli niepotrzebne, a zaczniesz myśleć o rzeczach potrzebnych. Przez
to w ciele astralnym będzie powstawało o wiele mniej uczuć niepotrzebnych, o
wiele mniej pokus i pożądań. Oczyszczenie ciała myślowego z całego balastu myśli
niepotrzebnych i nikłych uczyni zeń narzędzie niezwykle sprawne i dokładne.
Myśli twoje będą tak jasne, wyraziste i logiczne, że nie byłoby to w ogóle możliwe
dla człowieka, który nie przeszedł przez przygotowanie podobne do twojego.

Zmieni się również twoje ciało astralne.
Dotychczas wyglądało jak różnobarwny obłok, pozbawiony określonych zarysów,
zmieniający ustawicznie formę i barwy, kłębiący się i migający raz ciemniej,
raz jaśniej. Prądy i wiry astralne wnikały weń bez przeszkody, zmieniały jego
kształt i zabarwienie, powodowały w nim wybuchy i wrzenia coraz to inne. Po
przygotowaniu ciało to zyska przede wszystkim kształt określony i wyraźny kontur.
Znikną w nim różne nagłe wybuchy i nie uregulowane drgania, chociaż nie ustanie
jego ruch wirowy i ustawiczne przepływanie prądów, teraz już prądów własnych,
nie narzuconych z zewnątrz. Znikną z niego ponadto albo przynajmniej stracą
na natężeniu niektóre mniej piękne barwy, takie jak: krwista czerwień, szara
zieleń, nieprzejrzysta czerń lub mętny fiolet. Pojawi się natomiast kilka barw
nowych, niezwykle szlachetnych i czystych.

Tak samo wyniki przygotowania będą zauważalne
w ciele eterycznym. Zamiast bezkształtnej masy wypełniającej w przybliżeniu
kontury ciała fizycznego, jednak z licznymi naroślami i guzami, mętnej i ciemnej,
rozświetlonej tylko w niektórych punktach, jakby słabo żarzącymi się węglami,
pojawi się teraz postać wyraźnie
ukształtowana, złożona z trzech części wyraźnie oddzielnych, błyszcząca kilkoma
gwiazdami kolorowymi, miedzy którymi wiją się barwne prądy. Te świetlne
gwiazdy, to padmy twego ciała eterycznego, czyli "kwiaty lotosu" (czakry).
Rozwinęły osie przez wykonywanie przygotowania, a później świecą już jasno i
wirują ruchem prawidłowym. Gwiazdy te mają, jak wiesz, każda inną liczbę promyków,
czyli "szprych koła" (płatków lotosu). Mniej więcej w środku ciała
świeci lotos dziesięciopłatkowy; z pączka zawierającego pięć płatków żywych,
a drugie pięć uśpionych, rozwijałeś, spełniając pięć przykazań jamy, te pięć
płatków z uśpienia, a do rozkwitu doprowadziłeś cały "kwiat" (czakrę
splotu słonecznego) ćwiczeniem oddechowym przesyłającym powietrze z brzucha
do płuc i odwrotnie. Gdybyś go zaczął budzić do ruchu od razu ćwiczeniem oddechowym,
nie ożywiwszy go poprzednio wykonywaniem jamy, wtedy wprawiłbyś czakrę w ruch
przeciwny normalnemu! Na skutek tego również prądy w ciele eterycznym krążyłyby
nieprawidłowo, posiadłbyś zdolności mesmeryczne, ale ten mesmeryzm działałby
na innych ludzi jak alkohol: zamiast leczyć usypiałby tylko ich choroby i znieczulałby
ich chwilowo na cierpienia. Natomiast twój mesmeryzn będzie czysty i zdrowy,
bo i twoje ciało eteryczne jest zdrowe i oczyszczone. Nadmiaru tego mesmery-zmu,
tych sił witalnych będziesz mógł używać do leczenia bliźnich i przynoszenia
im ulgi w cierpieniach. Zadanie główne, które masz wykonać, nie zmierza jednak
w tym kierunku. Nie masz wybrać zawodu lekarza -mesmerysty, bo czekają cię ważniejsze
zadania: będziesz leczył i wzmacniał dusze, nie ciała.

Oprócz czakry 10-płatkowej zbudzisz
z uśpienia także inne, chociaż jeszcze nie wszystkie, bo do niektórych jest
potrzebne wykonywanie ćwiczeń dharany i dhjany. "Sześciostopniowe przygotowanie",
które sobie przyswoiłeś, stosując zalecenia nijamy, rozwinie ci czakrę 12-płatkową
mieszczącą się w pobliżu serca (czakra
anahata). W niej poprzednio poruszało się sennie sześć jej płatków, a drugie
sześć było nieczynnych, teraz zaś świecą się wszystkie i wirują prawidłowo.
W głowie, mniej więcej w tym punkcie, w którym przewód nosowy łączy się z gardłem
świeci czakra 16-płat-kowa (visuddha czakra). Doprowadziła ją do rozkwitu "szlachetna
ścieżka ośmioraka". Natomiast, pozostała jeszcze w pączku czakra 8-płatkowa
(svadhistana), chociaż dzięki pracy nad "czterema kwalifikacjami"
rozbudziłeś z uśpienia cztery jej płatki i wprawiłeś w ruch zgodny z czterema
drugimi. Do pełnego rozkwitu dojdzie ten "kwiat lotosu" (czakra) dopiero
na ścieżce czeladnika.

Te czakry, które dotychczas ożywiłeś
dają ci cały szereg całkiem nowych spostrzeżeń, bo już działają prawidłowo jako
"zmysły nadzmysłowe". Czakra 12 -płatkowa, oprócz wzmożenia twej żywotności
i uzdolnienia mesmerycznego, pozwala ci odczuwać usposobienie ludzi w taki sposób,
że jednych nazwiesz ciepłymi, innych chłodnymi, chociaż będzie to oczywiście
tylko opis. Czakra 16-płatkowa dołączy do tego doznania świetlne; tych, których
określiłeś jako ciepłych, nazwiesz jasnymi, zimnych – ciemnymi, obojętnych – szarymi. Spostrzeżenia te otrzymają ponadto pewne formy: odróżnisz kształt myśli
jednych ludzi od drugich, a nawet formy, jakimi wyrażają się prawu zjawisk w
przyrodzie. Nie będą to jeszcze spostrzeże nią ścisłe, lecz wrażenia ogólne,
ale umocnią cię w za ufaniu do tej drogi, po której idziesz, bo będziesz mógł
sprawdzić, że idziesz nią nie na próżno, skoro już pojawiają się wyniki.

Jednak nie tylko po różach będziesz
stąpał. Ta roz budzona wrażliwość narządów nadzmysłowych (czakr) da ci, oprócz
przeżyć ciekawych, także szereg przejść przykrych. Będziesz w takim położeniu,
jak dziecko, na które działają z wszystkich stron wrażenia dodatnie i ujemne,
a ono nie umie jeszcze poradzić sobie z nimi, nie umie się bronić przed nimi.
Twoje zmysły niewidzialne, dopiero świeżo zbudzone z uśpienia, będą początkowo
równie nieudolne w odbieraniu wrażeń, jak i w zamykaniu się przeciwko nim.

Jednym z takich przykrych objawów, z
którym nie od razu będziesz umiał sobie poradzić, będzie uczucie duszności i
skrępowania, gdy znajdziesz się w ludzkim tłumie. Ciało astralne sięga przeciętnie
o pół metra poza obręb ciała fizycznego, zatem, w ludzkim tłumie obce ciała
astralne będą wnikały w twoje i sprawiały ci uczucie ucisku potęgujące się czasami
aż do mdłości. Duchowy chłód ludzi wyczuwany czakrą 12-płatkową będzie dla ciebie
niezwykle przykry, dopiero po upływie pewnego czasu będziesz umiał np. podać
bez uczucia odrazy rękę takiemu człowiekowi. Uczucia i nastroje obce będą z
niezwykłą łatwością pobudzały do harmonijnych wibracji twoje ciało astralne.
Człowiek zrozpaczony wzbudzi w tobie od razu rozpacz, a czyjś wybuch gniewu
tak samo rozkołysze twoje ciało astralne. Spostrzeganie myśli ludzkich będzie
w tobie budziło podobne myśli, a jeżeli będziesz się starał im opierać, to znów
łatwo popadniesz w pogardę dla tych ludzi za ich myśli marne i egoistyczne.

Wśród takich przeżyć – bolesnych i radosnych
oraz wśród mnóstwa jeszcze innych, wije się ścieżka twojego przygotowania. Do
tego musisz dodać okresy "ciemności duchowej", które będą cię nawiedzały
z coraz to większą siłą oraz stałe poczucie pustki i osamotnienia, które będzie
ci towarzyszyć ciągle na ścieżce. Nie zapominaj także, że im wyżej będziesz
wstępował na stopniach ścieżki, tym bardziej będzie się wzmagać zaciekłość tych
potęg niższych, które uważały cię za swój dotychczasowy łup i tym usilniej będą
podsuwały ci przeróżne pokusy i sidła, abyś w nich uwiązł i zszedł ze ścieżki.
Pomocne im w tym będzie także zaślepienie ludzi, bo ludzie nie lubią, aby ktoś
różnił się od nich. Dopóki byłeś człowiekiem przeciętnym, dopóki miałeś ułomności,
które inni mogli ci wybaczać, dopóty byłeś do nich podobny, nie przerastałeś
ani o włos ich poziomu. Jednak
z chwilą, gdy zaczynasz przerastać ich o głowę, zwracasz uwagę wszystkich wokół
na siebie. Nie jest to bynajmniej uwaga przyjazna, raczej zawistna. Nie mogąc
dojść, dlaczego ich przerosłeś, zaczynają wyszukiwać wszystkie twoje słabostki,
strony ujemne, nie dla poprawienia ciebie, lecz dla uspokojenia siebie, że oni
nie są gorsi, a twoje wyrośnięcie nie jest dowodem twej wyższej wartości. Pamiętaj,
że w takich wypadkach bystrość wzroku osób z twego otoczenia zaostrza się nadzwyczajnie.

Najdrobniejszą usterkę w twym charakterze,
najdrobniejszą wadę, odkryją w tobie, choćbyś ją taił jak najstaranniej, ponadto
wyciągną ją przed "opinię publiczną" i rozdmuchają do rozmiarów potwornych,
aby tylko cieszyć się, że znaleźli "plamę na słońcu". Nie jest to
ich złość, tylko niewiedza. Są tylko ślepymi narzędziami w rękach tych mocy
niskich, które spostrzegają, że im się wymykasz i tym usilniej walczą o zatrzymanie
ciebie w swych pazurach. Pamiętaj zatem, że na nic ci się nie zda, jeżeli chciałbyś
jakąś choćby najdrobniejszą plamkę na duszy zostawić i uniewinniał ją przed
sobą lub chciał ukryć przed swym sumieniem. Ludzie ją niechybnie wyszperają,
wyciągną na jaw i powiększą dziesięciokrotnie. Przypomną ci nawet grzechy twej
młodości, które może uważasz za już dawno odrobione. Uzbrój się zatem w siłę
i wytrwałość, aby wytrzymać z godnością ataki zewsząd, które będą ci już stale
towarzyszyły.

Bez wątpienia nie będzie to miłe, ale
musisz się z tym pogodzić. Będzie ci bardzo przydatne, bo gdybyś chciał sam
przed sobą ukryć jakąś choćby małą niedoskonałość w twym charakterze, wynajdą
ją inni i postawią ci ją przed oczami. Będzie to dla ciebie zbawiennym lekarstwem
przeciwko zarozumiałości i przeciw pobłażaniu sobie. Dopiero wówczas zobaczysz,
jak trudno jest oczyścić się najdokładniej z wszelkiej próżności, z wysokiego
mniemania o sobie. Nie raz powiesz sobie: "Czego oni ode mnie chcą? Przecież
jestem już o tyle od nich wyższy,
że żaden mi nie dorówna, a jeszcze im tego za mało?". Gdy tak powiesz,
będziesz nie wyższy, lecz niższy od nich, bo oni wiedzą, że są ułomni, a ty
nie chcesz się do tego przyznać przed samym sobą. I nie koniec na rym. Zamiast
niechęci do bliźnich, pozornie całkiem słusznej, masz rozwinąć i utrzymywać
stale w sobie już nie wyrozumiałość dla nich, nie "przebaczenie" za
"przykrości", jakie ci wyrządzają "niezasłużenie", lecz
miłość i wdzięczność. Bądź im wdzięczny za tę naukę, którą ci dają, za to wytykanie
błędów, do jakich ty sam przed sobą nie chcesz się przyznać. Oni pomagają ci
w oczyszczeniu, a nie szkodzą. Zatem nie powinieneś żywić do nich uczucia pogardy
lub niechęci, bo byłby to jeden z najbardziej przykrych twoich upadków na ścieżce,
z którego nie podniósłbyś się łatwo. Bierz ludzi takimi, jacy są, a nie takimi,
jakimi ty chciałbyś ich mieć. Jednak siebie kształć tak, abyś był naprawdę taki,
jakim siebie chcesz widzieć.

W miarę swego wstępowania w górę po
stopniach ścieżki, będziesz otrzymywać coraz wyższe uzdolnienia, będziesz po
prostu stawał się coraz bardziej ponad-przeciętnym człowiekiem. Nie sądź jednak,
że te zdolności otrzymasz dla siebie. Od zdolnego żąda się więcej, niż od mniej
uzdolnionego. Zasada ta obowiązuje nawet w szkołach, nie tylko na ścieżce. Wszystkie
wyższe uzdolnienia, które będziesz kolejno otrzymywał na ścieżce, dane ci będą
po to, abyś mógł tym więcej pomagać innym ludziom. Jakże jednak zdołasz im pomagać,
jeżeli odsuniesz się od nich z pogardą lub choćby tylko z tajoną urazą? Jak
nazwałbyś matkę, która dla swoich dzieci żywiłaby pogardę dlatego, że mniej
wiedzą od niej lub która by miała dla nich niechęć za to, że sprawiają jej przykrości
swą niewiedzą? Nie mów, że bliźni to nie twoje dzieci, bo właśnie są twoimi
dziećmi. Masz im być opiekunem duchowym, masz ich uczyć i prowadzić, a przede
wszystkim masz im świecić przykładem. Masz każdemu z nich mówić nie słowami
lecz własnym przykładem: "Ja zdołałem
się nieco wznieść i oczyścić, to zdołasz i ty, zechciej tylko!".

Jakże jednak zdołałbyś być im opiekunem,
być im "bratem starszym" gdybyś ich nie kochał? Zapewne znane ci
jest to zdanie niesłychanie doniosłe i mające zastosowanie we wszystkich dziedzinach
wiedzy tajemnej: "Objawić ci się może tylko to, co pokochasz; do czego
odnosisz się z niechęcią, tego nie poznasz nigdy, bo twa niechęć stawia mur
między nim a tobą". Do serca ludzi trafisz tylko sercem, a nie pogardą.
Musisz pozyskać ich zaufanie, jeżeli masz ich prowadzić. Pomocy z rąk wrogich
nikt nie przyjmie. Zatem za mało byłoby tylko wybaczyć im, że wyciągają na jaw
twe ukryte błędy. Musisz im przyznać słuszność i odczuć dla nich wdzięczność.
Musisz im wpoić niezachwiane przekonanie, że cię to nie dotknęło, że nic przykrego
nie zrobili – owszem pomogli, więc nie wpłynęło to ujemnie na twe dla nich uczucia.

Wówczas sprawdzisz w życiu słowa Ewangelii:
"Kto na ciebie kamieniem, ty na niego chlebem", bo rozumiesz już,
że nie jest to dla ciebie przykazanie teoretyczne, ale mające znaczenie praktyczne.
Wtedy także – ale dopiero wtedy – wytrącisz broń z ręki mocom niższym, dla których
ludzie są tylko ślepymi narzędziami. Gdy to wyjawianie twych ukrytych błędów
nje sprawi ci przykrości, nie dotknie urażonej dumy, nie natrafi w ogóle na
zarozumiałość, lecz przeciwnie, na wdzięczność i uznanie, dopiero wówczas stępi
się ta broń, która jest postrachem dla zwykłych ludzi. Przez to "biczowanie"
moralne musisz przejść, bo przecież wstępujesz w ślady Chrystusowe. Dalsze stacje
jego męki oczekują cię na stopniach wyższych. Po przejściu stopni przygotowania,
możesz jeszcze zawrócić. Możesz jeszcze zejść ze ścieżki i wrócić na drogę szeroką
i wygodną, którą bez wielkich wysiłków kroczy powoli ogół ludzkości.

Nie jesteś jeszcze przyjęty na czeladnika,
nie złożyłeś żadnych zobowiązań, wolno ci wystąpić ze szkoły.
Wróciwszy do świata, będziesz tam, dzięki przebytemu przygotowaniu, niezwykle
pożytecznym i cennym członkiem społeczeństwa. Rozwinięte dotychczas uzdolnienia
wysuną cię na odpowiednie stanowisko w życiu. Będziesz nawet miał prawo owoce
tego uzdolnienia obracać częściowo na korzyść osobistą, bo w świecie, na jego
drodze szerokiej, nie obowiązują jeszcze prawa Nowego, lecz Starego Zakonu.
Obowiązywać cię będzie tylko jeden warunek: abyś swoich uzdolnień nie używał
na niczyją szkodę. Wtedy utraciłbyś je nieuchronnie.

Jeżeli jednak naprawdę dorosłeś do ścieżki,
to nie zatrzymasz się w połowie drogi. Nie odstraszą cię dalsze jej trudności.
Nie odstraszy cię również przykazanie: "Nic dla siebie, wszystko dla drugich".
W twej duszy coraz jaśniej będzie świtać prawda mało komu dostępna, że tylko
to, co czynisz dla drugich, czynisz naprawdę dla siebie. Przeświadczenie to
wzmoże tym silniej i umocni twoje postanowienie dojścia tą ścieżką aż do szczytu,
bo im wyżej będziesz, tym więcej zdołasz czynić dla drugich. Zapragniesz zostać
świadomym "pomocnikiem Pomocników", wejść u szczytu w te koła Istot
Wzniosłych, które rzeczywiście w swym ręku dzierżą losy Ziemi. Wtedy ze zdwojoną
energią, z niewyczerpaną wytrwałością, przystąpisz do opanowania trzech stopni
wyższych.