306

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Wstecz / Spis treści / Dalej
* * *
Po całotygodniowym odpoczynku, i uzupełnieniu naszego zaopatrzenia, połączona ekspedycja wyruszyła w drogę, kierując się do starożytnego ujgurskiego miasta, dokąd po kilkutygodniowej podróży przybyliśmy 30 czerwca. Po oznaczeniu miejsca przystąpiliśmy natychmiast do pracy i kiedy pierwszy szyb został wykopany na głębokość pięćdziesięciu stóp, natknęliśmy się na ściany starożytnej budowli. Posuwając się w głąb niewiele ponad dziewięćdziesiąt stóp, natrafiliśmy na obszerną salę, w której się znajdowało mnóstwo rozmaitej wielkości pięknie wyrzeźbionych złotych, srebrnych, brązowych i glinianych posągów, któreśmy sfotografowali. Później, kiedy roboty wykopaliskowe weszły w stadium dostatecznego zaawansowania i po stwierdzeniu ponad wszelką wątpliwość, że niegdyś było tu wielkie miasto, przemieściliśmy się na inne miejsce, według zapisów na tabliczkowych dowodach.
Tutaj znów, po zagłębieniu się w ziemi na około czterdzieści stóp, natknęliśmy się na pewne przedmioty, które mogły być bezwarunkowo nazwane dowodem istnienia dawnej cywilizacji. Pracowaliśmy tu przez pewien czas, dopóki nie otrzymaliśmy bezspornego potwierdzenia, że penetrujemy ruiny wielkiego starożytnego miasta.
Po raz trzeci odbyliśmy podróż, zmieniając miejsce, spodziewając się natrafić na dowody, że to autentycznie najstarsze i największe z owych trzech starożytnych miast
Aby wykorzystać czas i możliwości fizyczne, podzieliliśmy nasze siły na cztery grupy. W skład każdej z pierwszych trzech wchodził kierownik i sześciu pomocników, co stanowiło po siedmiu ludzi w każdej grupie. Miały one poruczone zadania organizowania i praktycznego prowadzenia rozkopów, przy czym każda pracowała po osiem godzin na dobę. Czwartej grupie, składającej się z pozostałej części personelu ekspedycji, była zlecona opieka nad obozem. Ja przynależałem do grupy, którą zarządzał nasz szef, a obowiązywała nas praca w godzinach od północy do ósmej rano.
Dokonawszy otwarcia pierwszego szybu, po podejściu do czwartej z podziemnych sal musieliśmy usunąć masę rumowiska, żeby i tutaj bezwarunkowo skonstatować, iż prawdziwie było to starożytne i największe z tych trzech miasto, obfitujące w rozmaite skarby.
Pewnego dnia z rana grupa rozpoczynająca pracę po naszej zmianie zakomunikowała nam, że od północnej strony podchodzą do naszego obozu jacyś jeźdźcy. Wyszedłszy na powierzchnię, zauważyliśmy, że jeźdźcy rzeczywiście kierowali się w naszą stronę, i wyglądało na to, jakby to była druga rozbójnicza banda, idąca widocznie śladami pozostawionymi przez nas. Kiedyśmy tak stali, obserwując ten zbliżający się oddział, Dżast wysunął się naprzód i stwierdził:
– Jest to jedna z bandyckich szajek, która postanowiła ograbić obóz – lecz sądzę, że się nie ma czego obawiać.
Czekaliśmy, aż się zbliżą, a oni się zatrzymali, kiedy podjechali na odległość około pięciuset jardów.
Wnet dwóch z nich podstąpiło do nas i po wymianie zwykłych powitalnych zwrotów spytali, co my tu robimy. Odpowiedziano im, że próbujemy odszukać ruiny miasta. Odrzekli, że w ogóle nie wierzą w to, cośmy powiedzieli. Przypuszczają, że szukamy złota, i oni zamierzają pozbawić nas zaopatrzenia i zapasów. Spytani, czy są upoważnieni przez rząd, odpowiedzieli, że nie uznają żadnego rządu, ponieważ są najsilniejszą bandą, a to jedyne, co ma znaczenie w tym kraju. Nie dopatrzywszy się u nas ani śladu broni palnej, mogli wnioskować, iż stanowimy znacznie większą siłę, niż świadczyły o tym oznaki zewnętrzne. Po tej wymianie zdań odjechali do bandy w celu naradzenia się i zanalizowania sytuacji.
Po niedługim czasie powrócili, przekazując polecenie, że jeżeli się poddamy dobrowolnie, to nikomu nie uczynią żadnej krzywdy, w przeciwnym zaś razie zaatakują nas i wystrzelają tych, którzy będą okazywali jakikolwiek opór. Na decyzję dali nam dziesięć minut, po czym mieli już na nas napaść bez dalszych pertraktacji bądź ostrzeżeń.
Dżast zdecydowanie odparł, że ani nie będziemy okazywać oporu, ani się nie poddamy. To, zdaje się, doprowadziło ich do wściekłości, gdyż wspiąwszy konie ostrogami i wymachując rękami pogalopowali z powrotem do bandy.
Niebawem cała banda pełnym pogalopem popędziła w naszym kierunku. Przyznam, że to mnie bardzo przestraszyło, lecz prawie natychmiast zauważyliśmy, że jesteśmy otoczeni mnóstwem bezcielesnych postaci na koniach, cwałujących wokół nas. Po chwili postacie te stały się wyraźniejsze, bardziej żywe i liczebnie jeszcze się zwiększyły. Zrozumiałe jest, że nasi goście-bandyci widzieli również to samo, czego i my byliśmy świadkami, gdyż konie ich albo były nagle zatrzymywane, lub też same stawały dęba i wbrew woli jeźdźców usiłujących zmusić je do pójścia naprzód, rzucały się do ucieczki. Pośród bandy, liczącej około siedemdziesięciu pięciu ludzi, nastąpiło dzikie zamieszanie. Konie rzucały się w lewo i prawo, i zakończyło się to paniczną, bezładną ucieczką, przy czy nasi jeźdźcy-fantomy – jakeśmy ich nazywali – zaczęli ścigać uciekających.
Kiedy już trochę ochłonęliśmy z przeżytego wrażenia, szef nasz i dwóch innych członków z naszej grupy (w tej liczbie i ja), udaliśmy się na miejsce, gdzie zatrzymał się trzon bandy, lecz żadnych innych śladów prócz tych, które pozostawili bandyci, nie stwierdziliśmy. Byliśmy tym bardziej przejęci, że ta niezwykła pomoc miała wszystkie znamiona realnej obrony, widzialnej zarówno dla nas, jak i dla bandytów, a obrońcy, co było widoczne, pojawili się ze wszystkich stron. Spodziewaliśmy się, że odnajdziemy ich ślady na piasku, podobnie jak ślady koni, na których przyjechali bandyci.
Po naszym powrocie do obozu, Dżast powiedział:
– Ci widmowi żołnierze, jak ich nazywacie, byli tylko wyobrażeniem odtworzonym na tyle realnie, że wy i bandyci mogliście ich widzieć. Słowem, zjawisko było tylko odbiciem innych wydarzeń, które mogliśmy odtworzyć tak wyraźnie, że trudno było odróżnić widziadło od rzeczywistości. Zdarzenia takie możemy odtwarzać dla samoobrony, tak samo jak i w celu obrony innych, przy czym tu nikt na tym nie ucierpiał.
W myślach i duszach bandytów zrodziła się niepewność. Wszak byłoby lekkomyślnością, by taka ekspedycja jak nasza ryzykowała tak odległą wyprawę bez żadnej ochrony. Dlatego wykorzystaliśmy to, żeby ich odstraszyć. Są oni też bardzo zabobonni i zawsze się liczą z możliwością omamienia. Ten typ ludzki jest najbardziej podatny na strach, a oni zobaczyli właśnie to, co się spodziewali zobaczyć. Gdybyśmy nie wykorzystali tego sposobu, musielibyśmy według wszelkiego prawdopodobieństwa zniszczyć wielu z tej bandy, zanim zechcieliby nas pozostawić w spokoju. A teraz już nie usłyszymy o nich więcej.
Od tej pory nie byliśmy już w ogóle przez nikogo niepokojeni.
Po zrealizowaniu wystarczającego zakresu prac wykopaliskowych, dla zorientowania się, iż te trzy miasta naprawdę istniały – zdecydowano, że należy ponownie zasypać wszystkie wykopy w celu ich zabezpieczenia przed wszelkimi wałęsającymi się bandami, które by mogły podjąć dalsze roboty wykopaliskowe, gdyż odkrycie takie spowodowałoby masową grabież skarbów. Pośród wszystkich rozbójniczych band krążą np. legendy, że te wielkie miasta były realne i że kryją w sobie bryły złota. Kiedyśmy już zakończyli prace poszukiwawcze, każdy wykop był dokładnie zasypywany, tak by nie zostały jakiekolwiek ślady, a gdybyśmy coś przeoczyli, pierwsza burza piaskowa zatrze w ogóle wszystko. Na tym obszarze pustyni piasek był lotny i stale się przemieszczał, i to jedno już bardzo utrudnia umiejscowienie owych starożytnych ruin. Niemożliwością byłoby również znalezienie przez nas którejś z tych miejscowości, bez wskazówek i pomocy naszych przyjaciół.
Powiedziano nam, że podobne ruiny istnieją na pewno także w południowej Syberii.
Nieodparte dowody wskazywały na to, że rozkwitał tutaj niegdyś wielki naród i osiągnął wysoki poziom cywilizacji. Posiedliśmy całkiem realny dowód, że narody te znały rolnictwo, górnictwo, przemysł tekstylny i związane z nimi pokrewne przemysły; umieli czytać, pisać i posiedli znajomość wszelkich nauk. Całkiem prawdopodobne, że historia tych narodów jest historią rasy aryjskiej.
Ostatniego dnia po południu, siedząc za stołem, jeden z naszych towarzyszy zapytał Emila, czy mogła być znana i napisana historia tej wielkiej rasy. Odpowiedź była twierdząca: że spoczywające pod naszym obozem miasto zawiera powszechne dowody w postaci manuskryptów, które gdyby zostały znalezione i przełożone, dałyby gruntowną wiedzę o historii tego narodu.
W tym miejscu rozmowę przerwało pojawienie się człowieka przy wejściu do namiotu i zapytującego, czy może wejść.
Zobaczywszy go, Emil, Dżast i Chander Sen powstali i pośpieszyli na spotkanie przybyłego. Po sposobie przywitania wywnioskowaliśmy, że byli z nim w bliskiej komitywie; szef nasz również wstał i się do nich przyłączył. Zauważyliśmy, że przy wejściu do namiotu przybyły się zatrzymał i przez chwilę popatrzył uważnie, a następnie spiesznie wyszedł z wyciągniętymi rękami, mówiąc:
– No, no – naprawdę niespodzianka!
Dały się słyszeć zmieszane głosy kobiet i mężczyzn, witających się z nim oraz trzema innymi, którzy za nim weszli.
Widząc to, wszyscy siedzący za stołem się podnieśli i skupili za namiotem, gdzie stała grupa nowo przybyłych czterdziestu osób. Między innymi byli tam: matka Emila, nasza gospodyni z poprzedniej (zimowej) kwatery we wsi, owa piękna dama (która przewodniczyła pamiętnemu bankietowi w domu Emila) oraz syn i córka Emila. Była to naprawdę żywa i opromieniona wesołością gromadka, której widok wywołał w nas wspomnienia naszych spotkań i rozmów w ubiegłych miesiącach.
Zdziwienie z powodu takiej nieoczekiwanej wizyty było ogromne i nie tailiśmy tego. Lecz najbardziej się dziwili przyjaciele, którzy się po drodze przyłączyli do naszej ekspedycji. Kiedy spojrzeliśmy na nich, zauważyliśmy, że ich zdumienie nie miało granic. Nie widzieli oni dotąd takich nagłych pojawień i zniknięć, jakich my byliśmy nieraz świadkami, a w ciągu trudnej ekspedycyjnej pracy i ciągłych zajęć po prostu nie przychodziło nam do głowy, by im cośkolwiek opowiadać prócz oderwanych epizodów. Przybycie gości, jakby z jasnego nieba, po prostu zupełnie ich oniemiało.
Zrozumiałe jest, żeśmy się tym serdecznie bawili na ich rachunek. Skoro już spełniono wzajemne przedstawienia i powitania, członek naszej grupy, odpowiedzialny za sprawy gospodarstwa obozowego i zaopatrzenia, odszukał Emila i naszego szefa, i z nieukrywanym wyrazem godnej ubolewania bezradności, powiedział:
– I jak ja nakarmię tych ludzi?! Nasze zaopatrzenie jeszcze nie zostało uzupełnione, a ponieważ już poczyniono przygotowania do wymarszu w drogę powrotną, więc prowiantu dla nas samych pozostało zaledwie na dzisiaj i na jutrzejsze śniadanie.
Analizując to zagadnienie, wszyscy byli tego samego zdania i potwierdzili, że tak istotnie było.
Kierownik przyłączonej do nas ekspedycji, przypadkowo usłyszał część tej rozmowy i również podszedł do nich. Usłyszałem go zapytującego:
– Na Boga! Skądże się zjawili ci ludzie?
Na to szef nasz spojrzał na niego z uśmiechem i odpowiedział:
– Trafił pan w samo sedno, panie Ray – oni istotnie przyszli prosto z nieba. Niech pan tylko spojrzy, proszę, wszak nie widać nigdzie żadnych środków lokomocji.
A Ray zauważył:
– Rzecz, która najbardziej mnie zdumiewa, to jest, iż nie widzę u nich żadnych skrzydeł. Ale ponieważ nie mają skrzydeł, przeto powinniśmy byli usłyszeć przynajmniej upadek, gdyby lądowali na piasku, tym bardziej że jest ich taka znaczna liczba – a tymczasem myśmy nawet i tego nie słyszeli. Musimy więc dojść do wniosku, że pana przypuszczenie tym razem jest słuszne i zupełnie logiczne.
Emil, zwracając się do rozmówców powiedział, że dla zmniejszenia obaw gospodarza pozostawałoby mu tylko uczynić gościom wymówkę z powodu nie zabrania przez nich swego prowiantu.
To bardzo skonsternowało naszego intendenta i odrzekł, że bynajmniej nie miał zamiaru stawiać tego zagadnienia tak niedelikatnie, lecz fakt faktem, iż nie starczy żywności dla wszystkich. Do rozmowy włączyli się goście, śmiejąc się wesoło z tego powodu, co na domiar utrapień, jeszcze bardziej zmieszało naszego gospodarza.
Wówczas matka Emila powiedziała, że nie ma żadnego powodu do niepokoju ani przejmowania się takim drobiazgiem. Jednocześnie gospodyni nasza i piękna dama wtrąciły się, deklarując chętną pomoc w przygotowaniu wieczerzy, a zarazem wzięły to na swoją odpowiedzialność, ponieważ całkowicie były świadome swego udziału w naszym dzisiejszym posiłku. To wybawiło z kłopotu naszego amfitriona i chętnie się zgodził na propozycję takiej wyręki.
Dzień miał się już ku końcowi. Był to jeden z tych dni na Gobi, kiedy pogoda w jednej chwili pieści ziemię, a za parę sekund zmienia scenę w piekło bezlitosnej furii. Każdy użyteczny brezent był rozciągnięty i umocowany na piasku poza namiotem. Obcemu człowiekowi miejsce to mogłoby się wydawać wesołym wycieczkowym obozem, którym właściwie mówiąc, w tej chwili i był. Gdy brezenty zostały rozesłane, wyniesiono i ustawiono na nich skrzynie wraz z zawartością; posługiwano się nimi w celu gotowania i przyrządzania obozowego jedzenia. Następnie cała kompania zebrała się i usiadła wokoło.
Obserwując członków dołączonej niedawno ekspedycji, widzieliśmy nieschodzące z ich twarzy wyrazy zdziwienia i wątpliwości. Kierownik Ray zajrzał do skrzyni i zauważył, że jeżeli trafnie określił ilość znajdującego się w nich pożywienia i jeżeli ma to (bez uzupełnienia) wystarczyć do nakarmienia takiej licznej kompanii – to on szeroko wytrzeszczy oczy przy dokonaniu się cudu.
Słysząc to jeden z członków naszej grupy powiedział:
– Niech pan już szeroko otwiera oczy właśnie na to, co pan chce zobaczyć.
Wtedy szef nasz wtrącił uwagę:
– Już dziś dwa razy powiedział pan prawdę, panie Ray.
W tym czasie obie damy zaczęły wykładać ze skrzyń potrawy na talerze, napełniając każdy z nich kolejno, póki wszyscy wokoło nie zostali jednakowo obficie obdzieleni.
Widząc to, Ray stawał się coraz bardziej niespokojny, a kiedy postawiono przed nim jego talerz, on odsunął go napomykając, że zadowoliłby się o wiele mniejszą porcją jedzenia.
Ale gospodyni nasza go zapewniła, że nie potrzebuje żywić żadnych obaw, gdyż jedzenia starczy dla wszystkich.
Kiedy już wszystkie talerze zostały napełnione, Ray znów zajrzał do skrzyń, a stwierdziwszy, że ich zawartość wcale się nie zmniejszyła, wstał i powiedział:
– Ryzykuję być niedelikatnym, źle wychowanym, naruszycielem granic przyzwoitości, lecz pozwolę sobie zapytać, czy mogę usiąść obok tych trzech pań, gdyż przyznaję się w zupełności, iż ciekawość moja tak żywo została rozbudzona, że nie mogę przełknąć ani kawałeczka jedzenia.
Damy odpowiedziały, że widziałyby w tym tylko akt uprzejmości, gdyby zechciał usiąść obok nich. Wówczas Ray przeszedł i usiadł na skraju brezentu pomiędzy matką Emila a piękną damą.
W tym czasie ktoś poprosił o chleb. Był tylko jeden kawałek na wieku skrzyni zastępującej tacę, więc piękna dama wyciągnęła ręce i prawie natychmiast pojawił się w nich duży bochenek chleba, który podała gospodyni, a ta zaczęła go krajać według potrzeby. Obserwując to, Ray wstał i zapytał, czy mógłby obejrzeć ten chleb. Gdy mu go podano, przez chwilę oglądał go dokładnie, a potem oddał. Zauważyliśmy, że był tym bardzo przejęty. Odstąpił na kilka kroków, znów wrócił i zwracając się wprost do pięknej damy, powiedział:
– Nie chciałbym się okazać natrętem, lecz to tak zmąciło moje myśli, że się nie mogę się powstrzymać, by nie zadać pani pytania.
Dama się skłoniła i odrzekła, że wolno mu zadawać wszelkie pytania, jakie sobie życzy, a ona się postara na nie odpowiedzieć – więc Ray zapytał:
– Czy zechce mi pani powiedzieć, że oznacza to, iż jest w stanie, nie uznając żadnych praw przyrody – a przynajmniej tych, które my znamy – bez najmniejszego wysiłku zdobywać czy otrzymywać chleb z niewidzialnego i niepojętego magazynu?
Na to dama odparła:
– Dla nas magazyn ów nie jest niewidzialny, lecz zawsze dostępny i stale widoczny.
Spostrzeżono wówczas, że chleb pokrajany i przygotowany przez naszą gospodynię nie ubywał. Ray się uspokoił nieco i znowu usiadł na swoim miejscu, a dama mówiła dalej:
“Zechciejcie tylko i wy poznać, że tragedia życia Jezusa skończyła się z ukrzyżowaniem, że radość życia Chrystusowego zaczęła się ze zmartwychwstaniem i że celem każdego życia powinno być raczej zmartwychwstanie, a nie ukrzyżowanie. W ten sposób wszyscy mogą pójść w jego ślady i wstąpić w bardziej pełne w nich – życie Chrystusa. Czy możecie wymyśleć radośniejsze i bogatsze życie, niż być w jedności z tą potężną siłą – z siłą Chrystusa wewnątrz? Tu jesteście w stanie uświadomić sobie, że byliście otworzeni, by mieć władzę nad każdą formą i myślą, nad słowem bądź sytuacją. Wiodąc takie życie, będące wypełnieniem każdego szczegółu, zobaczycie, że jest to prawdziwe, ścisłe i oparte na wiedzy życia.
Jezus pomnożył kilka chlebów i ryby, które miał mały chłopiec, wpierw, nim był w stanie obficie nakarmić mnóstwo ludzi. Zauważcie, proszę, że on rozkazał im usiąść w kolejności, w oczekującej postawie i gotowości do otrzymania pożywienia w dużej ilości. Jeżeli chcecie znaleźć radość i zadowolenie w życiu Jezusa, powinniście wypełniać prawo jego życia, działając w harmonii z jego ideałami. Nie musicie się zastanawiać i niepokoić o to, jak będziecie nakarmieni. Gdyby Jezus dopuścił taki niepokój, rzesza nigdy nie byłaby nakarmiona. Lecz zamiast tego on spokojnie błogosławił, wznosząc dziękczynienie za to, co posiadał, i żywność pomnożyła się w takiej mierze, by zaspokoić każdą potrzebę.
Życie nie było trudnym problemem, dopóki się człowiek nie wyrzekł posłuszeństwa i posłuchu wewnętrznemu głosowi. Kiedy powróci i się nauczy znowu słuchać tego tajemniczego wewnętrznego głosu, wówczas przestanie pracować w celu zdobywania środków do życia, a zacznie pracować dla radości tworzenia. On wkroczy w radość tworzenia i będzie tworzył prawem Pańskim, czyli słowem Boga. Przez Jego słowo się dowie, że może bytować we wszechmiłującej i wszechosłaniającej substancji Boga, i realizować każdy ideał, który odbija w swych myślach. Tą drogą, krok za krokiem, Jezus się podnosił do wyżyn i dowiódł przewagi Chrystusa w sobie nad ograniczonym pojęciem śmiertelnej myśli. Kiedy się to realizuje, praca staje się radosną cechą tej istoty. Jezus dowiódł, że jedynie radosne jest prawdziwie duchowe życie. Był on owiany dostojeństwem i sławą dzięki swemu zwycięstwu. Jednakże zwycięstwo to uczyniło go wolnym, na podobieństwo małego dziecka.
Choć świat jest niezupełnie przebudzony w swym pragnieniu, to jednak tego właśnie pragnienia radości i wielkiego błogosławieństwa szuka. Człowiek może szukać zadowolenia w osiągnięciu osobistych celów, nie zwracając uwagi na prawo, które powiada, że on traci to, czego szuka dla osobistej wygody. Lecz tracąc, dowie się niebawem, że postradanie osobistych osiągnięć oznacza właśnie duchowe podnoszenie: Zatem urzeczywistnia on przy tym tylko to, co nosi określenie: ťkoniec ludzkiego stanowi dobre zdarzenie dla boskiegoŤ.
Chciejcie wiedzieć, że dano wam prawo korzystania z każdego dobrego i doskonałego daru bożego i powinniście się przygotować do otrzymania tych darów przez poznanie Boga jako waszej boskiej natury. Jeżeli się odłączycie od Boga w myśli, oddzielicie się od Niego także w przejawieniu. Dlatego, żeby wejść całkowicie w radość życia, musicie szukać życia i radości, ponieważ pełnią życia i radości jest właśnie to, co życie daje całej ludzkości.
Prawa dla założenia królestwa bożego na Ziemi – z którymi nauczając, zapoznawał Jezus i któreście w małym zakresie widzieli zastosowane w rzeczywistości – są ścisłe i oparte na wiedzy. Będąc Synem i podobieństwem Boga, człowiek posiada wewnątrz siebie prawdziwego Ducha Bożego, swego Ojca. Człowiek jest w stanie rozróżniać i posługiwać się prawami swego stwórczego rodzica i – jeśli tylko zechce – kierować je do pełnego działania w świecie swych interesów".
To wyraziwszy, oznajmiła, że będą bardzo radzi i chętnie odpowiedzą na każde pytanie, jakie będzie im zadane.
Ray odrzekł, że nie ma już żadnych pytań, gdyż jest nazbyt głęboko poruszony tym wszystkim, by czuć chęć do zadawania pytań. Chciałby po prostu nad tym porozmyślać. Po chwili jednak dodał, że ma kilka myśli, które pragnąłby wypowiedzieć, i się spodziewa, iż one nie dotkną osobiście nikogo, ponieważ w żadnym wypadku, to nie jest bynajmniej jego zamiarem.
– Przybyliśmy tu – wyjaśniał Ray – z zamiarem odnalezienia miejsca istnienia narodu, który wymarł bardzo dawno i zniknął. Zamiast tego napotykamy tu żywy naród z najbardziej dziwnym i aktywnym życiem, niż to może być przez nas pojęte. Gdyby te fakty, któreśmy oglądali, mogły być rozgłoszone za granicą, przekonalibyście się, że cały świat padłby do waszych stóp.
Na to wszystkie trzy damy wyraziły sprzeciw, że bynajmniej nie chcą, by świat padał im do nóg, natomiast bardzo pragnęłyby widzieć całą ludzkość przypadłą do stóp Boga. Dowodziły one przy tym, że ludzkość ma aż nazbyt różnych bożków, że ideałem są rzeczywiste potrzeby.
W tym momencie wszyscy goście, za wyjątkiem jednego, który pierwszy pojawił się przy wejściu do namiotu, powstali oznajmiając, że czas im w drogę. Po serdecznych uściskach dłoni, życzeniach powodzenia i zaproszeniach odwiedzenia ich w każdym czasie, wszyscy nagle znikli – w taki sam sposób, jak się pojawili – pozostawiając Raya i jego grupę z oczami wytrzeszczonymi na to miejsce, gdzie przed chwilą jeszcze goście ci się znajdowali. Po chwilowej przerwie Ray indagował pozostałego z gości o jego imię. Ten mu się przedstawił jako Bagget Irand.
Wtedy Ray skonstatował:
– Czy może zechce mi pan powiedzieć, iż wy realnie jesteście zdolni przychodzić i odchodzić według życzenia, bez żadnych fizycznych środków lokomocji – jak tego byliśmy świadkami przed chwilą – lekceważąc wszystkie nam znane prawa fizyczne?
Na to Bagget Irand odpowiedział:
– My bynajmniej nie lekceważymy żadnego prawa, podobnie jak nie negujemy jakiegokolwiek ludzkiego bądź boskiego prawa. Całe nieszczęście w tym, że wy ich nie widzicie, a więc i nie wierzycie. My natomiast je widzimy, znamy, wierzymy i jesteśmy w stanie się nimi posługiwać.
Kiedy rozwiniecie swą świadomość – by wiedzieć, widzieć i tak samo się nimi posługiwać – wówczas zrozumiecie, że prawo, które my stosujemy, jest określone i doskonalsze do powszechnej realizacji przez ludzkość, niż ograniczone prawa znane i wykorzystywane przez was. Nadejdzie dzień, kiedy zrozumiecie, że zaledwie dotknęliście powierzchni ludzkich możliwości. My zawsze jesteśmy gotowi wam pomagać wszelkimi sposobami, w miarę możności.
Chander Sen powiedział, że ten przyjaciel przyszedł zaprosić nas, byśmy w powrotnej drodze odwiedzili jego wieś, ponieważ tamtędy droga by była krótsza i podróż o tej porze roku mogłaby być skrócona o dzień. Zaproszenie to zostało chętnie przyjęte i Bagget Irand zakomunikował nam, że tam powróci razem z nami. Później się wyjaśniło, że on był potomkiem niegdyś świetnie prosperującego narodu, zaludniającego obszar Gobi.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl