harryp14

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Rozdział czternasty

Niewybaczalne klątwy (przekleństwa???)



Następne dwa dni upłynęły bez większych incydentów, jeżeli
nie liczyć szóstego rozbitego kociołka Neville'a na
eliksirach. Profesor Snape, który podczas lata osiągnął
kolejne stopnie okrucieństwa, dał Neville'owi szlaban, a
Neville wrócił stamtąd w stanie zupełnego załamania
nerwowego, będąc zmuszonym do wypatroszenia bęczki kolczastych
(rogatych??) ropuch.

- Wiesz, dlaczego Snape jest w takim podłym nastroju? - zapytał
Ron Harrego, przyglądając się Hermionie uczącej Neville'a
Zaklęcia Wyszukującego, by usunąć żabie wnętrzności spod
paznokci.

- Tak. - odparł Harry - Moody.

Wszyscy wiedzieli, że Snape naprawdę chciał dostać posadę
nauczyciela obrony przed czarną magią, a to nie udało mu się
czwarty rok z rzędu. Snape nie cierpiał wszystkich poprzednich
nauczycieli tego przedmiotu i okazywał to bardzo wyraźnie, ale
teraz był dziwnie ostrożny w okazywaniu niechęci Moody'emu.
Właściwie, ilekroć Harry widział ich razem, - na posiłkach,
kiedy mijali się na korytarzu - miał wrażenie, że Snape
wyraźnie unika wzroku Moody'ego, magicznego, czy nie.

- Myślę, że Snape się go trochę boi - powiedział Harry po
namyśle

- Wyobraź sobie, że Moody zamienia Snape'a w kolczastą
ropuchę - powiedział Ron rozmarzonym tonem - i odbija go od
ścian po całym lochu...

Wszyscy Gryfoni z czwartego roku z taką niecierpliwością
oczekiwali piewszej lekcji Moody'ego, że ustawili się w kolejce
przed drzwiami klasy zanim nawet zadzwonił dzwonek. Jedyną
osobą, której brakowało, była Hermiona, która pojawiła się
na miejscu tuż przed lekcją.

- Byłam w...-

- ...bibliotece - dokończył za nią Harry - Szybko, musimy
zająć dobre miejsca.

Rzucili się na trzy krzesła tuż przed stołem nauczyciela,
wyjęli egzeplarze "Czarnych Sił: podręcznik do
samoobrony" i czekali w nienormalnej ciszy. Wkrótce
usłyszeli na korytarzu stukającą nogę Moody'ego; Moody
wszedł do klasy, wyglądając tak dziwnie i przerażająco, jak
zawsze. Dojrzeli jego drewnianą nogę, wystającą spod za
rąbka szaty.

- Możecie od razu je odłożyć - oznajmił im, podchodząc do
biurka i siadając - Te książki. Nie będą wam potrzebne.

Włożyli książki z powrotem do toreb, a Ron rzucił Harremu
podekscytowane spojrzenie.

Moody wyjął dziennik, odrzucił czuprynę siwych włosów ze
swojej pokiereszowanej twarzy i zaczął wyczytywać nazwiska,
przesuwając normalnym okiem po liście, podczas gdy jego
magiczne oko kręciło się po klasie, zatrzymując się na
każdym uczniu, kiedy on lub ona odpowiadał.

- No dobrze - zaczął, kiedy ostatnia osoba zaznaczyła swoją
obecność - Dostałem list o tej klasie od profesora Lupina.
Wygląda na to, że macie zupełnie dobre podstawy w złośliwych
magicznych stworzeniach - przerabialiście zwodniki, czerwone
kapturki, wodniki kappa, druzgotki i wilkołaki, zgadza się?

Kilka osób mruknęło na znak potwierdzenia.

- Ale jesteście zapóźnieni - bardzo zapóźnieni - w
klątwach. - ciągnął Moody - Jestem tutaj, by przybliżyć
wam, co czarodzieje mogą zrobić sobie nawzajem. Mam rok, by
nauczyć was, jak radzić sobie z czarną...-

- Co, nie zostanie pan dłużej? - wyrwało się Ronowi

Magiczne oko Moody'ego zatrzymało się na Ronie; Ron wyglądał
na niezwykle przerażonego, ale po chwili Moody uśmiechnął
się - Harry po raz pierwszy zobaczył uśmiech na jego twarzy. W
efekcie jego pocięta twarz stała się jeszcze bardziej
wykrzywiona, ale mimo wszystko była to pewna ulga, wiedzieć,
że potrafi zdobyć się na coś tak przyjaznego, jak uśmiech.
Ron wyraźnie odetchnął.

- Ty będziesz synem Arutra Weasley'a? - powiedział - Twój
ojciec wybawił mnie z bardzo trudnej sytuacji kilka dni temu...
tak, zostaję tylko ten jeden rok. Specjalna przysługa dla
Dumbledore'a... jeden rok, a potem powrót na moją cichą
emeryturę.

Zaniósł się ochrypłym śmiechem, potem zatarł ręce i
zaczął:

- A więc - od razu do rzeczy. Klątwy. Występują w wielu
formach i odmianach. Teraz, według Ministerstwa Magii, mam
nauczyć was przeciwstawnych klątw i zostawić to tak. Nie
powinienem pokazywać wam, jak wyglądają nielegalne,
czarnoksięskie klątwy, dopóki nie będziecie w szóstej
klasie. Podobno nie jesteście dostatecznie dojrzali aż do
tamtej pory. Ale profesor Dumbledore ma lepsze zdanie o waszych
nerwach, uważa, że sobie poradzicie, a ja sądzę, że im
prędzej dowiecie się co i jak, tym lepiej. Jak macie obronić
się przed czymś, czego nigdy nie widzieliście na oczy?
Czarodziej, który zamierza zaatakować was nielegalną klątwą,
na pewno nie wytłumaczy wam, co będzie robił. Nie zrobi tego
przyjemnie i grzecznie. Musicie być przygotowani. Musicie być
czujni i nieufni. Musicie odłożyć to, panno Brown, kiedy
mówię.

Lavender podskoczyła i zaczerwieniła się. Właśnie
pokazywała Parvati pod biurkiem swój gotowy horoskop.
Najwyraźniej magiczne oko Moody'ego mogło widzieć przez
solidne drewno, tak jak przez tył jego głowy.

- Więc... kto wie, które klątwy są najbardziej ścigane przez
czarodziejskie prawo?

Kilka drżących rąk podniosło się do góry, włączając w to
Rona i Hermiony. Moody wskazał na Rona, choć jego magiczne oko
wciąż obserwowało Lavender.

- Ee... - zaczął niepewnie Ron - tata opowiadał mi jednej z
nich... nazywa się Klątwa Imperiusa, czy coś takiego...

- Aa, tak - odparł Moody, jakby z wdzięcznością - Twój tata
powinien ją dobrze znać. Przysporzyła Ministerstwu mnóstwa
kłopotów pewnego razu, ta klątwa.

Moody podniósł się ciężko, otworzył szafkę swojego biurka
i wyjął szklany słój. Trzy duże, czarne pająki obijały
się o jego ściany, próbując się wydostać. Harry poczuł,
jak Ron lekko się odsuwa - wiadomo było, że nie cierpi
pająków.

Moody sięgnął do słoja, złapał jednego z pająków i
położył go na swojej dłoni, tak, że wszyscy mogli go
widzieć. Potem skierował na niego swoją różdżkę i
mruknął "Imperio!"

Pająk zsunął się z dłoni Moody'ego na kawałek jedwabiu (?)
i zaczął bujać się w przód i w tył, jak na trapezie.
Wyprężał przy tym swoje nogi, potem zrobił salto, spadł z
materiału i wylądował na biurku, gdzie wykonał kilka
przewrotów. Moody podniósł różdżkę i pająk stanął na
dwóch tylnych nogach i wykonał coś, co z pewnością miało
być stepowanym tańcem. Wszyscy zanosili się od śmiechu -
wszyscy oprócz Moody'ego.

- Myślicie, że to jest śmieszne? - zagrzmiał - Spodobałoby
się wam, gdybym zrobił to któremuś z was?

Śmiech umilkł niemal natychmiast.

- Absolutna kontrola - ciągnął Moody cicho, kiedy pająk
zwinął się w kłębek i zaczął turlać się w tę i z
powrotem po biurku - Mógłbym zmusić go do wyskoczenia przez
okno, utopienia się, rzucenia się w jedno z waszych gardeł...

Ron wzdrygnął się.

- Lata temu mnóstwo czarodziejów i czarownic było pod
kontrolą Klątwy Imperiusa. - mówił Moody, a Harry był pewny,
że miał na myśli czasy, gdy Voldemort był w pełni sił -
Sporo roboty dla Ministerstwa, ustalić, kto był zmuszany, a kto
robił wszystko z własnej woli.

- Klątwa Imperiusa może być zwalczona i nauczę was, jak, ale
potrzeba do tego wielkiej siły charakteru, a nie wszyscy ją
mają. Lepiej unikajcie jej, jeżeli możecie. NIEUSTANNA
CZUJNOŚĆ! - warknął, a wszyscy podskoczyli

Moody podniósł wykonującego fikołka pająka i wrzucił go z
powrotem do słoja. - Ktoś zna jeszcze jedną? Inną nielegalną
klątwę?

Ręka Hermiony jeszcze raz uniosła się w powietrze, a także,
ku małemu zaskoczeniu Harrego, ręka Neville'a. Jedynym
przedmiotem, z którego Neville zwykle miał jakieś dodatkowe
wiadomości, było zielarstwo, jego ulubiony przedmiot. Neville
wyglądał na zaskoczonego własną śmiałością.

- Tak? - zapytał Moody, kierując swoje magiczne oko na
Neville'a

- Jest taka jedna... Klątwa Cruciatusa... - powiedział Neville,
cichym, ale zdecydowanym głosem.

Moody spojrzał bardzo uważnie na Neville'a, tym razem oboma
oczyma.

- Masz na nazwisko Longbottom? - zapytał, opuszczając swoje
magiczne oko na listę w dzienniku.

Neville nerwowo kiwnął głową, ale Moody już o nic nie
pytał. Zwracając się znowu do klasy, wyciągnął ze słoja
kolejnego pająka i postawił go na blacie biurka, gdzie ten
stanął bez ruchu, najwyraźniej zbyt przerażony, by się
ruszyć.

- Klątwa Cruciatusa. - zaczął Moody - Musi być nieco
większy, żebyście złapali sens - powiedział, wskazując
różdżką pająka. "Engorgio!"

Pająk urósł w oczach. Był teraz większy od tarantuli.
Porzucając wszelki wstyd , Ron popchnął swoje krzesło
najdalej jak mógł od biurka Moody'ego.

Moody wolno podniósł swoją różdżkę, skierował ją na
pająka i mruknął "Crucio!". Nogi pająka
natychmiast złożyły się wzdłuż jego ciała; pająk zwinął
się i zaczął skręcać się straszliwie, wiercąc się na
boki. Nie wydał żadnego dźwięku, ale Harry był pewny, że
gdyby mógł, teraz krzyczałby z bólu. Moody nie odłożył
różdżki, a pająk zaczął trząść się i przewracać coraz
gwałtowniej-

- Proszę przestać! - odezwała się Hermiona drżącym głosem.

Harry spojrzał na nią - patrzyła nie na pająka, ale na
Neville'a; Harry, podążając za jej wzrokiem, zobaczył, że
dłonie Neville'a były zaciśnięte na biurku aż do białości
kostek, a oczy szeroko otwarte i przerażone.

- Reducio! - mruknął Moody, a pająk skurczył się do
swojego normalnego rozmiaru. Włożył go z powrotem do słoja.

- Ból - powiedział Moody miękko - Nie potrzeba thumbscrews [coś
do łamania stawów] ani noży, by torturować kogoś,
jeżeli zna się Klątwę Cruciatusa... ta też była bardzo
popularna w swoim czasie.

- Dobrze... jeszcze jakieś?

Harry rozejrzał się. Z twarzy kolegów domyślał się, że
wszyscy zastanawiali się, co stanie się z ostatnim pająkiem.
Ręka Hermiony drżała nieco, kiedy podnosiła ją po raz
trzeci.

- Tak? - zapytał Moody, spoglądając na nią

- Avada Kedavra - wyszeptała Hermiona

Kilka osób, w tym Ron, spojrzało na nią niepewnie.

- Aa, - zaczął Moody, znowu uśmiechając się lekko - Tak,
ostatnia i najgorsza. Avada Kedavra... zabijająca klątwa.

Włożył rękę do słoja, a trzeci pająk zaczął gorączkowo
biegać dookoła, a potem rozpłaszczył się przy ścianie,
próbując uniknąć palców Moody'ego, jakby wiedział, co
nadchodzi, w końcu jednak i on wpadł. Moody postawił go na
blacie biurka i podniósł różdżkę. Harry poczuł nagły
ostrzegawczy dreszcz.

- Avada Kedavra! - ryknął Moody

Błysnęło zielone światło i usłyszeli jakby podmuch wiatru
za jakimś wielkim, niewidzialnym przedmiotem, unoszącym się w
powietrze - pająk natychmiast przewrócił się na grzbiet,
niezraniony, ale z pewnością martwy. Kilka dziewcząt na
przedzie krzyknęło; Ron odsunął się najdalej jak mógł i
prawie przewrócił się z krzesłem, kiedy pająk poślizgnął
się w jego kierunku.

Moody zrzucił martwego pająka na podłogę

- Niemiłe - powiedział spokojnie - Nieprzyjemne. I nie ma
żadnej przeciwstawnej klątwy. Nie można jej zablokować.
Jedyna znana osoba, która to kiedykolwiek przeżyła siedzi
dokładnie naprzeciwko mnie.

Harry poczuł, że się czerwieni, kiedy oczy Moody'ego (oba)
spotkały się z jego własnymi. Czuł, że wszyscy inni też
się na niego patrzą. Harry wpatrywał się w czystą tablicę,
jakby fascynował się tym widokiem, ale naprawdę wcale jej nie
widząc.

A więc tak zginęli jego rodzice... tak samo, jak ten pająk.
Czy też mieli żadnych ran? Czy tylko zobaczyli zielone
światło i usłyszeli podmuch śmierci, zanim życie uciekło z
ich ciał?

W ciągu ostatnich trzech lat Harry setki razy wyobrażał sobie
śmierć rodziców, odkąd dowiedział się, że zostali
zamordowani, odkąd dowiedział się, co stało się tamtej nocy:
jak Glizdogon zdradził ich Voldemortowi, który przybył szukać
ich w ich domku. Jak Voldemort najpierw zabił ojca Harrego. Jak
James Potter próbował go odciągnąć, kiedy krzyknął do
żony, by wzięła Harrego i uciekła... i jak Voldemort
zwrócił się do Lily Potter, rozkazał jej się odsunąć,
żeby mógł zabić Harrego... jak ona błagała go, by zabił
ją w zamian i odmówiła odsłonięcia syna... i Voldemort
zamordował też ją, zanim skierował swoją różdżkę na
Harrego...

Harry znał te szczegóły, ponieważ słyszał głosy rodziców,
kiedy walczył z Dementorami rok temu - to była właśnie
straszliwa moc Dementorów: zmuszali swoje ofiary do powrotu do
najgorszych wpomnieć ze swojego życia i pogrążenia się w
rozpaczy...

Moody znowu coś mówił, ale Harremu wydawało się, że jest
bardzo daleko. Z wielkim wysiłkiem wrócił do rzeczywistości i
zmusił się do skupienia na słowach Moody'ego.

- Avada Kedavra potrzebuje bardzo potężnej dawki magii -
moglibyście wszyscy teraz wyjąć swoje różdżki, wskazać na
mnie i wypowiedzieć te słowa, i wątpie, czy dałoby to coś
więcej niż krwawienie z nosa. Ale to nieważne. Nie jestem tu
po to, by jej was nauczyć.

- Teraz, skoro nie ma przeciwstawnej klątwy, czemu wam ją
pokazuję? Ponieważ musicie wiedzieć. Musicie być świadomi
tego, co najgorsze. Nie chcę, żebyście kiedyś znaleźli się
w takiej sytuacji nic nie wiedząc. NIEUSTANNA CZUJNOŚĆ! -
ryknął, a cała klasa podskoczyła

- Teraz... te trzy klątwy - Avada Kedavra, Imperiusa i
Cruciatusa - są znane jako Niewybaczalne Klątwy. Użycie
którejkolwiek z nich na ludzkiej istocie wystarcza, by zarobić
dożywocie w Azkabanie. To jest to, czemu musicie stawić czoło.
To jest to, z czym będę was uczył walczyć. Musicie być
świadomi. Musicie być gotowi. Ale najważniejsze, musicie
ćwiczyć ciągłą, nieustanną czujność! Teraz
wyciągnijcie swoje pióra... przepiszcie to...

Spędzili resztę lekcji robiąc notatki o każdej z
Niewybaczalnych Klątw. Nikt nie odezwał się ani słowem
dopóki nie zadzwonił dzwonek - ale kiedy Moody ich zwolnił i
kiedy opuścili salę, rozpętała się prawdziwa burza rozmów .
Większość mówiła o klątwach z wielkim respektem -
"Widziałeś to...? I kiedy go zabił... tak po
prostu..."

Rozmawiali o lekcji, pomyślał Harry, jakby to był jakiś
niezwykły pokaz, ale dla niego nie było to szczególnie zabawne
- jak również nie było dla Hermiony.

- Pospieszcie się - powiedziała nerwowo do Harrego i Rona

- Tylko nie znowu ta głupia biblioteka - jęknął Ron

- Nie - odparła Hermiona ostro, przepychając się pod ścianę
- Neville.

Neville stał samotnie na środku korytarza, patrząc się na
kamienną ścianę naprzeciwko niego z tą samą przerażoną
miną, którą przybrał, kiedy Moody zademonstrował Klątwę
Cruciatusa.

- Neville? - zaczęła Hermiona delikatnie

Neville odwrócił się.

- O cześć. - powiedział znacznie wyższym głosem niż zwykle
- Fascynująca lekcja, prawda? Ciekawe, co na obiad, ja..-
umieram z głodu, a wy?

- Neville, wszystko w porządku? - zapytała Hermiona

- Och, tak czuję się świetnie - trajkotał Neville, tym samym,
wysokim głosem - Bardzo fascynujący obiad - to znaczy lekcja -
Co do jedzenia?

Ron rzucił Harremu przestraszone spojrzenie.

- Neville, co...-

Ale wtedy usłyszeli za sobą dziwne stukanie i odwrócili się,
by zobaczyć profesora Moody'ego, człapiącego do nich. Wszyscy
4 zamilkli, obserwując go z niepokojem, ale kiedy się odezwał,
zrobił znacznie przyjemniejszym głosem, niż słyszeli
wcześniej.

- W porządku, synu - zwrócił się do Neville'a - Dlaczego nie
wpadniesz do mojego gabinetu? Moglibyśmy wypić filiżankę
herbaty...

Neville wyglądał na jeszcze bardziej przerażonego perspektywą
wypicia herbaty z Moodym. Nie poruszył się, ani nie odezwał.

Moody zwrócił swoje magiczne oko na Harrego - Dobrze się
czujesz, Potter?

- O tak - odparł Harry buntowniczo

Błękitne oko Moody'ego zadrżało lekko, kiedy egzaminowało
Harrego.

Potem powiedział - Musicie wiedzieć. To może jest okrutne, ale
musicie wiedzieć. Nie ma sensu udawać... a więc...
chodź, Longbottom. Mam kilka książek, które mogą cię
zainteresować.

Neville spojrzał błagalnie na Harrego, Rona i Hermionę, ale
oni nic nie powiedzieli, więc Neville nie miał wyboru i
pozwolił poprowadzić się przez dłoń Moody'ego,
spoczywającą na jego ramieniu.

- Niby po co to było? - zapytał Ron, podążając wzrokiem za
Moodym i Nevilem, znikającymi za zakrętem.

- Nie wiem - odparła zamyślona Hermiona

- Niezła lekcja, co? - powiedział Ron do Harrego, kiedy ruszyli
do Wielkiej Sali - Fred i George mieli rację, prawda? On
naprawdę zna się na rzeczy, Moody. Kiedy zrobił tę Avada
Kedavrę, i ten pająk po prost umarł, po prostu wyzionął
ducha...-

Ron nagle zamilkł, widząc minę Harrego i nie odzywał się,
dopóki nie dotarli do Wielkiej Sali, gdzie zaproponował
rozpoczęcie prac nad przepowiedniami dla profesor Trelawney już
dziś wieczorem, ponieważ zajmie im to wiele godzin.

Hermiona nie włączyła się do ich rozmów podczas obiadu,
tylko jadła niezwykle szybko, a potem znowu pobiegła do
biblioteki. Harry i Ron udali się do Wieży Gryffindoru, a
Harry, który nie mógł myśleć o niczym innym podczas obiadu,
sam zaczął temat Niewybaczalnych Klątw.

- Czy Moody i Dumbledore nie będą mieli kłopotów, jeżeli w
Ministerstwie dowiedzą się, że widzieliśmy te klątwy? -
zapytał Harry, kiedy podeszli do Grubej Damy

- Tak, możliwe - odparł Ron - Ale Dumbledore zawsze robi
wszystko po swojemu, a Moody ma tam kłopoty już od lat, jak
sądzę. Najpierw atakuj, potem zadawaj pytania, to jego dewiza -
spójrz tylko na te kosze na śmieci. Nonsens.

Gruba Dama odsunęła się, by ukazać wnętrze pokoju
wspólnego, który jak zwykle był zatłoczony i gwarny.

- Weźmiemy nasze wróżbiarskie rzeczy? - powiedział Harry

- Tak myślę. - jęknął Ron

Wpięli się do dormitorium, by przenieść książki i wykresy,
i zastali tam Neville'a, samego na swoim łóżku, czytającego
jakąś książkę. Wyglądał znacznie spokojniej, niż pod
koniec lekcji Moody'ego, choć wciąż niezupełnie normalnie.
Jego oczy były raczej czerwone.

- W porządku, Neville? - zagadnął Harry

- O tak - odparł Neville - Czytam książkę, którą pożyczył
mi profesor Moody...

Podniósł księgę: "Magiczne śródziemnomorskie
rośliny wodne i ich właściwości".

- Najwyraźniej profesor Sprout powiedział profesorowi
Moody'emu, że jestem dobry z zielarstwa - oznajmił Neville. W
jego głosie była nutka dumy, jaką Harry bardzo rzadko
słyszał- Pomyślał, że mi się to spodoba.

Wyznanie Neville'owi, co powiedziała profesor Sprout, było
bardzo taktownym sposobem podniesienia go na duchu, pomyślał
Harry, skoro Neville tak rzadko słyszał, że jest w czymś
dobry. To była jedna z tych rzeczy, którą na pewno zrobiłby
profesor Lupin.

Harry i Ron znieśli egzemplarze "Demaskowania
przyszłości" do pokoju wspólnego i zabrali się do pracy
nad przepowiedniami na nadchodzący miesiąc. Godzinę później
zrobili bardzo niewielki postęp, choć ich stół był zawalony
kawałkami pergaminu z obliczeniami i symbolami, a głowa Harrego
tak ciężka, jakby wypełniono ją dymem z pokoiku profesor
Trelawney.

- Nie mam zielonego pojęcia, co to wszystko ma znaczyć -
westchnął, wpatrując się w długą listę obliczeń.

- Wiesz co, - powiedział Ron, którego włosy były już na
wyczerpaniu, ponieważ przez cały czas okręcał je wokół
palca - nadszedł czas, by sięgnąć po sprawdzone
wróżbiarskie metody.

- To znaczy... wymyślić to?

- Taak - odparł Ron, zsuwając ze stołu nabazgrane notatki i
zanurzając swoje pióro w atramencie.

- W przyszły poniedziałek - mruknął, intensywnie pisząc -
złapię katar, z powodu nieszczęśliwego ustawienia Marsa i
Jowisza. - spojrzał na Harrego - Znasz ją - po prostu wpakuj tu
mnóstwo nieszczęść, kupi to.

- Dobra - odparł Harry, zgniatając kartkę ze swoimi
poprzednimi próbami i rzucając ją ponad głowy grupki
pierwszoroczniaków w ogień - OK... w poniedziałek będę w
niebezpieczeństwie... ee... oparzeń.

- Rzeczywiście będziesz - wtrącił Ron ponuro - będziemy
znowu mieli opiekę nad magicznymi stworzeniami. Ok., we wtorek
będę... ee...

- Stracisz cenną własność - podsunął Harry, zaglądając do
"Demaskowania przyszłości" w poszukiwaniu
pomysłów.

- Niezłe - powiedział Ron, zapisując to na kartce - Z
powodu... ee... Merkurego. Dlaczego twój przyjaciel nie miałby
ci wbić noża w plecy?

- Tak, świetnie... - mruknął Harry, gryzmoląc na pergaminie -
ponieważ... Wenus jest w 12 domu.

- A w środę, myślę, że przegrasz w walce...

- Aa, tak, miałem walczyć. Ok., przegram zakład [jaki
znowu zakład????]

- Założysz się, że wygram swoją walkę i...

Wymyślali dalej przepowiednie (które stawały się coraz
bardziej tragiczne) przez kolejną godzinę, podczas gdy wspólny
pokój powoli opróżniał się, gdy ludzie jeden po drugim
wracali do dormitoriów. Krzywołap przywędrował do nich,
wskoczył miękko na jedno z pustych krzeseł i zaczął
wpatrywać się w Harrego, tak, jak patrzyła zawsze Hermiona,
gdy nie robił porządnie pracy domowej.

Rozglądając się po pokoju, próbując wymyślić jakieś
nieszczeście, którego jeszcze nie użył, Harry zobaczył Freda
i George'a, siedzący pod przeciwległą ścianą, głowa przy
głowie, z piórami w rękach, pochylonych nad pojedyńczym
kawałkiem pergaminu. Bardzo rzadko widywało się Freda i
George'a, ukrytych w rogu i pracujących w ciszy; zwykle lubili
być w centrum uwagi. Coś sekretnego musiało być w tym
kawałku pergaminu, a Harremu natychmiast stanął przed oczami
obraz bliźniaków pracujących nad czymś w kuchni Nory. Wtedy
pomyślał, że to kolejne Weasleys' Wizard Whezes, ale teraz
wcale na to nie wyglądało; gdyby to było to, z pewnością
wtajemniczyliby Lee Jordana. Harry zastanawiał się, czy ma to
coś wspólnego z Turniejem Trzech Czarodziejów.

Kiedy Harry patrzył, George potrząsnął głową, skreślił
coś swoim piórem i powiedział, bardzo cichym głosem, który
mimo to rozległ się po pustym pokoju - Nie, to brzmi, jakbyśmy
go oskarżali. Trzeba być ostrożnym...

Wtedy George spojrzał w górę i zobaczył Harrego wpatrującego
się w ich kąt. Harry uśmiechnął się i szybko wrócił do
swoich przepowiedni - nie chciał, żeby George pomyślał, że
podsłuchiwał. Krótko po tym bliźniacy zwinęli swój
pergamin, rzucili szybkie "dobranoc" i poszli
do łóżek.

Niecałe 10 minut po wyjściu Freda i George'a dziura za
portretem otworzyła się i Hermiona wślizgnęła się do pokoju
wspólnego, niosąc w jednej ręce stos pergaminów i pudełko, w
którym coś wyraźnie się przewalało, w drugiej. Krzywołap
wyprężył grzbiet, mrucząc.

- Cześć - powiedziała - Właśnie skończyłam.

- Ja też! - odparł Ron triumfalnie, zrzucając na podłogę
pióro.

Hermiona usiadła, położyła swoje rzeczy na pustym fotelu i
przyciągnęła do siebie przepowiednie Rona.

- Nie zapowiada się zbyt dobry miesiąc. - powiedziała
jadowicie, kiedy Krzywołap zwinął jej się w kłębek na
kolanach.

- Przynajmniej jestem ostrzeżony. - ziewnął Ron

- Toniesz aż dwa razy - stwierdziła Hermiona

- Naprawdę? - Ron, zerknął na pergamin - Lepiej zmienię to na
potrącenie przez szarżującego hipogryfa.

- Nie sądzicie, że to jest trochę zbyt oczywiste, że to
wymyśliliście? - zapytała Hermiona

- Jak śmiesz! - zawołał Ron z udawanym oburzeniem - Harujemy
tutaj jak skrzaty domowe!

Hermiona uniosła brwi.

- To tylko powiedzenie - wyjaśnił szybko

Harry również odłożył pióro, właśnie przepowiedziawszy
własną śmierć pod koniec akapitu.

- Co jest w pudełku? - zapytał, wskazując na fotel

- Dobrze, że zapytałeś - odparła Hermiona, rzucając
wściekłe spojrzenie Ronowi. Potem zdjęła pokrywkę i
pokazała im zawartość.

W środku było około 50 naszywek, w różnych kolorach, ale z
tymi samymi literami: OSRASS [dawniej BIUSD - wielkie dzięki
za pomoc w tłumaczniu dla Asena i Artura Weasleya]

- Osrasz? - zapytał Harry, podnosząc naklejkę i oglądając
ją ze wszystkich stron - Co to ma być?

- Nie osrasz - powiedziała Hermiona niecierpliwie - To
O-S-R-A-S-S. Oficjalne Stowarzyszenie na rzecz Rychłego Awansu
Społecznego Skrzatów.

- Nigdy o tym nie słyszałem - mruknął Ron

- No, oczywiście, że nie - odparła Hermiona energicznie -
Właśnie to założyłam.

- Tak? - zapytał Ron lekko zaskoczony - Ilu masz członków?

- No... jeżeli wy dwoje wstąpicie - trzech - powiedziała
Hermiona

- I myślisz, że będziemy przechadzać się z tymi naszywkami,
że niby mają nas osrać czy tak?

- O-S-R-A-S-S!! - krzyknęła Hermiona ostro -
Zamierzałam napisać "Przestańce Obrzydliwie
Wykorzystywać Naszych Magicznych Braci i Walczcie o Zmianę Ich
Statusu Prawnego", ale to by nie pasowało. Więc to jest
hasło naszego manifestu.

Przyciągnęła do siebie kawałek pergaminu - Przeszukałam
całą bibliotekę. Zniewolenie skrzatów sięga stuleci wstecz.
Nie mogę uwierzyć, że nikt nic z tym wcześniej nie zrobił.

- Hermiono, otwórz oczy - powiedział Ron głośno - One. To.
Lubią. One lubią być zniewolone!

- Nasze krótkoterminowe cele - przerwała Hermiona, mówiąc
jeszcze głośniej, niż Ron, - to zapewnienie skrzatom godziwych
wynagrodzeń i warunków pracy. Nasze długoterminowe cele
włączają zmianę prawa o zakazie używania różdżek i próby
umieszczenia skrzata w Departamencie Regulacji i Kontroli
Magicznych Stworzeń, ponieważ nie mają tam żadnego
reprezentanta.

- A niby jak mamy to zrobić? - zapytał Harry

- Zaczniemy od rekrutacji członków - powiedziała Hermiona
radośnie - Pomyślałam o dwóch syklach wpisowego - to kupuje
naszywkę - a te dochody pomogą finansować naszą kampanię. Ty
jesteś skarbnikiem, Ron - mam dla ciebie blaszaną skarbonkę na
górze - a ty, Harry, będziesz sekretarzem, więc powinieneś
zanotować wszystko, co mówię, jako zapis naszego pierwszego
spotkania.

Nastąpiła cisza, podczas której Hermiona wpatrywała się w
ich dwójkę, a Harry siedział rozdarty między rozdrażnieniem
Hermiony, a rozbawieniem Rona. Cisza została przerwana nie przez
Rona, który wyglądał jak rażony piorunem , ale przez
delikatne stukanie w okno. Harry rozejrzał się po pustym pokoju
i zobaczył, oświetloną promieniami księżyca, śnieżną
sowę stukającą dziobem w okno.

- Hedwiga! - zawołał i rzucił się przez pokój, by otworzyć
okno.

Hedwiga wleciała do środka i wylądowała na stole zawalonym
przepowiedniami Harrego.

- Najwyższy czas! - powiedział Harry, podbiegając do niej

- Ma odpowiedź! - zawołał podekscytowany Ron, wskazując na
gruby kawałek pergaminu przywiązany do nogi Hedwigi.

Harry pospiesznie odwiązał go i usiadł, by przeczytać list,
podczas gdy Hedwiga wylądowała mu na kolanie, pohukując cicho.

- Co tam jest? - zapytała Hermiona z przejęciem

List był bardzo krótki i wyglądał, jakby nabazgrano go w
wielkim pośpiechu. Harry przeczytał na głos:



Harry -

Natychmiast lecę na północ. Wiadomość o Twojej bliźnie jest
ostatnią z serii dziwnych plotek, które dotarły do mnie tutaj.
Jeżeli Twoja blizna znowu zaboli, idź prosto do Dumbledore'a -
słyszałem, że sprowadził Moody'ego z emerytury, a to znaczy,
że czyta znaki, nawet, jeśli nikt inny tego nie robi.

Wkrótce znowu napiszę. Pozdrowienia dla Rona i Hermiony.
Trzymaj oczy otwarte, Harry.

Syriusz



Harry spojrzał na Rona i Hermionę, którzy odpowiedzieli mu tym
samym zdezorientowanym wzrokiem.

- Leci na północ? - wyszeptała Hermiona - On wraca?

- Dumbledore czyta jakie znaki? - dodał Ron z
niepokojem - Harry... co się dzieje?

Harry nagle uderzył się dłonią w czoło, strącając Hedwigę
z kolan.

- Nie powinien był mu o tym mówić! - powiedział z
wściekłością

- O co ci chodzi? - zapytał zaskoczony Ron

- On czuje, że powinien wrócić! - powiedział Harry, teraz
waląc pięścią w stół, przez co Hedwiga odleciała na
oparcie krzesła Rona, pohukując z oburzeniem - Wraca, bo
myśli, że mam kłopoty! I nie mam nic dla ciebie - warknął na
Hedwigę, która kłapała dziobem w oczekiwaniu na poczęstunek
- Będziesz musiała polecieć do sowiarni, jeżeli jesteś
głodna.

Hedwiga spojrzała na niego ze złością i wyleciała przez
otwarte okno, trzepiąc go przy okazji w głowę swoim ogromnym
skrzydłem.

- Harry, - zaczęła Hermiona uspokajającym tonem

- Idę do łóżka - przerwał jej ostro Harry - Do zobaczenia
rano.

Na górze w dormitorium włożył na siebie piżamę i wskoczył
do łóżka, ale zmęczenie zupełnie go opuściło.

Jeżeli Syriusz wróci i zostanie złapany, będzie to jego,
Harrego wina. Dlaczego nie trzymał buzi na kłódkę? Kilka
sekund bólu i on od razu musiał gadać... gdyby tylko
zatrzymał to dla siebie...

Usłyszał Rona, wślizgującego się do dormitorium krótką
chwilę później, ale nie odezwał się do niego. Przez długi
czas leżał patrząc się w ciemne zasłony swojego łóżka.
Dormitorium było pogrążone w zupełnej ciszy i gdyby Harry
był mniej zajęty sobą, pewnie zauważyłby, że brak zwykłego
chrapania Neville'a znaczył, że nie był jedyną osobą
leżącą bezsennie.