023

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Wstecz / Spis treści / Dalej
18. SAMOKONTROLA UMYSŁU A POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI
“Zbyt dużo czasu tracimy krytykując samych siebie. Gdybyśmy byli w stanie spędzić tylko połowę tego czasu wyłącznie na rozmyślaniu, co zrobić z tak pięknie rozpoczętym życiem, okazałoby się, że jesteśmy o wiele silniejsi, niż się to nam początkowo wydawało". Jest to cytat z wywiadu z aktorką i piosenkarką Carol Lawrence, opublikowanego w “Chicago Tribune" z 14 października 1975 roku. Carol jest absolwentką kursu Samokontroli Umysłu z polecenia innej absolwentki – piosenkarki Marguente Piazza.
Prawdą jest, że większość z nas zamyka się w kręgu zawężonych poglądów na temat tego, kim jesteśmy, oraz tego, co jesteśmy, a czego nie jesteśmy w stanie robić. Wkrótce doświadczycie niezwykłego uczucia, które burzy te ograniczenia i pozwala odnaleźć wolność poza owym – jakże często – zaklętym kręgiem. Gdy zdacie sobie sprawę, do czego jesteście naprawdę zdolni, wasze poczucie własnej wartości i pewności siebie wzrośnie niezmiernie. Przeprowadzono w tej dziedzinie wiele badań i ich rezultaty są znane od dawna. Badane były duże grupy ludzi bez specjalnych problemów, jak również grupy, których poczucie wartości było wyraźnie zaniżone. Składały się ze studentów, alkoholików, narkomanów, więźniów oraz osób najbiedniejszych, żyjących z funduszy pomocy społecznej.
Przyjrzyjmy się najpierw studentom. Samokontrola Umysłu była dotychczas wykładana w dwudziestu czterech szkołach wyższych i uniwersytetach, szesnastu szkołach średnich i w ośmiu szkołach podstawowych. Teoretycznie przedmiot, w którym uczestniczyli słuchacze-studenci o bardzo dużej różnicy wieku, różnym profilu kulturowym i ekonomicznym, powinien dać wyniki tak różne, jak zróżnicowani byli jego uczestnicy, pomimo iż wykładany był w ten sam sposób. Tak się jednak nie stało. Wyniki były jednolite do tego stopnia, że w dziedzinie podstawowych założeń śmiało mogą one stanowić bazę do pewnych uogólnień. Wprowadzenie kursu Samokontroli Umysłu w szkole nieuchronnie prowadzi do zwiększenia u uczniów samodzielności oraz lepszej umiejętności kierowania sobą, wynikającej ze zwiększonych zdolności rozwiązywania problemów bez pomocy innych. Innymi słowy, wynikiem jest lepsza samoocena i wzmocnienie “ego". Zostało to sprawdzone w badaniach naukowych przeprowadzonych przez dr George'a De Sau, który do niedawna piastował stanowisko kierownika badań pedagogicznych dla Silva Mind Control i który przed objęciem tej funkcji był dyrektorem Wydziału Poradnictwa i Badań w szkole średniej w Williamsport w stanie Pensylwania.
Pierwsze badania przeprowadzone zostały w roku 1972 w szkole średniej w Hallahan w Filadelfii, w której 2000 uczniów ukończyło kurs Samokontroli Umysłu. Tydzień przed kursem i dwa tygodnie po kursie 220 wybranych drogą losowania uczniów poproszono o wypełnienie kwestionariusza osobowości dla szkól średnich (High School Personality Questionnaire, opracowany przez Instytut Badania Osobowości). Zawiera on 140 pytań pozwalających bardzo dokładnie ocenić nakreślony przez daną osobę obraz własny. Obraz ten jest swego rodzaju portretem osobowości, składającym się z czternastu elementów charakteryzujących usposobienie osoby. Podano m.in. takie jej cechy, jak awanturniczy, pełen zapału, pewny siebie itp. Kwestionariusz ten jest szeroko stosowany w badaniach osobowości i w poradnictwie.
Portrety osobowościowe owych 220 uczniów połączono w profil pojedynczej grupy i profil ten porównano przed i po kursie. Rezultat znaczące zmiany w kierunku większej pewności siebie, silniejszego ja i większego opanowania oraz wyzbycie się niecierpliwości, niepewności i oderwania od rzeczywistości. Pod pewnymi względami nie zanotowano zmian, np. w przypadku równowagi pomiędzy dominacją i podporządkowaniem. W sumie jednak wszyscy uczniowie po ukończeniu kursu wykazali większy szacunek dla siebie samych w porównaniu z okresem poprzednim.
Jest sprawą oczywistą, że nasza percepcja samych siebie zmienia się z dnia na dzień wraz ze zmianami, które przynosi nam życie. Jeżeli przetestujemy losowo dobraną grupę i powtórzymy ten sam test trzy tygodnie później, na pewno zauważymy jakieś zmiany. Również i te zmiany studiowane były przez autorów kwestionariusza. Zmiany przypadkowe są normalnym i oczekiwanym zjawiskiem i ich przewidywana wielkość została wzięta pod uwagę przy obliczaniu ostatecznych wyników. Aby ocenić właściwie wyniki badań w Hallahan, należało obliczyć, o ile zmiany zauważone w grupie eksperymentalnej przewyższały te, które mogły być spowodowane przez przypadek. Wynik tych obliczeń był następujący.
Pozytywne zmiany w sile ego, które zostały osiągnięte po kursie Samokontroli Umysłu w szkole w Hallahan, mogły zaistnieć przypadkowo, gdyby test – z losowo dobraną grupą – był przeprowadzony tysiąc razy, wyniki zaś w zakresie pewności siebie i opanowania – przy przeprowadzeniu go ponad tysiąc razy. Elementem decydującym nie był więc tutaj przypadek, lecz kurs Samokontroli.
W czasie trwania kursu podczas przerwy obiadowej reporter Joe Clark, reprezentujący miejscową gazetę “Philadelphia Daily News", przeprowadził wywiad z niektórymi uczestnikami. Artykuł ukazał się 27 września 1972 roku. Dziennikarz zacytował między innymi słowa trzynastoletniej Kathy Brady, która odkąd ukończyła osiem lat, w momentach zdenerwowania obgryzała paznokcie “Robiłam to zawsze, kiedy się denerwowałam. Dzisiaj rano w auli znów chciałam je obgryzać, ale powstrzymałam się i powiedziałam sobie po prostu nie obgryzaj paznokci – i zaraz zamknęłam oczy i rozluźniłam się".
Inna uczennica, Pat Eisenlohr, powiedziała dziennikarzowi, że poprzedniego dnia zrezygnowała z bójki ze swoim młodszym bratem, co zdarzało się bardzo rzadko “Powiedziałam sobie, że przecież nie muszę się złościć i z byle powodu bić – i wszystko mi przeszło. Dzisiaj rano pozbyłam się bólu głowy używając sugestii, żeby mi przeszedł. Wiem, iż brzmi to mało prawdopodobnie, ale tak było".
Porównajmy teraz wyniki powyższych badań z wynikami dwóch innych jedne przeprowadzono w koedukacyjnej średniej szkole katolickiej w Lawrenceville w Pittsburghu, a drugie w St. Fidelis w średniej szkole katolickiej dla chłopców, którzy przygotowywują się do stanu duchownego.
Podobnie jak w Hallahan, w badaniach uczniów w Lawrenceville i w St. Fidelis największe zmiany ujawniły się w kierunku wzmocnienia ego. Poza tym zmiany były wyjątkowo równomierne. W każdej z tych szkół pozytywne zmiany, które nastąpiły w profilu grupy, mogły się zdarzyć przez przypadek tylko raz na tysiąc badań. Podobny stopień zmian zauważony został w dziedzinie samokontroli (opanowania) w szkołach w Hallahan i Lawrenceville, w mniejszym natomiast stopniu w St. Fidelis. Trzy szkoły wykazały różny poziom zmian (wszystkie jednak niezwykle pozytywne) w zakresie większej pewności siebie.
Wyniki badań, których część została przed chwilą opisana, nie zadowoliły dr De Sau. Pomimo zachęcających i pozytywnych wyników oraz takich samych korzyści wynikających z kursu Samokontroli Umysłu, czegoś brakowało. Badania grupy na tydzień przed kursem i dwa tygodnie po jego zakończeniu nie dawały przecież żadnych wskazań, czy zmiany są trwale. Jasną odpowiedź na to pytanie dałoby powtórzenie badań w cztery miesiące po skończeniu kursu.
Cztery miesiące po kursie dr De Sau przebadał ponownie grupy uczniów z Lawrenceville i St. Fidelis. Ku jego najwyższemu zdumieniu, po tym okresie wszystkie wyżej wymienione elementy osobowości uczniów, to znaczy siła ego, pewność siebie i opanowanie, wykazały tendencję do jeszcze większych pozytywnych zmian, niż miały one miejsce w czasie badań po upływie dwóch tygodni1.
W sprawozdaniu z tych badań dr De Sau sugerował następujące wnioski:
“Być może najlepszą ocenę zmian, które nastąpiły w osobowości uczniów wywodzących się z tak różnych instytucji i środowisk socjo-pedagogicznych, dokonać można z punktu widzenia wyrażonego przez Johna Holta, pedagoga i pisarza. Zdaniem Holta, wyjątkowo często proces wychowawczy polega na wpajaniu głupoty, skoro przyczynia się do zwiększania lęku i poczucia winy oraz nawyku szukania oparcia w aprobacie środowiska zewnętrznego. Warunki takie prowadzą do wytworzenia konformistycznych, nerwicowych, mechanicznych zachowań, w bardzo niewielkim zaś stopniu przyczyniają się do lepszej nauki czy wewnętrznego rozwoju osobowości człowieka. Są podstawy do przypuszczenia, że podobna sytuacja istnieje w wielu innych instytucjach społecznych.
Z wychowawczego punktu widzenia wyniki powyższych badań sugerują nową, niewiarygodną alternatywę. Czynnik zmiany, który jest stały i mocny po ukończeniu kursu Samokontroli Umysłu, polega na zwróceniu się ku wewnętrznym punktom odniesienia. Innymi słowy, jest to rozpoznanie przez jednostkę jej własnej wartości i znaczący krok w kierunku samokontroli zamiast kontroli narzuconej z zewnątrz".
Również nauczyciele w większości szkół, w których wykładana jest Samokontrola Umysłu, zachęcani są do uczestnictwa w kursie. Powody są oczywiste, jeżeli weźmiemy pod uwagę wynikające z tego korzyści. Po kursie nauczyciele stają się spokojniejsi i cierpliwsi, łatwiej im porozumieć się z uczniami.
W pedagogice znany jest fakt, że nauczyciel, który oczekuje niewiele od ucznia – niewiele od mego otrzymuje, natomiast ten, który spodziewa się więcej – tyleż więcej otrzymuje. Nauczyciel, który zaznajomiony jest z technikami Samokontroli Umysłu, miał okazję osobiście doświadczyć tego, o czym Jose wspomina w rozdziale czternastym, przy okazji “kosmicznej karty praw" i jej ogólnoludzkiego zasięgu. Po takim treningu żaden nauczyciel, znając doskonale szeroki zakres możliwości ludzkiego umysłu, nie jest już w stanie wypominać uczniom braku “zdolności umysłowych". W rezultacie staje się on lepszym pedagogiem, nawet jeżeli jego uczniowie nigdy nie słyszeli o Samokontroli Umysłu.
Niemniej jednak w klasie dzieją się wspaniałe rzeczy, jeżeli zarówno uczniowie, jak i nauczyciel są absolwentami kursu.
Jedna z nauczycielek w szkole podstawowej w Buffalo stosuje na lekcjach historii technikę “dostrajania się" do postaci historycznych. Jest to technika, którą ćwiczymy pod koniec kursu Samokontroli. W ten sposób dzieci w swoisty sposób “doświadczają" historii. Później podczas egzaminów uczniowie są w stanie dostrajać się do samej nauczycielki, aby znaleźć potwierdzenie prawidłowości własnych odpowiedzi.
Inny wykładowca, tym razem na poziomie szkoły wyższej, poleca studentom “dostrajanie się" do filozofów z prośbą o wytłumaczenie niejasnych dla nich partii materiału zawartych w ich publikacjach “To pomaga!" – twierdzi wykładowca.
Pani Joe Lytle z Virginia. Beach specjalizuje się w prowadzeniu kursów Samokontroli Umysłu z młodzieżą od lat siedmiu do siedemnastu. Niektóre z jej doświadczeń opisane były w artykule zatytułowanym. Wzorowi uczniowie po kursie Samokontroli Umysłu, opublikowanym 16 lipca 1975 roku w gazecie “Ledger-Star", wydawanej w Norfolk. Jeden z absolwentów kursu brał leki na hiperkinezję. W artykule cytowano wypowiedź matki tego niezwykle żywego chłopca “Po kursie zmiany były wprost fantastyczne. Mój syn mógł przerwać zażywanie leku. W szkole zmienił się z ucznia trójkowego w szóstkowego. Samokontrola Umysłu dała mu wiedzę, którą potrafił wykorzystać w celu spowodowania tych zmian".
Inny uczeń, który uczęszczał do szkoły średniej i przed kursem miał same trójki, po kursie również zmienił się w ucznia piątkowego. Pewna uczennica miała ogromne trudności z ortografią. Po kursie była w stanie napisać klasówkę z ortografii na ocenę bardzo dobrą, a jej umiejętność czytania w ciągu jednego roku wzrosła z poziomu czwartej klasy do poziomu dziewiątej klasy.
W studiach przeprowadzonych przez dr De Sau nie było praktycznej możliwości porównania wyników tych, którzy ukończyli kurs, z tymi, którzy go nie ukończyli, lub porównania grupy eksperymentalnej z grupą kontrolną, ponieważ we wszystkich trzech szkołach, gdzie owe badania prowadzono, na kurs Metody Silvy zapisali się wszyscy uczniowie.
Okazja tego typu zdarzyła się jednak podczas badań przeprowadzonych na uniwersytecie w Scranton w stanie Pensylwania. Profesor Donald L.Angell z Wydziału Psychologii zaproponował kurs Samokontroli Umysłu studentom specjalizującym się w dziedzinie poradnictwa rehabilitacyjnego. Część studentów nie uczestniczyła w kursie, co pozwoliło na stworzenie z nich grupy kontrolnej. Dało to profesorowi Angellowi i dr De Sau możliwość przestudiowania różnic. Trzydziestu pięciu studentów, którzy wzięli udział w kursie, oraz trzydziestu pięciu, którzy nie wzięli w nim udziału, dostało do wypełnienia kwestionariusz analogiczny do użytego w trzech szkołach średnich, lecz z przeznaczeniem dla dorosłych.
Różnice pomiędzy dwoma grupami ujawniły się już podczas pierwszego testu przed rozpoczęciem kursu. Studenci, którzy zapisali się na kurs, okazali się – zgodnie z wynikami testu – bardziej skłonni do improwizacji i eksperymentowania oraz wykazywali większą wewnętrzną samodzielność w kierowaniu sobą w porównaniu z grupą kontrolną. Natomiast studenci, którzy zrezygnowali z kursu, byli bardziej tradycyjni, nastawieni praktycznie i przywiązani do zasad.
Miesiąc po skończeniu kursu obie grupy były przetestowane ponownie. Podczas gdy wspomniane wyżej różnice pozostały bez zmian, zmiany innych cech osobowości były statystycznie znaczące. Grupa, która ukończyła kurs Samokontroli Umysłu, okazała się bardziej dojrzała i stabilna emocjonalnie, a także wykazała większą pewność siebie i rozluźnienie w porównaniu z grupą kontrolną.
Reasumując – badania te sugerują, że osoby decydujące się uczestniczyć w kursie Samokontroli Umysłu różnią się od osób, które się na to nie decydują, zaś kończące ten kurs osiągają duże korzyści.
Dla każdego z nas ważne jest zwiększenie poczucia własnej wartości. Dla narkomanów, którzy próbują pozbyć się nałogu, cecha ta może mieć znaczenie na wagę życia. Akcja Samokontroli Umysłu ma ograniczone doświadczenia w pracy z narkomanami, ale te, którymi dysponujemy, są niezwykle ciekawe i pouczające.
Paul Grivas, który jest jednym z dyrektorów Ośrodka Samokontroli Umysłu na Manhattanie w Nowym Jorku, chciał się przekonać, czy Samokontrola byłaby w stanie pomóc narkomanom. Ochotniczo podjął się przeprowadzenia kursu dla czterech osób dwu przyjmujących metadon i dwu biorących nadal heroinę. Obie osoby leczone metadonem oceniły kurs jako bardzo pomocny, lecz nie były w stanie uwolnić się od metadonu, który jest środkiem stosowanym w wielu kuracjach odwykowych w celu uwolnienia się od heroiny, lecz sam również powoduje uzależnienie. Próby odzwyczajenia się od metadonu wywołują fizyczny ból i obie osoby stwierdziły, że był on zbyt silny, żeby mogły skoncentrować się na ćwiczeniach Samokontroli.
Jedna z osób aktywnie zażywających heroinę już pierwszego dnia zrezygnowała z kursu ze względu na kryzys rodzinny. Drugą był mężczyzna, który pozostał na kursie i był w stanie odtruć organizm oraz na kilka miesięcy zerwać z nałogiem. Po pewnym czasie zadzwonił on do pana Grivasa i poprosił o możliwość powtórzenia kursu, gdyż znów powrócił do heroiny. Aby wzmocnić jego umiejętności samokontroli, Paul Grivas spędził z nim cały dzień i mężczyzna ten znowu pozbył się nałogu. Pozostawał wolny od narkotyku przez miesiące. Później przeprowadził się i Paul stracił z nim kontakt.
Drugą próbą przyjścia z pomocą narkomanom poprzez Samokontrolę Umysłu podjęto w słynnej dzielnicy Bronx w Nowym Jorku. Uczestniczyło w niej osiemnastu byłych narkomanów. Niektórzy z nich byli organizatorami przedsięwzięcia. Uczestnicy stwierdzili, że po kursie ich zdolność samokontroli była lepsza niż kiedykolwiek. Kilku uczestników powiedziało, że byli w stanie w kilka miesięcy później przeprowadzić podobny trening z członkami własnych rodzin. Dokonanie wiarygodnych badań nie było jednak możliwe, ponieważ z wieloma osobami z owej osiemnastki w trzy miesiące później nie można się już było skontaktować.
Czy można z tych badań wyciągnąć jakiekolwiek wnioski". Tak twierdzi Paul Grivas. Pomimo braku statystycznego potwierdzenia doświadczenia te sugerują dwie konkluzje po pierwsze, zaoferowanie kursu Samokontroli Umysłu narkomanom, a następnie pozostawienie ich samym sobie mija się z celem. Dla większości z nas kurs taki jest przeżyciem pozwalającym na wiele trwałych życiowych transformacji. Dla narkomanów, którzy w ogromnej większości wypadków mają za sobą całe lata negatywnych uwarunkowań i ponadto do pokonania psychiczne oraz fizyczne uzależnienie od narkotyku, potrzebny jest znacznie dłuższy okres dodatkowego i częstego treningu “Proszę mi udostępnić program rehabilitacji uzależnionych, gdzie będę w stanie to zrobić, a pewien jestem, że osiągnę oczekiwane wyniki" – twierdzi Paul Grivas.
Po drugie, pomimo trudności, jakie nastręcza zwalczenie nałogu narkotycznego, w porównaniu z przeciętnym uczestnikiem narkomani łatwiej przyswajają sobie materiał przekazywany na kursach Samokontroli. Pan Grivas twierdzi, że przyczyną tego jest fakt, iż Samokontrola Umysłu wprowadza zmienione stany świadomości. Podczas gdy większość ludzi styka się bardzo rzadko z tymi stanami, narkoman zna je bardzo dobrze. Różnica polega na tym, że narkomani nie są w stanie wniknąć w te poziomy umysłu, gdzie mogą uzyskać kontrole nad sobą, a nie ją tracić. W tych właśnie rejonach Samokontrola Umysłu daje największą nadzieję narkomanowi.
Wprawdzie nie przeprowadzono jeszcze głębokich studiów w tej dziedzinie, niemniej jednak istnieje wystarczająca ilość indywidualnych sukcesów absolwentów kursów tej metody, które sugerują, że zaufanie pana Grivasa do owych zajęć nie jest pozbawione podstaw.
Oto historia jednego z absolwentów, który wyzwolił się z nałogu w roku 19711 pozostaje “czysty" do tej pory:
“Wiedziałem, że mam poważny problem uzależnienie od heroiny. Wprawdzie kurs Samokontroli Umysłu obiecywał między innymi umiejętność pozbywania się nałogów, ja jednak byłem co do tego niezwykle sceptyczny. Nie byłem w stanie sobie wyobrazić, jak taki kurs może mi pomóc, gdyż próbowałem już większości dostępnych metod odzwyczajania się od narkotyków. Niemniej jednak pomimo całego mojego sceptycyzmu, po bezskutecznych wizytach u różnych psychiatrów, próbach psychoterapii, programach z metadonem i pobytach w szpitalu, byłem gotów uczepić się każdej szansy. Przekonany byłem, że jeżeli nie skończę z tym nałogiem, który wymagał ode mnie codziennego zakupu narkotyków o wartości prawie 200 dolarów, nie będę w stanie przeżyć następnych trzech lat i doczekać się moich 30 urodzin.
'Nawyk nie jest niczym więcej jak tylko uwarunkowaniem komórek mózgowych, które jest następnie pogłębiane przez powtarzanie' – powiedział nam wykładowca podczas kursu 'Jeżeli – wyjaśniał dalej – zmienimy w podświadomości program warunkujący na poziomie przyczyny, zmienimy również stereotypy zachowania na poziomie skutków, czyli w zewnętrznym wymiarze naszej świadomości'. Miało to dla mnie sens logiczny, ale emocje mówiły, że potrzeba mi narkotyków, aby znieczulić się na życie i odseparować od negatywnych uczuć, które żywiłem do siebie samego. Potem wykładowca nauczył nas techniki pozwalającej na zmianę obrazu siebie z osoby słabej, bezwolnej i nieskutecznej w osobę pewną siebie, niezależną, że zdrowym wyobrażeniem siebie.
W dalszym ciągu sceptycznie, ale już z iskierką nadziei zacząłem ćwiczenia w poziomie alfa, aby spowodować korzystne zmiany. Trzy razy dziennie – rano, w południe i wieczorem – programowałem, że 20 lipca, czyli w trzydzieści dni od daty, w której rozpocząłem moje pierwsze programowanie się, głód heroinowy zniknie na zawsze. Przez tych trzydzieści dni zażywałem narkotyki jak zwykle, ale w powoli zmniejszanych dawkach, planując tak, abym mógł całkiem zaprzestać ich pobierania w wyznaczonym dniu.
Gdy nadszedł ten wielki lipcowy dzień, przestałem używania narkotyków i nigdy już do nich nie powróciłem. Nie przypominało to wcale poprzednich prób, w czasie których odrzucałem narkotyki na parę dni po to tylko, aby znów do nich wrócić. Tym razem rzeczywiście wcale nie czułem pociągu do heroiny. Bez używania siły woli, bez zastępczych narkotyków, bez tłumienia prawdziwych uczuć czy naturalnych odruchów. To rzeczywiście działa! Byłem nareszcie wolny od nałogu!".
Kolejnym nałogiem, o wiele bardziej powszechnym niż narkomania, zatruwającym życie wielu milionom ludzi w USA, jest alkoholizm. Ofiary tego nałogu również odczuwają rozpaczliwą potrzebę pokonania poczucia winy, beznadziejności i przegranej, co dałoby im szansę odzyskania pewności siebie i opanowania oraz ułatwiło powrót do zdrowia.
Potrzeby te zostały zaspokojone w roku 1973 w stosunku do grupy 15 nałogowych alkoholików, przebywających w specjalnym sanatorium, gdzie odbywali leczenie odwykowe. Przeprowadzony dla nich kurs był częścią badań naukowych, których rezultaty opracowane zostały przez dr De Sau. Uczestników kursu poproszono o wypełnienie kwestionariusza osobowości, który wcześniej służył do testowania studentów uniwersytetu w Scranton. Podobnie jak w poprzednich badaniach, kwestionariusz został wypełniony tuz przed rozpoczęciem kursu oraz ponownie w miesiąc po jego zakończeniu.
Porównując wyniki testów przed i po kursie, największą różnicę stwierdzono w zakresie zachowań manipulacyjnych. Profil grupy wykazał tendencję odchodzenia od przebiegłego kontrolowania sytuacji w kierunku większej szczerości i otwartości w dążeniu do celu. Zmiana ta mogła być przypadkowa tylko w jednym wypadku na sto. Pozostałe zmiany w zasadzie pokrywały się z tendencjami, które zaznaczyły się w opisanych poprzednio badaniach w szkole średniej i na uniwersytecie. Absolwenci kursu mieli silniejsze ego, większą pewność siebie, byli bardziej rozluźnieni i otwarci na nowe doświadczenia – wartości wprost bezcenne dla każdego, kto pragnie uwolnić się od nałogu alkoholowego.
Jedną z najbardziej znaczących zmian było zmniejszenie się “wrażliwości na zagrożenie", czyli innymi słowy – lęku “Zagadnienie wrażliwości na zagrożenie – pisał dr De Sau – z jej wysokimi napięciami i nadaktywnością układu autonomicznego, może stanowić niezwykle ważną informacje, pozwalającą na lepsze zrozumienie zachowania się alkoholików. Być może osoby te używają alkoholu w celu zrównoważenia objawów psychofizycznych. W sytuacji zagrożenia alkohol, jako środek równoważący umysł i ciało, może zmniejszyć poziom stanów lękowych. Zwiększenie poczucia własnej wartości i lepsza umiejętność opanowania lęku wydają się być znaczącą alternatywą dla alkoholu".
Po sześciu miesiącach dyrektor sanatorium rehabilitacyjnego przekazał informacje o stanie każdego z piętnastu nowych absolwentów kursu Samokontroli Umysłu (Ze względu na ochronę tajemnicy prywatnej, nie podajemy w rym opisie nazwisk).
Osoba nr 1: Od czasu przejścia przez 90-dmowy program rehabilitacji nie zanotowano powrotu do nałogu. Po ukończeniu kursu Samokontroli Umysłu zmienił się z osobnika bardzo pasywnego i zamkniętego w sobie w osobę otwartą, towarzyską, z dużym poczuciem humoru.
Osoba nr 2: Od czasu ukończenia kursu Samokontroli osoba ta nie miała nawrotów nałogu, przerwała leczenie i wyprowadziła się z sanatorium. Wydaje się, że wzrasta jej dobre samopoczucie i pewność siebie.
Osoba nr 3: Brak objawów nawrotu nałogu od czasu ukończenia szpitalnego programu rehabilitacji. Po kursie Samokontroli można zauważyć zdecydowaną poprawę i postęp w ramach programu. AA.
Osoba nr 4: Brak objawów nawrotu nałogu od czasu leczenia szpitalnego, które było rozpoczęte przed kursem Samokontroli. Kurs miał.
zdecydowanie pozytywny wpływ na realizację programu rehabilitacyjnego.
Osoba nr 5: Brak objawów nawrotu nałogu od czasu ukończenia programu rehabilitacyjnego.
Osoba nr 6: Brak objawów nawrotu nałogu. Samopoczucie uległo zdecydowanej poprawie, co ma odzwierciedlenie w stabilizacji życia całej rodziny. Poprawiły się również zdecydowanie wyniki w nauce na uniwersytecie.
Osoba nr 7: Do dzisiejszego dnia brak objawów nawrotu nałogu. Po kursie Samokontroli osoba ta przerwała program AA, jest jednak oczywiste, że stosuje się w dalszym ciągu do jego filozofii. W widoczny sposób poprawiły się stosunki rodzinne.
Osoba nr 8: Od czasu ukończenia kursu Samokontroli brak objawów nawrotu nałogu. Widoczna ogromna poprawa w stosunkach rodzinnych. Przemiana zgryźliwego, agresywnego charakteru w typ sympatyczny, pełen miłości.
Osoba nr 9: Jest to kobieta, która do tej pory nie ma objawów nawrotu nałogu i w obecnej chwili pracuje zawodowo.
Osoba nr 10: Brak objawów nawrotu nałogu. Osobnik ten ma obecnie wyraźny cel w życiu, pozbył się ograniczeń narzuconych kiedyś przez samego siebie i szuka możliwości awansu społecznego i zawodowego.
Osoba nr 11: Od czasu ukończenia kursu Samokontroli życie tej osoby zaczęło ulegać stałej poprawie, co jest udokumentowane na podstawie dobrego samopoczucia jej rodziny oraz wyników w pracy zawodowej. Nie ma objawów nawrotu nałogu.
Osoba nr 12: Przez dwanaście lat uczestniczyła w programie AA. Od czasu ukończenia kursu Samokontroli – jeden krótki nawrót nałogu, który trwa) około godziny. Od tego czasu brak ponownych objawów nawrotu nałogu.
Osoba nr 13: Brak objawów nawrotu nałogu od czasu zwolnienia ze szpitalnego programu rehabilitacji. Po kursie Samokontroli osoba ta systematycznie “odzyskuje kontrolę nad swoim życiem". Poprawę można zauważyć w takich dziedzinach jak praca, życie rodzinne itp.
Osoba nr 14: Od czasu ukończenia kursu Samokontroli osoba ta miała kilka nawrotów nałogu, które była jednak w stanie sama opanować. Żaden z tych nawrotów nie wymagał hospitalizacji, co imało miejsce wielokrotnie przed ukończeniem kursu.
Osoba nr 15: Przez osiem lat kilkakrotnie powtarzała program odwykowy AA. Przed ukończeniem kursu Samokontroli była czterokrotnie w szpitalu z powodu alkoholizmu. W okresie przejściowym -nawroty nałogu. Od czasu ukończenia kursu absolwent ten miał cztery nawroty, z których dwa wymagały krótkiej hospitalizacji.
Dla tej piętnastki alkoholików (oprócz ostatniego) Samokontrola Umysłu stanowiła oczywistą pomoc w zwalczaniu nałogu. Te skromne badania nie są oczywiście wystarczającym dowodem na to, że Samokontrola Umysłu powinna wejść na stale do programów leczenia alkoholizmu. Niemniej jednak polepszenie samopoczucia u absolwentów, które w tak jednoznaczny sposób wykazane zostało w testach przeprowadzonych przed i po kursie ze studentami i pacjentami z zaburzeniami psychicznymi sugeruje, że ci, którzy szukają niekonwencjonalnych dróg pomocy alkoholikom, powinni dać szansę Samokontroli Umysłu.
Jest jeszcze jeden stan, w którym dominującą role odgrywa zrujnowane poczucie własnej wartości. Nie jest on narzucony sobie samemu w takim stopniu, jak bywa w narkomanii czy alkoholizmie, ale jest chyba nawet bardziej rozpowszechniony. Stanem tym jest ubóstwo. Jego przyczyny i sposoby pozbycia się są dyskutowane od początku istnienia ludzkości. Celem Samokontroli Umysłu nie jest włączenie się do tej debaty. Niemniej jednak może ona stanowić nieocenioną pomoc w procesie przekonywania ludzi cierpiących ubóstwo o tym, że są oni w stanie zebrać swoje siły i pomóc sobie samym.
Brzmi to być może tak, jakby debata została właśnie rozpoczęta, gdyż używając słów “w procesie przekonywania ludzi cierpiących ubóstwo" zakładamy, iż winę za nią ponoszą oni sami. W żadnym wypadku nie jest to jednak naszą intencją. Niemniej jesteśmy przekonam, że każdy ubogi człowiek może pomóc sobie w wyrwaniu się z tego stanu, jeżeli znajdzie w Samokontroli Umysłu to, co znajdują inni umiejętność lepszej kontroli nad własnym życiem.
Pierwszą poważną próbą zbadania użyteczności Samokontroli Umysłu w programie rehabilitacji społecznej były badania przeprowadzone z grupą czterdziestu jeden mężczyzn i kobiet żyjących z zapomogi społecznej.
Jest faktem dobrze znanym, że osoba, która traci pracę i musi żyć z zasiłku dla bezrobotnych, ma mocno nadwerężone poczucie własnej wartości. Powoduje to jeszcze większe trudności w aktywnym poszukiwaniu i znalezieniu rozwiązania narastających problemów. Przegrany, nie doceniający własnych sił kandydat do pracy prowadzi niepewne rozmowy z ewentualnymi pracodawcami, które przedłużają tylko jego bezrobocie i jeszcze bardziej obniżają jego poczucie wartości. Ta droga może prowadzić nieuchronnie do ześliźnięcia się na najniższy poziom – pomoc społeczną. Osoba ta miałaby większe szansę, gdyby coś mogło przerwać ten zjazd po równi pochyłej i realnie wzmocnić jej samoocenę i poziom pewności siebie.
Takie, w ogólnych zarysach, było właśnie rozumowanie dyrektora Wydziału do Spraw Socjalnych dla okręgu Ottawa, w stanie Michigan, pana Larry'ego Hildore. Pan Hildore ukończył kurs Samokontroli i wiedział, co taki trening jest w stanie przynieść ludziom. Jego jedynym zmartwieniem było, czy i w jaki sposób wyniki można będzie ocenić.
O pomoc w opracowaniu projektu badań oraz sposobu ich przeprowadzenia zwrócił się wraz z dr De Sau do dr Jamesa Motiffa z katedry psychologii w Hope College w Holland w stanie Michigan. Do badań wybrany został szeroko używany, sześciostronnicowy kwestionariusz o nazwie Test Samooceny Tennessee (Tennesee Self Concept Test), zawierający sto pytań, których celem jest poznanie samooceny osoby pod względem fizycznym, moralno-etycznym, osobowości, życia rodzinnego oraz postaw społecznych. Kwestionariusz ten był wypełniany dwukrotnie – przed rozpoczęciem kursu oraz po jego zakończeniu.
Dla sceptyków wyniki uzyskane na podstawie tego typu badań mogą być spowodowane tzw. “efektem. Hawthorne'a". W połowie lat 20 i na początku lat 30 kompania Western Electric zapoczątkowała szeroko zakrojone badania w celu prześledzenia wpływu zmian w warunkach pracy robotników na ich morale. Badania te przeprowadzane były w zakładach Hawthorne w Chicago. Okazało się, że morale załogi podnosiło się bez względu na to, jakie zmiany były wdrażane przez firmę. Wprowadzono nowy element – morale się podniosło. Wycofano ten element – morale się też podnosiło. Wywnioskowano, że ludzie zadowoleni są, kiedy się ich zauważa, co wyraża się w ich wyższym morale.
Aby zmierzyć możliwy “efekt Hawthorne'a", dr Motiff stworzył i przetestował grupę kontrolną, również rekrutującą się z osób utrzymujących się z zapomogi społecznej, która nie przeszła przez kurs Samokontroli. Podobnie jak w przypadku grupy eksperymentalnej, osoby te przetestowano dwa razy, nic specjalnego jednak pomiędzy tymi dwoma testami się nie działo. Istnienia “efektu Hawthorne'a" nie stwierdzono.
Trening Samokontroli Umysłu spowodował radykalne zmiany w sposobie samooceny uczestników. W niektórych wypadkach stosunek tych zmian do możliwości zmian przypadkowych przekraczał jeden do miliona. Ogromne zmiany zauważono we wszystkich kategoriach. Absolwenci ocenili się jako osoby o wiele bardziej wartościowe, niż im się to poprzednio wydawało, i mieli większe zaufanie do swoich umiejętności rozwiązywania własnych problemów.
Ze względu na poziom tych zmian dr Motiff uważa te dane za jedne z “najbardziej dotychczas znaczących". Oto fragmenty tego sprawozdania:
“Na początku miehśmy pewne wątpliwości (...), w jaki sposób matka, która żyje z pomocy społecznej i znajduje się na dnie ubóstwa, zareaguje na nagły zastrzyk Samokontroli Umysłu z jej optymistyczną filozofią “coraz lepiej i lepiej". Wątpliwości te szybko znikły (...) w drugiej części kursu. Wszystkie osoby, które zapisane były na kurs, powróciły, aby go skończyć. Nieśmiałą ciszę, dominującą podczas pierwszego weekendu, zastąpił gwar ożywionych rozmów, które gro-zily zmianą sesji w zebranie twórczego odrodzenia.
Prawie każdy miał coś konstruktywnego do opowiedzenia (...) nowe zbliżenie z dziećmi (...), pozbycie się chronicznego bólu głowy (...), mniejsza frustracja (...), pozbycie się paru kilogramów nadwagi. Promieniejąca zadowoleniem młoda matka użyła techniki zwierciadła umysłu, aby dowiedzieć się czegoś na temat pracy, i zobaczyła rękę wypełniającą czek. Następnego dnia otrzymała pracę, o której zawsze marzyła".
Stan umysłu, zraniony obraz siebie, jest często czynnikiem prowadzącym człowieka za mury więzienia, za którymi negatywizm oddziałuje jeszcze bardziej brutalnie. Kiedy wreszcie odzyskuje on “wolność" – jakże często wraca tam z powrotem. Ta wolność, którą więzień może oczekiwać od Samokontroli Umysłu, jest tą samą, którą może otrzymać każdy z nas. Jest to zburzenie wiezienia wewnętrznego, które u wielu z nas manifestuje się na zewnątrz w formie bólów głowy, wrzodów żołądka, bezsenności i niepowodzeń w życiu osobistym i zawodowym. W przypadku więźniów uzewnętrznia się ono jednoznacznie w postaci murów i krat.
Ograniczone doświadczenia Samokontroli Umysłu z więźniami sugerują, że wynikiem ukończenia kursu jest zmodyfikowanie środowiska, które staje się mniej brutalne. Godziny spędzone w więzieniu nie są już jedynie przepływem pustego czasu, wykreślonego wyrokiem prawa, lecz zaczynają być bogate w różne aspekty życia – odkrywanie własnych możliwości i rozwoju. Samokontrola Umysłu nie uczyni z wiezienia miejsca szczęśliwego odosobnienia, może jednak uczynić je miejscem bardziej cywilizowanym, gdzie staje się możliwa pozytywna ewolucja osobowości.
Wprawdzie nie przeprowadzono tu badań statystycznych, lecz bardziej wymowne od statystyk są osobiste doświadczenia wykładowców z więźniami Lee Lozowick przeprowadził siedem kursów w więzieniu stanowym w Rahaway podczas pełnienia funkcji regionalnego koordynatora metody Samokontroli Umysłu w New Jersey (na początku 1976 roku zrezygnował z tej pracy i zorganizował religijną grupę Hohm). Cztery z tych kursów przeprowadzone były z więźniami – w sumie uczestniczyło w nich około sześćdziesięciu osób. Trzy pozostałe kursy przeznaczone były dla personelu więzienia.
“Nie ulega wątpliwości – twierdził pan Lozowick – ze zarówno personel więzienny, jak i więźniowie wynieśli z kursu ogromne korzyści. Można to było odczytać na ich twarzach". Władze więzienne były tak zachwycone wynikami, że więźniom uczestniczącym w programie studiów uniwersyteckich zaliczono kurs Samokontroli w poczet zajęć akademickich.
Ronald Gorayeb, który objął funkcję koordynatora kursów Samokontroli po panu Lozowick, przeprowadził kurs, w którym uczestniczyło dziesięciu więźniów z wiezienia okręgowego Passaic w New Jersey. Jeden z więźniów nie był w stanie skończyć kursu, gdyż w tym czasie został zwolniony z więzienia. Złożył więc podanie, aby pozwolono mu powrócić na jego drugą część. Władze więzienne zmuszone były załatwić to podanie odmownie. Inny więzień po kursie poprosił o pojedynczą celę, aby łatwiej mu było medytować. Pozwolenie takie otrzymał. Jeszcze inny więzień, posługując się techniką ekranu wyobraźni, zaprogramował otrzymanie pracy poza więzieniem. Pracę tę znalazł – a był to warunek otrzymania zwolnienia warunkowego.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl