359

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Wstecz / Spis treści / Dalej
ROZDZIAŁ XI - GENEZA I EWOLUCJA NASZEGO SYSTEMU SŁONECZNEGO
CHAOS

Na poprzednich stronicach nic nie było powiedziane o naszym systemie słonecznym i o planetach, które go tworzą, ponieważ obecny układ planet nie nastąpił wcześniej, aż osiągnięty został cykl Ziemi. Cykl ten jest szczytem najróżnorodniejszych podziałów. Dotychczas mówiliśmy tylko o jednym rodzaju Duchów dziewiczych a mianowicie o tych, które są najściślej związane z naszą ewolucją. W rzeczywistości istnieje siedem "promieni" lub prądów życia, których ewolucja rozwija się w różny sposób, pomimo iż należą one do tej samej grupy Duchów dziewiczych, do których zalicza się i nasza ludzkość.

W poprzednich cyklach wszystkie te podklasy lub promienie znajdowały odpowiednie otoczenie dla swego rozwoju na tej samej planecie. W cyklu Ziemi warunki uległy jednak zmianie i poszczególne klasy musiały zostać przeniesione na inne planety, aby tam mogły odbierać stosowne wibracje i temperaturę potrzebną dla ich dalszego rozwoju. Przemieszczono więc je w różne odległości od Słońca, czyli od swego naturalnego źródła życia. To jest istotną przyczyną istnienia naszego systemu jak i innych systemów słonecznych we wszechświecie.

Zanim przystąpimy do opisu ewolucji ludzi na Ziemi po jej odłączeniu od centralnego Słońca, konieczne jest dla utrzymania pewnej kolejności wytłumaczenie procesu zróżnicowania, który spowodował wyrzucenie w przestrzeń kosmiczną planet naszego systemu słonecznego.

Aktywna manifestacja w świecie fizycznym zależy od stanu wyodrębnienia oraz ograniczenia życia przez formę. Podczas przerw między cyklami i obiegami kolistymi zanika różnica pomiędzy życiem a formą. Dotyczy to nie tylko ludzkości i niższych królestw natury lecz także światów i ciał niebieskich będących podstawą dla rozwijającego się życia. Wtedy bowiem pozostają tylko atomy zarodkowe i jądra ciał niebieskich a wszystko inne jest homogenną masą. Istnieje tylko duch wypełniający całą przestrzeń, natomiast życie i formy, ich pozytywne i negatywne bieguny stanowią jedność.

Taki stan mitologia grecka określa mianem "chaos", a stara nordycka i germańska mitologia słowem "ginnungagap", który ograniczony był na północnej stronie zimnym i zamglonym "niflheim" - krainą mgieł i oparów - a po stronie południowej ognistym "uspelheim". Gdyby ciepło i zimno wtargnęło w przestrzeń, którą obejmował chaos lub ginnungagap - spowodowałoby to krystalizację widzialnego wszechświata.

Również Biblia wspomina o nieograniczonej przestrzeni poprzedzającej działalność ducha.

W naszym obecnym materialistycznym cyklu Ziemi zagubiliśmy pojęcie o tym, co kryje się za słowem "przestrzeń". Przyzwyczailiśmy się mówić o "pustej" przestrzeni, zapominając zupełnie o wielkim i świętym znaczeniu przestrzeni i chaosu. Dla Różokrzyżowców jak i dla wielu innych ezoterycznych szkół nie istnieje pojęcie pustej przestrzeni, bowiem dla nich przestrzeń jest duchem w swej wyzwolonej formie, natomiast materia jest skrystalizowaną przestrzenią lub duchem. Duch objawia się w swej manifestacji dwojako: to co widzimy jako formy, jest jego negatywną, skrystalizowaną i bezwładną manifestacją, natomiast pozytywny biegun tego samego ducha objawia się w postaci życia pobudzającego te negatywne formy do aktywności. Lecz życie jak i formy wywodzą się z ducha, z przestrzeni i z chaosu.

Posługując się przykładem z życia codziennego, przypatrzmy się wylęganiu się kurczęcia z jaja wypełnionego lepkim płynem. Gdy płyn ten lub wilgoć poddane zostanie ociepleniu, wtedy z tej miękkiej płynnej substancji rodzi się żywe kurczątko z twardymi kostkami, mięśniami, pierzem, itp.

Jeżeli z tej bezwładnej, płynnej masy znajdującej się w jaju powstać może bez dodania utwardzających substancji z zewnątrz żywe kurczątko, wówczas nie wyda się także absurdem, że Uniwersum jest skrystalizowanym duchem lub przestrzenią. Prawdopodobnie przykład ten może wydać się niektórym ludziom niemądry, lecz dzieło to nie po to zostało napisane aby przekonać świat, że rzeczy tak się mają, lecz w celu dopomożenia ludziom, którzy są wewnętrznie na to otwarci oraz aby rzucić nieco więcej światła na wielkie misterium świata, które dozwolone było autorowi oglądać. Najważniejszą rzeczą jest wykazanie, że duch zawsze jest aktywny lecz w inny sposób w czasie swej manifestacji, a w inny sposób w czasie chaosu.

Współczesna nauka wyszydziłaby myśl, że już w czasie procesu tworzenia się jakiegoś ciała niebieskiego istnieć tam mogło życie, ponieważ nauka nie rozdziela pojęcia życia od pojęcia formy i za formę uznaje jedynie to co może pojąć przez pięć zmysłów.

Ezoteryk natomiast jest zdania - pomimo iż akceptuje podaną niżej definicję o życiu i o formie - że życie istnieć może niezależnie od konkretnej formy i może przyjmować postać niedostępną dla pojęć naszych ograniczonych zmysłów oraz może ono nie podlegać żadnym prawom naszej konkretnej materii.

Wprawdzie teoria o pra-mgławicy przyjmuje, że wszystkie światy znajdują się w przestrzeni i wszystkie istniejące na nich formy powstały z pra-mgławicy, lecz nauka nie uznaje faktu głoszonego przez wiedzę ezoteryczną, że ognista pra-mgławica była duchem, oraz że cała atmosfera wokół nas i w przestrzeni pomiędzy światami wypełniona jest duchem. Istnieje także stała wymiana rozpływania się form w przestrzeni oraz krystalizowania się przestrzeni w formy.

Chaos nie jest stanem, który istniał w przeszłości, a obecnie całkowicie zniknął. Gdyby zużyte ciała nie wracały stale do chaosu, a chaos nie rodziłby stale nowych ciał, wówczas nie istniałby także postęp i zawieszona zostałaby dalsza praca oraz możliwości ewolucji.

Udowodnione jest, że im częściej umieramy tym lepiej żyjemy. Goethe, wielki poeta i wtajemniczony tak mówił: "Dopóki nie ma w tobie umierania i stawania się, jesteś tylko smutnym przechodniem na tej mrocznej Ziemi".

Święty Paweł twierdził podobnie: "Umieram codziennie".

Trzeba pamiętać, że nawet w okresie czynnej manifestacji chaos jest podstawą wszelkiego postępu, ponieważ nasze życie w chaosie zależy od tego czego dokonaliśmy w czasie manifestacji oraz ma także związek z tym, czego możemy dokonać w czasie czynnej manifestacji - bowiem zdolność do postępu jest następstwem naszej egzystencji w chaosie. Czas przeżyty pomiędzy cyklami a obiegami kolistymi, jest o wiele ważniejszy dla wzrostu duszy od konkretnej egzystencji na Ziemi, jakkolwiek ta jest podstawą chaosu i dlatego jest nieodzowna. Znaczenie chaosu polega na tym, że w tym czasie rozwijające się istoty ze wszystkich klas są tak ściśle ze sobą zespolone, że w istocie stanowią jedność. Ci, którzy w czasie manifestacji znajdowali się na niższym poziomie swego rodzaju, teraz natomiast są najściślej złączeni z istotami wyżej od nich rozwiniętymi i tym samym doznają wyższych wibracji od swych własnych, co przyczynia się do tego, że są w stanie przeżywać swe własne doświadczenia życiowe w taki sposób, który byłby niemożliwy w formie, z którą dotąd byli związani.

Należy docenić dobrodziejstwo czasu dla ducha ludzkiego pomiędzy śmiercią a nowymi narodzinami. Jednak i tu istnieją jeszcze formy, choć znacznie subtelniejsze od ciała fizycznego. W Kosmicznej Nocy oraz w przestrzeniach pomiędzy cyklami i obiegami kolistymi, kiedy panuje całkowita wolność i wyzwolenie od jakiejkolwiek formy, skuteczniej mogą być przyswajane dobroczynne rezultaty z przeszłych doświadczeń.

Istnieje słowo, które trafnie określa stan istniejący pomiędzy czynnymi manifestacjami, tj. okresami przejawienia. Słowem tym jest "GAZ".

Jest to bardzo stare słowo. Można przyjąć, że zawsze używane było jako synonim dla określenia materii lżejszej od płynów. Niestety często tak nie jest, ponieważ nadużywane jest w sensie materialnym i dlatego straciło swe pierwotne znaczenie. Słowo to zostało zastosowane po raz pierwszy w 1663 roku, w dziele Comeniusa Różokrzyżowca pt. "Physica".

Comenius nie nazywał siebie Różokrzyżowcem, gdyż żaden prawdziwy Brat oficjalnie tak siebie nie nazywa. Jedynie Różokrzyżowiec zna drugiego Różokrzyżowca, a najbardziej nawet zaufany przyjaciel lub członek rodziny nic nie wie o powiązaniu takiego człowieka z Zakonem Różokrzyżowców. Jedynie wtajemniczeni znają pisarzy przeszłości, którzy byli Różokrzyżowcami, gdyż znajdują w ich dziełach niezrozumiałe dla innych wrażenia, słowa i znaki, które wskazują na głębokie poznanie, niedostępne dla niewtajemniczonych. Wspólnota Różokrzyżowa składa się z uczniów studiujących nauki Zakonu Różokrzyżowców. W obecnych czasach nauki te są oficjalnie głoszone, gdyż poziom inteligencji ogółu rozwinął się do tego stopnia, że nauki te mogą być należycie zrozumiane. Niniejsze dzieło jest jednym z kilku pierwszych fragmentów wiedzy Różokrzyżowców, które oficjalnie zostało wydane. Wszystko co przed paroma latami wydrukowane zostało i podane jako nauki Różokrzyżowców, jest dziełem szarlatanów i zdrajców.

Tacy Różokrzyżowcy jak Paracelsus, Comenius, Bacon, Hellmond i inni, podawali w swych dziełach jedynie wzmianki, które miały pobudzić innych do myślenia. Spór wokół osoby Shakespeare'a dotyczący autorstwa jego dzieł byłby zbędny gdyby wiedziano, że podobieństwo pomiędzy nim a Baconem polegało na tym, że wszyscy inspirowani byli przez tego samego wtajemniczonego. Comenius, Różokrzyżowiec, tak pisał w swym dziele pt. "Physica": "Ad huc spiritum incognitum gas voco", to znaczy: "tego oto dotychczas nieznanego ducha nazywam gazem". Dalej mówi on w tym samym dziele: "Opar, który nazywam gazem, nie jest zbyt oddalony od wcześniejszego pojęcia chaosu u Starożytnych".

O chaosie musimy myśleć jako o duchu bożym przenikającym każdą cząstkę nieskończoności. Dopiero wtedy ukaże się nam we właściwym świetle ezoteryczna zasada, która głosi: "Chaos jest glebą, z której ‘z niczego’, ‘coś’ może powstać, bowiem przestrzeń nie jest nicością. Chaos zawiera w sobie wszystko w zarodku, tj. wszystko, co objawiło się w czasie manifestacji". A jednak nie wszystko, ponieważ zaślubiny kosmosu z chaosem rodzą zawsze coś nowego, coś czego przedtem nie było i co było niewidzialne lub utajone.

To "coś" to genialność i przyczyna "epigenesis", która przejawia się we wszystkich królestwach natury. Jest ona wyrazem rozwijającego się ducha w człowieku, w zwierzęciu i w roślinie. Chaos to święta nazwa, która oznacza to wszystko co ofiarowuje nam natura. U ezoteryka słowo "epigenesis" wywołuje uczucie głębokiej czci i szacunku, bowiem widzi on objawiony świat jako manifestację wszystkich ukrytych możliwości istniejących w chaosie.

NARODZINY PLANET

Aby człowiek mógł się przejawić w świecie fizycznym, konieczne było rozwinięcie odpowiedniego ciała fizycznego. W świecie takim jak nasz, człowiek powinien posiadać ciało wraz z kończynami, z wewnętrznymi organami i mięśniami, dzięki którym może się poruszać. Potrzebny jest takie mózg kierujący i koordynujący każdym ruchem ciała. Gdyby na Ziemi istniały inne warunki, niewątpliwie ciało to byłoby odpowiednio do tego przystosowane.

Każde stworzenie, obojętnie czy stoi na wyższym lub niższym szczeblu drabiny życia, musi posiadać ciało dostosowane do świata, w którym żyje, lub w którym chce się przejawić. Nawet Siedem Duchów przed Tronem Boga musi posiadać odpowiednie dla siebie nośniki, inne dla każdego z nich. Zbiorowo są one Bogiem, tworząc Boską Trójcę Świętą, a Bóg przejawia się przez każdego z nich w inny sposób.

Nie istnieje sprzeczność w tym, że Bogu przypisuje się pewne liczby, tak samo jak nie naruszamy "jedności" światła, rozróżniając w nim trzy zasadnicze barwy, na które się ono rozpada. Białe światło Słońca zawiera w widmie siedem barw. Ezoteryk widzi ich nawet dwanaście, ponieważ pomiędzy czerwienią a fioletem, (okrążając koło w jednym kierunku), poza oranżem, żółcią, zielenią itd., znajduje się jeszcze pięć dalszych barw. Cztery z nich nie dadzą się w ogóle opisać, natomiast piąta podobna jest do świeżo rozkwitniętego kwiatu brzoskwini. Barwa ta jest charakterystyczna dla ciała życiowego. Wyszkoleni jasnowidze określają tę barwę jako szaro-niebieską lub szaro-czerwoną, próbując opisać coś co nie posiada odpowiednika w świecie fizycznym i dlatego zmuszeni są używać wrażeń najbliższych naszym pojęciom.

Być może barwa lepiej od wszystkiego innego pozwala pojąć jedność Boga z Siedmioma Duchami przed Jego Tronem. Zwróćmy więc uwagę na jedenasty diagram.

DIAGRAM 11 - 1, 3, 7 i 10 Aspekty Boga i człowieka

Widzimy tu biały błyszczący trójkąt na czarnym tle. Biel jest syntezą wszystkich barw, podobnie jak Bóg zawiera w sobie wszystko w znajduje się w danym systemie słonecznym.

W białym trójkącie znajdują się niebieskie, czerwone i żółte koła, a inne barwy są połączeniami tych trzech zasadniczych barw. Trzy koła odpowiadają trzem aspektom Boga, które znajdują się w Nim bez początku i bez końca, i które czynne są podczas obiektywnej manifestacji.

Gdy te trzy barwy zmieszają się ze sobą, wtedy tworzą dalsze cztery. Trzy z nich wywołane zostały przez wymieszanie się dwóch zasadniczych barw, a barwa czwarta, indygo, zawiera w sobie skalę barw, tj. wszystkie siedem barw spektrum. Siedem barw symbolizuje siedem Duchów przed Tronem Boga. Podobnie jak barwy te różnią się pomiędzy sobą, tak samo różni się pomiędzy sobą siedem Duchów przed Tronem Boga, czyli w naszym systemie słonecznym.

Siedem planet krążących wokół Słońca stanowią fizyczne ciała Siedmiu Duchów Planetarnych, którymi są: Uran z jednym księżycem, Saturn z ośmioma księżycami, Jowisz z czterema księżycami, Mars z dwoma księżycami, Ziemia z jednym księżycem oraz Wenus i Merkury.

Należy stwierdzić, że ciała te dostosowane są do celu jakiemu mają służyć. Ciała Siedmiu Duchów Planetarnych są więc kuliste, ponieważ kształt taki jest najlepiej przystosowany do pokonywania olbrzymich prędkości, z jakimi przemierzają one przestrzeń kosmiczną. Ziemia porusza się mniej więcej z szybkością 100300 km/godz, (ca 66000 mil morskich) wzdłuż swej orbity.

Ciało ludzkie posiadało w przeszłości inny kształt od tego jaki ma obecnie, i inny od tego, jaki będzie posiadało w przyszłości. Podczas inwolucji było ono prawie kuliste, podobnie jak ma to miejsce obecnie w pewnym określonym stadium rozwoju płodu w macicy, który jest powtórzeniem poprzednich faz ewolucyjnych człowieka. W czasie inwolucji człowiek rozwijał się w kształcie kulistym, gdyż jego energie były skierowane do wewnątrz i przeznaczone na rozbudowę własnych ciał.

W międzyczasie ciało fizyczne i ciało życiowe uległy wyprostowaniu, natomiast wyższe ciała zachowały nadal kształt owalny, a mózg, który panuje nad całym ciałem, znajduje się na jednym z jego końców. Położenie takie jest niedogodne, gdyż impulsy wychodzące z mózgu potrzebują zbyt dużo czasu na dotarcie do drugiego końca ciała, tak samo jak wrażenia docierające do dolnych kończyn lub odwrotnie. Nauka dowiodła, że przy oparzeniu impuls docierający od mózgu do zagrożonego miejsca i z powrotem jest zbyt powolny i dlatego powstają na skórze pęcherze.

Takie niedociągnięcia byłyby znacznie mniejsze, gdyby mózg znajdował się w środku ciała, gdyż wtedy odczucia i reakcje byłyby szybciej przyjęte przez mózg i dalej przekazywane. W kulistych planetach duch planetarny kieruje ruchem swego ciała od wewnętrznego, środkowego punktu. W przyszłości także człowiek wygnie się na zewnątrz, jak to jest pokazane na dwunastym diagramie. Posiadając kształt kulisty człowiek będzie wysyłać swe energie na zewnątrz, gdyż taki kształt pozwala na łatwiejsze i sprawniejsze poruszanie się we wszystkich kierunkach, jak również synchronizowanie wszystkich ruchów.

DIAGRAM 12 - Ludzka forma ciała

Światopogląd Różokrzyżowców naucza, że również dla planet przewidziany jest dalszy ewolucyjny rozwój.

Gdy Istoty znajdujące się na jakiejś planecie dostatecznie się rozwiną, wtedy planeta ta stanie się Słońcem, czyli stałym punktem w systemie słonecznym, a gdy istoty tam się znajdujące osiągną jeszcze wyższy stopień swego blasku, i planeta dzięki temu uzyska stan najwyższego blasku, wówczas rozpłynie się ona w pewnym znaku Zodiaku i stanie się ciałem macierzystym dla narodzin nowego systemu słonecznego.

W taki sposób ogromne zastępy Istot boskich, które do tej pory ograniczone były jedynie do Słońca, uzyskają swobodę działania wobec znacznej ilości ciał niebieskich i będą mogły wpływać na system, który narodzi się w zasięgu pola ich wpływów. Planety, czyli światy zamieszkałe przez istoty ludzkie w obrębie Zodiaku, opanowane są w różny sposób przez siły tych planet, w zależności od osiągniętego stopnia ewolucji.

Nasze Słońce nie mogło stać się nim wcześniej, zanim nie wydaliło z siebie wszystkich istot na tyle rozwiniętych, że nie mogły wytrzymać ogromnych świetlistych wibracji Słońca, gdyż pozostając tam, zostałyby zniszczone przez ogień.

Widzialne Słońce jest z całą pewnością polem rozwoju dla istot stojących znacznie wyżej od człowieka. Lecz nie jest ono w żadnym wypadku twórcą planet, jak przyjmuje to współczesna wiedza materialistyczna. Przeciwnie, Słońce jest także emanacją Centralnego Słońca, niewidzialnego Źródła wszystkiego co znajduje się w obrębie naszego systemu słonecznego. Widzialne Słońce jest tylko lustrem, w którym odbijają się energetyczne płomienie duchowego Słońca, gdyż prawdziwe Słońce jest tak samo niewidzialne, jak niewidzialny jest prawdziwy człowiek.

Uran był pierwszą planetą, która została oderwana od pra-mgławicy. Wówczas nie istniało jeszcze światło, lecz jedynie blady świt Zodiaku. Życie, które odeszło wraz z Uranem było bardzo prymitywne i opóźnione w rozwoju, i dlatego rozwija się bardzo powoli.

Następnie wydalony został Saturn. Jest on polem działania dla życia odpowiadającego rozwojowi w cyklu Saturna. Planeta ta została wydalona przed zapłonem pra-mgławicy i dlatego sama nie była źródłem światła, lecz je jedynie odbijała.

Niedługo potem pra-mgławica się rozpromieniła, oddzielony został od Słońca Jowisz, którego temperatura nie jest aż tak wysoka jak na Słońcu, Wenus i Merkurym, lecz ze względu na swą ogromną masę jest on w stanie ciepło swe zachować i dlatego stał się odpowiednim miejscem pobytu dla Istot o bardzo wysokim stopniu rozwoju. Podobne stadium rozwojowe Ziemia osiągnie dopiero w cyklu Jowisza.

Mars to misterium. O nim mogą być podane jedynie ograniczone wiadomości. Można powiedzieć, że życie na Marsie pozostaje daleko w tyle, a "kanały" nie są żadnymi wydrążeniami na jego powierzchni lecz są to strumienie podobne do tych, jakie w epoce atlantyckiej opływały naszą planetę. Resztki tych strumieni zaobserwować można do dnia dzisiejszego w postaci zorzy polarnej na północnej i południowej stronie globu ziemskiego. W taki sposób mogą być wytłumaczone zaobserwowane przez astronomów zmiany kierunku "kanałów" na Marsie. Gdyby to były rzeczywiste kanały, trudna byłaby zmiana ich kierunku, a mogą to uczynić jedynie strumienie wywodzące się z biegunów na Marsie.

Następnie oddzielona została od Słońca - Ziemia, wraz ze swym starym księżycem, a potem znów Merkury i Wenus.

Jeżeli jakaś planeta posiada księżyc wskazuje to na to, że znajdowały się na niej istoty, których rozwój pozostawał, daleko w tyle, aby mogły brać udział w głównej fali życia; zostały wydalone, aby nie stawały na drodze postępu pionierów. Odnosi się to także do istot zamieszkujących nasz księżyc. Na Jowiszu istnieje szansa dla istot znajdujących się na trzech księżycach - z ogólnej liczby czterech - że będą ewentualnie w stanie podjąć życie na macierzystej planecie. Istnieje natomiast pewnik, że przynajmniej jeden z reszty księżyców jest ósmym ciałem niebieskim, podobnie jak nasz księżyc.

Neptun i jego satelici nie należą właściwie do naszego systemu słonecznego. Inne planety, lub raczej ich duchy, wywierają wpływ na całą ludzkość, natomiast wpływ Neptuna ogranicza się szczególnie do pewnej klasy ludzi, a mianowicie do astrologów. Autor parę razy wyraźnie odczuł jego silny wpływ na sobie.

Gdy opóźnieni w rozwoju na danym księżycu polepszą swój stan i powrócą na macierzystą planetę lub jeżeli postępujący regres spowoduje całkowity zanik ich ciał, wtedy powoli zanika także opuszczony przez nich księżyc. Duchowy impuls, który przez eony popychał księżyc naprzód po wyznaczonym torze może trwać nadal, pomimo iż księżyc ten jest wyludniony i z fizycznego punktu widzenia może być nadal satelitą okrążającym swą macierzystą planetę. Z czasem jednak maleje siła przyciągania takiej planety i tor księżyca powiększa się aż do krańców systemu słonecznego, więc księżyc taki zostaje wyrzucony w przestrzeń międzygwiezdną i znika w chaosie. Wydalanie martwego i spopielałego świata podobne jest do wydalania przez organizm twardego ciała z mięśni do warstw podskórnych. Przykładem tego są asteroidy, jako pozostałość po księżycach pierwotnie okrążających planetę Wenus i Merkurego. Wygnane tam były istoty nazwane w nomenklaturze ezoterycznej "Panami z Wenus" i "Panami z Merkurego". Swój zagubiony stan odzyskali oni ponownie w dużej mierze przez zasługi jakie wyświadczyli ludzkości ziemskiej. Później usłyszymy o nich nieco więcej. Obecnie znajdują się ponownie na swej macierzystej planecie, a zamieszkałe przez nich niegdyś księżyce rozpłynęły się częściowo i krążą daleko od ziemskiej orbity. W naszym systemie słonecznym istnieją także "pozorne" księżyce lecz Światopogląd Różokrzyżowców nie zajmuje się nimi, ponieważ są one poza zasięgiem naszej ewolucji.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl