lb9
Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...
Burza ju¿ przesz³a... Zdawa³o siê, ¿e wszystko ucicha, gdy wtem zaczyna³y trzepaæ nowe bicze kropel ogromnych, ciê¿kich, sznurem id±cych na ziemiê. Wzd³u¿ ¶cie¿ek wypuk³ych, rumianych od starej ceg³y, p³ynê³a bez ustanku l¶ni±ca woda Po placach nieco g³êbszych sta³y jeziorka pe³ne baniek szklistych a wzdêtych jakby przez usta swawolnych dzieci. W cieniu kasztanów chowa³y siê zielone smugi, a w nich widaæ by³o pnie wywrócone. W górze, miêdzy ogromnymi kêpami wierzcho³ków ja¶nia³ wyimek nieba o tle poz³ocistym, ¶wiec±cym niby owe niebiosa, które ogl±daæ mo¿na w o³tarzach ko¶cio³ów wiejskich. Po nim pêdzi³y k³êby chmur pierzastych, rozwianych, cienkich, fioletowych, tak prêdko jak dymy. Co chwila odzywa³ siê jeszcze grom daleki, grom wiosenny...
Najbli¿ej sta³a akacja o pniu grubym i czarnym a ga³êziach jakby wykrêconych z ¿elaza. Te potworne konary roztr±ca³y zas³onê delikatnych, jasnych li¶ci. Z cieniów starego muru bi³y w górê tysi±czne ga³±zki m³odych akacji, które jeszcze krzewem byæ nie przesta³y. M³ode pêdy osnute ¿ywymi li¶æmi, a na samych koñcach maleñkimi ich ¶ladami, wyci±ga³y siê ku chmurom, gdyby pieszczone rêce dziewicze, których dot±d s³oñce nie skala³o. Czasami przylata³ wiatr, rozbuja³ ten krzew lekko, równo, cicho - i wtedy cudowne strofy li¶ci ko³ysa³y siê w ciep³ym, wilgotnym powietrzu sennymi akordami niby muzyka, która oniemia³a i, przybrawszy na siê kszta³t tak przedziwny, zastyg³a.
Judym siedzia³ u otwartego okna w swoim mieszkaniu. P³on±³ od g³êbokiej rado¶ci. W pewnych sekundach wznosi³y siê w jego sercu jakie¶ tchnienia uczuæ podobne do tych, co ko³ysa³y wierzcho³ki drzew. Wówczas na jego usta wybiega³y d¼wiêki pieszczotliwe a zapalaj±ce, jakby z ognia. Mówi³ nimi do drzew wielkich, do m³odych krzewów, do jaskó³ek szybuj±cych wysoko nad szczytami po ¶wietlistej otch³ani. Tajemnicza rado¶æ poci±ga³a wzrok jego ku koñcowi alei, a serce ulatywa³o z g³êbi piersi jak zapach. Na co¶ nies³ychanego czeka³, na przyj¶cie czyje¶...