specjalista

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Robert Sheckley
       Specjalista






    Burza fotonowa uderzyła bez uprzedzenia spoza ławicy ogromnych
czerwonych gwiazd. W ostatniej chwili, nim pochwyciła ich w swoje szpony, Oko
zdążyło jeszcze nada przez Gadacza sygnał ostrzegawczy.
    Była to trzecia podróż Gadacza w dalekie rejony przestrzeni
kosmicznej i pierwsza burza świetlna, jaką przeżył. Poczuł więc skurcz strachu,
kiedy Statek na skutek czołowego zderzenia z falą zboczył nagle z kursu i doznał
gwałtownego przechyłu. Strach jednak szybko minął i pozostał tylko przyspieszony
z podniecenia puls.
    Ale właściwie dlaczego miałby się bać? - zadawał sobie pytanie.
- Czyż nie przeszedł specjalnego przeszkolenia na wypadek takiego
niebezpieczeństwa?
    Mówił coś właśnie do Zasilacza, kiedy wybuchł sztorm, więc
przerwał natychmiast rozmowę. Miał nadzieję, że smarkaczowi nic się nie stało.
Była to jego pierwsza podróż w dalsze rejony Kosmosu.
    Podobne do drutów włókna, z których zbudowane było ciało
Gadacza, przenikały cały Statek. Błyskawicznie wciągnął wszystkie przewody, poza
tymi, które łączyły go z Okiem, Silnikiem i ścianami. Teraz wszystko zależało od
nich. Reszta Załogi sama musi sobie radzić aż do końca sztormu.
    Oko przywarło całym tarczowatym ciałem do Ściamy i wypuściło
jeden ze swoich organów wzroku poza Statek. Dla większej koncentracji reszta
czułek widzących spoczywała bezwładnie wzdłuż ciała.
    Poprzez ten organ Oka Gadacz obserwował sztorm. Czysto wizualny
obraz przekładał następnie na kierunek Silnikowi, który manewrował Statkiem.
Mniej więcej w tym samym czasie Gadacz tłumaczył kierunek na szybkość dla Ścian,
które sztywniały przed każdym uderzeniem fal.
    Koordynacja była sprawna i pewna: Oko mierzyło fale świetlne,
Gadacz przekazywał polecenia Silnikowi i Ścianom, Silnik prowadził Statek
dziobem na fale, Ściany parowały ich uderzenia.
    W ferworze działania zespołowego Gadacz zapomniał o swoim
strachu. Nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Stanowił system łączności
Statku, musiał więc tłumaczyć i przekazywać po1ecenia z największą szybkością,
koordynując informacje i kierując całą akcją.
    W ciągu kilku minut było już po burzy.
    - W porządku! - powiedział Gadacz. - A teraz sprawdzimy, jakie
ponieśliśmy straty. - W czasie sztormu wszystkie jego przewody zastały
poplątane, ale zdążył je już rozsupłać i przeniknąć nimi cały Statek,
sprawdzając pilnie, czy obwód jest zamknięty. - Silnik?
    - W porządku - odparł Silnik. Potężny starzec wysunął w czasie
burzy grafitowe pręty osłabiając w ten sposób wybuchy atomowe w swoim brzuchu.
Żaden sztorm nie byłby w stanie zaskoczyć takiego weterana przestrzeni
kosmicznej jak on.
    - Ściany?
    Ściany zdawały sprawę ze swego stanu jedna po drugiej, co
trwało dość długo. Było ich bez mała tysiąc - cienkie prostokątne płytki, które
tworzyły skórę Statku. Oczywiście w czasie sztormu Ściany usztywniły krawędzie,
zwiększając sprężystość Statku, ale mimo to jedna czy dwie zostały poważnie
wgniecione.
    Doktor oznajmił, że czuje się świetnie. Usunął sobie z głowy
przewód Gadacza, wyłączając się tym samym z obwodu i przystąpił do naprawy
Ścian. Zbudowany z samych niemal rąk, Doktor na czas burzy przywarł do
Akumulatora.
    - Zwiększmy trochę szybkość! - zarządził Gadacz, uświadamiając
sobie, że przecież należy ustalić, gdzie się znajdują. Połączył się z czterema
Akumulatorami.
    - Co z wami? - zapytał.
    Ale nie było żadnej odpowiedzi. Akumulatory spały w najlepsze.
W czasie burzy ich receptory były otwarte i Akumulatory leżały teraz naładowane
energią. Gadarz "obwąchał" je dookoła swoimi przewodami, ale Akumulatory ani
drgnęły.
    - Daj, ja spróbuję! - powiedział Zasilacz. Oberwało mu się
porządnie, zanim zdołał przyczepić się do Ściany swoimi ssawkami, ale nie
nauczyło go to skromności. Był on jedynym członkiem Załogi, który nigdy nie
wymagał pomocy Doktora; jego ciało regenerowało się samo.
    Śmignął na swoich kilkunastu mackach i kopnął najbliższy
Akumulator. Wielki stożkowaty zasobnik otworzył jedno oko, po czym zaraz je
zamknął. Zasilacz znów go kopnął, tym razem bez żadnego skutku. Sięgnął do
zaworu bezpieczeństwa i upuścił trochę energii.
    - Uspokój się! - wrzasnął Akumulator.
    - No to się wreszcie obudź i odpowiedz, jak cię pytają burknął
Gadacz.
    Akumulatory odpowiedziały, wyraźnie rozdrażnione, że nic im się
nie stało i że każdy idiota chyba to widzi. W czasie burzy były przyczepione do
podłogi.
    Dalej inspekcja poszła już sprawnie. Mózg był w świetnej
kondycji, a Oko popadło dosłownie w ekstazę z zachwytu nad pięknem sztormu.
Ponieśli tylko jedną poważną stratę: Popychacz był martwy. Jako stworzenie
dwunożne nie miał stabilności innych członków Załogi. Burza zaskoczyła go na
środku Statku. Rzuciło go o zesztywniałą ścianę, na skutek czego Popychacz
złamał sobie kilka spośród ważnych kości. Jego reperacja przekraczała możliwości
Doktora.
    Zapadło milczenie. Śmierć jednego z nich była poważnym
problemem. Statek stanowił zespół oparty na współdziałaniu poszczególnych
elementów - członków Utrata choćby jednego była ciosem dla reszty.
    Tym razem sprawa wyglądała szczególnie poważnie. Dostarczyli
właśnie ładunek do portu odległego o kilka tysięcy lat świetlnych od Centrum
Galaktycznego. Trudno powiedzieć, gdzie się w tej chwili mogli znajdować.
    Oko przywarło do Ściany i wysunęło na zewnątrz swój organ
wzroku. Ściany zamknęły się wokół niego szczelnie. Czułek Oka wystawał tak
daleko, że mogło ono ogarnąć wzrokiem całą sferę gwiazd. Obraz za pośrednictwem
Gadacza wędrował do Mózgu.
    Mózg - wielka, bezkształtna masa protoplazmy - leżał w rogu
Statku. Mieściły się w nim doświadczenia wszystkich jego uprawiających podróże
kosmiczne przodków. Zastanowił się nad odebranym obrazem, porównał go szybko z
podobnymi sytuacjami zarejestrowanymi i zmagazynowanymi w jego komórkach i
powiedział:
    - W zasięgu wzroku nie ma żadnej planety należącej do Związku
Galaktycznego.
    Tego właśnie obawiali się najbardziej. Gadacz natychmiast
przekazał tę informację wszystkim pozostałym członkom Załogi.
    Oko, z pomocą Mózgu, obliczyło, że zboczyli o jakieś kilkaset
lat świetlnych z kursu i znajdują się obecnie na peryferiach galaktyki.
    Wszyscy członkowie Załogi wiedzieli doskonale, co to znaczy:
bez Popychacza nigdy nie przekroczą szybkości światła, a tym samym nigdy nie
wrócą do domu. Podróż powrotna bez Popychacza trwałaby dłużej niż życie
większości z nich.
    - Co radzisz? - Gadacz zapytał Mózgu.
    Ale bardzo precyzyjnemu Mózgowi wydało się to zbyt mgliste.
Poprosił o dokładniejsze sformułowanie pytania.
    - Co twoim zdaniem powinniśmy robić - powtórzył Gadacz - aby
powrócić do Związku Galaktycznego?
    Rozważenie wszystkich możliwości i porównanie z doświadczeniami
zmagazynowanymi we własnych komórkach zajęło Mózgowi kilka minut. Tymczasem
Doktor zdążył już naprawić Ściany i domagał się czegoś do zjedzenia.
    - Za chwilę wszyscy będziemy jedli - odparł Gadacz, nerwowo
poruszając wąsami. Chociaż był zaraz po Zasilaczu najmłodszy spośród członków
Załogi, odpowiedzialność w dużej mierze spoczywała na nim. A przecież w dalszym
ciągu znajdowali się w niebezpieczeństwie - trzeba było koordynować informacje i
kierować akcją.
    Jedna ze Ścian oświadczyła, że w tej sytuacji nie pozostaje im
nic innego, jak się upić. Ale ten bezsensowny projekt upadł natychmiast. Było to
bardzo typowe dla Ścian, dobrych w gruncie rzeczy pracowników i towarzyszy, ale
strasznych przy tym lekkoduchów. Jak wrócą na swoje rodzinne planety, z
pewnością raz dwa przepiją cały zarobek.
    - Utrata Popychacza uniemożliwia Statkowi uzyskanie szybkości
nadświetlnej - zaczął Mózg bez żadnych wstępów. - A do najbliższej planety
galaktycznej mamy czterysta pięć lat świetlnych.
    Wiadomość ta przebiegła wszystkie włókna ciała Gadacza. -
Możemy przyjąć dwa warianty. Pierwszy: Statek będzie kontynuował lot do
najbliższej planety Związku korzystając z napędu atomowego Silnika. Trwałoby to
jakieś dwieście lat i nikt poza Silnikiem prawdopodobnie by tego nie przeżył.
Druga możliwość to zlokalizować w tym rejonie jakąś prymitywną planetę, na
której istnieją Popychacze. Trzeba by jednego z nich przeszkolić. A po
przeszkoleniu pchnąłby Statek z powrotem w obręb Związku Galaktycznego.
    Mózg zamilkł. Wyczerpał wszystkie możliwości zgromadzone w
pamięci jego przodków.
    Odbyło się szybkie głosowanie, w wyniku którego przyjęto drugi
wariant. Właściwie nie było wyboru. Tylko to wyjście dawało jakąkolwiek nadzieję
na powrót do domu.
    - W porządku - powiedział Gadacz - a teraz coś zjemy. Myślę, że
wszyscyśmy na to zasłużyli.
    Ciało nieżyjącego Popychacza wrzucono do paszczy Silnikowi,
który pożarł je natychmiast przetwarzając atomy na energię. Silnik był jedynym
członkiem Załogi, który żywił się energią atomową.
    Chcąc nakarmić resztę, Zasilacz przysunął się do najbliższego
Akumulatora, żeby się naładować, po czym wewnątrz swego ciała przetworzył
energię na różne substancje, którymi żywili się poszczególni członkowie Załogi.

    Oko żyło wyłącznie łańcuchem chlorofilowym; Gadacz żywił się
węglowodorami, Ściany związkami chloru. Dla Doktora Zasilacz przygotował
krzemianowe owoce, takie, jakie rosły na jego rodzinnej planecie.
    Wreszcie wszyscy się posilili i Statek był gotów do drogi.
Akumulatory, stłoczone w rogu, znów zapadły w błogą drzemkę. Oko rozszerzyło
zakres wizji do maksimum, nastawiając swój główny organ wzroku na najlepszy
odbiór. Nawet w tej niepewnej sytuacji nie mogło się powstrzymać od układania
wierszy. Oznajmiło właśnie, że pracuje nad nowym poematem epickim "Zorza
kosmiczna". Ponieważ nikt nie chciał go słuchać, powierzyło swoje dzieło
Mózgowi, który rejestrował wszystko bez wyboru: dobre i złe, ładne i brzydkie.

    Silnik nie spał nigdy. Obżarty ciałem Popychacza, rozwijał
szybkość kilkakrotnie przewyższającą prędkość światła. Ściany spierały się
między sobą, która w czasie ostatniego urlopu była bardziej pijana.
    Gadacz postanowił się odprężyć. Oderwał się od Ścian i jego
małe, okrągłe ciało unosiło się w powietrzu, zawieszone na siatce krzyżujących
się przewodów.
    Myślał o Popychaczu. Dziwne! Popychacz miał dokoła samych
przyjaciół, a tak szybko go zapomnieli. Ale to nie była obojętność, po prostu
Statek stanowił zespół. Oczywiście śmierć każdego z członków Załogi była wielką
stratą, ale zespół musiał funkcjonować dalej, i to był jego główny cel, którego
nie mógł tracić z oczu.
    Statek mknął pośród słońc kresów galaktyki. .
    Mózg przedstawił trasę poszukiwań w formie spirali, oceniając
szansę znalezienia planety Popychaczy jako z grubsza biarąc cztery do jednego. W
ciągu tygodnia znaleźli planetę prymitywnych Ścian. Obniżając lot mogli dostrzec
skórzastych, prostokątnych osobników, pławiących się w słońcu, pełzających po
skałach lub spłaszczonych na papierek i bujających na wietrze.
    Ściany Statku westchnęły tęsknie. Widok ten przywiódł im na
myśl dom rodzinny. Napotkani ziomkowie nie zetknąwszy się nigdy jeszcze z
zespołem galaktycznym byli nieświadomi swego prawdziwego powołania i swojej roli
w wielkiej rodzinie kosmicznej.
    Spiralna trasa ich poszukiwań wiodła poprzez wiele światów
wymarłych lub zbyt młodych, by mogło na nich powstać życie. Znaleźli planetę
Gadaczy. Pajęcza sieć ich przewodów przenikała pół kontynentu.
    Gadacz chłonął ich widok za pośrednictwem Oka. Rozczulił się
nad sobą. Przypomniały mu się rodzinne strony, jego bliscy przyjaciele. Pomyślał
o drzewie, które zamierzał sobie kupić po powrocie do domu. Przez moment
zastanawiał się, co on tu właściwie robi gdzieś na krańcach galaktyki?
    Otrząsnął się jednak szybko z tego nastroju. Muszą przecież w
końcu znaleźć planetę Popychaczy, jeśli tylko będą odpowiednio długo szukali.
Przynajmniej miał taką nadzieję.
    Mknąc przez niezbadane peryferie galaktyki i mijając rozległe
wypalone światy, natknęli się na planetę pierwotnych Silników, pływających w
radioaktywnym oceanie.
    - To bogate tereny - rzekł Zasilacz do Gadacza. - Galaktyka
powinna przysłać tutaj Ekipę Kontaktową.
    - Prawdopodobnie wyślą po naszym powrocie - odparł Gadacz.
    Gadacz i Zasilacz byli ze sobą blisko związani. Ich przyjaźń
wykraczała daleko poza więzy łączące całą Załogę. Nie tylko dlatego, że byli jej
najmłodszymi członkami, chociaż miało to oczywiście duże znaczenie. Przede
wszystkim jednak pełnili na Statku podobne funkcje i to zadecydowało o ich
wzajemnym stosunku. Gadacz tłumaczył wszelkie informacje na różne języki;
Zasilacz przetwarzał energię na różne rodzaje pokarmu. A poza tym byli trochę do
siebie podobni. Gadacz składał się z głównego rdzenia i promieniście
rozchodzących się przewodów; Zasilacz z rdzenia i promieniście rozchodzących się
macek.
    Gadacz uważał Zasilacza za drugiego po sobie na Statku, jeśli
chodzi o stopień świadomości. Nie mógł nigdy zrozumieć, jak przebiegają procesy
myślowe u innych.
    Coraz więcej słońc, coraz więcej planet! Silnik zaczął się
przegrzewać. Zwykle używali go tylko do startu, lądowania i precyzyjnego
manewrowania Statkiem pośród gęściejszych skupisk planet. Teraz pracował bez
przerwy całymi tygodniami i wyczerpanie zaczynało się na nim wyraźnie odbijać.

    Zasilacz, pospołu z Doktorem, sprokurowali mu system chłodzący.
Był on bardzo prymitywny, ale cóż - musiał wystarczyć. Zasilacz przegrupował
atomy azotu, tlenu i wodoru, aby dostarczyć substancji ochładzającej. Doktor
zalecił Silnikowi długotrwały odpoczynek. Oświadczył, że bohaterski staruszek
nie pociągnie w tej sytuacji dłużej jak tydzień.
    W miarę przedłużania się poszukiwań duch wśród Załogi upadał.
Stwierdzili, że w przeciwieństwie do płodnych Ścian i Silników Popychacze należą
w galaktyce do rzadkości.
    Ściany porysowane od pyłu międzygwiezdnego, narzekały bez
przerwy, że zaraz po powrocie będą się musiały poddać gruntownym zabiegom
kosmetycznym. Gadacz zapewnił je, że Towarzystwo pokryje związane z tym koszty.

    Nawet Oko całe było przekrwione od ciągłego wpatrywania się w
przestrzeń.
    Znów obniżyli się przelatując nad jakaś planetą. Podali jej
charakterystykę Mózgowi, który ją przemyślał.
    Zeszli jeszcze niżej i już mogli rozróżnić poszczególne
kształty.
    Popychacze! Prymitywne Popychacze!
    Śmignęli z powrotem w górę, żeby się przygotować. Z tej
uroczystej okazji Zasilacz przyrządził dwadzieścia trzy rodzaje różnych trunków.

    Przez trzy dni Statek był pijany.
    - Gotowi? - spytał wreszcie Gadacz, z lekka skołowany. Miał
kaca, którego czuł w koniuszkach wszystkich przewodów. Nieźle sobie dogodził.
Pamiętał mgliście, jak obejmując Silnik proponował mu, żeby po powrocie dzielił
z nim jego nowe drzewo.
    Wzdrygnął się teraz na samą myśl o tym.
    Reszta Załogi też się ledwie trzymała na nogach. Ściany
przepuszczały wzdłuż wszystkich krawędzi, zbyt zawiane na to, żeby je porządnie
uszczelnić. Doktor leżał nieprzytomny.
    Ale najgorzej było z Zasilaczem. Jego organizm mógł się
adaptować do każdego rodzaju paliwa, poza atomowym, i Zasilacz próbował
wszystkich przyrządzanych przez siebie trunków - czy był to niezrównoważony jod,
czysty tlen czy supernaładowany ester. Znajdował się w opłakanym stanie. Jego
macki, o tak zwykle zdrowej wodnistej barwie, całe były w pomarańczowe żyłki.
Zasilacz w straszliwej męce pozbywał się teraz tego wszystkiego.
    Jedynymi trzeźwymi na Statku byli Mózg i Silnik. Mózg nie pił -
rzecz niezwykła jak na weterana podróży kosmicznych, chociaż typowa dla niego -
Silnik oczywiście nie mógł pić.
    Słuchali właśnie Mózgu, który na podstawie podanego przez Oko
opisu powierzchni planety informował ich o różnych rewelacjach. Odkrył
mianowicie obecność jakiejś metalowej konstrukcji i wystąpił z przerażającą
koncepcją, że Popychacze stworzyły na tej planecie cywilizację mechaniczną.
    - To niemożliwe - orzekły stanowczo trzy Ściany i większość
Załogi była skłonna się z nimi zgodzić. Jedyny metal, z jakim się kiedykolwiek
zetknęli, spoczywał głęboko w ziemi albo poniewierał się w postaci pordzewiałego
złomu.
    - Chcesz powiedzieć, że oni produkują różne rzeczy z metalu? -
zapytał Gadacz. - Ze zwykłego martwego metalu? A co by z tego mogli zrobić?
    - Nic - odparł Zasilacz kategorycznie. - Wszystko by się ciągle
łamało. Bo metal n i e w i e, jakie są granice jego wytrzymałości.
    Ale wszystko wskazywało na to, że Mózg ma rację. Oko
powiększyło obraz i mogli teraz zobaczyć obszerne schronienia, pojazdy i inne
przedmioty z nie ożywianego materiału, zbudowane przez Popychaczy.
    Nie bardzo to wszystko rozumieli, w każdym razie nie był to
dobry znak. Ale i tak najgorsze mieli za sobą. Znaleźli wreszcie planetę
Popychaczy. Pozostało im jeszcze tylko namówić jednego z mieszkańców planety, by
do nich przystał. Ta sprawa jednak nie powinna nastręczać trudności. Gadacz
wiedział, że współdziałanie jest naczelną zasadą obowiązującą w całej galaktyce,
nawet wśród ludów pierwotnych.
    Zdecydowali się nie lądować w rejonie gęsto zaludnionym.
Oczywiście nie było powodu spodziewać się nieprzyjaznego przyjęcia, ale
nawiązanie kontaktu z Popychaczami jak gatunkiem należało do Ekipy Kontaktowej.
A im zależało na jednym osobniku.
    Wybrali więc teren możliwie odludny i wylądowali dopiero, gdy
po tej stronie planety zapadły ciemności.
    Niemal natychmiast dostrzegli samotnego Popychacza. Oko
zaadaptowało się do ciemności i obserwowali wszystkie jego ruchy. Po chwili
Popychacz położył się przy niewielkim ognisku. Mózg wyjaśnił im, że jest to
typowy dla tych stworzeń sposób odpoczywania.
    Tuż przed świtem Ściany się rozstąpiły i ze Statku wyszli
Zasilacz, Gadacz i Doktor. Zasilacz ruszył pierwszy i klepnął Popychacza po
ramieniu. Gadacz wysunął mackę, aby nawiązać z nim kontakt. Popychacz otworzył
swoje narządy wzroku, mrugnął nimi, następnie poruszył otworem gębowym, wreszcie
zerwał się na nogi i zaczął uciekać.
    Trzej przedstawiciele Załogi byli zdumieni. Popychacz nie
zainteresował się nawet, czego od niego chcą.
    Gadacz sięgnął gwałtownie jednym ze swoich przewodów i złapał
Popychacza z odległości jakichś pięćdziesięciu stóp za jedną nogę. Popychacz
upadł.
    - Obchodź się z nim ostrożnie! - zawołał Zasilacz. Mógł się nas
przestraszyć. Jego czułki zafalowały na samą myśl o tym, że Popychacz, ze swoimi
wielokrotnymi organami, jedno z najdziwniejszych zjawisk w całej galaktyce,
mógłby się kogokolwiek przestraszyć.
    Zasilacz i Doktor pospieszyli do leżącego, podnieśli go i
zaprowadzili do Statku. Ściany rozstąpiły się, a następnie zamknęły za nimi
szczelnie. Puścili Popychacza i przygotowali się do rozmowy. Uwolniony, skoczył
natychmiast do miejsca, w którym zamknęły się Ściany. Zaczął walić w nie
rozpaczliwie, a jego rozchylony otwór gębowy wibrował.
    - Uspokój się! - wykrzyknęła Ściana. Wydęła się przewracając
Popychacza na ziemię. Poderwał się natychmiast i zaczął biec przed siebie.
    - Zatrzymajcie go! - zawołał Gadacz. - Może sobie zrobić
krzywdę.
    Jeden z Akumulatorów zdołał się rozbudzić na tyle, że zabiegł
mu drogę. Popychacz przewrócił się, ale zaraz się podniósł i pobiegł dalej.
Przewody Gadacza sięgały aż na dziób Statku; jednym z nich złapał wpół
Popychacza. Popychacz zaczął szarpać go za czułki i Gadaz ustąpił natychmiast.

    - Podłącz go do sieci! - wykrzyknął Zasilacz. - Może jakoś się
z nim dogadamy.
    Gadacz zbliżył jeden ze swoich przewodów do głowy Popychacza,
kołysząc nim i w ten ogólnie przyjęty sposób sygnalizując chęć porozumienia. Ale
Popychacz w dalszym ciągu zachowywał się dziko; odskoczył jak oparzony
wymachując zapamiętale trzymanym w ręku kawałkiem metalu.
    - Jak myślisz, co on zamierza z tym zrobić? - zapytał Zasilacz.
Popychacz zaatakował jedną ze Ścian, waląc w nią bez opamiętania. Ściana
zesztywniała instynktownie i metal trzasnął.
    - Zostawmy go - powiedział Gadacz. - Niech się uspokoi.
    Gadacz odbył naradę z Mózgiem, ale nie bardzo wiedzieli, co z
tym fantem zrobić. Na włączenie w układ łączności na pewno się nie zgodzi.
Ilekroć Gadacz zbliżał do niego któryś ze swoich przewodów, Popychacz zdradzał
objawy dzikiej paniki. Znaleźli się chwilowo w impasie.
    Mózg odrzucił propozycję złapania innego Popychacza. Uważał
zachowanie tego osobnika za typowe, a tym samym wszelkie dalsze próby za
bezcelowe. Nawiązaniem kontaktu z całą planetą powinna się zresztą zająć Ekipa
Kontaktowa. Jeżeli nie zdołają się porozumieć z tym Popychaczem, nie porozumieją
się z żadnym innym z tej planety.
    - Wydaje mi się, że wiem, na czym polega kłopot powiedziało Oko
i wpełzło na jeden z Akumulatorów. - Te Popychacze stworzyły tu cywilizację
mechaniczną. Ale zastanówmy się, jak do tego doszły. Najpierw zaczęły używać
palców, tak jak Doktor, do obróbki metalu. Potem, tak jak ja, zaczęły
wykorzystywać swoje organy wzroku. I prawdopodobnie wiele innych narządów. - Oko
zawiesiło głos dla uzyskania większego efektu. - Te Popychacze stały się z
czasem niewyspecjalizowane.
    Przez kilka godzin trwały na ten temat spory. Ściany
utrzymywały, że żadna inteligentna istota nie może być niewyspecjalizowana. To
się po prostu w galaktyce nie zdarzało. Ale z drugiej strony mieli najlepszy
dowód w postaci miast i pojazdów zbudowanych przez Popychacze, nie mówiąc już o
osobniku, którego gościli na pokładzie Statku, niewątpliwie zdolnym do mnóstwa
rzeczy. Potrafił właściwie robić wszystko poza popychaniem.
    Wyjaśnienie Mózgu było połowiczne.
    - To nie jest planeta prymitywna. Jest ona stosunkowo stara i
od tysięcy lat powinna być włączona w ogólny system współdziałania. Ponieważ
jednak nie była, zamieszkujące ją Popychacze wynaturzyły się. Ich wrodzona
zdolność, ich specjalność polegała na popychaniu, ale po prostu nie miały co
popychać. W konsekwencji rozwinęły kulturę nienormalną dla swego gatunku.
    - Na czym dokładnie polega ta kultura, możemy tylko zgadywać. Z
tego jednak, cośmy zobaczyli, należy wnosić, że Popychacze są niewspółdziałalne.

    Mózg miał zwyczaj wygłaszania najbardziej szokujących opinii z
niewzruszonym spokojem.
    - Bardzo możliwe - ciągnął nieubłaganie - że te Popychacze nie
zechcą mieć z nami nic wspólnego. W tym wypadku nasza szansa znalezienia
następnej planety Popychaczy jest w przybliżeniu jak jeden do dwustu
osiemdziesięciu trzech.
    - Ale przecież nie możemy mieć pewności, czy nie będzie
współdziałał, dopóki go nie podłączymy do sieci. - Gadacz nie był w stanie
zrozumieć, jak istota inteligentna może odmówić współdziałania.
    - Ale w jaki sposób? - spytał Zasilacz. Błyskawicznie podjęli
decyzję. Doktor podszedł wolno do Popychacza, który cofnął się przed nim
gwałtownie. Tymczasem Gadacz wystawił jeden ze swoich przewodów na zewnątrz i
jak pętlą objął nim Popychacza od tyłu. Popychacz przywarł do Ściany, a wtedy
Gadacz wprowadził mu przewód do gniazdka w mózgu.
    Popychacz zemdlał.
















    Kiedy odzyskał przytomność, Zasilacz i Doktor musieli trzymać
go za wszystkie odnóża, żeby nie wyrwał przewodu. Gadacz wysilił całą swoją
inteligencję, żeby opanować jego język. Nie było to zresztą specjalnie trudne.
Wszystkie języki Popychaczy należały do tej samej rodziny, a ten nie stanowił
wyjątku. Gadacz szybko na podstawie kilku złapanych myśli Popychacza opracował
schemat porozumienia. Ale Popychacz milczał.
    - Trzeba go chyba nakarmić - odezwał się Zasilacz. Uświadomili
sobie, że minęły już dwa dni, odkąd go przyprowadzili na Statek. Zasilacz
przygotował więc porcję standardowego pożywienia Popychaczy i podsunął mu.
    - O rany, stek! - wykrzyknął Popychacz.
    Przewody Gadacza rozbrzmiały radością całej Załogi. Nareszcie
się odezwał!
    Gadacz zbadał jego słowa i przeszukał archiwum swojej pamięci.
Wiedział o około dwustu językach Popychaczy i o wielu prostych narzeczach.
Stwierdził, że ich Popychacz posługuje się mieszaniną dwóch języków.
    Tymczasem Popychacz najadł się i rozejrzał dokoła. Gadacz
pochwycił jego myśli i przekazał je Załodze. Ich gość miał dziwny sposób
patrzenia na Statek. Widział go jako orgię barw. Ściany falowały; przed nim
znajdowało się coś w rodzaju ogromnego zielono-czarnego pająka, którego
pajęczyna oplatała cały Statek przenikając do głów wszystkich członków Załogi.
Oko wydało mu się dziwnym nagim stworzonkiem, czymś pomiędzy odartym ze skóry
królikiem a żółtkiem jajka.
    Gadacz był zafascynowany nowymi perspektywami, jakie otwierał
przed nim umysł Popychacza. Nigdy dotąd nie patrzył na swoje otoczenie w taki
sposób. Ale teraz, kiedy Popychacz zwrócił mu na to uwagę, musiał przyznać, że
Oko j e s t ładnym, miłym stworzonkiem.
    Wreszcie nawiązali łączność.
    - Kim wy do diabła jesteście? - zapytał Popychacz znacznie już
spokojniejszy niż w ciągu ubiegłych dwóch dni. - Dlaczegoście mnie porwali? Czy
ja zwariowałem?
    - Nie - odparł Gadacz. - Nie cierpisz na żadną psychiczną
chorobę. Jesteśmy galaktycznym statkiem handlowym. Burza zniosła nas z kursu i
straciliśmy naszego Popychacza.
    - Dobrze, ale co to ma wspólnego ze mną?
    - Chcielibyśmy, żebyś się przyłączył do naszej Załogi i
zastąpił go.
    Po tym wyjaśnieniu Popychacz zastanowił się. Gadacz wyczuwał
zamęt w jego myślach. Popychacz nie był pewny, czy to rzeczywistość, czy jakieś
przywidzenie. Na koniec zdecydował, że jednak jest przy zdrowych zmysłach.
    - Posłuchajcie, chłopcy - powiedział - nie mam pojęcia, kim
jesteście i czy to wszystko ma w ogóle jakiś sens. W każdym razie muszę się stąd
wydostać. Jestem na urlopie i jeżeli nie wrócę na czas, armia Stanów
Zjednoczonych może się niepokoić.
    Gadacz poprosił Popychacza o dodatkowe informacje na temat
"armii" i przekazał je Mózgowi.
    - Te Popychacze stale walczą między sobą - brzmiała konkluzja
Mózgu.
    - Ale dlaczego? - zapytał Gadacz. Ze smutkiem musiał sam przed
sobą przyznać, że Mózg maże mieć rację. Popychacz rzeczywiście nie był skory do
współdziałania.
    - Chętnie bym wam pomógł w tej sytuacji, chłopcy rzekł
Popychacz - ale nie wiem, skąd wam przyszło do głowy, że potrafiłbym popchnąć
coś tak ogromnego jak ten Statek. Trzeba by całego dywizjonu czołgów, żeby go
ruszyć z miejsca.
    - No i wy popieracie te wojny? - zapytał Gadacz, za podszeptem
Mózgu.
    - Nikt nie lubi wojen, a już najmniej ci, co muszą na nich
ginąć.
    - No to po co je prowadzicie?
    Popychacz zrobił swoim otworem gębowym ruch, który Oko
pochwyciło i przekazało Mózgowi.
    - Żeby zabić albo zostać zabitym. Wiecie chyba, chłopcy, co to
jest wojna, prawda?
    - My nie prowadzimy żadnych wojen - odparł Gadacz.
    - Szczęściarze - rzekł z goryczą Popychacz. - My owszem, i to
dużo.
    - Na pewno chciałbyś z tym skończyć - zapytał Gadacz, któremu
Mózg zdążył już wszystka wyjaśnić.
    - Oczywiście że chciałbym.
    - To przyłącz się do nas. Zostań naszym Popychaczem. Popychacz
wstał i podszedł do Akumulatora. Usiadł na nim i poskładał swoje górne kończyny.

    - A w jaki sposób, do diabła, ja mógłbym skończyć ze wszystkimi
wojnami? - zapytał. - Nawet gdybym poszedł do wielkich szyszek i powiedział...

    - Nie będziesz musiał - przerwał mu Gadacz. - Zabierz się tylko
z nami. Popchnij nas do naszej bazy. Galaktyka wyśle na waszą planetę Ekipę
Kontaktową i to na pewno położy kres waszym wojnom.
    - Dziwne rzeczy mówicie - odparł Popychacz.
    I twierdzicie, chłopcy, żeście tu zabłądzili, co? Niezłe! Nie
ma obawy. Żadne potwory nie opanują Ziemi.
    Zdumiony Gadacz usiłował zrozumieć tok jego rozumowania. Czyżby
powiedział coś niewłaściwego? Czy to możliwe, żeby Popychacz go nie zrozumiał?

    - Myślałem, że chciałeś skończyć z wojnami - rzekł Gadacz.
    - Owszem, chciałbym. Ale nie chcę, żeby ktokolwiek nam to
narzucał. Nie jestem zdrajcą. I w tym wypadku będę walczył.
    - Ale nikt wam tego nie narzuci. Skończycie z wojnami, bo po
prostu nie będzie potrzeby się bić.
    - A czy wy wiecie, dlaczego my walczymy?
    - To jest oczywiste.
    - Tak? Ciekawe, jak to rozumiecie.
    - Wy, Popychacze, wypadłyście z głównego nurtu życia galaktyki
- wyjaśnił Gadacz. - Waszą specjalnością jest pchanie, a tu nie macie co pchać.
A tym samym nie macie pracy. Zajmujecie się więc różnymi rzeczami, takimi jak
metale czy inne przedmioty nieożywione, ale nie macie z tego właściwie żadnej
satysfakcji. Nie znajdując ujścia dla waszego prawdziwego powołania, odczuwacie
stały niepokój, który z kolei prowadzi do ustawicznych wojen.
    Jak tylko znajdziecie swoje miejsce w powszechnym galaktycznym
współdziałaniu - a zapewniam cię, że jest to miejsce ważne - wasze wojny wstaną.
Po co robić rzeczy sprzeczne z naturą, skoro moglibyście zająć się popychaniem?
Znikłaby wtedy wasza mechaniczna cywilizacja wraz z jej potrzebą.
    Popychacz potrząsnął głową. Gadacz domyślił się, że niewiele z
tego wszystkiego zrozumiał.
    - A na czym polega popychanie?
    Gadacz wytłumaczył mu najlepiej, jak potrafił. Ponieważ jednak
czynność ta nie wchodziła w zakres jego kompetencji, miał jedynie ogólne pojęcie
o tym, co należy do Popychacza.
    - Chcesz powiedzieć, że to jest to, co powinien robić każdy
Ziemianin?
    - Oczywiście - odparł Gadacz. - To jest wasza wielka
specjalność.
    Popychacz zastanawiał się nad tym przez kilka minut.
    - Wydaje mi się, że wy potrzebujecie fizyka albo telepatyka czy
kogoś w tym rodzaju. A ja się do niczego takiego nie nadaję. Ja jestem świeżo
upieczonym architektem. No i poza tym... cóż... to trudno wyjaśnić.
    Ale Gadacz już zrozumiał przyczynę wahań Popychacza. Dostrzegł
w jego myślach samicę. Nie jedną - dwie, nawet trzy. No i uczucie obcości,
osamotnienia. Popychacz pełen był wątpliwości. Bał się.
    - Kiedy wrócimy do galaktyki - powiedział w nadziei, że o to
właśnie chodzi - spotkasz się z innymi Popychaczami. Będą wśród nich i samice.
Wy, Popychacze, jesteście do siebie bardzo podobni, będziecie się mogli
zaprzyjaźnić. A jeśli chodzi o uczucie osamotnienia na Statku, to możesz się nie
obawiać. Po prostu nie rozumiesz jeszcze istoty współdziałania. We
współdziałaniu nikt nie jest osamotniony.
    Popychacz w dalszym ciągu rozważał możliwość zetknięcia się ze
swoimi pobratymcami. Gadacz nie mógł pojąć, dlaczego tak go to dziwi. Cała
galaktyka była przecież zaludniona Popychaczami, Gadaczami, Zasilaczami i wielu
innymi gatunkami.
    - Nie mogę uwierzyć, że ktokolwiek byłby w stanie położyć kres
wojnom - odezwał się Popychacz. - Skąd mogę wiedzieć, czy nie kłamiecie?
    Gadacz był bliski załamania. Mózg miał najwidoczniej rację
twierdząc, że Popychacze są niewspółdziałalne. Czyżby to miał być ich koniec?
Czy on i cała Załoga mają przez głupotę bandy Popychaczy spędzić resztę życia w
przestrzeni kosmicznej?
    Ale nawet mimo takich myśli potrafił współczuć Popychaczowi. To
musi być jednak straszne - ciągłe wątpliwości, wieczna niepewność, brak zaufania
do wszystkich. Jeżeli Popychacze nie odnajdą swojego miejsca w galaktyce,
prędzej czy później wyginą. Od dawna powinny się włączyć w ogólnogalaktyczne
współdziałanie.
    - Jak mam cię przekonać? - zapytał Gadacz.
    W ostatecznej rozpaczy otworzył przed Popychaczem wszystkie
swoje obwody: pokazał mu dobroduszną gburowatość Silnika, beztroski humor Ścian,
poetyckie próby Oka, próżną, ale w gruncie rzeczy poczciwą naturę Zasilacza.
Otworzył swój umysł i roztoczył przed Popychaczem widok swojej ojczystej
planety, swojej rodziny i drzewa, które zamierzał kupić po powrocie do domu.

    Obrazy te opowiadały o nich wszystkich, mieszkańcach różnych
planet, reprezentujących najróżniejsze etyki, złączonych silnymi więzami
galaktycznego współdziałania.
    Popychacz oglądał to wszystko w milczeniu. Na koniec potrząsnął
głową. Myśl towarzysząca temu gestowi była niepewna, słaba, ale - negatywna.

    Gadacz polecił Ścianom, żeby się rozstąpiły. Ściany usłuchały i
Popychacz patrzył na to w zdumieniu.
    - Możesz sobie iść - powiedział Gadacz - wyciągnij tylko
przewód z głowy i idź.
    - A wy co zrobicie?
    - Poszukamy innej planety Popychaczy.
    - Gdzie? Mars? Wenus?
    - Nie wiemy. Nie pozostaje nam nic innego, jak ufać, że gdzieś
w tym rejonie jest jeszcze jakaś planeta Popychaczy.
    Popychacz spojrzał na ziejący przed nim otwór, a potem z
powrotem na Załogę. Zawahał się; jego twarz wykrzywiła się w grymasie
niezdecydowania.
    - Czy wszystko to, co mi pokazałeś, to prawda? Odpowiedź była
zbędna.
    - Dobra - oświadczył nagle Popychacz - zostaję z wami. Jestem
skończony idiota, ale zostaję. Jeśli o to wam chodzi - a przecież musi wam o to
chodzić.
    Gadacz widział, że pod wpływem męki związanej z podjęciem tej
decyzji Popychacz utracił kontakt z rzeczywistością. Wydawało mu się, że śni
sen, w którym decyzje są łatwe i bez większego znaczenia.
    - Jest tylko jeden szkopuł - rzekł Popychacz z lekkim odcieniem
histerii w głosie. - Niech mnie diabli wezmą, chłopcy, jeśli mam chociaż blade
pojęcie, jak się popycha. Mówiliście coś zdaje się o przekroczeniu prędkości
światła. Ja bym nie zrobił nawet mili na godzinę.
    - Ale ty musisz umieć popychać - zapewnił go Gadacz mając
nadzieję, że się nie myli. Ogólnie rzecz biorąc, znał możliwości Popychaczy, ale
czy akurat ten... - Po prostu spróbuj.
    - Jasne - zgodził się Popychacz. - Prędzej czy później muszę
się obudzić z tego snu.
    Ściany zamknęły się przed startem, a Popychacz mówił do siebie:

    - To śmieszne, myślałem, że najprzyjemniejszą formą spędzenia
urlopu będzie camping, a tymczasem zamiast odpoczynku mam jakieś koszmarne
przywidzenia!
    Silnik poderwał Statek do góry, a Oko prowadziło ich w Kosmos
coraz dalej od planety.
    - Jesteśmy już teraz w otwartej przestrzeni kosmicznej -
powiedział Gadacz. Przysłuchiwał się słowom Popychacza, pełen obaw, czy tamtemu
nie pomieszało się w głowie. - Oko i Mózg będą mi podawały kierunek, ja ci go
będę przekazywał, a ty będziesz zgodnie z nim popychał.
    - Chyba jesteś nienormalny - burknął Papychacz. Musieliście
trafić na niewłaściwą planetę. Chciałbym, żeby się wreszcie ten koszmar
skończył.
    - Zostałeś włączony do współdziałania - powiedział zrozpaczony
Gadacz. Oto nasz kierunek. Popychaj!
    Przez chwilę Popychacz nie robił nic. Powoli jednak otrząsnął
się z oszołomienia, dochodząc do wniosku, że to mimo wszystko rzeczywistość. P o
c z u ł współdziałanie Oka z Mózgiem, Mózgu z Gadaczem, Gadacza z Popychaczem, a
równocześnie wszyscy połączeni byli ze Ścianami i między sobą.
    - Co to? - Popychacz odczuł jedność Statku, ogarniające go
ciepło i bliskość, jaką można osiągnąć jedynie we współdziałaniu.
    Spróbował pchnąć. Nic.
    - Spróbuj jeszcze raz - żebrał Gadacz.
    Popychacz badał swój umysł. Spoglądał w otchłań wątpliwości i
strachu. Na jej dnie zobaczył własną udręczoną twarz.
    Mózg wyjaśnił mu ten obraz.
    Popychacze żyły z tymi wątpliwościami i strachem od wieków.
Walczyły ze strachu, zabijały z wątpliwości.
    Oto, co się stało z ich prawdziwym powołaniem!
Człowiek-Specjalista-Popychacz zespolił Załogę, stał się jednym z nich,
przycisnął do serca Mózg i Gadacza.
    Nagle Statek wystrzelił z szybkością ośmiokrotnie
przekraczającą prędkość światła, stale przyspieszając.





przekład : Zofia Uhrynowska
    powrót

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl