01

Trochę ciekawostek – na weekend (czego to ludzie nie wymyślą ...

Robert Silverberg     
  Umierając żyjemy

   
. 1 .    







    Tak więc muszę znowu pojechać do miasta, na uniwersytet, i
skombinować trochę forsy. Nie trzeba wiele gotówki, by utrzymać mnie przy życiu,
w zupełności wystarczy około dwustu dolarów miesięcznie, ale ostatnio jestem
spłukany, a nie mam odwagi jeszcze raz pożyczać od mojej siostry. Niedługo
studenci będą potrzebowali prac zaliczeniowych na zakończenie pierwszego
semestru - to jest zawsze pewny interes. Znużony, skorodowany umysł Dawida
Seliga jest znów do wynajęcia. Powinienem wyciągnąć co najmniej siedemdziesiąt
pięć dolarów za pracę w ten śliczny, złoty październikowy ranek. Powietrze jest
rześkie i czyste. Front wysokiego ciśnienia przemieszczający się nad Nowym
Jorkiem przegania wilgoć i mgły. Przy takiej pogodzie moje gasnące moce
rozkwitają na nowo. A więc chodźmy, ty i ja, kiedy poranek rozkwita aż po samo
niebo. Do stacji metra Broadway-IRT. Proszę przygotować żetony.
    Ty i ja. O kim mówię? Przecież zmierzam do centrum sam. Ty i
ja.
    Cóż, oczywiście mówię o sobie i o tym stworzeniu, które żyje we
mnie, przyczajone w swym gąbczastym leżu, szpiegując nieświadomych niczego
śmiertelników. Tajemne monstrum w moim wnętrzu, chory potwór, który umiera
jeszcze szybciej niż ja. Yeats napisał kiedyś dialog jaźni i duszy, dlaczego
więc Selig, podzielony wewnątrz siebie w sposób, którego biedny Yeats nigdy by
nie zrozumiał, nie miałby mówić o swoim niezwykłym, ginącym talencie jak o
intruzie uwięzionym w jego czaszce? Dlaczego nie? Więc idźmy ty i ja. W dół
korytarza. Naciśnijmy guzik. A teraz do windy. Wewnątrz pachnie czosnkiem. Ci
wieśniacy, te roje Portorykańczyków wszędzie zostawiają swoje wyraziste zapachy.
Moi sąsiedzi. Kocham ich. W dół. W dół.
    Jest godzina 10.43, wschodni czas letni. Wskaźnik temperatury w
Central Parku podaje 57°F. Wilgotność powietrza wynosi 28%, ciśnienie 997 HPs i
spada, wiatr północno-wschodni o sile 11 mil na godzinę. Prognoza mówi, że dziś
i jutro niebo będzie czyste, a pogoda słoneczna, z maksymalną najwyższą
temperaturą 60-b5°F. Możliwość opadów wynosi dzisiaj 0%, a jutro 10%. Jakość
powietrza określono jako dobrą. David Selig ma lat czterdzieści jeden i wciąż mu
ich przybywa. Wzrost trochę wyższy niż średni. Ma smukłą sylwetkę naukowca
przywykłego do własnych, chudych obiadków, a jego normalny wyraz twarzy to
łagodne, zakłopotane zdziwienie. Dużo mruga. Na pierwszy rzut oka jego wyblakła,
niebieska kurtka, robocze buciory i obdarte dzwony, rocznik 69, nadają mu
młodzieńczy wygląd, przynajmniej od szyi w dół, ale tak naprawdę wygląda jak
jakiś uciekinier z nielegalnego laboratorium, gdzie łysiejące, pokryte meszkiem
głowy mężczyzn w średnim wieku są przeszczepiane opornym ciałom dojrzewających
chłopców. Kiedy to się stało? W którym momencie jego twarz i włosy zaczęły się
starzeć? Rozkołysane kable windy witają go salwami śmiechu, gdy wychodzi ze
swojej dwupokojowej nory na dwunastym piętrze. Zastanawia się, czy te
zardzewiałe liny mogą być starsze niż on. Urodził się w 1935. Te budynki, jak
podejrzewa, mogą pochodzić z 1933 lub 1934 roku. Czcigodny Fiorello H. La
Guardia, burmistrz. A może są młodsze, powiedzmy, ledwo przedwojenne. (Czy
pamiętasz, Dawidku, rok 1940? Właśnie wtedy zabraliśmy cię na Targi Światowe. To
jest tryton, a to perysfera.) Tak czy owak budynki starzeją się. Jak wszystko.

    Winda zatrzymuje się ze zgrzytem na siódmym piętrze. Jeszcze
zanim otworzą się porysowane drzwi, rozpoznaję szybkie zmysłowe drgania
damskiej, hiszpańskiej witalności, tańczące wśród dźwigarów. Oczywiście,
istnieje ogromne prawdopodobieństwo, że osobą zatrzymującą windę jest młoda
portorykańska żona - dom jest ich pełen. O tej porze mężowie są w pracy. Jednak
pewien jestem, że odczytuję jej psychiczne emanacje, a nie tylko bawię się w
przewidywania. Całkiem pewien. Jest niska, krępa, około dwudziestu trzech lat i
w zaawansowanej ciąży. Mogę rozróżnić podwójne impulsy: szybkie jak rtęć
uderzenia jej płytkiej, zmysłowej psychiki i głuchawe drgania płodu, mniej
więcej sześciomiesięcznego, zamkniętego w jej twardym, wzdętym ciele. Kobieta ma
szerokie biodra i płaską twarz o małych błyszczących oczach i cienkich
zaciśniętych wargach. Drugie dziecko, brudna dwuletnia dziewczynka trzyma się
kciuka matki. Spoglądając na mnie chichocze, a kobieta obdarza mnie krótkim
podejrzliwym uśmiechem. Wchodzą do windy.
    Stoją plecami do mnie. Napięta cisza. Buenos dias, seńora. Miły
dzień, proszę pani. Co za śliczne dziecko. Ale pozostaję niemy. Nie znam jej.
Wygląda tak jak wszyscy w tej dzielnicy i nawet jej myśli to standardowy,
odindywidualizowany zestaw: puste rozważania o jarzynach i ryżu, wyniki loterii
z tego tygodnia, najpopularniejsze programy telewizyjne na dzisiejszy wieczór.
To głupia gęś, ale jest człowiekiem i kocham ją. Jak ma na imię? Może to pani
Altagracia Morales, pani Amantina Figureoa, pani Filomena Mercado. Uwielbiam ich
imiona. Czysta poezja. Dorastałem wśród pulchnych, ciężkich dziewuch o
pospolitych nazwiskach, jak Sondra Wiener, Beverly Schwartz, Sheila Weisbard.
Przepraszam, czy to możliwe, że nazywa się pani Inocencia Fernandez? Pani
Clodomira Espinosa? Pani Bonifacia Colon? Może pani Esperanza Dominguez.
Esperanza. Nadzieja. Kocham cię, Nadziejo. Źródła nadziei wiecznie bijące w
ludzkiej piersi. (Byłem tam w zeszłe święta na walkach byków. Esperanza Springs,
Nowy Meksyk. Zatrzymałem się w Holiday Inn. Żartuję.) Parter. Zręcznie daję krok
w przód, by przytrzymać drzwi. Urocza, obojętna, ciężarna chiquita nie uśmiecha
się do mnie, gdy wychodzi.
    Teraz do metra, jeden duży skok, o przecznicę dalej. Tak daleko
od centrum szyny są jeszcze ponad ziemią. Wbiegam po trzeszczących, odrapanych
schodach i przybywam na peron prawie nie zdyszany. Wynik ascetycznego życia, jak
sądzę. Prosta dieta, bez papierosów, prawie bez alkoholu, żadnego kwasu czy
meskaliny, żadnych środków dopingujących. O tej godzinie stacja jest w zasadzie
pusta. Ale już po chwili słyszę zawodzenie pędzących kół, zgrzyt metalu o metal
i równocześnie odbieram potężne uderzenie falangi umysłów, nadciągającej ku mnie
z północy w pięciu czy sześciu wagonach zbliżającego się pociągu. Stłoczone
dusze pasażerów tworzą jedną zbitą masę, naciskają na mnie natarczywie. Dygoczą
jak galaretowate kawałki planktonu brutalnie ściśnięte w siatce jakiegoś
oceanografa w jeden poskładany organizm, w którym gubią się poszczególne
indywidualności. Kiedy pociąg wślizguje się na stację, mogę uchwycić
poszczególne wybuchy odrębnych jaźni - dzikie ostrze pożądania, jęk nienawiści,
przejmujący żal, nagłe i doniosłe wewnętrzne pomrukiwania - które wyrastają
ponad chaotyczną całość, tak jak dziwne małe strzępki i zawirowania melodii
wznoszą się z mrocznej orkiestralnej plamy w symfonii Mahlera. Moje moce są
dzisiaj nad wyraz silne. Tak dobrze odbieram. Najlepiej od kilku tygodni. Z
pewnością ważną rolę odgrywa ta niska wilgotność. Nie oszukuję się myślą, że
zanikanie moich zdolności zostało powstrzymane. Kiedy po raz pierwszy zacząłem
łysieć, był taki szczęśliwy okres, kiedy proces erozji zatrzymał się, a nawet
odwrócił i na moim obnażonym czole pojawiły się nowe, śliczne spłachetki
ciemnego puszku. Lecz po początkowym przypływie nadziei doszedłem do bardziej
realistycznych wniosków. Nie była to cudowna restauracja mojego owłosienia, lecz
tylko drgnienie hormonów, krótka przerwa w starzeniu, na której nie wolno
polegać. I za jakiś czas linia moich włosów znów zaczęła się cofać. To tyle na
powyższy temat. Kiedy człowiek wie, że coś w nim obumiera, nie stara się ufać
przypadkowym nawrotom witalności. Dzisiaj moc jest silna, ale jutro mogę nie
odebrać niczego poza odległym, niepewnym szumem.
    Znajduję miejsce w rogu drugiego wagonu, otwieram książkę, by
przeczekać podróż do centrum. Znowu czytam Becketta, "Malone umiera"; świetnie
pasuje do mojego nastroju, który jak już zauważyliście - zdominowało użalanie
się nad samym sobą.
    "Spieszy mi się. To stąd któregoś dnia, kiedy wszystko będzie
się uśmiechać i świecić, wyłoni się wielki tabun chmur czarnych i niskich,
niezapomniany, zabierając błękit na zawsze. Moja sytuacja jest naprawdę
delikatna. Iluż pięknych i ważnych rzeczy nie osiągnę przez obawę, że popadnę w
stary błąd, że nie skończę na czas, że będę się cieszyć po raz ostatni, ostatnią
falą smutku, bezsilności i nienawiści. Formy są różnorodne, tam gdzie Niezmienne
zadowala się bytem bez formy." O tak, stary, dobry Samuel, zawsze gotów rzucić
parę słów posępnego pocieszenia.
    Gdzieś koło 180 Ulicy podnoszę głowę i dostrzegam dziewczynę
siedzącą naprzeciwko, która najwyraźniej mnie obserwuje. Może mieć dwadzieścia
parę lat, jest atrakcyjna - zgrabna sylwetka o długich nogach, przyzwoity biust,
korona kasztanowatych włosów. Ona też ma książkę, kieszonkowe wydanie
"Ulissesa", rozpoznaję okładkę. Lecz powieść leży zapomniana na jej kolanach.
Czyżby była zainteresowana mną? Nie czytam jej myśli. Wchodząc do pociągu
automatycznie wyciszyłem moje receptory do minimum, sztuczka, której nauczyłem
się w dzieciństwie. Jeśli nie zabezpieczam się przed rozproszonym hałasem w
pociągach lub innych zamkniętych miejscach publicznych, nie mogę się w ogóle
skupić. Nie próbuję śledzić jej sygnałów i tylko zgaduję, co też ona może o mnie
myśleć. To gra, w którą często się bawię. "Jak inteligentnie wygląda... Musiał
wiele cierpieć, jego twarz jest dużo starsza niż ciało... łagodność w jego
oczach... patrzy tak smutno... poeta, naukowiec... Założę się, że jest bardzo
uczuciowy... Wkłada całą swoją wzbierającą miłość w fizyczny akt, w
pieprzenie... Co czyta? Becketta? To musi być poeta albo pisarz... może ktoś
sławny. Nie powinnam być zbyt agresywna. Natarczywość urazi go. Nieśmiały
uśmiech, to go weźmie. I tak punkt po punkcie... Zaproszę go na lunch..." Potem,
nastrajam się na odbiór jej myśli, żeby sprawdzić dokładność moich intuicyjnych
spostrzeżeń. W pierwszej chwili brak sygnału. Moje przeklęte, zanikające moce
znowu mnie zawodzą! Ale potem nadchodzi, na początku jednostajny - kiedy łapię
niskobrzmiące, tępe przeżuwania otaczających mnie ludzi - i wreszcie wychwytuję
czysty, słodki dźwięk jej duszy. Myśli o lekcji karate, na którą jedzie
dzisiejszego ranka na 96 Ulicę. Kocha się w instruktorze, krzepkim, dziobatym
Japończyku. Spotka się z nim wieczorem. Przez jej mózg przepływa niejasne
wspomnienie smaku sake i obraz jego mocnego, nagiego ciała wznoszącego się nad
nią. Na mój temat w jej myślach nie ma nic. Jestem po prostu częścią otoczenia,
tak jak plan metra na ścianie nad moją głową. Selig, twój egocentryzm zabija cię
za każdym razem. Dostrzegam, że ona naprawdę nieśmiało się uśmiecha, ale nie do
mnie. Kiedy napotyka moje spojrzenie, jej uśmiech natychmiast gaśnie. Wracam do
książki.
    Pociąg serwuje mi długi, ociekający potem, nieplanowany postój
w tunelu pomiędzy stacjami na północ od 137 Ulicy. Wreszcie rusza. Zostawia mnie
przy 116, koło Uniwersytetu Columbia. Wspinam się ku słońcu. Pierwszy raz
wchodziłem po tych schodach całe ćwierć wieku temu, w październiku 1951.
Przerażony maturzysta z trądzikiem, obcięty na jeża, który przyjechał z
Brooklynu na rozmowę kwalifikacyjną. Oślepiające światło hali uniwersyteckiej.
Egzaminator, taki rozluźniony, dojrzały cóż, musiał mieć dwadzieścia cztery,
dwadzieścia pięć lat. W każdym razie zostałem przyjęty. A potem była to moja
stacja, każdego dnia od września 52 roku aż do momentu, gdy opuściłem dom,
przeprowadzając się do miasteczka studenckiego. Na środku ulicy stał wtedy
żelazny kiosk, oznaczający zejście w głębiny metra. Był umieszczony pomiędzy
dwoma pasmami ruchu i studenci o głowach nabitych Kierkegaardem, Sofoklesem,
Fitzgeraldem bez końca ginęli, wbiegając między samochody. Teraz kiosk usunięto,
a wejścia do metra umieszczono bardziej rozsądnie, na chodnikach.
    Spaceruję wzdłuż 116 Ulicy. Po prawej szeroka zieleń Pola
Południowego, po lewej płytkie stopnie wiodące do biblioteki. Pamiętam Pole
Południowe z czasów, gdy były to tereny sportowe w środku kampusu; brązowy pył
na ścieżce do bazy, płotek. Na pierwszym roku grałem tutaj w softball. Szliśmy
przebrać się do szatni w hali sportowej, a potem w trampkach, podkoszulkach, w
brudnych szarych spodenkach (czuliśmy się niemal nadzy pomiędzy studentami
ubranymi w garnitury lub polowe mundury Korpusu Oficerów Rezerwy) przybiegaliśmy
tutaj, by przez godzinę trenować. Byłem dobry w softballu. Niezbyt okazałe
mięśnie, ale świetny refleks i dobre oko, no i miałem tę przewagę, że znałem
myśli przeciwnika. Stał tam, myśląc: "ten facet jest zbyt chudy, by mocno
walnąć, dam mu wysoką, szybką piłkę". A ja jestem już na to przygotowany,
przerzucam piłkę na lewe pole, obiegając bazy, jeszcze zanim ktokolwiek
orientuje się, co się stało. Albo druga strona próbuje jakiejś niezdarnej
strategii, coś w rodzaju "uderzaj i pędź", a ja bez wysiłku przesuwam się,
zbieram piłkę i rozpoczynam następną grę. Rzecz jasna, to był tylko softball, a
moi kumple, w większości ciepłe kluchy, nie umieli prawie biegać, nie mówiąc już
o czytaniu myśli. Mimo to cieszyłem się tym niezwykłym uczuciem, że jestem
wyjątkowym sportowcem, i pławiłem się w marzeniach, że gram jako obrońca w
drużynie "Dodgersów". Pamiętacie "Dodgersów" z Brooklynu? Gdy byłem na drugim
roku, z okazji 200-lecia uniwersytetu Pole Południowe przekopano i zamieniono na
trawiasty teren, przecięty asfaltową promenadą, przeznaczony na pokazy i
występy. To był rok 1954. Boże, jak dawno temu. Starzeję się... starzeję...
Syreny śpiewają, lecz tylko dla siebie. Nie sądzę, żeby zaśpiewały dla mnie.

    Wchodzę po stopniach i siadam w odległości piętnastu stóp od
brązowego pomnika Alma Mater. To moje biuro, i w słońce, i w deszcz. Studenci
wiedzą, gdzie mnie szukać, i kiedy tu jestem, wiadomość rozchodzi się lotem
błyskawicy. Jest jeszcze pięć czy sześć osób, które świadczą te same usługi, co
ja - głównie absolwenci nie śmierdzący groszem, pechowcy - ale ja jestem
najszybszy, najbardziej rzetelny, mam entuzjastycznych zwolenników. Jednakże
dzisiaj interes rozkręca się powoli. Siedzę tu już od dwudziestu minut,
zaniepokojony, zaglądając do Becketta, gapiąc się na Alma Mater. Parę lat temu
jakiś radykalny anarchista podłożył bombę, która wyrwała dziurę w boku posągu,
ale teraz nie ma już śladu po uszkodzeniu. Pamiętam, jak mnie zaszokowała ta
wiadomość, a potem sam fakt, że byłem zaszokowany. W końcu dlaczego miałbym się
przejmować głupkowatym symbolem głupkowatej szkoły? To było chyba w 1969. W
neolicie. - Pan Selig?
    Zamajaczył nade mną duży, krzepki byczek. Kolosalne ramiona,
pucołowata, niewinna twarz. Jest bardzo zakłopotany. Zalicza kompozycję
literacką i potrzebuje jak najszybciej tekstu o powieściach Kafki, których nie
czytał. (Jest sezon futbolowy, a on jako początkujący skrzydłowy jest bardzo,
bardzo zajęty.) Podaję mu warunki, a on godzi się skwapliwie. Kiedy tak stoi,
przeglądam jego mózg, oceniając inteligencję, słownictwo, styl. Jest
bystrzejszy, niż na to wygląda. Jak większość z nich. Mogliby swobodnie sami
pisać swoje prace, gdyby tylko mieli czas. Robię notatki, szybkie impresje na
jego temat, a on odchodzi zadowolony. Potem handel nabiera tempa. Mój byczek
przysyła kolegę ze swego bractwa, tamten swojego kumpla, ten z kolei przyjaciół
z własnego stowarzyszenia, aż łańcuszek wydłuża się tak, że wczesnym popołudniem
mam już tyle pracy, ile trzeba. Znam swoje możliwości.
    A więc wszystko w porządku. Będę jadał regularnie przez dwa lub
trzy tygodnie, nie próbując nadużywać niechętnej szczodrobliwości mojej siostry.
Judyta będzie szczęśliwa bez moich telefonów. A teraz do domu, podrabiać
wypracowania. Jestem dobry, gładki, uczciwy, górnolotny w przekonujący sposób
studenta drugiego roku, i potrafię zmieniać styl. Znam się na literaturze,
psychologii, antropologii, filozofii -wszystkich humanistycznych przedmiotach.
Dzięki Bogu, zachowałem swoje eseje. Nawet po dwudziestu latach z okładem można
w nich coś znaleźć. Biorę trzy i pół dolara za stronę maszynopisu, czasem
więcej, jeśli mój wywiad doniesie, że klient ma pieniądze. Murowane co najmniej
+4, albo zwracam wynagrodzenie. Lecz jeszcze nigdy nie musiałem tego robić...

następny    

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

strefamiszcza.htw.pl